Hoofdstuk 25

Highway 81, Virginia

Het zou nog twee uur duren voor de zon opkwam en de kaarsrechte weg was verlaten. Rapp spaarde de aangepaste Corvette van Craig Bailer niet, maar die leek de druk met gemak aan te kunnen. Op de plaats van de stereo zaten knoppen voor een brandblussysteem dat op de rolkooi was gemonteerd, het enige wat je hoorde was het brullen van de V8 en het zachte fluiten van de turbochargers. Het forse postuur van Joe Maslick zat opgevouwen in een passagiersstoel die Bailer er speciaal voor deze rit in had gemonteerd. Hij had nog geen woord gezegd sinds ze waren vertrokken.

De radardetector gaf een piepje en waarschuwde Rapp dat hij zijn snelheid in de gaten moest houden. Bijna tweehonderdzestig kilometer per uur. In zijn achteruitkijkspiegel zag hij de zwaailichten van een politieauto aangaan. Ze waren zo ver weg dat het speldenknoppen leken. Even later gingen ze weer uit. Hij had een nummer gebeld en de weg tot aan Walter Reed, waar Scott Coleman aan de beademing lag, laten vrijgeven. Het kentekennummer van de Corvette was doorgegeven aan de politie van Maryland en Virginia, met instructies dat hij onder geen voorwaarde mocht worden aangehouden.

Rapp probeerde zich te focussen op de ontbrekende splijtstof en hoe die met Pakistan in verband kon worden gebracht, maar het lukte niet. Scott Coleman was vrijwel zijn gehele carrière aan zijn zijde geweest. De voormalige SEAL was vaderlandslievend, loyaal en moedig. Maar hij was meer dan dat. Hij was een man die nooit had toegestaan dat hij in de duisternis werd gezogen die hem voortdurend had omringd.

De dood van Rapps mentor Stan Hurley was nog steeds een open wond, maar op een heleboel manieren anders. Hurley was een moordenaar geweest. Een man vervuld van woede over het onrecht in de wereld en vooral bezig om de mensen die dat veroorzaakten het leven zuur te maken. Hij was gestorven zoals hij het zelf had gewild – zoals het had moeten gaan: doorzeefd met kogels, met zijn vijand bloedend uit een fatale schotwond die hij hem had toegebracht. Om de een of andere reden was dit niet de toekomst geweest die Rapp voor Coleman had voorzien. Meer dan zij allemaal had hij iets beters verdiend.

Hij overwoog om Kennedy te bellen voor een update, maar liet het idee direct weer varen. Als Coleman dood was, was Rapp nog niet klaar om dat te weten. De gedachte de komende twee uur met honderd kilometer per uur te moeten voortkruipen leek onverdraaglijk. Nu zat er tenminste nog druk achter. Een doel dat moest worden gehaald. Zelfs als het alleen maar een illusie zou blijken te zijn.

Hij voelde een tikje op zijn schouder en zag Maslick naar de brandstofmeter wijzen. Zelfs op normale snelheid was de Corvette van Bailer niet echt zuinig te noemen. En nu hij zo werd voortgejaagd, verbruikte hij benzine alsof er een gat in de tank zat.

‘Over acht kilometer, rechts!’ schreeuwde Maslick boven het brullen van de motor uit. ‘De gps toont een benzinestation, op tweehonderd meter van de snelweg. We zouden er in minder dan vier minuten in en uit moeten kunnen zijn.’

Het einde van de witgepleisterde gang was afgezet en was leeg, op één man na in een donker pak. Een van de beveiligingsmensen van Irene Kennedy.

‘Leeft hij nog?’ vroeg Rapp, die haastig langs de afzetting liep.

‘Voor zover ik weet wel, Mitch.’

Rapp wist niet goed wat dat voor hem betekende. Of hij er getuige van wilde zijn hoe zijn vriend vocht om zich vast te klampen aan de laatste momenten van zijn leven, of dat hij wilde dat het voorbij was. Hij zei tegen zichzelf dat het niet uitmaakte. Iedereen kwam uiteindelijk aan zijn eind.

Kennedy kwam tevoorschijn uit een deur rechts van hem. Ze droeg een onberispelijk geperst grijs mantelpak, maar zag er moe uit. Haar donkere haar was achterovergekamd, wat de droefheid op haar gezicht nog benadrukte.

‘Ik ben blij dat je het hebt gered.’

‘Waar is hij?’

Ze ging Rapp voor en bracht hem naar een glazen wand waardoor je in een van de intensive care-eenheden van het ziekenhuis kon kijken. Door het verband om zijn hoofd en de beademingsapparatuur die een groot deel van zijn gezicht bedekte was Coleman haast onherkenbaar. Een plukje blond haar en een stuk van zijn arm, vol naalden, waren het enige waaraan je een van de grootste en trouwste strijders van de Verenigde Staten nog kon herkennen.

Maslick staarde een paar seconden door het raam en liep toen weg. Hij liet zijn brede schouders hangen op een manier die hem echt klein deed lijken. Hij had zijn beste vriend, Mick Reavers, nog maar een paar maanden geleden verloren bij een vuurgevecht. De prijs van de oorlog van de VS tegen het terrorisme begon zwaar op hem te drukken.

Rapp zag beweging vanuit zijn ooghoek, en toen hij omkeek zag hij iemand aan komen lopen met twee koppen koffie. Het was een van de zeldzame momenten in zijn leven waarop hij niet kon verbergen dat hij verbaasd was.

Claudia Gould zette de koffie neer en rende naar hem toe. Ze sloeg haar armen om hem heen. ‘Het spijt me zo van je vriend, Mitch.’

Hij stond daar maar en wist niet hoe hij moest reageren. Kennedy keek van een afstandje toe. Er was geen twijfel over dat zij Claudia had gebeld. De twee vrouwen kenden elkaar al heel lang en hun verhouding was ingewikkeld. Nadat Hurley Claudia’s man had gedood, was hun band alleen maar sterker geworden. Maar waarom had ze haar hierheen laten komen?

‘Ik weet hoe hecht jullie vriendschap is,’ zei ze. Ze maakte zich los en keek hem aan.

‘Dank je,’ zei hij en hij zette aarzelend een stap achteruit.

‘Ik dacht dat ik je, als we elkaar weer zouden zien, alles over je huis zou vertellen en over de gruwelijke bedragen die ik eraan uitgeef. Maar dat lijkt nu allemaal zo dom.’

Het gekke was dat hij graag alles over het huis zou willen horen. Hij wilde ernaartoe gaan met haar om het te bekijken en te luisteren naar de details over dingen die ze had uitgekozen en die hem eigenlijk helemaal niet interesseerden.

‘Hoe gaat het met Anna?’

‘Ze mist haar nieuwe huis en haar nieuwe vriendinnen, maar het zoontje van Irene komt vaak langs en ze kan het heel goed met hem vinden.’

‘Ik breng jullie weer terug naar de Kaap, Claudia. Ik beloof het.’

‘Dat weet ik.’

De stilte die volgde werd pas doorbroken toen Kennedy zachtjes aan Rapps arm trok. ‘Wil je ons even excuseren, Claudia? Ik moet met Mitch praten.’

‘Ja, natuurlijk,’ zei ze. Ze leek opeens wat ongemakkelijk. ‘Zal ik… zal ik blijven?’

‘Dat zou fijn zijn. Laat het ons alsjeblieft weten als er sprake van een verandering is.’

Haar ongemak was begrijpelijk. Het was bijna zeker dat zij op zeker moment een dossier over Coleman had samengesteld. Achtergrond, gewoonten, adres, familiebanden – alles bedoeld om haar man te helpen als hij het ooit tegen hem moest opnemen. Nu stond haar wereld op zijn kop. De mensen van wie ze ooit de dood had helpen voorbereiden beschermden haar nu.

Rapp volgde Kennedy door een lege gang. ‘Heb je nieuwe informatie?’

‘Over Scott? Nee. Hij krijgt antibiotica toegediend, maar de dokters denken niet dat ze werken. Ze blijven zeggen dat hij het geen uur langer meer zal volhouden, maar hij blijft het tegendeel bewijzen.’

Ze gingen een wachtkamer binnen en ze nam plaats op een plastic stoeltje in het midden. Rapp sloot de deur en sprak pas tot hij zeker wist dat hij echt dicht was.

‘Wat doet Claudia hier?’

‘Ik dacht dat je wel een vriendelijk gezicht kon gebruiken.’

‘Probeer je mij te manipuleren, Irene?’

‘We hebben pas Stan verloren. En nu dit. Ik probeer je niet te manipuleren, Mitch. Ik probeer je met je voeten op de grond te houden.’

‘Heb je al met zijn moeder gesproken?’

Kennedy schudde haar hoofd. ‘Haar dementie is erger dan Scott liet merken. Dat is ook een reden waarom Claudia hier is. Hij heeft geen familie, behalve zijn moeder, en zijn vrienden zijn allemaal in Pakistan voor jou aan het werk. Ik kan hem beveiliging bieden, maar ik kan niet veel langer blijven. Claudia wel.’

‘Weet je al iets meer over die vent die dit gedaan heeft?’ zei Rapp.

‘We zijn ermee bezig.’

‘Ik wil niet horen dat je ermee bezig bent, Irene. Ik wil horen dat je weet wie hij is en waar ik hem kan vinden. Als de mensen die je erop hebt gezet niet snel met werkbare informatie komen, dan kom ik zelf naar Langley en zal ik wat botten breken.’

‘Ik begrijp het, Mitch. Echt. Maar we hebben dringender zaken aan ons hoofd dan wraak.’

‘Welke zaken?’

‘We hebben de identiteit achterhaald van twee van de mannen die Scott heeft gedood. Ze waren niet van al Badr. Dat was waarschijnlijk informatie om ons op het verkeerde spoor te zetten. Ze waren van ISIS.’

‘Dus jullie kunnen wel twee willekeurige Arabische klootzakken identificeren en niet een van de beste beroepsmoordenaars ter wereld?’

‘Het was niet moeilijk. En een van hen was Brits. Ze hadden allebei een Facebookpagina waarop ze zich lid van ISIS noemden met als werkterrein Irak. Ik denk dat we er zeker van kunnen zijn dat de man die Scott aanviel minder actief is op de sociale media.’

Rapp liep naar een frisdrankautomaat in de hoek. De gleuf voor munten was dichtgeplakt, dus hij sloeg met zijn hand op een van de knoppen en werd beloond met een koude cola. Hij had liever iets sterkers gehad, maar had alcohol afgezworen tot hij zijn leven weer op de rit zou hebben. Iets wat best nog wel eens lang zou kunnen duren.

‘Hoor eens, Mitch. We moeten met een paar dingen rekening houden.’

‘Welke dingen?’ zei hij en hij opende het blikje.

‘Allereerst de mogelijkheid dat het eigenlijk niet ging om de splijtstof in het wapen, maar dat die meer een soort bijvangst was.’

‘Waar ging het dan wel om?’

‘Om jou. Denk er eens over na. We krijgen informatie van een van onze betrouwbaarste informanten die ons leidt naar een verlaten fabriek waar een zeer goed getrainde moordenaar zit te wachten. Het was waarschijnlijker dat jij – en niet Scott – het gebouw zou betreden. En zo zou het ook zijn gegaan als jouw motorfiets het niet had begeven.’

‘Ja. Daar heb ik ook aan gedacht.’

‘Wie er ook achter zat, diegene was er niet in geslaagd om je in Zuid-Afrika af te leiden, dus ze besloten om je uit te schakelen. Dat lijkt me duidelijk. Jammer genoeg lijkt het waarom van het verhaal me ook duidelijk.’

‘Omdat hun actie om de kernkop te pakken te krijgen niet eenmalig was. Ze willen mij uitschakelen, zodat ze de hand op meer kunnen leggen.’

Ze knikte. ‘Kernkoppen of splijtstof. En als het om het laatste gaat, dan hebben ze die waarschijnlijk al. Hoeveel van het Pakistaanse arsenaal is al door hen bewerkt? Hoeveel van hun kernkoppen zijn nu lege hulzen? Misschien is ISIS wel vuile bommen aan het maken om die in Amerikaanse steden te gebruiken. Of, erger nog, misschien maken ze hun eigen atoombommen.’

‘ISIS? Hoor eens, ik weet dat ze tot meer in staat zijn sinds de oude generaals van Saddam op de leidinggevende plaatsen zitten, maar een atoombom? Dat lijkt me vergezocht.’

‘Gisteren zou ik je nog gelijk hebben gegeven. Maar volgens Craig is degene die die neptank heeft gemaakt heel goed op de hoogte en beschikt hij over de juiste apparatuur. Er is niet heel veel meer voor nodig, Mitch. Dat weet je. Het zal niet lang meer duren voordat de nucleaire wapentechnologie een eeuw oud is. In een tijd van computerondersteund design, CNC-machines en 3D-printers kan het toch niet moeilijk meer zijn om een wapen in elkaar te zetten? De brandstof, dat is het probleem. Er is een heleboel infrastructuur voor nodig om splijtstof te maken die geschikt is voor wapens.’

‘En dan is er de Russische betrokkenheid,’ zei Rapp.

Ze knikte. ‘Behalve Ilja Goesev in Afrika hebben we de foto’s van de man die Scott aanviel. Te oordelen naar zijn gelaatstrekken zou ik zeggen dat de kans vijftig procent is dat hij een Oost-Europeaan is.’

‘Maar wat levert het de Russen op? Waarom zouden ze zich met zoiets inlaten?’

‘Dat zijn twee stukken van de puzzel die ik nog niet heb kunnen inpassen. Ik kan je echter wel vertellen dat Maxim Kroepin een van de gevaarlijkste mannen ter wereld is. Van buitenaf gezien lijkt het of hij een ijzeren greep op Rusland heeft, maar dat is niet waar. Zijn aanhangers zijn hem alleen trouw zolang hij geld voor hen verdient en hij heeft ontelbare vijanden die zullen toeslaan zodra ze de kans krijgen.’

‘En de barsten zijn al zichtbaar.’

Ze knikte. ‘Wij voorspellen dat de Russische economie dit jaar nog vier procent zal krimpen en de inkomsten van de regering zullen met maar liefst dertig procent verminderen. Kroepins macht – en die van het land zelf – is in de huidige omstandigheden gewoon niet meer overeind te houden. Het is een voorbeeld van het negatieve effect van de lage olieprijzen. Oppervlakkig gezien lijkt het een goede zaak om regimes als Rusland en Venezuela te verzwakken, maar zwakte kan in een oogwenk omslaan in chaos. Ongelooflijk zoveel tijd als ik kwijt ben aan het overtuigen van politici dat ze zich op Rusland moeten richten. Het is een land met zestienhonderd kernbommen die door maar één man worden gecontroleerd. Ik heb Kroepin een paar maal ontmoet en ik kan je zeggen dat hij nergens voor terugschrikt om zijn positie veilig te stellen. Ook niet voor het veranderen van de planeet in een smeulend hoopje as.’

‘Ik heb het gevoel dat we veel te veel op de dingen vooruitlopen, Irene. We moeten de schade opnemen en ervoor zorgen dat er niets meer wordt aangericht. Onze eerste opdracht zou moeten zijn dat we erachter proberen te komen met hoeveel Pakistaanse kernkoppen is gerotzooid. En dat betekent dat je mij in contact moet brengen met president Chutani en de generaal.’

‘Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, Mitch. Onze relatie met de Pakistaanse legerleiding is nou niet bepaald warm te noemen en die twee staan op het punt om het in een burgeroorlog tegen elkaar op te nemen.’

‘Neem contact op met generaal Shirani en zeg hem dat ik op de terugweg ben met de kernkop. Zeg hem dat als hij er niet is als ik land, ik de bom overdraag aan Chutani, ten overstaan van een heleboel televisiecamera’s. En dat ik die camera’s zal gebruiken om het Pakistaanse volk te vertellen hoe hun president de Grote Satan dwong hun wapen terug te geven, terwijl het leger met de armen over elkaar zat te wachten.’

Kennedy dacht daar even over na. ‘Misschien werkt het. Shirani probeert zichzelf af te schilderen als een sterke leider die de vijanden van Pakistan angst inboezemt. Jouw verhaal zou de stoelpoten onder hem weg kunnen zagen.’

Rapp dronk zijn blikje cola leeg. ‘Joe en ik gaan terug naar Virginia en laden die kernkop in een vliegtuig. Laten we het er nog over hebben waar en hoe we hem gaan afleveren.’

‘Niet zo haastig, Mitch. Ik heb over een uur een afspraak met president Alexander en hij wil dat jij erbij bent.’

Rapp schudde zijn hoofd en liep naar de gang. ‘Vergaderingen zijn jouw pakkie-an, Irene. Zeg hem maar dat ik hem spreek als ik terug ben.’