40

‘Vertel eens, geef je de voorkeur aan Sally of aan Jessica?’

Reel zei: ‘Hoe gaat het met je, Leon? Speel je nog steeds achter gesloten deuren met je hakenkruisje?’

Leon Dikes glimlachte en keek naar de deur van de kamer waar Julie werd vastgehouden. ‘Wat heerlijk om je stem te horen, Sally.’

‘Laten we in het heden blijven. De naam is Jessica.’

‘Goed, Jessica.’

‘De volgende keer dat je Earl ziet, moet je hem mijn groeten overbrengen. Het is hartverwarmend om te zien dat jullie goed contact met elkaar hebben gehouden.’

‘Ach weet je, ik heb je vader nooit belangrijk gevonden, Jessica. Hij is ongemanierd en ongeschoold. Ik heb een graad.’

‘Ja hoor, van het Ik houd van Hitler-programma aan de Universiteit van de Getikten.’

‘Nee, het was politieke wetenschappen, en het was aan Berkeley.’

‘Ach, dat heb ik nooit geweten, Leon.’

‘Maar je vader is heel nuttig gebleken. Hij is stervende, maar hij zou onvoldaan zijn gestorven.’

‘Laat me raden: ik was het laatste item op zijn verlanglijstje?’

‘Dat was een gemeenschappelijke wens. Jij hebt me drie jaar van mijn leven gekost, toen ik in de gevangenis zat.’

‘Wat het had moeten kósten, was je leven. Je kreeg een belachelijk korte straf, omdat het mij onmogelijk werd gemaakt terug te komen en tegen je te getuigen.’

‘Maar je hebt mijn organisatie gedecimeerd. Het heeft me veel tijd gekost die opnieuw op te bouwen.’

‘Fijn voor je. Laten we het over de toekomst hebben.’

‘Julie is een bijzonder intelligent meisje. Ze kan heel ver komen, op elk terrein dat ze kiest. Zal ze daar de kans voor krijgen?’

‘Als je haar vrijlaat, is het antwoord ja.’

‘Ik zou haar graag willen vrijlaten. Als de prijs daarvoor wordt betaald.’

‘Ik heb wel wat geld op mijn lijfrenterekening.’

‘Jij en mijn dochter zijn de prijs.’

‘Ze is je dochter niet.’

‘Ik ben haar biologische vader.’

‘Je hebt me verkracht.’

‘Dat zeg jij. Maar hoe het ook zij, dat verandert niets aan mijn status.’

‘Dat is wel zo. En dat was zo. De rechtbank heeft daar al een oordeel over uitgesproken.’

‘Een Amerikaanse rechtbank heeft niets over mij te zeggen.’

‘Ik begrijp niet goed waarom je dat denkt. Maar daar wil ik het niet over hebben. Jij krijgt mij in ruil voor Julie. Het gaat je immers alleen om mij.’

‘Ik zei jou en mijn kind.’

‘Dat heet een compromis, Leon. Je krijgt nooit alles wat je wilt.’

‘Ik wel. Want als ik niet alles krijg wat ik wil, maak ik Julie zwanger, houd haar hier vast tot de baby geboren is en dan vermoord ik haar. Op die manier krijg ik mijn kind. Dat zijn mijn voorwaarden. Die zijn niet onderhandelbaar. Je kent me goed genoeg om dat te weten.’

Reel zei een hele tijd niets. ‘Het zal me heel veel tijd kosten om Laura te vinden.’

‘Laura? Jij hebt haar vernoemd naar...’

‘Mijn moeder, ja.’

‘Ik heb je verteld dat ze Eva heette.’

‘Ik was echt niet van plan om mijn dochter naar Adolf Hitlers maîtresse te vernoemen.’

‘Ze waren officieel getrouwd. Eva Braun was de grote liefde van de Führer.’

‘Ja, hoor, hij is met haar getrouwd en heeft haar vervolgens gedood. Wat een liefde.’

‘Ik wil niet met jou over politieke filosofie discussiëren. Hij was veel te vooruitstrevend om door iemand als jij begrepen te kunnen worden.’

‘Gelukkig wel.’

‘Ik geef je twee dagen om “Laura” te vinden. Dan bel ik je en geef je instructies voor de uitwisseling.’

‘Luister, Leon, ik kan Laura niet gewoon wegplukken uit het leven dat ze leidt en haar aan jou geven.’

‘Dan krijg ik je wel op een andere manier te pakken. Dan krijg ik mijn nieuwe kind bij Julie en stuur ik je over negen maanden Julies hoofd. Heel eenvoudig. Maak je er maar geen zorgen over, Sally. Jij bent een vrouw. Ken je beperkingen. Weet je nog, daar heb ik je vaak over verteld.’

‘Tja, maar deze vrouw heeft jou en je gruwelijke organisatie onderuitgehaald.’

‘Je hebt ongelofelijk geluk gehad.’

‘Ik was slimmer dan jij!’

‘Wil je soms dat ik je Julies hoofd nu al stuur?’ brulde Dikes.

Reel kalmeerde. ‘Bel me over twee dagen.’

‘Reken maar.’

‘En als je Julie op welke manier dan ook iets aandoet, zul je daar heel veel spijt van krijgen.’

‘Ik heb haar al één keer geslagen. Ze gedroeg zich respectloos. Je weet dat ik dat niet pik. Twee dagen, Sally. Zorg er alsjeblieft voor dat je dan kunt leveren wat ik vraag.’ Hij verbrak de verbinding.

Reel legde de telefoon op de tafel. Ze keek niet naar Robie, die elk woord van het gesprek had gehoord.

‘Hij klinkt precies zoals je had gezegd,’ zei Robie.

‘Hij is een monster, Robie.’

‘Je zei dat je ervan werd weerhouden om weer tegen hem te getuigen?’

‘Ik zat toen bij de cia. Zij wilden me dat niet laten doen. Ik heb alles geprobeerd wat ik maar kon bedenken, maar ik was nog geen twintig. Ze hebben me geïntimideerd en me overgehaald het erbij te laten zitten. Dat zal ik mezelf nooit vergeven, Robie. Nooit.’

‘Dat snap ik, Jessica. Echt waar.’

‘En Dikes is een pathologische leugenaar en hij is echt niet van plan om Julie vrij te laten, wat ik ook doe.’

‘Ik heb nooit gedacht dat hij haar vrijwillig zou laten gaan.’

‘En, wat doen we nu?’

‘We zorgen dat Julie veilig thuiskomt. Jij brengt het er levend vanaf. En we nagelen dat uitschot aan het kruis.’

‘Zo te horen heb je al een plan. Hoe denk je dat te doen?’

‘Ik durf te wedden dat hij denkt dat je nog steeds in het witsec zit.’

‘Misschien wel.’

‘Jessica, deze vent heeft geen idee wát je nu bent, wel?’

‘Je bedoelt een kille moordenaar?’ vroeg ze grimmig. ‘Nee, dat weet hij niet.’

‘Nee, ik bedoel een getrainde geheim agent die in staat is voor zichzelf te zorgen.’

‘Oké.’

‘En hij weet ook niets van mij, wel?’

‘Nee. Maar we zijn natuurlijk wel gezien bij de gevangenis. Dus weet hij dat je bij me was.’

‘Maar hij heeft geen idee wat ik doe en ik vraag me af of hij dat in twee dagen kan ontdekken.’

‘Mee eens.’

‘Weet je wat ik vind?’

‘Wat dan?’

‘Dat hij degene zou moeten zijn die bang is!’

Reel dacht hierover na en knikte. ‘Ik ben een stomkop, echt waar!’

‘Nee hoor, dat ben je niet. Je bent ongelofelijk gestrest en je voelt je ongelofelijk schuldig. De meeste mensen zijn niet in staat met die combinatie om te gaan.’

‘Maar ik ben de meeste mensen niet, toch? Dat was ik even vergeten. Ik denk dat ik me nog steeds die tiener voelde die met dit stuk uitschot te maken had. Maar dat ben ik niet.’ Ze stond op. ‘Dat ben ik niet!’ Ze zweeg even en koos haar volgende woorden zorgvuldig. ‘Dit zou weleens een geluk bij een ongeluk kunnen zijn, Robie. Hij heeft mijn vader gebruikt om bij mij te komen. Maar hij heeft het nooit andersom bekeken.’

‘Wat bedoel je daarmee?’

‘Daarmee bedoel ik dat dit de enige manier was waarop ik bij hém kan komen. Geloof me, dat wil ik al twintig jaar! En nu heeft hij me een kans gegeven. Ik zal ervoor zorgen dat hij spijt krijgt van de dag waarop hij dacht dat hij me te pakken kon nemen door iemand iets aan te doen om wie ik geef.’

‘Kijk, dát is de Jessica Reel die ik ken. En deze keer gaat die vent voor de rest van zijn leven naar de gevangenis.’

‘Als hij in leven blijft tot zijn zaak voorkomt,’ zei Reel rustig. ‘En daar zou ik niet op rekenen, Robie. Dat moet je maar niet doen. Want deze klootzak... is van mij!’ Daarop verliet ze de kamer.

Robie dacht maar één ding.

Hij was heel blij dat hij Leon Dikes niet was.