Hoofdstuk 54

‘Laatste boodschap herhalen, alstublieft.’

Grisja Azarov schoof onwillig het oortje verder zijn rechteroor in. De linker was al bezet door de radioverbinding. Samen overstemden ze het bonzen van een los stuk metaal boven hem, maar het maakte ook het geluid uit de omgeving onhoorbaar, en dat was altijd gevaarlijk.

‘Ik zie alle teams in positie komen,’ zei Maxim Kroepin. ‘Aankomsttijd over acht minuten. Bevestigen alstublieft.’

Het leek zinloos aangezien ze naar dezelfde satellietbeelden keken, maar de Russische president wilde niets aan het toeval overlaten. Azarov hield een hand voor de display van zijn telefoon om hem tegen de zon te beschermen en bekeek de kaart.

‘Acht minuten, klopt.’

‘Je hebt mijn toestemming om de operatie uit te voeren. Als alle teams in positie zijn, geef je hun het bevel om de bommen te laten afgaan.’

‘Begrepen.’ Azarov zat met zijn rug tegen de stalen platen van de muur in de ruimte die het beste te verdedigen was. De tijd verstreek bijna bovennatuurlijk langzaam. Hij was wel gewend aan de afstompende saaie uren en dagen tijdens de strijd, maar deze keer was het nog erger omdat het waarschijnlijk zijn laatste was. Hij liet zijn gedachten de vrije loop en droomde over de luxe van zijn leven na de overwinning van die dag. Hoe zou het zijn om thuis wakker te worden zonder missie om zich op voor te bereiden? Geen trainingsschema’s meer die hij precies moest opvolgen of lichamelijke tests.

Wat zou hij doen? Vissen? Dat had hij niet meer gedaan sinds hij met zijn vader gaten in de bevroren meren van Rusland had gezaagd. Misschien moest hij leren surfen. Cara had hem al een aantal keren een gratis proefles aangeboden. Was het moment aangebroken om op dat aanbod in te gaan?

Een schel alarm klonk in zijn oortje en hij keek omlaag op zijn telefoon. Een van de ISIS-teams was verdwenen. Hij nam aan dat het aan de verbinding lag, en dat hij wel snel weer zou verschijnen. Er klonk echter een tweede alarm, en toen verdween nog een van de stippen van de display. Werd de verbinding verstoord door het rondwaaiende zand? Of was er iets anders aan de hand?

Azarov maakte verbinding met de open frequentie. ‘Alle teams, status alstublieft.’

Er klonk alleen geruis.

‘Alle teams, status,’ herhaalde hij.

Weer hoorde hij niets.

Dit kon niet meer door de storm komen. De beelden op zijn telefoon werden verstuurd door een satelliet, terwijl de verbale communicatie via een radiosysteem liep. De kans dat beide tegelijk uitvielen was bijna onmeetbaar klein. Het was waarschijnlijker dat de ISIS-teams waren ontdekt en gedood, of zonder zijn toestemming hun bommen hadden laten afgaan.

Het volgende geluid dat hij hoorde was geen alarm, maar een signaal dat Maxim Kroepin hem weer belde. Hij hield de operatie bij vanuit zijn veilige kantoor in het Kremlin en maakte zich vast en zeker zorgen over wat hij had gezien.

Azarov nam niet op. Als de andere teams betrapt waren, zou de vijand ook snel weten dat er iemand in de fabriek zat. Het was echter veel moeilijker om iemand te vinden in deze enorme, doolhofachtige fabriek dan in de open woestijn. Zou hij nog tijd hebben om te ontsnappen? De storm kon hem wel aan het oog onttrekken, en als het nodig was…

‘Beweging gezien ten noorden van het gebouw.’

Het Engels dat over de radio klonk was uitstekend, maar met een licht Nederlands accent. Hassan was de zoon van Syriërs die zich in Amsterdam hadden gevestigd – een winkelbediende die zijn oude leven zat was en zich bij ISIS had aangesloten.

‘Details?’

‘Het lijkt één enkele man te zijn. Te voet.’

Azarov sloot zijn ogen en haalde diep adem. De beelden in zijn hoofd van zijn huis in Costa Rica, die een paar minuten daarvoor nog zo levendig waren geweest, begonnen te vervagen.

‘Zei je één enkele man?’

‘Inderdaad.’

‘Hou hem in de gaten.’

De Rus verliet zijn veilige plek en liep door het doolhof van ladders, gangen en loopbruggen naar de noordkant van de fabriek. De laatste tien meter kroop hij op zijn buik naar een goed gecamoufleerde positie met een opening die groot genoeg was om er een spotting scope doorheen te steken.

Hij moest toegeven dat hij onder de indruk was van Hassans opmerkzaamheid. Door het opstuivende zand had Azarov tien seconden nodig om de schaduw te zien die honderdvijftig meter verderop van een duin kwam rennen.

Het eerste wat hem opviel was dat de man ongelooflijk snel was. Hoewel hij misschien niet zo sterk was als Azarov zelf, was de eenzame aanvaller ongetwijfeld beter in het omgaan met het zachte zandoppervlak.

Toen de man dichterbij kwam, werden er langzaam steeds meer details zichtbaar. Hij droeg een legeruniform uit Saoedi-Arabië, maar er waren geen tekens op aangebracht die zijn rang aangaven. Wat wapens betreft leek hij alleen maar een handwapen in een heupholster te hebben. Het interessantste was echter zijn gezicht. In eerste instantie nam Azarov aan dat het kwam door de bewegende lucht in de hitte, maar toen zag hij dat hij zich vergiste. De neus van de man was echt gebroken en hij had echt twee blauwe ogen. Zelfs ondanks zijn dikke baard was te zien dat zijn lippen gebarsten en gezwollen waren, net als de huid op zijn jukbeenderen.

In een andere wereld zou een man die in zijn eentje op de fabriek afkwam bijna komisch zijn geweest. Maar dit was geen andere wereld, en er was maar één man die zo snel was en zoveel lef had.

‘Rohab,’ zei Azarov tegen een van zijn mannen, ‘ga naar Hassan toe aan de noordkant van het gebouw. Dood de man die op ons afkomt.’

‘Begrepen,’ was het antwoord.

Als dit inderdaad Mitch Rapp was, bood de tactische situatie een aantal interessante mogelijkheden. De Amerikaan was gewond, had over een nog onbekende afstand door de drukkende hitte gerend, en kende het gebouw waar hij op afkwam waarschijnlijk niet.

Hoewel ontsnappen en Rapp naar het noorden van Rusland lokken nog steeds voordelen bood, had het ook een aantal nadelen. Rapp had alle middelen van de CIA tot zijn beschikking, maar Azarov zou alleen zijn. Als Amerika geen haast had, kon Rapp beslissen wanneer ze elkaar weer zouden treffen, en die tijd gebruiken om te herstellen en plannen te maken.

Hoe meer Azarov erover nadacht, hoe duidelijker het werd dat hun confrontatie nu zou plaatsvinden. Nadat hij Rapp zou hebben gedood, zou hij contact opnemen met Irene Kennedy en haar een voorstel doen. Ze had de reputatie een redelijke vrouw te zijn en ze zou het zinloos vinden om nog meer van haar mannen te verliezen in een zinloze wraakactie.

Er kwam een windvlaag uit het zuiden, die een grijze wolk zand liet opstuiven, die de huid van Azarovs gezicht en handen schuurde. Toen hij optrok was de man verdwenen.