54

De bokszak zucht en de ketting rammelt. Saga Bauer verplaatst zich soepel opzij, volgt de beweging van de zak met haar lichaam en stoot weer. Tweemaal een smakkend geluid, gevolgd door een dreun tussen de muren van het lege bokslokaal.

Ze traint een combinatie van twee snelle linkse hoeken, een hoge en een lage, en een harde rechtse hoek.

De zwarte bokszak schommelt, de bevestiging knerpt. De schaduw van de zak glijdt over Saga’s gezicht en ze slaat weer. Drie snelle stoten. Ze rolt met haar schouders, verplaatst zich naar achteren, beweegt soepel rond de zak en stoot.

Haar lange, blonde haar zwaait opzij door de snelle heupbeweging en valt dan voor haar gezicht.

Saga vergeet de tijd als ze traint, en alle gedachten uit haar hoofd worden weggedrukt. Ze is al twee uur helemaal alleen in de zaal. De laatste boksers zijn vertrokken toen ze aan het touwtjespringen was. De lampen boven de boksring zijn uit, maar het witte licht van de frisdrankautomaat in de entree schijnt naar binnen. Sneeuw wervelt buiten voor de ramen, rond het verlichte uithangbord van de stomerij en boven de trottoirs.

Vanuit haar ooghoek ziet Saga een auto voor de boksclub stoppen, maar ze blijft doorgaan met dezelfde combinatie van stoten en probeert haar kracht voortdurend te vergroten. Zweetdruppels spatten op de vloer voor een peerbal die is losgeraakt uit zijn bevestiging.

Stefan komt binnen. Hij stampt de sneeuw van zich af en blijft even zwijgend staan. Zijn lange jas hangt open en daaronder is een glimp van zijn lichte pak en witte overhemd te zien.

Ze blijft stoten en ziet dat hij zijn schoenen uittrekt en de zaal in loopt.

Het enige geluid komt van de stoten tegen de zak en het rammelen van de ketting.

Saga wil doorgaan met trainen, ze is niet bereid zich uit haar concentratie te laten halen. Ze brengt haar voorhoofd omlaag en stoot haar snelle serie in gelijkmatig tempo, hoewel Stefan achter de zak is gaan staan.

‘Harder,’ zegt hij, en hij fixeert de zak.

Een rechtse directe komt zo hard aan dat hij een stap achteruit moet doen. Ze schiet ongewild in de lach, en nog voordat hij zijn evenwicht heeft teruggevonden stoot ze weer.

‘Fixeren,’ zegt ze met een zweem van ongeduld in haar stem.

‘We moeten gaan.’

Haar gezicht is gesloten en verhit als ze een harde serie stoot. Ze laat zich zo makkelijk overweldigen door haar vertwijfelde woede. De woede maakt dat ze zich zwak voelt, maar zorgt er ook voor dat ze doorvecht als anderen het opgeven.

De harde stoten doen de zak sidderen en de ketting ratelen. Hoewel ze nog lang zou kunnen doorgaan, remt ze zichzelf af.

Hijgend doet ze een paar lichte passen naar achteren. De zak blijft schommelen. Fijn betongruis komt los bij de bevestiging in het plafond.

‘Nu ben ik tevreden,’ zegt ze glimlachend en met haar mond trekt ze de bokshandschoenen uit.

Stefan loopt met haar mee naar de dameskleedkamer en helpt haar met het afwikkelen van de bandages rond haar polsen.

‘Je hebt je bezeerd,’ fluistert hij.

‘Niks bijzonders,’ zegt ze terwijl ze haar hand bekijkt.

De verwassen sportkleren zijn doorweekt van het zweet. Haar tepels schijnen door de natte beha heen en haar spieren zijn gezwollen en goed doorbloed.

Saga Bauer is inspecteur bij de veiligheidsdienst en ze heeft in twee grote zaken samengewerkt met Joona Linna van de rijksrecherche. Ze bokst niet alleen op topniveau, maar ze is ook een uitmuntend scherpschutter en heeft een speciale opleiding in geavanceerde verhoortechnieken gevolgd.

Ze is zevenentwintig, heeft ogen zo blauw als een zomerhemel, draagt kleurige linten in haar lange blonde haar en is haast onwerkelijk mooi. De meeste mensen die haar zien worden vervuld door een wonderlijk, hopeloos gevoel van gemis. Saga aanschouwen betekent ongelukkig verliefd worden.

Het warme water in de douche dampt en de spiegels zijn beslagen. Saga staat stevig op de grond, met haar benen uit elkaar en hangende armen terwijl het water over haar heen spoelt. Een grote blauwe plek op haar bovenbeen kleurt geel en de knokkels van haar rechterhand bloeden.

Ze kijkt op, veegt het water uit haar gezicht en ziet Stefan met een volkomen weerloos gezicht naar haar staan kijken.

‘Waar denk je aan?’ vraagt Saga.

‘Dat het regende de eerste keer dat we seks hadden,’ zegt hij zacht.

Ze herinnert zich die middag nog heel goed. Ze waren midden op de dag naar de film geweest en toen ze uit de bioscoop op de Medborgarplatsen kwamen, hoosde het. Ze renden door de Sankt Paulsgatan naar zijn studio, maar waren toch doorweekt toen ze aankwamen. Stefan had het er nog vaak over dat ze zich zo achteloos had uitgekleed, haar kleren over de verwarming had gehangen en daarna op zijn piano was gaan pingelen. Hij vertelde dat hij wist dat staren onbeleefd was, maar ze verlichtte de kamer als de bal vloeibaar glas in een donkere glasblazerij.

‘Kom onder de douche,’ zegt Saga.

‘Daar hebben we geen tijd voor.’

Ze kijkt hem aan met een rimpel tussen haar wenkbrauwen.

‘Ben ik alleen?’ vraagt ze plotseling.

‘Hoe bedoel je?’ zegt hij glimlachend.

‘Ben ik alleen?’

Stefan houdt haar een handdoek voor en zegt kalm: ‘Kom nou maar.’