Hoofdstuk 6
De Rus dook en liet een rechtse hoek los toen Rapp binnen zijn bereik was. Het was geen slechte poging – de man was duidelijk getraind. Te oordelen naar de snelheid was die training echter een heleboel wodka en sigaretten geleden.
Rapp ontweek hem en raakte de man met zijn geopende hand op zijn kin. Deze had zich tegen de muur van sintelblokken teruggetrokken en zijn hoofd schoot, geheel volgens plan, naar achteren en raakte de muur. Niet hard genoeg om hem het bewustzijn te doen verliezen, maar wel om zijn knieën te doen knikken.
Rapp greep hem bij zijn haren en sleepte hem naar de brancard die midden in de ruimte stond. Hij schoof het lijk dat erop lag op de grond en legde de Rus erop. Hij verzette zich enigszins, maar was te ver heen om te voorkomen dat Rapp hem met een rol ducttape vastzette op het met bloed besmeurde oppervlak.
‘Ilja, toch? Wat is je achternaam?’ zei Rapp. Hij pakte zijn telefoon van het blad naast de brancard en begon een nummer in te toetsen.
‘Ik… ik wilde je niets aandoen,’ smeekte de man tevergeefs. ‘Ik weet helemaal niks. Ik ben alleen maar ingehuurd…’
Rapp plakte een stuk tape over zijn mond en legde hem het zwijgen op toen de telefoon aan de andere kant van de lijn begon over te gaan. Even later nam Irene Kennedy op.
‘Zijn Claudia en Anna oké?’ vroeg ze bij wijze van begroeting. Als directeur van de CIA werd haar tijd elk jaar meer en meer in beslag genomen. Ze reageerde daarop door alles efficiënter te laten verlopen. Betekenisloze prietpraat had ze afgeschaft. Rapp was het helemaal met haar eens. Na bijna een kwarteeuw samenwerken waren plichtplegingen een verspilling van hun beperkte middelen geworden.
‘Ja, ze zijn in orde. Ik heb hier een Rus die de leiding over de boel schijnt te hebben. Hij heeft twee Arabische hulpjes, die volgens mij van ISIS zijn.’
‘Dat is een vreemde combinatie.’
‘Dat vond ik ook al.’
‘Heb je de kans gehad ze te verhoren?’
‘De Arabieren zijn dood en ik sta op het punt om een gesprekje te hebben met de Rus. Wat ik op dit moment weet, is dat het helemaal niet over Claudia ging. Het enige doel was mij uit Pakistan weg te lokken.’
‘Weet je het zeker?’
‘Negentig procent.’
‘Er is maar één reden waarom iemand dat zou willen doen.’
‘Ja, ze gaan proberen een van die kernwapens waar het leger mee rondsjouwt in beslag te nemen.’
‘Hoe snel kun jij terug zijn in Islamabad?’
Rapp trok de tape van de mond van de Rus. ‘Waar zijn we?’
‘Ik wil…’
Hij drukte zijn hand op zijn mond, wat hem belette te spreken en hem de adem benam. ‘Het is een eenvoudige vraag, Ilja. Geef gewoon antwoord.’
Hij haalde zijn hand weg en de man zei met trillende stem: ‘Lesotho, in de buurt van Maseru.’
‘Hoorde je dat, Irene? Maseru. Kun jij de dichtstbijzijnde baan waar de G550 op kan landen voor me opzoeken en hem hierheen laten komen? En bel Scott. Zeg hem dat iemand waarschijnlijk iets van plan is.’
‘Dat doe ik direct.’
‘Kun jij contact opnemen met de Pakistaanse regering en ze vertellen wat er is gebeurd? Misschien kunnen ze die onzin terugdraaien tot we erachter zijn waar de dreiging vandaan komt.’
‘Zoals je weet is president Chutani niet het probleem. Hij wil nog meer dan wij dat het nucleaire arsenaal van Pakistan wordt ontmanteld. Maar het leger is een ander verhaal. Generaal Shirani is bereid elk risico te nemen om een omgeving te creëren voor een succesvolle coup.’
‘Hou me op de hoogte,’ zei Rapp en hij verbrak de verbinding, zijn ogen gericht op de man die vastgetapet zat aan de brancard.
‘Alsjeblieft,’ smeekte deze. ‘Ik weet niets.’
Rapp zei niets en keek eens goed naar hem. De dure kleren en schoenen, de opzichtige gouden ketting die in een tapijt van borsthaar lag genesteld, de neus die eruitzag alsof hij enkele malen gebroken was geweest. De man stonk naar Russische maffia.
‘Ja, je ziet er inderdaad niet uit of je veel weet. Maar helemaal niets? Dat geloof ik niet.’
Rapp pakte een injectie-instrument dat bij het balsemen werd gebruikt. ‘Dit ziet eruit alsof het wel enige schade kan toebrengen, vind je niet?’
‘Alsjeblieft! Ik wist niet dat jij erbij betrokken was en ik wist niet wie die vrouw was. Ik deed het voor het geld. Niets meer.’
‘Oké. Vertel me dan eens wie de cheque uitschrijft.’
‘Ik…’ stamelde hij. Hij probeerde tijd te winnen om een geloofwaardige leugen te kunnen bedenken. ‘Ik weet het niet. Ik ben gewoon een crimineel. Drugs. Vrouwen. Gokken. Mijn naam is Ilja Goesev.’
Rapp herkende hem. In weerwil van zijn uiterlijk was Goesev helemaal niet uitsluitend een bonk spieren zonder hersens. Hij was een crimineel op hoog niveau met zijn eigen bedoening. Rapp had hem leren kennen toen de CIA hem er ten onrechte van had verdacht dat hij wapens verhandelde in het Midden-Oosten.
‘Natuurlijk,’ zei Rapp. ‘Ik ken je wel.’
‘Dan weet je dat ik de waarheid spreek!’
‘Wat ik weet is dat je geen kleine jongen bent die van iedereen die er een paar roebels voor overheeft een opdracht aanneemt. Dus of je liegt dat je niet weet voor wie je werkt, of je hebt deze operatie zelf opgezet.’
‘Nee! Ik heb je alles verteld!’
‘Hoor eens, Ilja. Ik geef geen snars om je. Het kan me niet schelen of je hier ongedeerd de deur uit loopt of dat mijn mensen wat er van je over is van de vloer moeten schrapen. Maar ik weet wel dat als je doorgaat met liegen, het ’t laatste zal zijn. Laten we opnieuw beginnen. Wie schrijft de cheque voor deze klus uit?’
‘Dat weet ik niet,’ zei hij. Hij klonk alsof hij op het punt stond in tranen uit te barsten.
Rapp keek achterom naar de deur om zeker te weten dat hij dicht was en om te proberen in te schatten hoe dik hij was. Normaal gesproken zou dit een eenvoudige situatie zijn. Hij zou zijn vragen zo stellen dat ze snel en naar waarheid werden beantwoord. Nu maakte hij zich er zorgen over dat het geluid zou doordringen tot Claudia en Anna. En je had natuurlijk ook het probleem van het bloed. Hij kon hier niet op een manier vertrekken alsof hij de dag in een slachthuis had doorgebracht.
Rapp had zichzelf beloofd dat hij een leven zou krijgen zonder dit alles, maar hij was de onaangename kanten vergeten – de spanningen waaronder hij niet meer had gewerkt sinds zijn vrouw was gestorven.
‘Je treft me op een goede dag,’ zei Rapp en hij drukte de demper van zijn wapen tegen de zool van de linkervoet van de man. ‘Maar mijn geduld raakt op.’
De Rus worstelde wild en probeerde zich van de tape te bevrijden, maar hij gaf nog steeds geen details over zijn opdrachtgever. Tijd voor een verandering van strategie. Rapp bewoog zijn wapen van de leren zool van Goesevs schoen naar zijn dijbeen en drukte de loop in het zachte vlees. Dat zou het geluid nog meer dempen.
‘Werk je samen met ISIS, Ilja? Zij hebben een aantal banken opgerold en hebben een heleboel olie verkocht. Ik denk dat ze genoeg geld hebben om zelfs een big spender als jij in verleiding te brengen.’
‘Nee! Ik zou ze doodschieten en achterlaten, zodat jij ze zou vinden. Om je een spoor te geven dat naar het Midden-Oosten zou leiden.’
‘Waarom?’
‘Misschien staat daar iemand je naar het leven?’
‘Daar staat iederéén me naar het leven, Ilja. Maar waarom zou je al die moeite doen? Er gaat geen maand voorbij zonder dat ik mijn gezicht minstens één keer in het Midden-Oosten laat zien. Niemand hoeft mij te lokken. Het is waarschijnlijker dat iemand mij uit Pakistan weg wilde hebben. Je hoeft me alleen maar te vertellen wie en waarom.’
ISIS werd in toenemende mate gecontroleerd door de voormalige generaals van Saddam Hoessein. De manier waarop ze werkten en leidinggaven werd daardoor steeds meer ontwikkeld. Was het mogelijk dat ze inmiddels zover waren dat ze aan zo’n gecompliceerde operatie begonnen? Die verdomde aanhangers van de Ba’ath-partij die hij niet had mogen doden van de Amerikaanse politici zouden maar wat graag een kernwapen in handen krijgen.
Zijn telefoon ging. Hij hoopte dat het Kennedy was met informatie over zijn terugreis en niet de binnenhuisarchitecte met een selectie badkamertegels. Deze keer werd zijn wens vervuld. De G550 zou over een halfuur op een vliegveld in de buurt op hem wachten.
‘Ik heb geen tijd meer, Ilja.’
‘Nee! Ik…’
Rapp haalde de trekker over en voelde de Glock terugslaan toen een kogel door het been van de Rus joeg. Hij begon te schreeuwen en Rapp propte een met bloed bevlekte doek in zijn mond om het geluid te smoren.
Goesev slaagde erin die prop uit te spugen, net toen Rapp een sms naar Kennedy afrondde.
‘Het is met je gedaan!’ krijste de Rus. ‘Hoor je me? Het is met je gedaan! Je hebt geen idee met wie je te maken hebt. Grisja zal jou en iedereen van wie je houdt een kop kleiner maken!’
Rapp legde het geweer neer. Eindelijk, ze kwamen ergens.
‘Wie is Grisja?’
‘Daar kom je wel achter!’ zei Goesev met opeengeklemde kaken.
‘Is hij degene voor wie je werkt? Niet ISIS? Een Rus? Waarom geef je mij geen achternaam? We kunnen hem even bellen. Dan zetten we hem op de speaker terwijl ik dat been verbind.’
Goesev begon verwensingen naar hem te schreeuwen in het Russisch en Rapp pakte hem bij zijn gewonde dijbeen. ‘Luister naar me, Russische klootzak. Ik heb je meer kansen gegeven dan wie dan ook in tien jaar tijd. Maar dat is nu voorbij. Er ligt daar een tang op dat blad en als je me niet vertelt wat ik wil horen, dan trek ik je tanden uit je mond.’
De woede in Goesevs ogen maakte plaats voor paniek toen Rapp een hand om zijn keel legde. Hij had te veel mannen in Goesevs positie gezien om zich in de maling te laten nemen. Sterker nog, hij had zélf verschillende malen in Goesevs positie verkeerd. De Rus had nog wat vechtlust in zich, maar die werd snel minder.
Goesevs ogen begonnen hun focus te verliezen toen de deur die toegang gaf tot de ruimte werd opengegooid. Rapp draaide zich razendsnel om en zag een van de Arabieren die Thompson had neergeschoten tegen de deurpost leunen. Hij had een AK-47 in zijn handen en hij haalde de trekker over. Met de weinige kracht die hem nog restte zwaaide hij hem heen en weer.
Rapp dook naar de grond en rolde naar de tafel waar hij zijn Glock had neergelegd. Er vloog een salvo over zijn hoofd en stof van een verpulverd sintelblok raakte hem in de ogen, waardoor hij gedeeltelijk werd verblind. Hij zag alleen nog het silhouet van de Arabier en hij richtte op het midden. Hij vuurde drie snelle schoten af die het midden van de man troffen. Door de kracht ervan draaide hij om zijn as en viel over een karretje met roestige balseminstrumenten.
Rapp kwam overeind en veegde in zijn ogen toen hij de man naderde. Deze keer was er geen twijfel over mogelijk dat hij dood was. Twee treffers in de borst en één in de maag. Er zat een vierde wond aan de rechterkant van zijn hoofd onder zijn bebloede haar. Thompsons schot.
Rapp draaide zich weer naar Goesev en vloekte zachtjes. De man staarde met dode ogen naar het plafond. Er zat een gapende schotwond in zijn zij.
Het geluid van rennende voetstappen klonk in de kamer ernaast en Rapp zette zich schrap toen Steve Thompson slippend tot stilstand kwam op de drempel.
‘Ho! Rustig aan, Mitch!’ Hij hief zijn handen op. In één ervan hield hij een Beretta 92FS. ‘Wat gebeurde er in hemelsnaam?’
‘Dat wilde ik jou net vragen.’
Thompson zag de dode Arabier en sperde zijn ogen wijd open. ‘Ik heb die vent neergelegd, man. Ik zweer het. Recht door zijn hoofd.’
‘Je hebt niet gecontroleerd of hij echt dood was?’
‘Geen twijfel over mogelijk! Zijn haar vatte zelfs vlam!’
Rapp verstevigde zijn greep om de trekker, maar het was meer uit boosheid om de stommiteit van die jongen dan omdat hij dacht dat Thompson hem echt in de val had willen laten lopen. Een deel van het hoofd van de Arabier was zichtbaar weggeschoten en het bloedspoor dat hij had achtergelaten onderweg naar de deur was goed zichtbaar. Dat was het nadeel van schoten in het hoofd. Je kon het probleem van kogelvrije vesten ermee omzeilen, maar je was nooit zeker van je zaak.
‘Toe nou, Mitch. Het spijt me. Ik doe dit soort werk van dichtbij normaal gesproken niet.’
‘Wegwezen.’
‘Even goede vrienden?’
‘Als ik je maar nooit meer tegenkom.’
‘Geen probleem, man. Ik ben onzichtbaar. Maar kun je me misschien een lift geven naar…’
Rapp veranderde de richting van zijn loop een klein beetje en schoot een kogel in de muur, ongeveer een centimeter naast Thompsons oor.
‘Fuck!’ riep de jonge moordenaar en hij dook weg, zijn arm beschermend voor zijn gezicht. Even later was hij de deur uit en maakte zich over de weg uit de voeten.