Hoofdstuk 45

Al-Shirqat

Irak

Rapp zat met zijn rug tegen de muur op de vloer van de piepkleine slaapkamer. Hij had het geïmproviseerde gordijn voor het raam weggehaald en de ochtendzon wierp een zachte gloed over Laleh, die met halfdicht geknepen ogen naar hem zat te kijken. Haar polsen waren vrij en ze lag opgerold onder de dekens met haar donkere haren over haar gezicht.

‘Waarom kijk je zo naar me?’ vroeg ze. ‘Waar denk je aan?’

Hij dacht aan de meisjes die in de school in paniek langs hem heen waren gerend. Aan de meisjes op het podium, die aan de hoogste bieder werden verkocht. Aan degenen die nog ergens verborgen zaten en Allah smeekten hen te beschermen. Maar hij dacht vooral aan Laleh.

Over een paar uur zou hij naar Saoedi-Arabië vertrekken om te proberen de aanslag die Ali Mustafa had beraamd te saboteren. Dat was zijn verantwoordelijkheid, had hij tegen zichzelf gezegd. Zijn enige verantwoordelijkheid. Laleh en de duizenden meisjes zoals zij waren geen prioriteit. Dat kon niet.

‘Je hebt me nooit verteld hoe je heet,’ zei ze toen hij geen antwoord gaf.

‘Dat klopt.’

‘Je bent Mitch Rapp, hè?’

Liegen was gemakkelijk voor hem, zeker over zijn identiteit, maar zij verdiende beter.

‘Ja.’

Ze knikte, maar reageerde verder niet. ‘Dus je gaat vanavond met hen mee. Je zult hen tegenhouden. Doden.’

‘Als dat lukt.’

‘Mooi.’

Ze bleven lange tijd in stilte zitten terwijl de intensiteit van het licht met een ongemakkelijke onomkeerbaarheid toenam.

‘Ik kan hier niet terugkomen, Laleh. Als ik het al overleef.’

‘Ik weet het.’

‘Kleed je aan. Ik breng je naar je broers.’

‘En hoe ga je uitleggen waarom ik er niet ben als de mannen je komen ophalen?’

‘Laat dat maar aan mij over.’

‘Dank je wel, Mitch, maar het is onmogelijk. Mijn broers zijn goede mannen, maar ze zijn niet zoals jij. Ze zijn niet sterk genoeg om me te beschermen.’

‘Ze zullen het graag proberen.’

‘Natuurlijk, maar ze zullen falen en ik zal hun dood betekenen. En waarvoor? Om mijn lot nog een week uit te stellen? Nee. Zonder mij hebben ze een kans. Met mij zijn ze al dood.’

Rapp keek verbaasd toen Laleh de deken opensloeg. Ze droeg nog steeds alleen het slipje en de beha zoals hij had gezegd om Mustafa en zijn mannen te misleiden.

‘Kom terug naar bed.’

Het geluid was nauwelijks te horen, maar toch schrok Rapp er wakker van. Het was het eerste elektronische geluid dat hij in dagen had gehoord. Hij zou hebben gedacht dat het maar een droom was geweest als er buiten op straat geen opgewonden kreten hadden geklonken.

Rapp stond voorzichtig op om Laleh niet wakker te maken en liep naakt de woonkamer in. Het gescheurde gordijn lag op de grond, dus liep hij langs de muur en ging naast het gebroken glas staan. Onder zich zag hij twee mannen opgewonden praten. Ze leken zich te concentreren op iets wat de man aan de rechterkant in zijn handen had.

Eric Jesems telefoon lag nog steeds in de vensterbank, en Rapp pakte hem op. Er stonden drie balkjes en een teken van zwak bereik op het display.

Irene Kennedy had een wonder verricht. Hij had maar al te graag aan de deur geluisterd toen ze Jimmy Templeton vroeg zijn geliefde gejammer uit te zetten.

Rapp tikte de landcode van Amerika in en belde Kennedy’s privénummer. Hij verwachtte eigenlijk niet dat hij verbinding zou krijgen, maar tot zijn verbazing hoorde hij de telefoon overgaan.

‘Hallo?’

‘Irene, kun je me horen?’

De vertraging op de lijn was frustrerend, maar uiteindelijk hoorde hij haar antwoorden: ‘Mitch! Godzijdank. Waar ben je?’

‘Al-Shirqat.’

‘Al-… Verdacht… gebied.’

‘Irene! De verbinding is klote. We hebben niet veel tijd. Wat heb je ontdekt?’

Toen haar stem weer klonk, was de verbinding iets beter. ‘Niet veel, Mitch. We hebben bedacht waarvoor de splijtstof gebruikt kan worden, en ik heb de scenario’s op volgorde van waarschijnlijkheid gezet. Maar we laten ons op dit moment meer leiden door ons gevoel dan door feiten.’

‘Goed, luister. Dit is wat ik heb ontdekt: de operatie wordt geleid door een van Saddams voormalige generaals, Ali Mustafa. Ze hebben niet meer dan de zes kernkoppen waarvan wij op de hoogte zijn. En toen ik zei dat de CIA vermoedt dat ISIS kernbommen maakt om ze Amerika in te smokkelen, maakte Mustafa duidelijk dat dat niet het plan is.’

‘Wat is het dan wel?’

‘Dat weet ik niet, maar het begint vanavond en het lijkt om Saoedi-Arabië te gaan.’

‘Heb je de splijtstof gezien? We kunnen teams sturen om die terug te halen.’

‘Nee. En mijn gevoel zegt me dat dat materiaal niet hier is.’

‘Het mijne ook. Waarom zouden ze het naar Irak brengen als het uit Pakistan komt en in Saoedi-Arabië gebruikt zal worden? Waarschijnlijk zullen ze het via de Golf vervoeren.’

‘Ik heb mezelf in het team weten te krijgen, Irene. In het reserveteam, en ik vertrek vanavond.’

‘Begrepen. Alles wat je me hebt verteld, bevestigt mijn vermoedens. Ik denk niet dat we met kernwapens te maken zullen krijgen, Mitch.’

Rapp knikte. Als Saoedi-Arabië het doelwit was, zouden zes kernwapens wel heel erg overdreven zijn.

‘Het bewijs dat Maxim Kroepin ermee te maken heeft, wordt steeds sterker,’ vervolgde ze. ‘Als we de inlichtingen die jij hebt verzameld ernaast leggen, wijst alles erop dat ze vuile bommen zullen maken.’

‘Dus: Riyad, Djedda en Medina. Denk je dat ze Mekka ook zullen bombarderen?’

‘Niet de steden, Mitch. De olievelden. Dat zou Saoedi-Arabië zo zwak maken dat ISIS het land kan innemen. En dan…’

Haar stem viel weg, maar Rapp hoefde de rest van de zin niet te horen, want hij wist heel goed wat ze wilde zeggen. Dan zouden Koeweit, Bahrein en de VAE vallen. De olieprijzen zouden omhoogschieten en Maxim Kroepin zou veranderen van een man die zich wanhopig vastklemde aan de macht in dat klotige lapje grond dat hij een land noemde, in de heerser van het universum.

‘Irene? Ben je daar nog? Irene!’

De verbinding was weg.

Hij keek uit het raam en zag dat de mannen op straat hetzelfde probleem hadden. Toen meer mensen beseften dat het signaal terug was, waren ze allemaal aan het bellen geslagen. Het systeem was overbelast en de kans was groot dat de verbinding niet meer terug zou komen.