Epiloog

Vlak bij Dominical

Costa Rica

‘Maak je er ook van die bakbananen bij?’

‘Vind je dat lekker?’

Cara haalde de dop van haar derde flesje bier en fronste demonstratief. ‘Kom op, Grisja. Weet je dat nou nog steeds niet?’

Hij koos een rijpe bakbanaan van de schaal op het aanrecht. ‘Snij jij hem maar.’

Het was een ongebruikelijk hete avond en ze droeg nog steeds haar bikinitopje en korte broek, en ze stapte heen en weer over de tegelvloer op haar lievelingsslippers die ze uit een tweedehandswinkel had.

‘Voorzichtig,’ zei hij toen ze een mes wilde pakken. ‘Die zijn scherp.’

‘Jij en je messen ook. Ik durf te wedden dat je de hele nacht in je kelder bezig bent om ze op een grote steen te slijpen.’

‘Niet de hele nacht.’

Ze was de opwindendste persoon die hij ooit had ontmoet. Een verblindend licht in de duisternis die hem al die jaren daarvoor had opgeslokt. Hij moest echter toegeven dat ze in de keuken een gevaar was voor zichzelf en iedereen om haar heen.

Het was zes maanden geleden dat hij uit Saoedi-Arabië was ontsnapt. ISIS had de aanslag opgeëist en de rest van de wereld had geen enkele reden om daaraan te twijfelen. Het gebied werd al schoongemaakt en de gevolgen voor de olieprijs waren minimaal geweest. Maxim Kroepin was nog steeds aan de macht, maar regeerde over een woedend volk, met ontevreden oligarchen.

Een tijdje was Azarov op de vlucht geweest. Hij had zijn netwerk van geheime bankrekeningen en contacten in de onderwereld gebruikt om in de verste uithoeken van de aarde te verdwijnen. Deze strategie garandeerde een lang bestaan, maar geen leven. Op een dag was hij wakker geworden in een anonieme hotelkamer in Namibië. Hij had zijn koffers gepakt en was naar huis gegaan. Daar zou hij blijven. In vrede als het kon. In een bloedige eindstrijd als dat moest.

Tot zijn verbazing leek het eerste te gebeuren. Kroepin had niets van zich laten horen. Geen berichten, geen telefoontjes en, nog belangrijker, geen Russische moordenaars op de stoep. Ook de Amerikanen waren opvallend afwezig in zijn leven. Met alle politieke ophef die was ontstaan nadat de jihadisten een radioactief wapen hadden gebruikt, hadden ze waarschijnlijk belangrijkere dingen te doen dan een gepensioneerde Russische moordenaar te zoeken.

Na zijn terugkomst had Azarov de verleiding die Cara heette een tijdje kunnen weerstaan, maar uiteindelijk had zijn discipline gefaald. Ze hadden gedineerd in een hotel-restaurant op het strand, en sindsdien waren ze altijd samen geweest. Elke dag drong ze zijn duisternis wat verder terug.

Hij pakte het bord met hun biefstuk op en knikte naar de deur van de patio. ‘Kun je me helpen met de barbecue?’

Het was bewolkt, maar er kwam genoeg licht van het zwembad en uit het huis om te kunnen werken. Cara hield een hand boven de barbecue om te voelen of de kolen al heet genoeg waren. Toen ze tevreden was, wilde ze het bord aanpakken, maar ze stopte.

‘Wat is dat voor vlek op je T-shirt?’

Hij keek naar beneden toen ze haar hand voor zijn borst hield. De rode stip sprong van het witte linnen op haar gebruinde huid.

Azarov liet het bord vallen en sprong tegen haar aan, waardoor ze op de grond viel, en hij beschermde haar met zijn lichaam. Ze was nog helder genoeg om te schreeuwen, dus rolde hij op zijn rechterzij en gooide haar door de lucht, het zwembad in.

Tegen de tijd dat hij de plons hoorde, zat hij al verstopt achter de barbecue en zocht zijn hand naar het pistool dat eronder verstopt lag. Hij had zijn hand er net omheen toen hij het koude metaal van een geluiddemper achter zijn oor voelde.

‘Grisja!’ Hij hoorde Cara hoesten toen ze bovenkwam. ‘Wat…’

‘Stil! Blijf waar je bent!’

Hij had nog nooit op die toon tegen haar gepraat, en het leek te werken. Al het geluid uit die richting verstomde. Azarov wilde zijn hoofd draaien om naar haar te kijken, maar besloot dat het niet verstandig zou zijn voordat hij wist met wie hij te maken had. Als het een van Kroepins mannen was, zou hij hem niet vermoorden tot de Russische president hem kon bellen en opscheppen over de onbegrensdheid van zijn macht. Het zou een onvermijdelijke, lange, overmoedige toespraak worden waardoor Azarov de tijd had om er iets op te verzinnen. En dan zou hij naar Rusland gaan om Kroepin te vermoorden, en zijn politieke medestanders, zijn familie en iedereen die hij ooit had gekend.

‘Rustig aan, Grisja.’

Zijn adem stokte in zijn keel toen hij het Amerikaanse accent hoorde. Hij stond bijna komisch langzaam op en keek uiteindelijk om naar de man die een Glock 19 op zijn voorhoofd richtte.

‘U ziet er beter uit dan de vorige keer dat ik u zag, meneer Rapp.’

‘Drie bezoeken aan de plastisch chirurg, en ik wil niet eens weten hoe vaak ik op de stoel van de tandarts heb gezeten. En jij? Had ik je echt geraakt of was het bloed alleen maar voor de show?’

‘Biceps. Helemaal erdoorheen.’

‘Grisja!’ riep Cara, die zich niet meer kon inhouden. ‘Wie is dat? Ken je hem? Wat wil hij?’

Azarov draaide zijn hoofd langzaam naar rechts tot hij haar vanuit zijn ooghoeken kon zien. Haar haar zat over haar gezicht geplakt, maar dat kon de doodsbange uitdrukking niet verbergen. Het was niet eerlijk. Een vrouw als zij zou geen angst moeten kennen.

‘Alsjeblieft, Cara. Het komt wel goed. Blijf maar gewoon in het zwembad.’

Rapp gebaarde met zijn pistool. ‘Laten we een stukje lopen.’

De Rus deed wat hij had gezegd en liep over de patio naar een pad dat naar zijn fitnessruimte leidde. Daarmee was hij weer in het voordeel. De onzichtbare scherpschutter was ongetwijfeld Charles Wicker, een van de beste scherpschutters ter wereld. De jungle aan de randen van het pad was echter erg dicht, waardoor het bijna onmogelijk was om direct te kunnen richten. Bovendien kende Azarov het terrein omdat hij daar zo lang had getraind.

Het was eenzelfde soort voordeel als waar hij op had gerekend in Saoedi-Arabië, waarschuwde de Rus zichzelf. En dit was geen eenzame, gewonde Mitch Rapp die net een stuk door de bloedhete woestijn had gerend. De CIA-man was gezond, uitgerust en niet alleen.

De enige vraag die Azarov zichzelf moest stellen, was hoe hij wilde doodgaan. Op z’n knieën of vechtend? Vreemd genoeg merkte hij dat het hem niets kon schelen. In gedachten ging hij terug naar de afgelopen paar maanden. Deze periode was eigenlijk heel kort geweest, maar toch was die een geschenk.

Ze kwamen bij de fitnessruimte en Azarov stopte voor de glazen deuren.

‘Naar binnen,’ zei Rapp.

Hij gehoorzaamde en Rapp gebaarde naar een stoel naast het squat rack. Azarov ging zitten terwijl de Amerikaan naar een tafel liep, op iets meer dan een meter bij hem vandaan.

‘Het verbaast me dat je het zo gemakkelijk hebt gemaakt, Grisja. Je zit hier veel te comfortabel.’

‘Is dat niet het idee van een thuis? Comfortabel?’

‘Niet voor ons.’

Azarov knikte. ‘Dus u bent gekomen om me te vermoorden.’

‘Dat was wel het plan, maar nu weet ik het niet meer zeker.’

‘Wat is er veranderd?’

‘Je sprong op dat surfmeisje. Het was slimmer geweest om haar voor je te houden toen je dekking zocht. Of haar in elk geval te laten staan als afleiding. Daarom vraag ik me af of Irene Kennedy misschien gelijk heeft en je niet slechts een verspilling van zuurstof bent.’

‘Heeft ze dat gezegd?’

Rapp legde zijn pistool op de tafel en Azarov hield het vanuit zijn ooghoeken in de gaten. De korte afstand was gemakkelijk te overbruggen als er iemand anders naast had gezeten. Met Rapp was het echter zelfmoord.

‘We hebben geen aanwijzingen gevonden die erop wijzen dat je contact hebt opgenomen met iemand in Rusland sinds je terug bent. Zelfs je eigen bedrijf weet niet waar je bent. Ze denken dat je dood bent.’

‘Niet dood. Met pensioen.’

‘Heb je dat tegen Kroepin gezegd?’

‘Maxim Kroepin?’ vroeg Azarov met gespeelde onwetendheid. ‘De Russische president?’

‘Is het niet een beetje te laat om te beweren dat je hem niet kent, Grisja?’

Azarov leunde achterover in zijn stoel en staarde even naar de Amerikaan. ‘We hebben onze samenwerking opgezegd. Permanent.’

‘En als hij dat anders ziet?’

‘Dan vermoord ik hem.’

‘Dat is een probleem voor mij.’

‘Dat begrijp ik niet. Maxim Kroepin is een psychopaat die uw land en de rest van de wereld alleen maar problemen oplevert.’

‘Dat is waar, maar we hebben hem bij zijn ballen. Die rotzooi in Saoedi-Arabië was zijn werk, en het is niet gelukt. Als zijn betrokkenheid bekend wordt, zal de rest van de wereld op een vernietigende manier wraak op hem nemen.’

‘En u kunt dat gebruiken,’ zei Azarov, ‘om Rusland onder controle te krijgen zonder een machtsvacuüm te veroorzaken.’

‘Dat denken mevrouw Kennedy en de president ook. Persoonlijk zou ik liever naar Moskou vliegen om een kogel door zijn hoofd te schieten.’

‘Dus nu wilt u alles weten over zijn betrokkenheid bij die aanslag in Saoedi-Arabië.’

‘Dat is optie één.’

‘En als ik dat doe, zult u me dan tegen hem beschermen?’

‘Dat is niet mijn werk.’

Azarov richtte zijn blik op het raam en de nachtelijke lucht daarachter. ‘Ik was nog jong toen ik president Kroepin voor het eerst ontmoette. Een simpele soldaat met een arme achtergrond. Wat hij me bood was… alles. Geld, knappe vrouwen, macht. Allemaal dingen die ik niet meer belangrijk vind.’

‘Wat vind je dan wel belangrijk, Grisja?’

Die vraag verbaasde hem, en wat hem nog meer verbaasde was het feit dat hij niet wist hoe hij hem moest beantwoorden.

‘Niet je vaderland,’ hielp Rapp. ‘Ik neem aan dat het God ook niet is. Dat surfmeisje misschien?’

Azarov schrok en hoopte dat Rapp het niet zou merken, maar toen zag hij een klein glimlachje op Rapps lippen.

‘Ze weet niets over me. Er is geen reden om haar iets aan te doen.’

‘Weet je niet wie je tegenover je hebt?’

Azarov dacht even na over die vraag voordat hij antwoordde: ‘Sorry. U moet begrijpen dat ik eraan gewend ben om met een heel ander soort vijand om te gaan.’

‘Dus we begrijpen elkaar?’ vroeg Rapp terwijl hij opstond.

‘Ja.’

‘En alles tussen ons is voorbij?’

‘Alle vragen die ik had over onze vaardigheden zijn in Saoedi-Arabië al beantwoord.’

De Amerikaan pakte zijn Glock en liep naar de deur. ‘Geniet dan maar van je biefstuk.’