Hoofdstuk 40

Vlak bij Jiwani

Pakistan

De man in de vrachtwagen reed te snel, maar het was zinloze tijdverspilling om te proberen de mensen in dit deel van de wereld een verantwoordelijke rijstijl bij te brengen. Grisja Azarov hield zich stevig vast aan de houten krat waarop hij zat en trok zijn sjaal wat verder voor zijn mond om zijn longen tegen het stof te beschermen.

De jonge mannen die om hem heen zaten leken te genieten van de reis door het westen van Pakistan op de open vrachtwagen. De rugbrekende schokken en de drukkende hitte leken niets af te doen aan hun enthousiasme.

Het waren allemaal leden van ISIS, geselecteerd door Maxim Kroepin vanwege volgens hem gewenste kwaliteiten. Ze waren duidelijk jong en sterk, maar op hun enorme enthousiasme na begreep Azarov niet wat hen zo uitzonderlijk maakte.

De vrachtwagen reed een hoek om, met een snelheid die de lading gevaarlijk liet overhellen. De kratten, voornamelijk gevuld met artikelen die in de Golf verhandeld werden, waren meer dan vier meter hoog opgestapeld. Azarov pakte een van de touwen vast waarmee de lading was vastgebonden toen het voertuig op twee wielen de bocht om ging. Hij hoopte bijna op een goed getimede windvlaag. Dat zou een passend eind zijn voor deze geschifte missie: als hij tussen de gewonde mannen van ISIS lag, omgeven door rollen stof, blikken voedsel en de splijtstof die uit het Pakistaanse arsenaal was gestolen.

Ze reden over een heuvel en in de verte kwam de Golf van Oman in zicht; een verblindende spiegel onder de krachtige woestijnzon. De mannen om hem heen begonnen opgewonden te praten, maar zijn Arabisch was niet goed genoeg om te verstaan waar ze het over hadden.

Dit was een van de vele redenen waarom hij vijftienhonderd kilometer verderop had moeten zitten. Zijn ervaring in het Midden-Oosten beperkte zich tot zijn werk als energieconsulent. Hij wist alles van de luxehotels, conferentiecentra en Europese restaurants in dit gebied. Af en toe werd hij in een SUV met airconditioning en uitgerust met een bar naar een nieuwe fabriek gereden, maar dat was dan ook echt alles.

Zijn gedachten verplaatsten zich van zijn missie naar zijn toekomst – een onderwerp waar hij tot een paar weken geleden nooit veel over had nagedacht. Zou Kroepin hem echt laten gaan? Het zou wel het redelijkst zijn, en de Russische president koos over het algemeen de optie die voor hem het beste uitkwam. Er waren echter ook veel opmerkelijke uitzonderingen. Bij sommige gevallen was Azarov persoonlijk betrokken geweest.

Het zou te makkelijk zijn om Kroepins obsessie voor macht helemaal toe te schrijven aan zijn overlevingsinstinct. Dat was namelijk niet altijd het geval. Er waren tijden dat de Russische politicus grote risico’s nam om de een of andere apparatsjik of onbelangrijke crimineel te straffen omdat hij hem had getart. Het leverde niets op, maar was alleen maar een kans voor Kroepin om zijn woede en gevoel van superioriteit te uiten.

Zou dit een van die gevallen zijn?

Azarov had de Russische president zo lang gediend dat hij zich maar moeilijk kon herinneren dat hij ooit een bescheiden boer en soldaat was geweest. Toen ze elkaar voor het eerst troffen, had Kroepin net een god geleken. Dapper en slinks, wereldwijs en hoogopgeleid. Azarov was betoverd geweest – overweldigd – door de man. Hij had gewild wat Kroepin had: gerespecteerd en gevreesd worden door grootse mannen. Macht en rijkdom verzamelen met een soort gedachteloos gemak. Een man worden die de aandacht van de hele wereld eist.

Nu had hij echter zijn belangstelling voor die zaken verloren. En hij was Maxim Kroepin gaan zien zoals hij echt was: een wanhopige en vreselijk zwakke man wiens erfenis zou bestaan uit destructie, want dat was het enige wat hij kende.

Uiteindelijk kwam de vrachtwagen tot stilstand op de plek waar de zandweg uitkwam op een zandstrand. Een dhow lag een stukje van de kust voor anker; met zijn schuine achtersteven en gebogen boeg dobberde hij op de lichte golven. De mannen om Azarov heen gingen meteen aan het werk, sommigen sprongen op de grond en anderen begonnen de lading los te maken. Zelf klom hij langs een van de banden omlaag en hij ging in de schaduw van de torenhoge lading staan. Hij keek over het water naar Oman.

Zou Mitch Rapp op die verre kust staan, op een vergelijkbaar strand, en zijn richting op kijken? De Russische inlichtingendienst had hem weten te vinden in het ziekenhuis waar Scott Coleman werd behandeld, maar daarna waren die idioten hem ook weer uit het oog verloren. Er waren verslagen dat hij in de buurt van Bhakkar was gezien, maar Kroepins agenten hadden alleen nog maar kunnen bevestigen dat Joe Maslick er was.

Een confrontatie met Rapp was onvermijdelijk, maar Azarov wilde niet dat het hier, in de brandende zon en de drukkende hitte, zou gebeuren. Dat waren de omstandigheden waaraan Rapp was gewend. Het was in een bepaald opzicht zijn thuis. Azarov wilde hem liever naar het noorden van Rusland lokken, naar een koude, donkere, besloten plek, waar hij zelf in het voordeel was.

De kapitein van de dhow kwam aan land en wees naar hem terwijl hij iets in het Arabisch schreeuwde. Hoewel Azarov de woorden niet begreep, was de boodschap duidelijk: ga aan het werk! Uitladen die vrachtwagen!

De man had geen idee tegen wie hij het had, maar hij had gelijk. Het had geen zin om aandacht te trekken door in de schaduw te blijven staan terwijl de anderen de kratten in de boot laadden. Azarov liep naar de achterkant van de wagen en een van zijn mannen wees naar een krat waar een kleine rode X op stond. Hij zette er nog een tweede bovenop en de Rus tilde ze op, liep naar het water en zette zijn lading op een grote opgeblazen binnenband.

Hij liep naar de stuurboordkant van de boot, en toen hij niet meer kon staan, hield hij zich vast aan de zijkant van de band en ging zwemmend verder. Hij was tien meter bij de boot vandaan toen hij een schaduw in het water onder zich zag bewegen. De duiker verscheen uit het donker en trok de gemarkeerde krat door de onderkant van de band. De handeling verliep nog vlotter dan Azarov had verwacht, en er was nauwelijks iets van te zien geweest, alleen een kleine beweging omlaag. Als er iemand op de kust stond te kijken, zou die niets verdachts zien. Als de Amerikanen vanuit de lucht toekeken, zouden ze blind zijn voor wat er gebeurde.

Azarov zwom verder terwijl de duiker naar een verborgen ruimte onder de boeg zwom.

Zodra de dhow was geladen, zouden hij en zijn mannen ermee naar de Perzische Golf varen, waar ze hun smokkelwaar naar een afgelegen strand in Saoedi-Arabië zouden brengen. Het was een ongemakkelijke en trage transportmethode, maar wel een die waarschijnlijk geen aandacht zou trekken.

Azarov kwam bij de boot aan en twee mannen klommen langs een net naar beneden om zijn krat van de binnenband te pakken. Daarna zwom hij terug naar de kust voor de volgende krat.

Over een paar dagen zou het allemaal voorbij zijn. Hij zou teruggaan naar Costa Rica en in de wereldwijde chaos zou hij eindelijk kunnen verdwijnen.