Hoofdstuk 38

Langley, Virginia

Verenigde Staten

Irene Kennedy ging voor de eerste keer in dagen achter haar bureau zitten. Ze had nog maar net haar map gepakt toen Mike Nash met een grote envelop in zijn hand binnenkwam. De envelop zag er zorgwekkend dun uit.

‘Heb je hem gevonden?’ vroeg Kennedy hoopvol.

Nash liet zich in een van de stoelen tegenover haar vallen en probeerde gemakkelijk te gaan zitten. Ze had bewust meubels uitgekozen met te rechte rugleuningen en te dunne bekleding om uitgebreide gesprekken, die toch niets opleverden, te ontmoedigen. Er stonden nog minder gemakkelijke stoelen in de opslag, die tevoorschijn werden gehaald als er Congresleden op bezoek kwamen.

‘Dat zou ik nog niet willen zeggen, maar met Claudia’s informatie zetten we wel stappen in de goede richting.’

‘Ik wil niet de goede richting op, Mike. Ik wil succes.’

‘Dat weet ik. Er wordt aan gewerkt, maar deze kerel is niet bepaald een amateur.’

Hij haalde een foto uit de envelop en legde die op haar bureau. Grisja Azarov deelde niet Rapps griezelige talent om te voorkomen dat hij werd gefotografeerd. Hij staarde recht in de lens terwijl hij met een microfoon in zijn hand over een podium liep. Het donkere haar en de versmalde neus leken precies op de door Nash bewerkte foto. Zijn huid was echter wat donkerder en zijn ogen leken meer Aziatisch. Zijn gestreepte pak leek wat te groot, alsof dat bewust was gedaan om het lichaam eronder te verbergen.

‘Op die foto spreekt Azarov – of Filipov, welke naam je ook wilt gebruiken – voor een publiek van bijna duizend man, op een conferentie in Abu Dhabi van vorig jaar.’

‘Wat voor conferentie?’

‘Over aardolie. Die kerel heeft het begrip “je in het volle zicht verstoppen” naar een nieuw niveau getild. Hij is het hoofd van een bekend adviesbureau op het gebied van olie en gas, dat over de hele wereld klanten heeft – bijvoorbeeld Exxon, BP en Aramco, om er maar een paar te noemen. Ze zijn zo goed dat zelfs wij ze wel eens hebben geraadpleegd.’

‘Daardoor kan hij zonder op te vallen door Rusland en het Midden-Oosten reizen.’

‘En daar maakt hij gebruik van. Veelvuldig. Onze informatie over zijn reizen is nog niet volledig, maar we hebben in- en uitreisgegevens waaruit blijkt dat hij in Pakistan was toen Scott werd aangevallen. Hij is met het bedrijfstoestel het land in gevlogen en verbleef in de mooiste suite van het Marriott-hotel in Islamabad. Hij heeft appartementen in Londen en New York, maar daar lijkt hij al jaren niet meer te zijn geweest. We hebben de bedrijven die de appartementen onderhouden geïnfiltreerd en zo mensen naar binnen weten te krijgen, maar zij hebben niets gevonden.’

‘Hij moet toch ergens wonen?’

‘Inderdaad. Zijn officiële adres is hetzelfde als het kantoor van zijn bedrijf in Moskou, maar ik denk dat we iets beters hebben.’

Hij haalde een kleurige wereldkaart uit de envelop en vouwde die op haar bureau uit.

‘Zijn dat de vluchten van zijn reisjes in zijn privévliegtuig?’ vroeg ze terwijl ze de honderden lijnen tussen verschillende landen en continenten bekeek.

‘Niet echt. We vermoeden dat zijn toestel een groot aantal vluchten maakt zonder hem aan boord.’

‘Hij wil degenen die hem in de gaten houden op het verkeerde been zetten.’

‘Zoals ik zei: de man is geen amateur. Maar we weten dat hij nooit op commerciële vluchten reist, dus wat je hier ziet is een weergave van de chartervluchten van en naar locaties waar we hem kunnen plaatsen, en met passagiers die we nog niet kunnen identificeren. Driehonderdtwaalf in de afgelopen vijf jaar. Valt je niets op?’

‘Er lijkt een groot deel van de vluchten naar Centraal-Amerika te gaan.’

‘Nicaragua, Costa Rica en Panama, om precies te zijn. Volgens onze statistiekenexpert is er een kans van minder dan tien procent dat het patroon willekeurig is.’

‘Zijn thuis,’ zei ze.

Nash knikte. ‘We gaan ervan uit dat het Costa Rica is, want dat ligt in het midden. Het is een tijdrovende klus om de vluchten van en naar te vergelijken, maar er ontstaat een patroon. Iemand vliegt het land in en blijft er tussen de zeven dagen en twee maanden. In die tijd verschijnt Grisja Azarov niet in het openbaar.’

‘Kunnen we hem opsporen als hij teruggaat naar Costa Rica?’

‘Ik denk van wel. We vermoeden dat hij op een van de tien beschikbare vliegvelden landt en dan met een privéauto naar de plek rijdt waar hij woont. Hij heeft geen visum voor een van die landen en er is geen auto op zijn naam geregistreerd, dus we vermoeden dat hij een schuilnaam heeft. Alle vliegvelden worden door onze teams in de gaten gehouden, en omdat hij nogal dol blijkt te zijn op zijn voornaam, zoeken we aan de hand daarvan. Het is echter niet het snelste proces in Centraal-Amerika, want een groot deel van hun dossiers is nog op papier.’

‘Maar je hebt geen idee waar hij nu is?’

‘Geen flauw idee. Na Pakistan is hij van de radar verdwenen. We hebben geprobeerd via een van onze bedrijven die in het verleden met hem hebben samengewerkt contact op te nemen, maar het enige wat we te horen krijgen is dat hij “momenteel niet beschikbaar” is.’

Kennedy schoof de kaart weg en leunde achterover in haar stoel. ‘Ik weet niet of we hier iets aan hebben, Mike. Wat hij ook van plan is, ik heb het gevoel dat hij er niet lang meer mee zal wachten, dat hij niet naar huis zal gaan voordat zijn missie is geslaagd.’

‘Heb je al uitgepuzzeld wat die missie zou kunnen zijn?’

‘Onze analisten hebben een paar scenario’s bedacht. Te veel, om eerlijk te zijn. Het varieert van een aanslag met vuile bommen op Amerikaanse steden tot meerdere nucleaire aanvallen in Israël.’

‘Springt er één uit?’

‘De bevestiging van Azarovs identiteit maakt wel duidelijk dat Kroepin erachter zit, en dat maakt een aanval binnen de grenzen van de VS onwaarschijnlijk. Ik weet niet wat hij daaraan zou hebben, en het zou een verwoestende tegenaanval tot gevolg hebben. Nee, wat Kroepin nodig heeft is veel eenvoudiger.’

‘Zijn positie in zijn eigen land verstevigen,’ raadde Nash.

‘Precies. Zijn macht over het Russische volk glipt hem door de vingers. Hij moet dat volk economische verlichting geven, en snel ook.’

‘Nou, iemand met kernwapens aanvallen zal zijn land niet bepaald uit de goot helpen.’

‘Nee, maar een chaos in het Midden-Oosten wel.’

‘Om de olieprijzen omhoog te jagen,’ zei Nash terwijl hij zijn handen op zijn hoofd legde en opnieuw probeerde gemakkelijk op de stoel te gaan zitten. ‘Zoiets zie ik die gestoorde Russische klootzak nog wel doen.’

‘Op dit moment heeft hij maar weinig te verliezen.’

‘Maar hoe?’

‘Hij heeft ons al een deel van het antwoord gegeven: ISIS. De terroristen hebben al bewezen hoe effectief ze zijn tegen zwakke landen, maar landen als Saoedi-Arabië, Egypte en de VAE zijn een ander verhaal. Zij worden beschermd door hun stabiliteit, hun militaire middelen of beide.’

‘Dus hij wil Dubai, Caïro, Riyad, Teheran en Djedda platgooien. En Tel Aviv voor alle zekerheid ook, om de ellende maar compleet te maken. Dan komt ISIS erachteraan en de olieprijs breekt alle records. Kroepin zou genoeg geld hebben om elke corrupte bureaucraat van Moskou tot Siberië om te kopen, en om de gewone burger te overspoelen met nieuwe toelages.’

Kennedy gaf geen antwoord, maar zette zwijgend haar leesbril af en legde die op het bureau.

‘Ben je het niet met me eens, Irene?’

‘Ik ben het niet met je oneens. Op dit moment is alles mogelijk. Maar… Kroepin is dan wel een psychopaat, maar hij is op een bepaalde manier ook weer niet helemaal gek. Hij wordt niet gemotiveerd door God of door de droom om de hele wereld te beheersen. Hij wil gewoon zijn macht behouden. Jouw scenario gaat er te veel van uit dat het helemaal misloopt. Wraakacties van het Westen, onvoorziene economische gevolgen. Zelfs een toename van terroristische aanslagen in Rusland. Ik denk dat hij zo weinig mogelijk wil doen om zijn doel te bereiken.’

‘Dan is het vast Saoedi-Arabië. Daar krijg je de grootste knal voor je geld.’

Ze knikte aarzelend.

‘Het is frustrerend, hè, Irene? Ik heb het idee dat Mitch het antwoord op al onze vragen heeft, maar hij kan die informatie niet aan ons doorgeven.’

Dat idee had zij ook, maar haar vertrouwen begon te wankelen. Eerder die dag had ze Joe Maslick gesproken, en had hij toegegeven dat hij Rapp harder had geslagen dan hij eerder had verteld. Bovendien was er op de satellietbeelden van Rapps ‘redding’ uit de auto te zien dat hij van een vrij steile helling was gevallen. Of die val was veroorzaakt door een kogel in zijn rug was het onderwerp van een belangrijke discussie. Het kwam erop neer dat er een reële kans was dat Mitch Rapp dood of in elk geval uitgeschakeld was.

De telefoon op Kennedy’s bureau zoemde en de stem van een van haar assistenten klonk via de speaker: ‘Ik heb generaal Templeton aan de lijn. Hij belt via een beveiligde verbinding naar aanleiding van uw telefoontje.’

Nash trok zijn wenkbrauwen op toen hij de naam van de voorzitter van de Verzamelde Stafchefs hoorde.

‘Verbind hem maar door.’

Ze drukte op een knop en zette hem op de luidspreker. ‘Bedankt dat je zo snel hebt teruggebeld, James.’

‘Graag gedaan, Irene. Wat kan ik voor je doen?’

‘Ik heb begrepen dat je hebt gehoord van de vermiste objecten uit Pakistan.’

‘Dat klopt.’

‘Er is een agent van wie we denken dat hij ISIS heeft geïnfiltreerd en nu in een gebied is dat in hun handen is. Het is mogelijk dat hij informatie heeft over de vermiste goederen en de manier waarop die gebruikt zullen worden.’

‘Ik begrijp het. En wat heb ik daarmee te maken?’

‘Ik wil de president voorstellen een tijdelijk einde te maken aan het elektronisch blokkeren van alle communicatie in dat gebied, en ik wil daarbij graag jouw steun.’

Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Voor alle duidelijkheid, Irene… je wilt dat ik de technisch meest geavanceerde terreurorganisatie ter wereld haar communicatiemiddelen teruggeef omdat je denkt dat een van jullie jongens haar misschien heeft geïnfiltreerd en bruikbare informatie zou kunnen hebben? Luister, je weet dat ik een enorm respect voor je heb, maar ben je nu helemaal gek geworden?’

‘De agent in kwestie is Mitch, James.’

Deze keer bleef het wat langer stil. Uiteindelijk zei de generaal: ‘Ik kan instemmen met een periode van acht uur, Irene. Geen minuut langer.’