Hoofdstuk 36

Het Witte Huis

Washington, D.C.

Verenigde Staten

‘U kunt meteen naar binnen, mevrouw Kennedy.’

‘Dank je wel, Gloria,’ zei ze terwijl ze door de deur het Oval Office in stapte. Zoals ze had verwacht, was president Alexander aan de telefoon, maar hij stond op en wees naar een stoel voor zijn bureau. Op een klein tafeltje daarnaast stond een dampende kop thee klaar.

Ze herkende zijn gesprek meteen als een zinloze politieke strategiebespreking, en luisterde niet. Het was veel interessanter om naar de man te kijken terwijl hij een potlood tussen zijn vingers liet draaien en probeerde zijn geduld te bewaren.

Joshua Alexander was niet veel ouder dan vijftig, maar zijn bruine haar werd al flink grijs. De kuiltjes in zijn wangen en speelse ogen die hem zo geliefd maakten bij de kiezers, waren er echter nog steeds. Nog belangrijker: hij had bewezen dat hij realistisch was. Hij wist wat er moest gebeuren om het land veilig te houden en hoewel hij er vaak liever niet direct bij betrokken was, was hij wel bereid om de andere kant op te kijken. Uiteindelijk was dat het beste wat ze van een politicus kon verwachten.

Het lukte Alexander eindelijk het gesprek te beëindigen en hij zette de handset terug.

‘Irene, wat zie je er vreselijk uit,’ zei hij, maar hij corrigeerde zichzelf meteen. ‘Sorry, dat was onbeleefd. Hoe is het met Scott?’

‘Stukken beter, bedankt voor uw belangstelling.’

‘Gewoonlijk zou dat betekenen dat je eindelijk weer kunt slapen, maar je hebt vast niet om een urgent gesprek gevraagd om me te vertellen hoe goed alles gaat.’

‘Ik ben bang van niet, meneer.’

‘Luister, het spijt me, maar je hebt maar vijf minuten. De Turkse ambassadeur komt, en ik hoef jou niet te vertellen met wat voor ellende hij te maken heeft.’

‘Dat begrijp ik, meneer. Ik zal opschieten. We hebben ontdekt dat de splijtstof die van de Pakistaanse raket is gestolen geen geïsoleerd geval is.’

‘Wat bedoel je daarmee?’

‘We hebben kunnen bevestigen dat er in totaal zes raketten zijn ontmanteld.’

Alexander ging even zitten en keek haar aan. ‘Weten jullie wie ze heeft?’

‘We denken aan ISIS, maar het zou nog ingewikkelder kunnen zijn.’

‘ISIS! Wacht even, Irene. Wil je zeggen dat de gewelddadigste groep psychopaten die de afgelopen vijfhonderd jaar heeft bestaan de middelen heeft om zes kernwapens te bouwen?’

‘Ik vrees van wel, meneer.’

‘Kunnen ze dat?’

‘Zij alleen waarschijnlijk niet. Er is veel geavanceerd materiaal, expertise en apparatuur nodig om zo’n wapen te maken, en bijna alles in het gebied dat zij in handen hebben is vernietigd.’

‘Vuile bommen dan.’

‘Dat kunnen ze zeker. Ze kunnen het ook verkopen aan andere terreurorganisaties, Iran of een ander land dat graag kernwapens wil.’

Alexanders secretaresse klopte aan en stak haar hoofd om de deur. ‘Meneer, de Turkse…’

‘Verzet zijn afspraak maar, Gloria.’

‘U zit vol tot halftwaalf vanavond, meneer de president, ik…’

‘Dan komt hij maar om middernacht!’

‘Ja, meneer,’ zei ze, waarna ze zich terugtrok en de deur dichtdeed.

‘Ik vrees dat er nog een complicatie is,’ vertelde Kennedy toen ze weer alleen waren.

‘Nog een complicatie? Dat kun je niet menen!’

‘We krijgen steeds meer bewijs dat Rusland erbij betrokken is.’

‘Kroepin? Waarom zou hij zich met zoiets bemoeien? Hij heeft het op één na grootste kernwapenarsenaal ter wereld tot zijn beschikking – daar herinnert hij me in elk gesprek aan. Hij hoeft geen splijtstof van de Pakistanen te stelen.’

‘Onze mensen hebben de namaakbrandstoftanks in de kernkop onderzocht. Ze hebben ook contact opgenomen met de Pakistaanse ingenieurs die de andere vijf wapens onderzoeken. Alle tanks zien er hetzelfde uit. Het metaal komt uit China, maar er is overtuigend bewijs dat ze in een Russische fabriek zijn gemaakt. En die fabriek is eigendom van de overheid.’

‘Hoe is dat bepaald?’

‘Microscopische pollen en industrieel roet in de lasnaden.’

‘Is dat alles?’

‘Nee, meneer. De man die Scott Coleman heeft aangevallen, lijkt een voormalige Russische soldaat te zijn, die meer dan tien jaar geleden is verdwenen.’

‘Mag ik aannemen dat je hem hebt opgepakt?’

‘Ik ben bang van niet.’

‘Heb je wel vingerafdrukken en DNA?’

‘Ik vrees van niet, meneer. Scott heeft hem herkend op een foto.’

‘Dus je hebt een duidelijke foto van de man?’

‘We moesten hem digitaal bewerken om hem aan te passen aan zijn leeftijd en plastische chirurgie.’

Alexander staarde over het Resolute Desk naar haar. ‘Laat me raden: Craig Bailer was degene die de raket heeft onderzocht.’

‘Dat klopt, meneer.’

‘Dus om het samen te vatten: een man die gewoonlijk jullie auto’s repareerde, heeft wat stof gezien op een Pakistaanse raket dat er Russisch uitzag.’

‘Meneer, Craig heeft diploma’s…’

Alexander stak een hand op en ze zweeg. ‘Alsjeblieft, Irene. Ik ben degene die de financiering van zijn speeltuintje in Virginia heeft goedgekeurd. Maar wat wil je dat ik doe? Het leger naar de Russische grens sturen? Stel je eens voor dat Craig Bailer tegenover de VN moet getuigen over Siberische pollen, terwijl hij pruimtabak in een leeg bierblikje spuugt. Dan, om zijn verhaal te bevestigen, laat jij een foto zien van een Russische agent, met de opmerking dat je hem gefotoshopt hebt.’

‘Ik begrijp uw positie.’

‘Echt waar? Begrijp je die echt?’

‘De informatie is keihard, meneer.’

‘En daarom word ik daar doodsbang van, Irene. Ik weet dat je mij hier niet bij zou betrekken als je er niet van overtuigd was dat het waar is.’

Hij schoof zijn stoel achteruit en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Kroepin is een gediplomeerd psychopaat, en hij heeft zichzelf in een onhoudbare positie gemanoeuvreerd. Zijn economie is aan het instorten, en hij kan zijn volk niet langer afleiden met doelloze militaire avonturen. Dat weet hij beter dan wie dan ook. Hij weet ook dat als hij zijn macht verliest, iemand hem in de gevangenis zal gooien of een kogel door zijn hoofd zal schieten.’

Alexander had gelijk ten aanzien van zijn Russische collega. De meeste Amerikanen maakten zich zorgen om de kracht van Rusland, terwijl zijn zwakheid juist het meest onrustbarend was. Rusland had zijn rijk verloren en werd nu nog meer gestraft door lage energieprijzen en economische sancties. In tegenstelling tot zijn opschepperij in de door de Russische staat geleide media was Kroepin een wanhopig man. Zo wanhopig dat de CIA hem de afgelopen jaren in het geheim had geholpen. Dat was het ingewikkelde web van Kennedy’s wereld. Hoewel een gewetenloze dictator in het oosten van Europa niet ideaal was, was een machtsvacuüm de snelste weg naar totale chaos.

‘Wat heeft hij eraan om mee te doen aan zoiets, Irene? Wat wil hij bereiken?’

‘Daarover kunnen we alleen nog maar speculeren, meneer de president.’

‘Ga je gang.’

‘Zoals u zei, glipt hem de macht door de vingers, en de redenen daarvoor zijn hoofdzakelijk economisch.’

‘Maar waarom zou zijn positie sterker worden als ISIS de macht heeft om Chicago te vernietigen met kernwapens?’

‘Ik weet niet zeker of Chicago wel het doelwit is. Er is geen twijfel over mogelijk dat ISIS een oorlog met de Verenigde Staten wil uitlokken, maar de belangrijkste doelen van de terroristen liggen in hun eigen gebied. Daarom denken we dat ze van plan zijn in het Midden-Oosten aan te vallen.’

‘Dus Kroepin bombardeert Riyad, Teheran, Tel Aviv en God weet welke stad nog meer. Hij ontkent betrokkenheid en gaat achteroverzitten terwijl ISIS de belangrijkste energieproducenten ter wereld verwoest.’

‘Daarmee zou hij zijn doel wel bereiken. De olie zal honderden dollars per vat gaan kosten en de grote wereldeconomieën zullen wankelen op hun grondvesten. Rusland zal dankzij zijn natuurlijke hulpbronnen niet alleen buitengewoon rijk worden, maar ook nog eens buitengewoon machtig. Ik vraag me echter af of hij echt zover hoeft te gaan. Hij wil wel hoge olieprijzen, maar het soort verwoesting dat u beschreef, kan hem ook raken. Zeker gezien de verschillende belangen van zijn oligarchen.’

‘Wat wil hij dan?’

‘Daar zijn we nog niet uit, meneer. Het Midden-Oosten is op dit moment zo kwetsbaar, en er hoeft niet veel te gebeuren om een enorme chaos te veroorzaken. Als er een paar belangrijke overheden vallen, zal dat een domino-effect hebben.’

‘Net als de Arabische Lente?’

‘Ja, meneer, maar hierbij zal er veel meer verwoest worden.’

‘Wat moeten we doen, Irene? Heb je al een plan gemaakt?’

‘Mitch probeert het materiaal te traceren.’

‘Hoe dan?’

‘Hij doet zich voor als een Amerikaanse rekruut van ISIS.’

‘Heeft hij al iets ontdekt?’

‘Dat weten we niet zeker.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Om eerlijk te zijn weten we op dit moment niet waar hij is. We gaan ervan uit dat hij in het deel van Irak is dat ISIS in handen heeft, maar dat hebben we nog niet kunnen bevestigen.’

‘Weet je wel zeker dat hij nog leeft?’

Ze pakte haar beker en warmde haar handen aan het aardewerk. ‘Zeker? Nee, meneer. Maar we hebben wel redenen om te geloven dat hij het heeft overleefd.’

‘Welke dan?’

‘Dat doet hij altijd.’