73

Min had nog nooit van Halloween gehoord.

Ze had zich nog nooit verkleed.

Ze begreep nog steeds niet wat Halloween was, hoewel Chung-Cha had geprobeerd dat uit te leggen. Maar ze had zich nu verkleed en ze had Halloween-snoep gekregen. Ze waren in een klein café in de hoofdstraat van het centrum dat, voordat de optocht begon, was veranderd in een feestelijke ruimte voor kinderen.

Chung-Cha had Min verkleed als een kikker; haar gezicht was verstopt achter een masker, en alleen haar ogen en mond waren zichtbaar. Chung-Cha was verkleed als piraat. Het café was vol kinderen in allerlei verschillende outfits. Eerst had Min het kikkerkostuum niet durven aantrekken. Maar nadat Chung-Cha haar had laten zien dat het van plastic en stof was en het haar niets kon aandoen, vond ze het goed dat Chung-Cha haar verkleedde.

Voor het café stonden de Cassions snoep uit te delen. Chung-Cha raakte een beetje in paniek toen ze dit zag. Ze had buiten wel beveiligers zien rondlopen, maar nooit verwacht dat dit betekende dat de presidentiële familie snoep zou uitdelen.

Ze zei tegen Min: ‘Ga je snoep maar halen, ik ben zo terug.’ Daarna liep ze snel naar de achterste hoek van het café en was algauw niet meer te zien tussen alle andere verklede mensen.

Min was bang en keek gespannen of ze Chung-Cha ergens zag. Doordat haar kikkerkostuum over haar oren zat, had ze niet goed gehoord wat Chung-Cha had gezegd. Dus toen ze zich realiseerde dat Chung-Cha verdwenen was, raakte ze in paniek. Ze werd echter samen met de andere kinderen naar voren geduwd, zodat ze haar snoep van de Cassions kon aannemen.

Toen ze voor in de rij stond, was Min doodsbang. Ze zag Chung-Cha nergens en ze werd aan alle kanten omringd door kinderen met hun ouders.

Toen ze opkeek, stond ze vlak voor Tommy Cassion die, zoals hij al had aangekondigd, was verkleed als Wolverine. Zij keek naar hem en hij keek naar haar.

‘Mooie kikker,’ zei Tommy en hij stak zijn hand uit om haar snoep te geven.

Min was zo in paniek dat ze gedachteloos zei: ‘Mijn naam is Min. Ik ben tien. Wil je me helpen?’

Tommy keek haar met een bevreemde blik aan en liet wat snoep in haar pompoenenmandje vallen.

Daarna zei Min iets anders, maar niet in het Engels. Ze zei iets in het Koreaans.

‘Voel je je wel goed?’ vroeg Tommy.

‘Mijn naam is Min. Ik ben tien. Wil je me helpen?’

Tommy wilde iets zeggen, maar iemand stak zijn hand uit en trok Min weg, zodat andere kinderen hun snoep in ontvangst konden nemen.

Min keek om zich heen en slaakte een opgeluchte zucht toen ze zag dat Chung-Cha snel naar haar toe kwam.

Voordat ze iets kon zeggen, bukte Chung-Cha zich en omhelsde haar. ‘Het is al goed, Min. Ik ben hier, het is oké.’ Ze nam haar mee naar buiten en liep samen met haar bij de drukte vandaan.

Ze kwamen in een steeg waar een stenen bordes was. Chung-Cha duwde Min op de onderste trede. Ze had ervoor gezorgd dat niemand van haar team hen had gezien. Zij wisten ook niet dat Min als kikker was verkleed. Chung-Cha zou haar missie uitvoeren, maar Min zou veilig zijn. Min zou niet sterven, niet als het aan Chung-Cha lag.

‘Min, je moet heel goed naar me luisteren, oké?’

Min knikte, de kikkerkop ging op en neer.

‘Ik moet een tijdje weg.’

Min wilde opstaan, maar Chung-Cha hield haar tegen. ‘Heel even maar.’ Ze keek naar de straat waar het politiebureau was. Ze wees ernaar en vroeg: ‘Zie je dat gebouw?’

Min keek langs haar heen en knikte.

‘Ik wil dat je mijn horloge omdoet.’ Ze haalde hem van haar pols en gaf hem aan Min. ‘Wanneer dat kleine lijntje daar is, wil ik dat je daar naartoe gaat en zegt wat ik je heb geleerd. Weet je het nog? In het Engels? Wil je het nog een keer zeggen?’

‘Ik ben Min. Ik ben tien. Wilt u me helpen?’

‘Dat is perfect, Min. Perfect. Goed, dus als dit lijntje daar is, moet je daar naartoe gaan.’

De tijd die Chung-Cha aanwees, was één uur later.

‘Maar waar ben jij dan, Chung-Cha?’

‘Ik moet een paar dingen doen. Maar ik weet dat die mensen daar voor je zullen zorgen tot ik terugkom. Dat zijn goede mensen, Min. Zij zullen je helpen.’

‘Maar je kómt toch terug?’ vroeg Min angstig.

‘Ik kom terug,’ zei Chung-Cha en ze dwong zichzelf te glimlachen. Daarna dacht ze: Vergeef me alsjeblieft dat ik tegen je lieg, Min. En vergeet me alsjeblieft niet. Ik wil alleen maar dat je gelukkig wordt.

Min sloeg haar armen om Chung-Cha heen.

Chung-Cha omhelsde haar ook en vocht tegen de tranen.

‘Ik hou van je, Chung-Cha.’

‘En ik hou van jou, Min.’

*

Vijftien minuten later voegde Chung-Cha zich bij haar team vlak bij de doellocatie. Ze waren allemaal verkleed.

Jing-Sang liep naar haar toe. ‘Klaar, kameraad?’

‘Natuurlijk.’

‘En Min?’

‘Zij is in onze cottage. Ze heeft haar melk opgedronken... en is in slaap gevallen.’

Jing-Sang glimlachte. ‘Laten we dan deze grootse daad uitvoeren. Voor de eer, Chung-Cha.’

‘Voor de eer,’ herhaalde Chung-Cha.

*

In de hoofdstraat stelde iedereen die meeliep in de optocht zich op. Er waren praalwagens, een muziekkorps van een high school, tientallen gekostumeerde zombies en een heleboel andere kleurrijk verklede Halloweeners.

Er was ook een lange Chinese draak. Hij was uit een steeg gekomen. Eronder was net een groot aantal sportschoenen te zien.

*

‘Kunnen we nu naar het stadhuis gaan, Sam?’ Eleanor Cassion keek naar de baas van haar beveiligers.

De hoofdbeveiliger zei iets in zijn walkietalkie en stak zijn duim op. ‘We zijn klaar voor vertrek, mevrouw. Die zijingang. Twee minuten lopen naar links en dan het bordes op.’

Hij en een van zijn mannen stonden aan weerszijden van de Cassions toen ze achter elkaar aan naar de deur liepen.

Sam gaf Robie en Reel een teken. Ze knikten en liepen achter de Cassions aan.

Claire droeg een getoupeerde blonde pruik, een hoofdband en een skinny jeans. Ze draaide zich om en keek naar Robie die zich niet had verkleed. ‘Kun je raden wie ik ben?’

Hij schudde zijn hoofd, terwijl Reel die zich ook niet had verkleed, met een nieuwsgierige blik toekeek.

‘Stevie Nicks. Zij was zangeres bij een bandje van heel vroeger.’

‘Eh, dat bandje was Fleetwood Mac,’ zei Reel.

‘Ja, klopt. Op een bepaald moment waren ze kennelijk heel populair.’

‘Ik dacht dat je als een tv-persoonlijkheid uit begin jaren 2000 wilde gaan,’ zei Robie.

‘Dat was ook zo, maar ik kon niemand bedenken. Toen vertelde mijn moeder me over deze Stevie en ze had een blonde pruik.’

‘Goed van je moeder,’ zei Reel.

De plaatselijke politie en de agenten van de Secret Service omringden de Cassions toen ze naar het stadhuis liepen. De zon ging al onder en de hemel leek in brand te staan. Het begon te waaien en het leek alsof het later zou gaan regenen. De organisatoren van de optocht hoopten natuurlijk dat dit niet zou gebeuren.