56

Saga ziet Stefan zijn ogen half sluiten en ze krijgt kippenvel als de muziek de overhand krijgt en de ruimte verdicht, de gedempte verlichting glanzend en zacht maakt.

Jacky begint heel soepel met zwierende akkoorden, en dan klinkt ook de bas.

Saga weet hoeveel Stefan hiervan houdt, maar ze kan zich er toch niet overheen zetten dat ze hadden afgesproken dat ze dit keer samen zouden luisteren en praten.

Ze heeft er de hele week naar uitgekeken.

Langzaam eet ze een paar pistachenootjes, veegt de doppen op een hoop en wacht.

Een vreemde angst over het feit dat hij haar zomaar alleen liet, maakt haar plotseling helemaal koud. Ze vindt zichzelf irrationeel, ze weet niet wat er aan de hand is en ze houdt zich voor dat ze niet zo kinderachtig moet doen.

Als haar drankje op is, neemt ze dat van Stefan. Het is niet koud meer, maar ze drinkt het toch.

Net als ze naar de uitgang kijkt, fotografeert een man met rode wangen haar met zijn mobiel. Ze is moe en denkt dat ze beter naar huis en naar bed kan gaan, maar wil graag eerst met Stefan overleggen.

Ze is de tel kwijt van het aantal nummers dat ze al achter de rug hebben. John Scofield, Mike Stern, Charles Mingus, Dave Holland, Lars Gullin en een lange versie van een stuk waarvan ze de naam niet meer weet van de cd met Bill Evans en Monica Zetterlund.

Saga kijkt naar de berg fletse notendoppen, de prikkers in de martiniglazen en de lege stoel tegenover zich. Ze loopt naar de bar om een flesje Grolsch te bestellen en als ze dat op heeft, gaat ze naar de wc.

Een paar vrouwen staan zich voor de spiegel op te maken, de wc is bezet en ze moet een poosje in de rij staan. Als ze eindelijk aan de beurt is, gaat ze naar binnen, doet de deur op slot, gaat zitten en staart naar de witte deur.

Een oude herinnering ontneemt haar ineens al haar kracht. Ze herinnert zich dat haar moeder met een door ziekte getekend gezicht naar de witte deur lag te staren. Saga was nog maar zeven en probeerde haar te troosten, probeerde te zeggen dat het gauw weer goed zou komen, maar haar moeder wilde haar hand niet vasthouden.

‘Kappen nou,’ fluistert Saga in zichzelf op de wc, maar de herinnering blijft hangen.

Haar moeder werd zieker en Saga moest op zoek naar de medicijnen, het glas met water vullen en haar helpen de pillen in te nemen.

Saga zat op de grond naast haar moeders bed en keek naar haar, haalde een deken als ze het koud had en probeerde telkens als haar moeder dat vroeg haar vader te bellen.

Als haar moeder eindelijk sliep, knipte Saga het bedlampje uit, kroop in bed en vlijde zich in haar armen.

Ze denkt hier eigenlijk nooit aan. Ze zorgt er altijd voor de herinnering op afstand te houden, maar nu kwam die zomaar boven en haar hart bonst in haar borstkas als ze de wc uit gaat.

Hun tafeltje is nog steeds vrij, hun lege glazen staan er nog en Stefan speelt maar door. Hij houdt oogcontact met Jacky, op een speelse manier beantwoorden ze elkaars improvisaties.

Misschien ligt het aan de drankjes of aan de herinnering dat haar oordeel kantelt. Ze dringt naar voren, naar de muzikanten toe. Stefan is net begonnen aan een lange improvisatie met veel uitweidingen als ze haar hand op zijn schouder legt.

Hij schrikt op, kijkt haar aan en schudt gespannen zijn hoofd. Ze pakt zijn arm en probeert hem te laten ophouden met spelen.

‘Kom nu,’ zegt ze.

‘Zorg dat je vriendin opdondert,’ sist Jacky.

‘Ik speel,’ fluistert Stefan verbeten.

‘Maar wij... We hadden toch afgesproken dat we...’ probeert ze, en ze merkt tot haar verbazing dat de tranen in haar ogen springen.

‘Hoepel op,’ hoort ze Jacky sissen.

‘Kunnen we zo niet naar huis ?’ vraagt ze en ze streelt zijn nek.

‘Jezus christus,’ fluistert hij scherp.

Saga deinst terug en gooit per ongeluk een bierglas om dat op een versterker staat, waardoor het op de grond kapot valt.

Bier spat op Stefans kleren.

Ze blijft staan, maar zijn ogen zijn uitsluitend op de piano gericht en op zijn handen die over de toetsen glijden, terwijl het zweet over zijn gezicht loopt.

Ze wacht nog even en keert dan terug naar het tafeltje. Een paar mannen hebben hun plek ingenomen. Haar groene parka ligt op de grond. Ze raapt hem met trillende handen op en haast zich naar buiten, de dichte sneeuwval in.