Hoofdstuk 57

‘Hou het ijs er maar even tegenaan,’ zei de zuster in camouflagekleding.

‘Is dat het?’ vroeg Rapp. ‘Is dat uw professionele advies?’

Zijn neus was na de explosie weer gaan bloeden, en wat hij en het medische team van het leger ook deden, het wilde maar niet stoppen.

‘Ik heb in mijn werk al veel gezien, meneer, maar die neus… Hoe is dat in vredesnaam gebeurd?’

‘Een boze vrouw.’

Ze lachte aarzelend, maar stopte toen hij haar ernstig bleef aankijken. ‘Meneer, ik denk dat u het beste zo snel mogelijk terug naar Amerika kunt gaan en een goede plastisch chirurg moet opzoeken.’

Omdat niemand in de medische tent hem iets leek te kunnen vertellen wat hij nog niet wist, liep Rapp de duisternis buiten in.

Er waren lampen aangezet om de tijdelijke Amerikaanse basis te verlichten, en hun krachtige stralen reikten tot ver buiten de beveiligingsring met een diameter van tweehonderd meter. Hij stopte om een vrachtwagen met beschermende pakken tegen een gasaanval erlangs te laten, en liep toen over een strook aangestampt zand, die dienst moest doen als weg.

Twee helikopters vlogen over, in noordelijke richting, naar de straling die Grisja Azarov had veroorzaakt. Het was, wonder boven wonder, de enige. Bazzi en zijn mannen hadden alle ISIS-teams uitgeschakeld zonder hun de tijd te geven om hun lading te laten ontploffen. Rapp was dus de enige die gefaald had.

Als hij thuiskwam, zou Kennedy nonchalant – en herhaaldelijk – opmerken dat het een fout was geweest om Azarov in een hoek te drijven. Natuurlijk zou Rapp zijn keuzes fel verdedigen en zou er geen echte winnaar zijn. Die was er nooit. In dit geval had zij echter meer gelijk dan hij. In het vuur van het moment had hij niet beseft dat deze wedstrijd alleen maar verliezers zou hebben. Hij weet het maar aan het feit dat hij te lang problemen had onderzocht door het vizier van een geweer.

‘Mitch!’

Rapp draaide zich om en zag Mike Nash op hem af komen rennen. Toen hij eenmaal bij hem was, was hij buiten adem. De extra spieren hielpen wel zijn rug te stabiliseren, maar hadden geen goede uitwerking op zijn uithoudingsvermogen.

‘Ik weet dat ik je dit vandaag al heb verteld, maar ik wil zeker weten dat je het begrijpt. Je ziet er echt kut uit.’

‘Dank je.’

‘Kunnen ze dat bloeden niet stoppen?’

‘Ze hebben gezegd dat ik naar de dokter moet.’

‘Een uitstekende besteding van belastingdollars.’

‘Hoe staat het ervoor?’

Nash duwde zijn handen in zijn zakken tegen de kou van die avond in de woestijn. ‘Tot nu toe mogen wij van de Saoedi’s de leiding hebben. De koninklijke familie zit nog steeds te bibberen in Europa en daardoor is er een gebrek aan leiderschap.’

‘Waarschijnlijk is dat in ons voordeel.’

‘Zeker weten. En ik heb nog meer goed nieuws. We hebben kolonel Wasems lichaam gevonden, en Bazzi bevestigt ons verhaal dat het een ongeluk was. Blijkbaar had hij echt een rothekel aan die klootzak.’

‘En het slechte nieuws?’

‘Die lijst is veel langer. Een van de blikken met splijtstof is doorboord door een kogel. Het is niet ideaal, maar het kan worden opgelost door een paar duizend ton zand te verwijderen en af te voeren. De fabriek is een ander verhaal. We proberen nog steeds uit te zoeken hoe ver de straling komt, maar vanwege de wind zal het best ernstig zijn. In het gunstigste geval zal het opruimen driekwart miljard dollar kosten en de olieproductie de komende vijf jaar met tien procent laten dalen.’

‘Zeg maar tegen de Saoedi’s dat ze een cheque moeten uitschrijven. En…’

‘Ho, ho, ik ben nog niet klaar. De helikopter van Team Vier is neergestort en er zijn geen overlevenden. En de Pakistanen vallen ons lastig omdat ze de rest van hun splijtstof terug willen hebben.’

‘Ben je nu klaar?’

‘Ja.’

‘Hoe zit het met Azarov?’

‘We weten nog niets. Vanwege het weer zetten we alleen helikopters in als het niet anders kan, en vanwege de straling zetten we alleen mensen in als het niet anders kan. Je zei dat die kerel eruitzag alsof hij flink bloedde, en de woestijn is groot. Ik denk dat hij dood is en begraven ligt onder het zand.’

Rapp gaf geen antwoord, maar legde het ijs weer op wat ooit de brug van zijn neus was geweest.

‘Als ik me vergis hoef je je nog geen zorgen te maken. We hebben andere wegen die naar deze man leiden, en na deze teringzooi weten we vrij zeker dat hij niet teruggaat naar Rusland. We zullen hem wel vinden.’

Rapp draaide zich om en liep naar een rij militaire voertuigen aan de westkant van het terrein.

‘Waar ga je naartoe?’ vroeg Nash. ‘Over vijf minuten hebben we een vergadering met de Saoedi’s.’

‘Regel het maar.’

‘Ze verwachten jou. Wat moet ik tegen ze zeggen?’

‘Zeg maar dat ze de pleuris kunnen krijgen. Ik ga naar huis.’