Hoofdstuk 44

Perzische Golf

Bij de kust van Saoedi-Arabië

Grisja Azarov keek naar de twee mannen die over het net van de dhow klommen en zich geruisloos in het water lieten zakken. In plaats van hen meteen te volgen, bleef hij op het dek over het water staan staren. Zoals voorspeld door Kroepins meteorologen, genoot dit gebied van een relatief windstil moment voordat het, over een paar uur al, met zonsopkomst weer harder zou gaan waaien. Weg van de verstikkende hitte in het ruim van het schip zoog Azarov de zilte lucht in zijn longen en onderzocht de verlaten kustlijn.

Er waren geen lichten te zien, behalve een vage gloed van de stad Damman, zestig kilometer naar het zuiden. Wat dichterbij in noordelijke richting lag Al-Jubail, de stad waar dit vaartuig naartoe zou varen om de legale lading te lossen. Tot die tijd stond de kapitein op de boeg zenuwachtig naar de horizon te kijken.

Na een tijdje zette Azarov een versleten duikbril op en volgde de mannen het water in. Ze hadden niet eens een basisduikuitrusting kunnen meenemen. Als de kustwacht dat had ontdekt, zou het vragen hebben opgeroepen.

Hij dook onder de golven en zwom naar de twee andere mannen met duikbrillen op onder de boeg. Een enkele glowstick wierp een groen waas op het compartiment bij de kiel, dat ze probeerden open te maken. Ze werkten met de indrukwekkende efficiëntie die Kroepin hem had beloofd. Beide mannen hadden in een Russisch meer geoefend met een perfecte replica van de scheepsromp van de dhow.

Azarov kwam boven water en draaide zich naar de kust. Zijn duikbril besloeg en hij zette hem af, waarna hij de schaduw opmerkte van een klein vissersbootje dat vanuit het westen aan kwam varen. Zoals was bevolen was het voorzien van een elektrische motor die veel minder lawaai maakte dan een conventionele buitenboordmotor.

Rechts van hem brak er iets door het wateroppervlak heen, en toen hij er een snelle blik op wierp, zag hij dat het de eerste van zes ballonnen was. De mannen in de vissersboot waren uitgerust met nachtzichtapparatuur, zodat ze hun goederen gemakkelijk konden oppikken.

Azarov hield afstand en keek toe terwijl ze de krat die onder de golven dobberde hun bootje in tilden. Zodra die veilig aan boord was, maakten ze met een mes een gaatje in de ballon om hem te laten leeglopen en naar de bodem van de Golf te laten zinken. Dat ging tien minuten zo door. Er kwam steeds iets bovendrijven, de mannen haalden de daaraan bevestigde kist aan boord en lieten het bewijs verdwijnen. Toen de laatste kist aan boord was, trok Azarov zich over de rand van het kleine vaartuig.

Nadat hij had gecontroleerd of de lading netjes onder een stapel visnetten was verborgen, gooide hij zijn natte kleding overboord en trok een losjes vallende broek en trui aan, net als die van de mannen die het kleine bootje naar de kust stuurden.

Achter zich hoorde hij de motor van de dhow, die naar dieper water voer. Het werk van de kapitein zat erop en hij kon met zijn bemanning weer terug naar zijn leven als handelaar en kleine smokkelaar, alsof dit nooit was gebeurd.

De boot kwam bij de kust en Azarov sprong eruit. Ongeveer vijftig meter verderop kon hij een SUV met twee mannen ernaast zien staan, en hij rende door het zand naar hen toe.

Het voertuig bleek een smetteloze Range Rover te zijn. De twee mannen zagen er al even keurig uit in hun op maat gemaakte zijden pak en traditionele hoofddoek. Op de meeste plekken zou hun uiterlijk behoorlijk opvallen, maar in Saoedi-Arabië was dit juist heel alledaags. Deze mannen waren precies wat ze leken – lagere adel, die vanaf hun geboorte onvoorstelbaar bevoorrecht waren geweest. Net als zoveel andere jonge mannen in die omstandigheden, waren ze zich gaan vervelen. Nu speelden ze jihad.

‘Allah zij gedankt omdat Hij je veilig bij ons heeft gebracht,’ zei een van de mannen terwijl hij een hand uitstak. Hij was opgeleid in Amerika en sprak vloeiend Engels.

‘Inderdaad,’ antwoordde Azarov terwijl zijn nog vochtige hand bijna werd verbrijzeld in de klemmende greep van de overenthousiaste jongeman.

Hoewel het voordeel van deze mannen duidelijk was – hun titel plaatste hen zo’n beetje boven de wet – kon hij hen niet vertrouwen. Omdat ze zo gewend waren aan luxe en gemak, zouden ze hem, en de God die ze moesten dienen, bij het eerste het beste teken van gevaar waarschijnlijk in de steek laten.

De vissers kwamen achter hem aan en zetten de eerste twee kisten in de Range Rover. Natuurlijk stak geen van de Saoedi’s een vinger uit om hen te helpen. Azarov wist van zijn werk als energieconsulent dat het zinloos was het hun te vragen. Ze zouden totaal verbijsterd zijn door het verzoek mee te doen aan dit soort lichamelijk werk.

Hij wilde zo kort mogelijk op dit lege strand staan, dus rende hij terug naar de boot. Met zijn hulp zouden ze binnen vijf minuten klaar zijn met inladen en onderweg zijn naar Al-Hofuf.