42

‘Ik wil met haar praten,’ zei Reel.

‘Nou, dat doen we toch maar niet,’ zei Dikes.

‘Dan kun je het op je buik schrijven. Zoals ik je ken, is ze waarschijnlijk al dood. En als dat zo is, breng ik mezelf of Laura niet in gevaar.’

‘Je bent wel vermoeiend, hoor,’ zei Dikes met een overdreven zucht. ‘Dat was een van je minst aantrekkelijke eigenschappen.’

‘Ik wil met haar praten. Nu!’

Even later hoorde Reel Julies stem.

‘Ik ben oké,’ zei Julie.

‘Ik vind het zo erg allemaal, Julie! Hebben ze je pijn gedaan?’

‘Niets wat ik niet aankan. En ze staan nu naast me voor het geval ik iets verkeerds zeg.’

‘Dat weet ik. Ik wil alleen dat je weet dat alles in orde komt, Julie. Wat er ook gebeurt, alles komt weer goed, oké?’

‘Oké,’ zei Julie met een klein stemmetje.

Reel hoorde Julie naar adem happen en daarna zei Dikes: ‘Oké, je hebt gehoord dat het goed met haar gaat.’

‘Dat kun je maar beter ook zo houden,’ waarschuwde Reel.

‘Jij bent niet in de positie om eisen te stellen. En probeer maar niet je U.S. Marshal-vrienden in het witsec in te schakelen.’

‘Wat?’

‘Je vriendinnetje heeft me alles over je verteld. Dat je nog steeds in het witsec zit. En dat je verloofd bent met haar voogd, Jerome, die heel rijk is.’

‘Klootzak die je bent!’ snauwde Reel. ‘Heb je haar soms gemarteld om die informatie uit haar te krijgen?’

‘Alleen daarmee dreigen was al genoeg. Ze is nog maar een kind. Een vroegrijp kind, maar toch nog maar een kind. En ze leeft kennelijk in een sprookjeswereld. Ze probeerde me wijs te maken dat ze was ontvoerd door een Saoedische prins, alsof ik dat zou geloven! Maar zodra ze mijn hoofdondervrager zag, bekende ze alles. Dat was nogal zielig.’

‘Ze is nog maar een kind, Leon!’ brulde Reel.

‘Dan zou ze zich daarnaar moeten gedragen en mijn tijd niet moeten verspillen met stomme verhalen. Ze heeft me ook verteld over je vriend, meneer Robie. Of moet ik zeggen Marshal Robie? Haal het niet in je hoofd hem mee te nemen. We kunnen je al van verre zien aankomen en het enige wat je dan vindt als je hier aankomt, is Julies lijk.’

‘Hoe wil je dit dan doen?’

‘Heb je al contact opgenomen met Laura?’

‘Anders zou ik nu niet met je praten,’ zei Reel.

‘Zij komt met je mee. Geen zendertjes. Geen wapens. Ik kan me herinneren dat je heel goed met een mes overweg kon.’

‘Waar moet ik naartoe?’

‘Je bedoelt waar jij en Laura naartoe gaan,’ verbeterde Dikes haar.

‘Zeg het nou maar, Leon!’

‘Laat je zenuwen niet met je op de loop gaan, Sally. Dat staat je niet. Ik snap niet hoe je die in bedwang kon houden toen je nog jong was. Geluk, zoals ik al zei.’

‘Vertel het nou maar,’ zei Reel op vlakke toon.

De instructies waren gedetailleerd en goed doordacht, dat moest ze toegeven.

Eerst zouden ze met een commercieel vliegtuig naar Atlanta vliegen en dan met een cityhopper naar Tuscaloosa. Daar zouden ze in een Greyhound-bus stappen die hen naar een zelfs nog kleiner stadje zou brengen. Op een parkeerplaats naast de enige supermarkt van het stadje zou een auto klaarstaan. De sleutels zouden op de voorstoel liggen. In het handschoenenvakje zou de route klaarliggen. Ze zouden naar een vooraf afgesproken plaats rijden waar ze zouden worden opgehaald. En daarna zouden ze naar hun eindbestemming worden gebracht.

Dikes voegde eraan toe: ‘Zoals ik al zei, Sally, dit is mijn land. Ik ken elk hoekje en gaatje hier. Ik heb de plaatselijke politie niet alleen in mijn zak, maar ook binnen mijn gelederen. Ik ben de baas van dit stadje.’

‘Dat betwijfel ik ten zeerste.’

‘In economisch slechte tijden kijken mensen op naar iedere mogelijke redder,’ zei Dikes. ‘Ik kan hun geven wat ze willen. Orde, veiligheid, banen. We zijn nu zelfs aan het uitbreiden in andere delen van het land. Enkele van onze groepen kopen hele steden op in het Midwesten en de beide Dakota’s. Dat is een goede basis voor groei en voor de verspreiding van onze unieke inzichten.’

‘Je bedoelt van je zieke geest?’

‘Zij zien het dus niet zo, wel?’

‘Dat denk je misschien, maar volgens mij zie je het verkeerd.’

‘Hoe dan ook, als je hier naartoe komt ben je helemaal in mijn macht.’

‘Wat betekent dat je niet van plan bent Julie vrij te laten.’

‘Ik geef je mijn woord, Sally.’

‘Jouw woord zegt me niets.’

‘Waarom kom je dan?’

Reel was woedend en probeerde zich te beheersen. ‘Omdat je haar niet gaat aandoen wat je mij hebt aangedaan.’

‘Nou, dat zullen we nog weleens zien, nietwaar? En al snel ook.’ Hij vertelde Reel wanneer ze werd verwacht en verbrak de verbinding.

Reel keek naar de reisinstructies die ze had opgeschreven. Daarna keek ze op naar Robie die ook nu het gesprek had gevolgd.

‘Dit compliceert de zaak,’ zei Reel en hij tikte op haar aantekeningen.

‘Maar dit komt niet onverwacht,’ zei Robie. ‘Het is niet zijn taak om het gemakkelijk te maken.’

‘Ja, het is zijn taak om het onmogelijk te maken.’

‘Nee hoor, het is niet onmogelijk,’ zei Robie.

Reel keek naar haar aantekeningen en glimlachte opeens. ‘Nee, dat is waar. Herinner je je Jalalabad?’

‘Hoe zou ik dat ooit kunnen vergeten? Wil je het zo spelen?’

‘Ja, inderdaad,’ zei Reel vastbesloten. Ze keek weer naar haar aantekeningen. ‘Ik zie twee, misschien drie mogelijkheden.’

Robie knikte. ‘Ik ook. Ik ga vooruit.’

Reel knikte bedachtzaam. ‘Verkenning zal belangrijk zijn. Zoals hij al zei, heeft hij dat gebied in zijn macht. Je hebt dekking nodig.’

‘Twee vliegen in één klap, Jessica.’

Ze leek opgewonden. ‘Dat zie ik. Dat zie ik zeker.’

‘Zodra ze jullie hebben opgepikt, kun je niet meer communiceren.’

‘Als je me kwijtraakt, zijn we verloren.’

‘Dus ben ik niet van plan je kwijt te raken.’ Hij tikte op het tafelblad. ‘En Laura?’

‘Dat heb ik geregeld, Robie.’

‘Echt waar?’

‘Echt waar.’