Hoofdstuk 48

Al-Hofuf

Saoedi-Arabië

Grisja Azarov zat op een stoel naast de vuile ramen van het appartement. Het was een klein slaapkamertje met twee bedden, vol felgekleurde kleden en een samenraapsel van versleten meubels. Niet bepaald wat hij gewend was, maar ongetwijfeld anoniemer dan zijn vaste suite in het Intercontinental-hotel. De straat beneden, waar het een uur geleden nog ontzettend druk was geweest, was nu bijna uitgestorven. De nacht viel en de wind, die zo’n belangrijk onderdeel van Maxim Kroepins plan uitmaakte, kwam weer opzetten.

Hij veegde wat viezigheid van het glas en gluurde naar het opvallendste symbool van de Amerikaanse invloed over de hele wereld: de gouden bogen van de McDonald’s. Toen het licht erachter aanging, gingen Azarovs gedachten van zijn opdracht naar Mitch Rapp.

Kroepin zou zeker hebben gezegd dat hij paranoïde was als het om deze man ging, dat zelfs als de CIA lucht had gekregen van zijn plan, deze spionnen er nooit zoveel van af konden weten dat ze Rapp naar Saoedi-Arabië zouden sturen. De geigerteller van de Amerikaanse kustwacht had erop gewezen dat de Russische president zich had vergist, net als de zenuwen in Azarovs maag. Hoe dichter hij bij de olievelden kwam, hoe sterker hij de aanwezigheid van de Amerikaan voelde.

Azarovs mobiele telefoon was ingeplugd in een groter apparaat, waardoor hij via de satelliet en de radio kon zenden en ontvangen. Op het display was een kaart te zien van de olieproducerende gebieden van Saoedi-Arabië, met zes blauwe cirkels erop. Elke locatie was berekend aan de hand van de weersverwachting die het Russische leger had verzorgd, en de gegevens van de geschatte olievoorraad die zijn eigen firma had aangeleverd. Naar elk van die plekken zou een ISIS-team gestuurd worden om de vuile bommen die hij zou leveren te laten ontploffen. In één nacht zou Saoedi-Arabië, de op één na grootste olieproducent ter wereld, veranderen in een land met nog minder olie dan Noorwegen. Dat zou een plotselinge economische ineenstorting teweegbrengen, waardoor de deur wijd open zou komen te staan voor ISIS en de radicale groeperingen onder de bevolking van het land zelf, die tegen de koning waren.

Zonder economische motieven zouden de VS waarschijnlijk niet veel energie verspillen om een fundamentalistische monarchie die graag terroristische organisaties financierde te beschermen. Waarschijnlijk zouden ze de omringende energieproducerende staten stabiliseren. Of vergiste hij zich? ISIS was niet gewoon een externe dreiging. De organisatie werd steeds populairder en door het gebruik van social media was het een gezwel geworden dat zich uitstrekte tot wijken en moskeeën overal in het Midden-Oosten.

De Verenigde Staten zouden moeite hebben om de chaos onder controle te houden en de wereldeconomie te redden, terwijl Maxim Kroepin de verwoestende vlammen opstookte. Rusland zou opstaan uit het graf als de bloedzuigende monsters uit zijn mythologie.

Azarov concentreerde zich op de blauwe cirkel het dichtst bij het midden van de kaart, en schakelde over op satellietbeelden, waarna hij inzoomde op een verlaten wirwar van buizen en tanks van meer dan driehonderd vierkante meter. Dat was de bestemming van het team dat hij was gedwongen persoonlijk te leiden. Volgens Kroepin was dat de perfecte plek om de operatie te coördineren en eventuele problemen op te lossen.

Het grootste deel van het staal had nog steeds een heldere, zilveren kleur, hoewel deze plek al bijna vijf jaar geleden was verlaten. Hij had een 3D-computermodel van het gebouw gemaakt en had daar urenlang naar zitten staren om elke trap, elke schutting en elke blinde hoek in zijn hoofd op te slaan. Uiteindelijk zou het waarschijnlijk een overdreven voorzorgsmaatregel blijken te zijn, maar hij was niet zo lang in leven gebleven door onzorgvuldig te zijn.

Er werd op de deur geklopt en hij liep ernaartoe met een hand op de holster die hij over zijn overhemd droeg. De twee Saoedi’s op de drempel leken precies op de foto’s die hij had gekregen, dus hij liet hen binnen en hij wees naar een grote gereedschapskist in de hoek. Een van hen moest Engels spreken, maar er hoefde niet gepraat te worden. Ze waren volledig ingelicht over de protocollen van deze operatie en hadden de gps die hen naar de plek zou wijzen waar ze de bommen tot ontploffing moesten brengen – in dit geval een onopvallend en onbewoond stuk grond in de woestijn, meer dan zeshonderd kilometer naar het zuidwesten.

In het onwaarschijnlijke geval dat ze door de politie werden aangehouden, zouden ze niet te onderscheiden zijn van de talloze geologen van Saudi Aramco die in dat gebied naar nieuwe plekken zochten om te boren. De politie zou de gereedschapskist nooit grondig genoeg onderzoeken om de dubbele bodem te vinden. Als ze dat wel zouden doen, zouden ze de krachtige C-4 vinden, samen met een blik Pakistaanse splijtstof. En die vondst zou worden beloond met een kogel door hun hoofd.

‘Moge Allah jullie zegenen,’ zei Azarov terwijl ze de gereedschapskist optilden en naar buiten liepen. Een van hen knikte en Azarov sloot de deur achter hen.

Beide mannen waren met liefde bereid te sterven voor de bizarre illusie dat God iets gaf om hun zinloze, wrede onderneming; dat de schepper van biologie en natuurwetten moest vertrouwen op mensen om Zijn ouderwetse wetten te handhaven. Azarov wist zeker dat, als God bestond, de mensheid buiten Zijn weten om leefde en stierf.

Bedenkend dat filosoferen over de Almachtige zijn overlevingskansen voor de komende vierentwintig uur geen goed zou doen, pakte Azarov een pakketje uit dat ruim een uur daarvoor was gebracht. De ontsteker was naar zijn instructies gemaakt door een uiterst betrouwbare Spanjaard met wie hij eerder had samengewerkt.

Hij knielde naast een van de andere gereedschapskisten die in een rij bij de muur stonden, haalde de valse bodem eruit en keek naar de explosieven. De ontsteker zag er niet zo anders uit dan degene die hij in zijn hand hield, en misschien was die dat ook niet.

Het was mogelijk dat Kroepin de waarheid vertelde; dat de mannen die Azarov de woestijn in zou leiden de bom pas zouden activeren als hij op veilige afstand was. Het was echter een groter risico dan hij bereid was te nemen.

Nadat hij de ontsteker had vervangen door die van hem, liep hij naar zijn telefoon en verving de software die Kroepins mensen hadden geïnstalleerd door een applicatie die zijn Spaanse collega had ontworpen.

Azarov keek naar het display terwijl de software de ontsteker lokaliseerde en alle systemen testte. Toen alle vakjes groen waren gekleurd, sloot hij de app af en zette de valse bodem terug.

Hij had overwogen de Russische ontsteker naar Madrid te sturen om hem daar te laten onderzoeken, maar hij had zich bedacht omdat hij er toch niets aan had. Het was niet belangrijk of Kroepin wilde dat hij bij deze operatie om het leven zou komen. Dat was hij namelijk niet van plan. Als de Russische president zou proberen het alsnog te regelen, zou Azarov met hem afrekenen zoals hij al met zoveel anderen had afgerekend.