87

De Athena-groep zat doodstil de opname vanuit het dagverblijf in realtime te beluisteren. Het geluid was slecht, werd gedempt en gestoord door een luid geschraap.

‘Blijft het de hele tijd zo?’ vraagt Nathan.

‘Ze heeft de microfoon nog niet geplaatst. Misschien heeft ze hem in haar zak,’ antwoordt Johan Jönson.

‘Als ze maar geen visitatie krijgt.’

Ze luisteren opnieuw naar de opname. Het geschraap van Saga’s broekband, haar lichte ademhaling klinkt samen met het gebons van loopband en het geklets van de tv. Net als blinden wordt de Athena-groep uitsluitend met behulp van hun gehoor de wereld van de gesloten afdeling binnengeleid.

‘Obrahiim,’ horen ze een slappe stem plotseling zeggen.

De hele groep is ineens heel erg geconcentreerd. Johan Jönson zet het volume iets hoger en voegt een filter toe om de ruis te verminderen.

‘Daar is hij,’ gaat de man door. ‘Ik zou hem tot mijn slaaf maken, mijn skeletslaaf.’

‘Ik dacht eerst dat het Walter was,’ zegt Corinne glimlachend.

‘Godallemachtig,’ gaat de stem verder. ‘Moet je die lippen zien... ik zou...’

Zwijgend luisteren ze naar de agressieve woordenstroom van de andere patiënt en ze horen iemand van het personeel uiteindelijk naar binnen gaan om in te breken in de situatie. Na het ingrijpen is het even stil. Dan begint de patiënt Saga uit te horen over Karsudden, op een indringende en wantrouwige manier.

‘Ze redt zich prima,’ zegt Nathan verbeten.

Ze horen Saga het dagverblijf ten slotte verlaten zonder dat ze erin geslaagd is de microfoon te plaatsen.

Ze vloekt zachtjes in zichzelf.

Het is volkomen stil om haar heen, tot het elektrische slot van de deur begint te zoemen.

‘We kunnen in elk geval constateren dat de techniek werkt,’ zegt Nathan.

‘Arme Saga,’ fluistert Corinne.

‘Ze had die microfoon moeten plaatsen,’ foetert Johan Jönson.

‘Het was vast onmogelijk.’

‘Maar als ze wordt ontmaskerd, dan is het...’

‘Dat wordt ze niet,’ valt Corinne hem in de rede.

Ze glimlacht en slaat haar armen uit, zodat de aangename geur van haar parfum zich door de kamer verspreidt.

‘Geen Walter tot nu toe,’ zegt Nathan en hij kijkt Joona kort aan.

‘Stel dat ze hem volledig geïsoleerd houden, dan is alles voor niets,’ zucht Johan Jönson.

Joona zegt niets, maar hij heeft het idee dat er iets werd overgebracht via de geluidsopname. Gedurende enkele minuten was het alsof hij een bijna fysieke aanwezigheid van Walter gewaarwerd. Alsof Walter in het dagverblijf was, al zei hij niets.

‘We luisteren nog een keer,’ zegt hij en hij kijkt op zijn horloge.

‘Moet je ergens heen?’ vraagt Corinne, en ze trekt haar dichte, zwarte wenkbrauwen op.

‘Ik heb een afspraak,’ zegt Joona terwijl hij haar glimlach beantwoordt.

‘Eindelijk een beetje romantiek...’