19

Aan de ene wand van Samuels kamer bij de rijksrecherche hing een grote kaart van Zweden waarop de vermisten met spelden waren gemarkeerd.

Ze begrepen uiteraard dat niet alle vijfenveertig vermisten waren vermoord, maar voorlopig besloten ze niemand buiten beschouwing te laten.

Omdat geen enkele bekende dader überhaupt klopte met de tijdstippen van de verdwijningen, begonnen ze te zoeken naar motieven en werkwijze, een modus operandi. Er waren geen overeenkomsten met opgehelderde moordzaken. De moordenaar met wie ze deze keer te maken hadden, liet geen sporen van geweld achter en hij verborg de lichamen van de slachtoffers heel goed.

Op basis van de keuze van slachtoffers worden seriemoordenaars over het algemeen ingedeeld in twee groepen: de specialisten die altijd op zoek zijn naar het ideale slachtoffer, iemand die zo goed mogelijk overeenkomt met hun fantasiebeelden. Deze moordenaars richten zich op een bepaalde menstype en zoeken bijvoorbeeld uitsluitend naar blonde jongens in de prepuberteit.

De tweede groep wordt generalisten genoemd – bij hen stuurt de bereikbaarheid van het slachtoffer de keuze. Het slachtoffer vervult op de eerste plaats een rol in de fantasie van de moordenaar, en het doet er eigenlijk niet toe wie het slachtoffer in werkelijkheid is en hoe hij of zij eruitziet.

Maar de seriemoordenaar wiens bestaan Joona en Samuel vermoedden, paste niet in een van deze twee categorieën. Enerzijds was hij een generalist, aangezien de slachtoffers zo divers waren, maar anderzijds was bijna niemand van hen makkelijk bereikbaar.

Ze zochten een seriemoordenaar die in principe onzichtbaar was. Hij volgde geen patroon en liet geen sporen of opzettelijke signaturen achter.

De dagen verstreken zonder dat de verdwenen vrouwen uit Sollentuna gevonden werden.

Joona en Samuel konden geen concrete sporen van een seriemoordenaar aan hun leidinggevende presenteren. Ze bleven echter volhouden dat er geen andere verklaring voor al deze vermisten kon zijn. Twee dagen later had het onderzoek geen prioriteit meer en was er geen geld meer beschikbaar voor het recherchewerk.

Maar Samuel en Joona konden het niet loslaten, en ze begonnen vrije avonden en weekenden aan het zoeken te besteden.

Joona en Samuel concentreerden zich op het patroon dat aangaf dat wanneer twee personen uit één familie waren verdwenen, het risico significant toenam dat er in een nabije toekomst nog iemand zou verdwijnen.

Terwijl ze naspeuringen deden naar de familie van de vrouwen die in Sollentuna waren verdwenen, werden er twee kinderen op Tyresö als vermist opgegeven. Mikael en Felicia Kohler-Frost. Kinderen van de beroemde schrijver Reidar Frost.