Hoofdstuk 22

Ten noorden van Islamabad, Pakistan

Grisja Azarov trok zijn hoed over zijn voorhoofd en dook met zijn gezicht in de opgeslagen kraag van zijn jasje. De zon was weg, maar de temperatuur schommelde nog altijd rond de achtendertig graden Celsius, waardoor zijn kledingstijl niet alleen weinig comfortabel was, maar ook de aandacht trok. Gelukkig was deze privélandingsbaan op dit uur van de avond vrijwel verlaten.

Hij draafde de trap op van de Bombardier Challenger 650 van zijn luchtvaartmaatschappij en liep naar achteren toen de piloot de deur sloot. Het interieur was naar zijn aanwijzingen heringericht; er waren stoelen uit gehaald en er was een bank toegevoegd waarop je kon slapen zonder stijf te worden. Hij betrad de vergrote badkamer en sloot de deur, waarna hij zich over de wastafel boog en zijn gezicht bestudeerde.

Het zat vol pleisters die een paar uur geleden nog bij zijn huidskleur hadden gepast, maar nu donker waren van het bloed. Hij begon ze eraf te trekken en trok glas uit de wonden die hij nog niet had kunnen schoonmaken tijdens zijn ontsnapping. Geen enkele wond was zo ernstig dat hij moest worden gehecht, maar de halvemaanvormige snede over zijn neusbrug was dieper dan hij had gedacht. Die was te dichtbij geweest. Minder dan een centimeter van zijn rechteroog.

Hij werd onwillekeurig herinnerd aan de zware acne die hij als tiener had gehad. De littekens waren verwijderd tijdens de plastische chirurgie die hij had ondergaan voor hij voor Maxim Kroepin ging werken.

De telefoon die op de rand van de wastafel lag, kwam tot leven. Het was het nummer van de beveiligde mobiele telefoon van de president. Azarov overwoog even om niet op te nemen, maar het zou uiterst onverstandig zijn om aan die verleiding toe te geven. In plaats daarvan verbond hij hem met een bluetooth-koptelefoon en nam op.

‘Goedenavond, meneer.’

‘Wat is er verdomme gebeurd, Grisja? Ik krijg van mijn mensen in Pakistan te horen dat Mitch Rapp nog in leven is en dat hij het wapen heeft.’

‘Ik kan die berichten niet met zekerheid bevestigen, meneer. Maar ze lijken geloofwaardig.’

Kroepin liet een lange reeks verwensingen horen in het Russisch. ‘Ik had je valse bravoure moeten doorzien en moeten weten dat je me zou teleurstellen.’

Het was een volstrekt voorspelbare omdraaiing van hun laatste ontmoeting. Azarov had zijn zorgen over een confrontatie met Rapp niet onder stoelen of banken gestoken en was zelfs zo ver gegaan dat hij het hele plan had afgeraden. Kroepin wilde echter nooit een fout toegeven en was de schuld alweer van zich af aan het schuiven. Het was altijd raar om deze ontwikkelingen te zien, omdat ze een wonderlijke eerlijkheid bezaten. Azarov was tot de slotsom gekomen dat ze niet zozeer een weloverwogen reactie op een mislukking waren, maar eerder een onbewuste. Kroepin zag zichzelf als onfeilbaar en missers in zijn eigen oordeel kon hij gewoon niet verdragen. Natuurlijk loste hij dit op ten koste van zijn ondergeschikten.

‘Mijn bravoure of het ontbreken daarvan was van geen enkel belang,’ zei Azarov, terwijl hij zijn wonden met alcohol ontsmette. ‘Ik heb Mitch Rapp niet eens gezien, al is het waarschijnlijk dat hij het schot loste dat mij uiteindelijk verwondde. Hij stuurde Scott Coleman het pakhuis in en hem heb ik uitgeschakeld.’

Kroepin negeerde hem. ‘De Pakistanen eisen het wapen weer op, maar de Amerikanen rekken tijd. We moeten aannemen dat ze de bom onderzoeken.’

‘Dat klinkt aannemelijk.’

‘Ik vraag je niet naar jouw mening, Grisja! Ik ben alleen geïnteresseerd in je daden. De Amerikanen zullen niet alleen de Pakistaanse technologie aan een onderzoek onderwerpen, maar ze zullen ook op zoek gaan naar aanwijzingen met betrekking tot de vraag wie achter de poging zat de bom te stelen. En tenzij de Pakistanen voldoende druk kunnen uitoefenen om hem onmiddellijk terug te eisen, zal onze inmenging worden ontdekt.’

Azarov begon steeds meer te begrijpen van Kroepins activiteiten in Pakistan, maar over het uiteindelijke doel tastte hij nog altijd in het duister. Over welke inmenging had hij het?

Toen hij weer sprak, leek Kroepin het ijskoude masker dat hij meestal droeg weer te hebben opgezet. ‘Je hebt me teleurgesteld, Grisja, voor het eerst.’

Azarov haalde zijn pistool uit de holster onder zijn linkerarm en legde het op de wastafel. Het leek onwaarschijnlijk dat Kroepin overhaast zou reageren wat betreft zijn jonge handhaver. In de huidige onvoorspelbare situatie zou het voordeliger zijn om Azarov uit te schakelen op een manier die zijn plannen ten goede zou komen dan hem zonder meer te executeren. Dat gezegd hebbende zou het een verkeerde inschatting zijn om op zijn onvervangbaarheid te rekenen, net zoals Marius Postan had gedaan.

‘Op dit moment kan ik alleen mijn verontschuldigingen aanbieden, meneer. Ik hoop dat ondanks deze tegenslag uw operaties in Pakistan succesvol waren en dat u nu hebt wat u wilde.’

‘Dat is zo. Maar met Rapp in leven en in het bezit van de kernkop uit Faisalabad is het mogelijk dat Kennedy een glimp van mijn plannen opvangt.’

‘Zij is een politieke zetbaas,’ zei Azarov. ‘Ze moet te controleren zijn.’

‘Niet zo eenvoudig als je zou verwachten. We hebben contact opgenomen met mensen in hun Congres die ons welgezind zijn en merkten dat velen van hen bang voor haar zijn. En nog meer voor Mitch Rapp. Dat is een van de vele redenen waarom hij moet worden aangepakt. Het probleem is dat hij door jouw incompetente optreden een idee heeft gekregen van onze plannen. Hij zal voorzichtig worden en zich terugtrekken.’

Azarov lachte daar hardop om. ‘Meneer de president, naar het zich laat aanzien heb ik zijn belangrijkste assistent en beste vriend gedood. Ik kan zeggen dat een confrontatie tussen mij en Mr. Rapp onvermijdelijk is geworden.’

Maxim Kroepin zette de speaker van zijn telefoon uit en keek over zijn bureau heen naar Tarben Tsjkalov. De machtige oligarch zei niets, maar staarde met zijn oude ogen naar de speaker.

Kroepin vond het moeilijk om zijn ergernis te verbergen over het feit dat die oude zak botten daar zat. Dat hij gedwongen was deze man te consulteren over staatszaken – de zaken van een land waarvoor hij alles had opgeofferd om het te controleren.

Maar zelfs grote autocraten als Lodewijk XIV van Frankrijk waren gedwongen om rekening te houden met edelen en religieuze leiders. Het Russische volk kon wel stil worden gehouden met de illusie van macht, maar de oligarchen eisten tastbaarder beloningen. Net als zwerfhonden moest er af en toe een afgekloven bot van zijn tafel naar ze worden geworpen.

‘Irene Kennedy zal uw inmenging ontdekken,’ zei Tsjkalov. ‘Je kunt veel van haar zeggen, maar dom is ze niet.’

Kroepin had deze kritiek verwacht en slaagde erin te reageren met een respectvol knikje. ‘De mannen die erbij betrokken waren behoren tot een Pakistaanse terroristische groepering. Ik zie niet hoe…’

‘Maar Ilja Goesev in Zuid-Afrika niet. En Grisja ook niet. Er waren getuigen in Faisalabad. En in de moderne maatschappij waarin wij leven heeft er altijd wel iemand een telefoon met een camera. Zelfs als Grisja niet kan worden geïdentificeerd, is het duidelijk voor iedereen met ogen in zijn hoofd dat hij niet Arabisch is. En zijn we er wel zeker van dat Scott Coleman dood is? Rapp nam veel risico’s toen hij hem eruit haalde.’

‘De Amerikanen hebben altijd de sentimentele tik gehad dat ze hun gevallenen niet achterlaten.’

‘Misschien. Maar als hij het wél heeft overleefd, dan vermoed ik dat Grisja’s gezicht in zijn geheugen gegrift staat.’

‘Wat stel je voor, Tarben?’

Tsjkalov deed zijn best om onderdanig te glimlachen. ‘Ik zou niet durven iets voor te stellen, meneer de president. Ik wees er alleen op dat uw poging om de schuld op ISIS en andere vergelijkbare groepen te schuiven misschien gevaar loopt.’

‘De Amerikanen zijn als de dood voor de moslims en zien door die angst andere gevaren niet. Ze zullen geloven dat hun vasteland wordt bedreigd door atoomwapens en zullen zich terugtrekken om zich te verdedigen. Tegen de tijd dat ze beseffen hoe de vork werkelijk in de steel zit, is het te laat.’

‘Zij zouden zeggen “circle the wagon”,’ zei de oude man. Hij liet zich graag voorstaan op zijn kennis van de Engelse taal. ‘Ik ben het eens wat de Amerikaanse politici betreft. Ze vrezen de dreiging van de moslims en hebben die ook nodig om hun kiezers vast te houden. Maar Kennedy en Rapp niet, dat is een ander verhaal. Zij zijn niet bang en zij hoeven zich geen zorgen te maken over verkiezingen. Bovendien weten ze meer dan wie ook met betrekking tot de groepen waarmee u ze probeert een rad voor ogen te draaien. Misschien zelfs wel meer dan u.’

‘Je overschat ze, Tarben. Kennedy wordt beperkt door het toenemende disfunctioneren van de Amerikaanse regering en Rapp is niets meer dan een moordenaar. Een goede moordenaar, dat moet ik hem nageven, maar niet ontwikkeld genoeg om iets te begrijpen van de krachten die hier aan het werk zijn.’

Tsjkalov knikte alleen maar.