Hoofdstuk 42

Ten oosten van Fujairah

Golf van Oman

Er hingen maar drie hangmatten in het ruim, en daarvan had Grisja Azarov er één opgeëist. De mannen die hem waren toegewezen hadden de andere twee in gebruik genomen, evenals de paar matjes die op de grond waren uitgespreid. De bemanningsleden die geen dienst hadden, moesten maar een slaapplaats zoeken tussen de kratten die in de al zo benauwde ruimte stonden opgestapeld.

Volgens zijn horloge was hij nog geen acht uur aan boord van het schip, maar het voelde als acht dagen. De kapitein verzekerde hem ervan dat ze goed voortgang boekten – ze hadden de wind, die zo belangrijk was voor Kroepins plannen, goed in de zeilen.

Azarov probeerde zich te concentreren op de details van de operatie, maar hij moest steeds maar weer aan Mitch Rapp denken. Zou hun confrontatie al snel komen? Zou het conflict tussen hen in de komende dagen worden opgelost? Of zelfs in de komende uren?

Het was wel duidelijk wat verliezen hem zou kosten, maar hoe zou de overwinning voelen? Trots, als hij de CIA-man levenloos aan zijn voeten zag liggen? Opluchting, omdat hij een dreiging had uitgeschakeld die anders steeds achter hem aan zou zijn gekomen tot één van de twee dood was? Of misschien niet meer dan de doofheid die hij altijd voelde als hij een leven had beëindigd.

Een angstige kreet dreef van het hoofddek naar beneden. De man sprak in het Arabisch, maar Azarov verstond genoeg om te begrijpen wat er aan de hand was. De Amerikanen hadden hen opgemerkt en waren onderweg om het vaartuig te onderscheppen.

Bemanningsleden renden naar de ladder naar boven terwijl Azarovs mannen wanhopig de kratten begonnen te verschuiven. Uiteindelijk lukte het hun een deel van de vloer vrij te krijgen, waarna Azarov drie losse planken weghaalde, waar onder vandaan een elektrische lier tevoorschijn kwam.

Hij haalde een schakelaar over en plakte de planken toen met secondelijm weer vast. Zijn mannen schoven de kratten snel in hun oorspronkelijke positie op de lier. Terwijl ze dat deden, begon de splijtstof die aan de romp van het schip vastzat te dalen aan een kabel van honderd meter lang. Binnen twee minuten zou hun belangrijke lading rusten in het slik op de bodem van de Golf.

Toen alles in orde was, klommen ze via de ladder naar het bovendek. Azarov nam een neutrale positie in midden in de rij bemanningsleden, die gespannen keken naar het schip van de Amerikaanse kustwacht.

Het moderne, wit-met-rode kustvaartuig schip dat moest bijdragen aan de veiligheid in de Golf, leek niet op zijn plaats tegen de Arabische achtergrond. Dat maakte de situatie echter niet minder gevaarlijk.

Het ging naast de dhow liggen en een loopplank overbrugde de afstand tussen de twee vaartuigen zo snel dat er sprake leek te zijn van een noodgeval. Een Arabische vertaler was de eerste die het net in klom, en hij sprak met de kapitein terwijl geüniformeerde leden van de Amerikaanse bemanning volgden.

De hond die meekwam was verwacht. Hoewel het niet het lievelingsdier van de Arabieren was, waren honden erg bruikbaar bij het zoeken naar drugs en wapens. De geigerteller die volgde was echter geen standaardapparatuur. Nog zorgwekkender waren de Amerikaanse duikers die zich achterover in het water lieten vallen.

De mannen van de Russische speciale operaties hadden hem ervan overtuigd dat de dikte en de kleur van de kabel hem zo goed als onzichtbaar maakten in het water. Bovendien zou hij door de stroming bij het vaartuig weg worden getrokken, zodat het onwaarschijnlijk was dat een duiker erop zou stuiten.

Opnieuw voelde Azarov zich in gedachten weggetrokken worden uit het verleden – een gevaarlijke neiging die met de jaren steeds sterker werd. Wat zou er met hem gebeuren als Kroepins wapens werden ontdekt? Natuurlijk zouden hij en de bemanning worden gearresteerd en de dhow aan het schip van de kustwacht worden vastgemaakt. Het zou al snel bekend zijn dat hij niet uit dit gebied kwam, en die ontdekking zou waarschijnlijk worden gevolgd door een overplaatsing naar een van de black sites van de CIA. Zou dat de plek zijn waar het lot hem met Mitch Rapp zou confronteren? Niet in het strijdperk, maar in een vergeten uithoek van de wereld, aan een stoel vastgeketend?

Azarov keek om zich heen en zag dat zijn mannen zenuwachtig waren. Maar de bemanning niet minder. De zeelui waren eenvoudige, laagopgeleide mannen, en hun gedrag was waarschijnlijk niet anders dan de Amerikanen gewend waren.

Binnen vijf minuten verschenen de mannen van de kustwacht weer die het ruim hadden doorzocht, en ze brachten verslag uit. Nog eens vijf minuten later kwamen de kikvorsmannen weer boven.

En toen was het voorbij.

Azarov bleef op het dek en keek de Amerikanen na terwijl die terug naar hun schip gingen, en hij keek naar de kapitein van de dhow, die voorbereidingen trof om verder te varen. Pas toen het schip van de kustwacht wegvoer, ging Azarov naar beneden om hun smokkelwaar weer binnen te halen.