Hoofdstuk 23

Zuidwest-Virginia, VS

Het doffe geluid van een klop op een stalen deur echode van de muren. Rapp schoot overeind op zijn brits en keek door het halfduister naar de roestende pijpen en het brokkelige plafond. Toen de Koude Oorlog op zijn hoogtepunt was, sliepen hier de teams van de langeafstandsraketten. Nu was de ruimte niets meer dan een relikwie van een grotendeels vergeten conflict.

De enige verlichting kwam van een lamp op één batterij, die op de grond stond. Er was geen stroom en het ontbreken van elektrische verwarming deed de ruimte nog het meest op een koelcel lijken. Desondanks lag Maslick luid te snurken in het bovenste bed. De wolkjes van zijn adem stegen regelmatig op. Zijn rol was voorlopig uitgespeeld. Hij zou zich richten op zijn herstel tot hij weer nodig was.

Het kloppen klonk weer, dit keer gevolgd door het geluid van de deur die krakend openging.

‘Mitch?’ De stem van Craig Bailer. Maar meer ingehouden dan normaal. ‘Ben je wakker?’

‘Ja,’ zei Rapp en hij gleed van zijn brits af. ‘Hoe laat is het?’

‘Vier uur,’ zei Bailer en hij ging Rapp voor door een gang die van een betonnen buis van zeven meter doorsnee was gemaakt.

‘Heb je iets gevonden?’

‘Nadat we ervoor gezorgd hadden dat alles veilig was, hebben we de forensische jongens eerst hun gang laten gaan. Zij wilden er vingerafdrukken, DNA, vezels, en God weet wat af halen voordat mijn mensen nog meer sporen op die bom zouden achterlaten. Toen zij klaar waren, zijn we begonnen met röntgenstralen, MRI en metallurgie.’

Het was overduidelijk dat Bailer zijn vraag uit de weg ging.

‘En?’

‘Nou, veilig is hij in ieder geval,’ zei hij op raadselachtige toon. ‘We zijn bijna klaar met de ontmanteling – we hebben foto’s gemaakt en aan een virtueel 3D-model gewerkt.’

Ze waren aan het eind van de buis en stonden voor een stel titaniumdeuren die onderdeel waren van de aanpassingen ter waarde van vijftig miljoen dollar die de CIA had laten aanbrengen. Hij legde zijn handpalm op een vlak in de muur en de deuren gleden open. Erachter lag een wereld van felle tl-verlichting, roestvrij staal en glas. Niet minder dan twintig mensen bogen zich over wat ooit een van de meest geavanceerde kernwapens van Pakistan was geweest. Nu was het niets meer dan een eindeloze rij onderdelen die uitgespreid lagen op de witte vloer.

‘Ik hoop dat jullie weten hoe hij weer in elkaar moet,’ zei Rapp toen de deuren achter hen weer dicht gleden.

‘Geen zorgen. Ik heb foto’s gemaakt met mijn telefoon.’

Rapp had het altijd een beetje surrealistisch gevonden om Bailer in zijn element te zien. Hij zag eruit als een vrachtwagenchauffeur, maar was toch overduidelijk de slimste in de ruimte. Oudere mannen in laboratoriumjassen naderden hem met een klembord in de hand om iets te tekenen, er werd eerbiedig naar hem geknikt en verscheidene mensen vroegen om zijn aandacht om ergens toestemming voor te krijgen, een vraag te stellen en om hun werk te laten controleren. Computerschermen vol ingewikkelde diagrammen en rekensommen zeiden mensen als Rapp niets. En dat was precies de reden dat ze zich zoveel moeite getroostten om Bailer tevreden te houden.

‘Wat vertel je me niet, Craig? Dat ding gaat toch niet ontploffen, hè?’

‘Zeker niet.’

Bailer nam hem mee een platform op dat langs de achterwand liep. De mensen die daar achter computers zaten te werken hadden opeens dringende redenen om ergens anders te zijn, wat Rapp nog meer op zijn hoede deed zijn. Ze wisten wie hij was en wilden niet in de buurt zijn als hem het nieuws werd verteld.

‘Hoe erg is het?’ zei Rapp toen Bailer een foto in valse kleuren van de kernkop op een monitor opriep.

‘Behoorlijk erg, Mitch. We hebben dit beeld samengesteld van de scans die we gemaakt hebben: metaal is blauw, plastic en koolstofvezels zwart, radioactiviteit wordt rood weergegeven.’

‘Wat bedoel je? Er is geen rood.’

‘Precies.’

Rapp dacht even na over wat hij zag. Was het mogelijk dat Umar Shirani slimmer was dan hij zich voordeed? Dat hij nepbommen liet rondgaan, samen met echte kernkoppen, om de eindeloze lijst Pakistaanse terroristische groeperingen op het verkeerde been te zetten?

‘Dus dit is een nepbom?’

‘Nee. Het is een bom die werkt. Maar de tank die de kernbrandstof zou moeten bevatten is leeg.’

‘Leeg,’ herhaalde Rapp rustig. ‘Dus het Pakistaanse leger heeft de splijtstof verwijderd voor ze ermee gingen rondrijden? Vervoeren ze die apart?’

Er trok iets over Bailers gezicht wat het midden hield tussen een frons en een grimas. ‘Dat was ook mijn eerste gedachte. Maar het klopt niet.’

‘Leg uit.’

‘De lege tank is goed nagemaakt, maar hij is niet gemaakt van hetzelfde staal als de andere onderdelen.’

‘En? Het kan toch dat hij niet op hetzelfde moment als de rest van de bom is gemaakt. Die waardeloze klootzak van een Shirani kan die later hebben laten produceren als extra veiligheidsmaatregel.’

‘Die theorie heeft twee problemen. Eén: mijn gevoel zegt dat die tank niet in Pakistan is gemaakt.’

‘En twee?’

‘Dat is het grootste probleem: hoe de oorspronkelijke tank is verwijderd. Wie het ook gedaan heeft, hij wist wat hij deed en hij bezat de juiste gereedschappen, maar ik kan zien dat hij haast had. Er zitten diepe groeven in, een losgekoppelde draad en een kapotte schakelaar.’

Rapp dacht aan het pakhuis waar de terroristen de kernkop uit de truck hadden gehaald en de kist hadden geopend. ‘Wat denk je, Craig? Hoeveel tijd hadden ze nodig?’

‘Met een beetje oefening kun je in een minuut of vier de originele tank verruilen voor een namaak.’

‘Hoe groot en zwaar is hij?’

‘Een hoedendoos van ruim twintig kilo.’

‘Shit,’ zei Rapp.

‘Precies mijn gedachte.’

Rapp draaide zich om en zette een paar stappen. Hij staarde naar de activiteit beneden hem en toetste een nummer in op zijn telefoon.

‘Hallo,’ zei Irene Kennedy. Aan haar stem te horen sliep ze niet.

‘We hebben een probleem.’

‘Ja?’

‘De tank met de splijtstof is vervangen door een neptank.’

‘Het Pakistaanse leger heeft hem losgekoppeld?’

‘Craig zegt van niet. Ik vermoed dat de mensen in het pakhuis ermee naar buiten zijn gelopen. We verwachtten dat ze de gehele bom zouden verplaatsen en hadden niet genoeg mankracht om ze allemaal in de gaten te houden.’

Het bleef lang stil aan de andere kant van de lijn. ‘Ik begrijp het niet, Mitch. Ik begrijp dat ze dat ding willen stelen, maar het vervangen door een nepbom? Waarom zouden ze al die moeite doen? En hoe zouden ze die neptank hebben gemaakt? Was hij net echt?’

‘Ja, maar Craig is ervan overtuigd dat hij niet in Pakistan is gemaakt.’

‘Dat is dan nog minder geloofwaardig. Ik zou al sceptisch zijn als dit Al-Qaida was of ISIS. Maar al Badr is…’

‘Een van de lagere divisies,’ zei Rapp. Hij maakte haar gedachtegang af.

‘Precies. Het was al verbazingwekkend dat zij achter een kernbom aan gingen. En nu vertel je me dat ze niet alleen hebben uitgepuzzeld hoe ze de tank met de splijtstof kunnen verwijderen, maar dat ze ook een geloofwaardige vervanger hebben gemaakt? Dat voert wel heel ver.’

‘Al Badr of niet, iemand heeft het belangrijkste onderdeel om een atoombom te bouwen en laat me raden, het is niet een van onze vrienden.’

‘Mee eens. Laat Craig het wapen weer in elkaar zetten, zodat we het kunnen teruggeven aan Pakistan. De situatie begint uit de hand te lopen en we kunnen ons niet veroorloven het nog langer te houden.’

‘Shirani zal ons de schuld geven,’ zei Rapp. ‘Hij zal zeggen dat wij de brandstof hebben gestolen en die beschuldiging gebruiken om de religieuze fanatici verder op te stoken. Het zou genoeg voor hem kunnen zijn om de macht te grijpen.’

‘Ongetwijfeld. Maar ik weet even niet wat we daar op dit moment aan kunnen doen. We moeten ons er nu op richten dat er niet meer splijtstof uit het Pakistaanse arsenaal verdwijnt.’

‘Mas en ik kunnen op een vliegtuig terug naar Pakistan springen, maar dit maakt ons werk wel heel veel moeilijker. We zochten naar mensen die hele atoombommen verplaatsten. Die zijn groot, zwaar en zichtbaar. Als ze alleen maar een moersleutel en een paar minuten alleen met zo’n ding nodig hebben, spelen we een heel ander spel. Nu hoeven ze alleen maar een of andere onderofficier wat geld toe te steken of achter in een rijdende vrachtwagen of trein te springen.’

Ze reageerde niet.

‘Irene?’

‘Je moet naar Maryland komen voor je vertrekt, Mitch.’

Hij verstrakte. ‘Waarom?’

‘De artsen in Afghanistan hebben wat kleine gaatjes in Scotts dunne darm over het hoofd gezien. Onze mensen hebben die gerepareerd, maar Scott heeft een ernstige infectie opgelopen.’

‘En nu?’

‘Ze doen wat ze kunnen, Mitch…’

‘En nu, Irene?!’ zei Rapp. Hij verhief zijn stem. Sommige van de wetenschappers die beneden aan het werk waren draaiden zich om en wierpen een nerveuze blik op hem.

‘Ze verwachten dat hij de ochtend niet haalt.’

Rapp verbrak de verbinding en draaide zich om naar Craig Bailer.

‘Alles in orde, Mitch?’

‘Je bent klaar. Zet dat ding weer in elkaar.’

‘Kan ik iets van die tank af schrapen? Niet meer dan een paar duizendste van een centimeter. Als ik wat tijd heb om het materiaal te analyseren, kan ik misschien zeggen waar het vandaan komt.’

‘Als het maar binnen een paar uur gebeurt.’

‘Geen probleem.’

‘Craig, ik moet je om een gunst vragen.’

‘Natuurlijk. Wat is het?’

‘Mijn vliegtuig is vertrokken en ik moet naar Bethesda. Snel.’

Bailer knikte nadenkend. ‘Ja. Ik denk dat ik je wel kan helpen.’