Hoofdstuk 29

Ten oosten van Moskou

Rusland

Grisja Azarov wierp een blik op de kaart op zijn telefoon en sloeg links af aan het eind van het half afgebouwde appartementencomplex. Er was nauwelijks verkeer, waardoor hij de kans had om de afbrokkelende structuur te bekijken.

Onder het met graffiti bekladde beton van de begane grond waren geïmproviseerde tenten opgezet. De bewoners daarvan waren het perfecte voorbeeld van Maxim Kroepins onderdanen; koud en hongerig, maar nog steeds trouw. Ze wachtten nog steeds tot hij zijn belofte waarmaakte en de wereld opnieuw aan zijn voeten liet huiveren.

De basset op de passagiersstoel zag iets interessants en blafte vrolijk toen ze een brede laan in reden. Azarov had geëist dat de bomhond zou klaarstaan als hij landde. Helaas was het een onnodige voorzorgsmaatregel geweest. De goedgetrainde neus van het dier had niets opgevangen tijdens het onderzoek van de auto die Kroepin had geregeld.

Vier kilometer verderop kwam hij bij een onopvallend gebouw van glas en staal in een nog minder opvallende zijstraat. Hij reed langs de ingang van de parkeergarage en parkeerde een straat verderop naast de stoep. De staart van de hond vloog opgewonden heen en weer toen Azarov het portier opende, maar stopte toen hij fronste en zijn hoofd schudde. ‘Jij blijft hier. Ik ben zo terug.’

Hij leek die woorden te begrijpen en rolde zich op op de stoel en sloot zijn ogen. Azarov had nooit een huisdier gehad, maar hij moest toegeven dat het aantrekkelijk was om een vriend te hebben die zich nooit tegen hem zou keren, hem nooit zou bespioneren en nooit zou proberen hem te vermoorden. Nu Olga er niet meer was zou hij dat misschien moeten overwegen. Hij zou Cara kunnen betalen om voor het dier te zorgen als hij weg was. Dan had hij meteen nog een excuus om haar op te zoeken zonder haar te vertellen wat hij voor haar voelde.

Azarov stak de straat over en stapte de lobby in waar hij net langs was gereden. Zoals gewoonlijk zat er niemand achter de balie en liep hij meteen door naar de lege lift achterin. De deur ging automatisch open toen hij aankwam, en hij stapte de cabine in. Er waren geen knoppen, dus bleef hij maar staan en bewoog zijn hand iets naar zijn wapen toe toen hij begon te dalen.

De lift was ontworpen als een val. De hele cabine kon naar beneden vallen, hij kon gevuld worden met gifgas, of er konden mannen met mitrailleurs klaarstaan om de man dood te schieten zodra de deuren opengingen. Helaas had hij geen andere keuze dan te hopen dat er geen gebruik zou worden gemaakt van deze mogelijkheden.

Toen hij stopte en de deur openging, was het team van de speciale operaties, dat hij eigenlijk verwachtte, in geen velden of wegen te bekennen. Hij zag alleen maar de bekende grijze gang, met één enkele deur aan de rechterkant. Hij luisterde naar zijn eigen voetstappen en het zoemen van de camera’s die zijn voortgang volgden terwijl hij naar de deur liep. Die ging ook automatisch open, en hij stapte de kamer in, maar hij stopte voordat hij helemaal over de drempel was.

De lange vergadertafel die gewoonlijk het grootste deel van de ruimte innam, was verdwenen, en er was een enorm bureau bij de achterste muur gezet. Achter dat bureau zat Maxim Kroepin.

‘Meneer de president,’ zei Azarov zonder moeite te doen om zijn verbazing te verbergen. ‘Ik had niet verwacht dat u deze vergadering persoonlijk zou voorzitten.’

Ondertussen keek Azarov goed om zich heen om te zien of dit misschien een val was. Maar er was niets. Dat gaf hem, samen met het feit dat zijn wapen niet was afgepakt, de zekerheid dat hij niet zou worden aangevallen. Of dat later nog een optie was, viel nog te bezien.

De aanwezigheid van de Russische president gaf aan dat de toestand nog gevaarlijker was dan Azarov had kunnen vermoeden. Het feit dat Kroepin had ingestemd om de veiligheid van Moskou te verlaten en was opgedoken in een vergeten post van de FSB zei genoeg. Niet alleen wilde hij zijn meest vertrouwde adviseurs buiten dit gesprek houden, maar bovendien wilde hij Azarov zijn bevelen niet eens binnen de muren van het Kremlin geven.

‘Zit,’ zei Kroepin simpelweg.

Azarov ging op een stoel voor het bureau zitten en de president draaide een laptop naar hem om.

‘Weet je wat dit is?’

De afbeelding op het scherm was meteen duidelijk. ‘Een kaart van Saoedi-Arabië.’

‘En de gemarkeerde plek?’

‘Het belangrijkste oliegebied. Het grootste deel van de olie uit Saoedi-Arabië komt daarvandaan.’

‘Saoedi-Arabië is altijd swing-producent geweest,’ vertelde Kroepin onnodig aan Azarov, omdat die dat allemaal heel goed wist door zijn dekmantel als energieconsulent. ‘Maar tegenwoordig spelen ze die rol niet meer met hun oude verantwoordelijkheidsgevoel. Ze willen produceren op hun volledige capaciteit, waardoor de energieprijzen wereldwijd omlaaggedrukt worden.’

‘Ze willen de duurzame energie onmogelijk maken en de Amerikaanse productie winstloos.’

Kroepin drukte op een knop, waardoor er een foto op het scherm verscheen van een kamer met een vloer vol apparatuur om bommen mee te kunnen maken. ‘En dit?’

Bij de muur stonden zes houten kratten van gemiddelde grootte. Het was niet moeilijk te raden wat erin zat, en Azarovs mond werd droog. ‘Ik neem aan dat uw operaties in Pakistan succesvol waren en dat er in die kratten splijtstof zit, afkomstig van de Pakistaanse kernkoppen. Het ziet ernaar uit dat het materiaal wordt gebruikt om vuile bommen te maken.’

Het had nog veel erger kunnen zijn, stelde Azarov zichzelf gerust. Dit waren in elk geval niet de geavanceerde kernbommen waarvan hij vreesde dat Kroepin ze bouwde. ‘Verder kan ik alleen maar raden.’

‘Doe maar.’

‘U plaatst ze op strategische punten in de olievelden in Saoedi-Arabië en brengt ze tot ontploffing. Dat zal de oliewinning en raffinage voorlopig uitschakelen.’

‘Heel goed, Grisja. Maar je hebt een foutje gemaakt. Ik ben niet degene die de bommen gaat plaatsen, maar jij. Onze militaire weersvoorspellers zeggen dat er een front aankomt met de ideale windomstandigheden.’

‘Natuurlijk,’ zei Azarov verdoofd.

‘Afgezien van het feit dat je gefaald hebt om Mitch Rapp te vermoorden, heb je me altijd goed gediend. Dit wordt je laatste opdracht. Als je terugkomt zal ik je een hoge functie geven bij mijn overheid. Anders, als je dat liever wilt, zal ik je tot oligarch maken. Dmitri Oetkins bezittingen zijn nog steeds van mij. Aangezien jij degene bent die hem heeft vermoord, is het wel zo passend als jij zijn nalatenschap erft.’

‘Ik weet niet zeker of ik wel de juiste persoon ben voor deze operatie, meneer de president. Na mijn confrontatie met Scott Coleman weet de CIA wellicht wie ik ben. U hebt ongetwijfeld vaardige mannen in dienst die de Amerikanen niet kennen.’

Kroepin knikte nadenkend. ‘Het is mogelijk dat ze weten wie je bent. Het is echter ook mogelijk dat Irene Kennedy’s verdenkingen verdergaan dan je identiteit. Deze enkele missie kan het keerpunt zijn voor de toekomst van Rusland, Grisja. Zal het weer groot worden of zullen we wegrotten en verdwijnen in de vergetelheid? Ik kan zoiets belangrijks niet aan iemand anders overlaten.’

‘Maar als de Amerikanen al zo hun verdenkingen hebben, kunnen ze die tot u herleiden. Het feit dat de omhoogschietende olieprijzen zo gunstig zijn voor Moedertje Rusland, zal de rest van de wereld niet ontgaan.’

‘En wat zullen ze eraan doen, Grisja? Als de voorraden in Saoedi-Arabië ontoegankelijk zijn, wordt onze productie nog belangrijker voor de wereldeconomie. En onze kernwapens voorkomen militaire actie tegen ons. Met het geld dat zal binnenstromen, kan ik de afvallige staten die ons zijn ontnomen terugnemen. Ik zal Rusland terugbrengen naar zijn rechtmatige plek als leider van de wereld.’

‘Meneer de president, ik moet…’

‘Weet je wat het volk wil?’ onderbrak Kroepin hem. ‘Geen volle magen. Geen warme bedden. Het volk wil eer. Macht en respect. De mensen willen deel zijn van iets groters, zodat ze zichzelf kunnen wijsmaken dat hun trieste leventje iets betekent.’

De bizarre waarheid was dat Kroepin waarschijnlijk gelijk had. De Russen haatten de afvallige staten – hun schijnbare onverschilligheid tegenover Moedertje Rusland, hun aarzelende stappen richting het Westen – maar wat de Russen nog het meest haatten, was het succes van die staten. Het verlies van de superioriteit die ze ooit hadden gevoeld als ze uitkeken over hun rijk.

Zelfs als Kroepins acties op een bepaald moment zouden worden ontdekt, was het mogelijk dat de Russen het niet zozeer zagen als een misdaad tegen de menselijkheid, maar als een dappere zet op het internationale schaakbord; krachtige actie tegen een terrorisme-ondersteunend Saoedi-Arabisch regime dat Rusland zwak wilde houden.

En hij had zeker gelijk dat de Russische olie- en gasindustrie van levensbelang zou worden. Zonder de geldstroom die de corrupte en hopeloos incompetente overheid van Saoedi-Arabië ondersteunde, zou de koninklijke familie instorten. Niet alleen Saoedi-Arabië, maar ook Koeweit en de VAE zouden onder de voet gelopen worden door ISIS. De energieprijzen zouden omhoogschieten en Rusland zou veranderen van een instortend land met een nog kleinere economie dan Italië, in een wereldmacht met de mogelijkheid zijn vijanden te breken door simpelweg de oliekraan dicht te draaien.

Plotseling wenste Azarov dat hij nooit zoveel had geleerd over economie en politiek. Met de kennis die hij de afgelopen jaren had verzameld, kon hij de miljoenen doden die in het Midden-Oosten zouden vallen niet negeren. Beelden van een machtswellusteling met een arsenaal kernwapens en natuurlijke bronnen die hij niet voor iets goeds zou gebruiken – en zelfs niet voor winst – maar als een middel om zijn eigen positie te verstevigen.

Het pistool onder Azarovs arm voelde steeds zwaarder. Hij had de macht om hier een einde aan te maken. Als hij een klein gaatje tussen Kroepins ogen zou schieten, kon hij daarmee de wereld bevrijden van de gruwelen die deze man zou veroorzaken.

Het was een interessante gedachte, maar ook een van korte duur. De wereld redden was niet zijn verantwoordelijkheid. En al zou dat wel zo zijn, waarom zou hij nu ingrijpen? Als Kroepin het niet deed, zou iemand anders het doen. Het lot van de mensheid was de zaden van haar eigen ondergang te zaaien. Laat misleide patriotten als Mitch Rapp hun leven maar op het spel zetten om een wereld te redden die niet gered wil worden, en dat al helemaal niet verdient. Azarov was alleen maar verantwoordelijk voor zichzelf.

‘Mijn team?’ vroeg Azarov.

‘Mannen die door mij persoonlijk zijn uitgekozen uit de rangen van ISIS.’

‘Die zijn onbetrouwbaar en slecht getraind,’ protesteerde hij. ‘Ik moet in elk geval soldaten of voormalig soldaten krijgen. Het liefst uit de Russische speciale troepen.’

‘Geen sprake van.’

‘Dan kan deze operatie wel eens net zo aflopen als die operatie tegen Rapp.’

Gewoonlijk zou dit soort onbeschoftheid Kroepins woede opwekken, maar in dit geval toonde de man een bewonderenswaardige zelfbeheersing. Dat maakte maar weer eens duidelijk hoe belangrijk deze operatie voor hem was. Als hij faalde zou de ondergang van Rusland waarschijnlijk onomkeerbaar zijn. De mensen zouden zich uiteindelijk tegen hem keren. En als ze dat deden, zou het met dezelfde snelheid en hetzelfde geweld gebeuren als tegen de tsaren van vroeger.

‘Ik denk van niet, Grisja.’

‘Mag ik vragen waarom?’

‘Ik zou me pas zorgen maken als je dat niet deed. Mijn plan is niet ingewikkeld. Je reist met de wapens naar Al-Hofuf, een stad in SaoediArabië die je ongetwijfeld kent. Daar zul je ze uitdelen aan zes teams van twee mannen, die ze vervoeren naar plekken die volgens onze onderzoekers de beste zijn. Het is veel belangrijker dat jouw mannen zullen kunnen opgaan in de bevolking dan dat ze specialistische militaire training hebben gehad.’

Hij drukte op een paar knoppen van zijn laptop, waardoor de locaties die hij bedoelde gemarkeerd werden, voordat hij vervolgde: ‘Jij vergezelt een van de teams naar een verlaten olieraffinaderij. Vanaf die locatie coördineer je de operatie.’

‘Er zijn zeven plekken aangegeven.’

‘Een reserveteam voor het geval dat er problemen zijn.’

Azarov knikte zwijgend. ‘Mag ik aannemen dat u wilt wachten tot alle wapens in positie zijn voordat we ze tot ontploffing brengen?’

‘Dat is wel het veiligst. De locaties liggen tussen de veertien uur en drieënhalf uur reizen van Al-Hofuf af. De teams vertrekken op verschillende momenten zodat ze ongeveer tegelijkertijd op hun bestemming aankomen. We willen niet dat de Saoedi’s en de Amerikanen weten wat er gebeurt tot het te laat is.’

‘Waarom laten we de bommen dan niet op afstand ontploffen zodra u ziet dat iedereen in positie is? Waarom moet ik ter plekke zijn?’

‘Twee redenen. Ten eerste: met de storm die wordt verwacht zal het moeilijk zijn via de satellieten te communiceren. Ten tweede: hoewel we de ISIS-teams zo goed mogelijk hebben getraind, kunnen we er niet op rekenen dat ze grote problemen kunnen oplossen. Daarvoor kan ik alleen op jou vertrouwen.’

‘Kan ik de wapens dan op afstand laten ontploffen?’

‘Nee. Daarvoor kunnen we geen feilloos systeem maken. Elke man zal zijn eigen ontstekingscode krijgen. Als ze allemaal toestemming hebben, zullen ze die binnen dertig seconden na elkaar invoeren.’

‘En zelf opgeblazen worden.’

‘Natuurlijk.’

‘En de bom die ik moet laten afgaan?’

Kroepin vertoonde tekenen van irritatie omdat hij werd ondervraagd, maar hij gaf toch antwoord. ‘Jij verlaat het voertuig waarin je rijdt. Zodra jij op veilige afstand bent, zullen de twee mannen die je hebt achtergelaten de bom laten ontploffen. Voor het geval dat niet lukt, krijg je een code waarmee je de bom met een vertraging van twintig minuten kunt laten afgaan.’

‘Maar als…’

‘Alle details staan hierop,’ onderbrak Kroepin hem terwijl hij hem een memorystick gaf. ‘Lees ze goed door en, zoals altijd, neem contact op als er problemen zijn.’

Azarov pakte de memorystick aan en staarde ernaar.

‘Doe dit, Grisja, en je krijgt alles wat je maar wilt. Ongelimiteerde rijkdom. Ongelimiteerde macht. Je…

‘Ik wil weg,’ zei Azarov zonder op te kijken van het onschuldig ogende stukje plastic in zijn hand.

‘Wat?’

‘Ik wil nooit meer terug naar Rusland. Ik wil dat u vergeet dat ik besta.’

Kroepin leunde achterover en zijn smalle lippen verbreedden tot een glimlach. ‘Wil je je terugtrekken in Costa Rica? Wil je terug naar de boerderij van je jeugd?’

‘Dat zijn mijn zaken.’

Azarovs brutale toon had alleen gevolgen voor de blik van Kroepins ogen. ‘En als ik weiger?’

‘Ik weet zeker dat het ISIS-team waarin u zoveel vertrouwen hebt, het ook wel zonder mij af kan.’

‘Misschien ben je niet zo onmisbaar als je denkt, Grisja.’

Opnieuw voelde Azarov het wapen onder zijn arm. Deze keer moest er iets van te zien zijn aan zijn lichaamstaal, want voor de eerste keer sinds ze elkaar hadden ontmoet, werd de Russische president zichtbaar nerveus.

‘Als je je wilt afkeren van alles wat ik je bied om een leven zonder enige waarde te leiden, Grisja, is dat jouw keuze. Je hebt gelijk: het zijn jouw zaken.’