5

Uren later arriveerde Jessica Reel bij Langley. De zon scheen, het regende niet meer, maar haar stemming was niet verbeterd.

Ze passeerde de security en liep een gebouw in dat ze goed kende.

Te goed, in bepaalde opzichten.

Ze werd naar een kamer gebracht waar al een vertrouwd gezicht zat te wachten.

‘Robie,’ zei ze kortaf voordat ze naast hem ging zitten.

‘Jessica,’ zei Robie, met een lichte buiging van zijn hoofd. ‘Ik neem aan dat jij dezelfde uitnodiging hebt gekregen.’

‘Het was geen uitnodiging. Het was een bevel. Hebben ze ook een paar mannetjes gestuurd om jou op te halen?’

Hij schudde zijn hoofd.

‘Dan vertrouwen ze jou meer dan mij, neem ik aan.’

‘We vertrouwen jullie allebei evenveel,’ zei een stem toen de deur openging en een vrouw met een tablet binnenkwam.

Ze was begin veertig en had schouderlang bruin haar. Ze was klein, ongeveer 1,62 meter en woog misschien vijftig kilo. Ze was mager en fit, en haar taaie lichaam leek sterker dan haar lengte deed vermoeden.

DD Amanda Marks. Ze gaf hen een hand, terwijl Robie en Reel elkaar geamuseerd aankeken. ‘Bedankt dat jullie zo snel zijn gekomen.’

Reel zei: ‘Als ik had geweten dat ik een keus had, had ik dat niet gedaan. De vier mannen die u achter me aan had gestuurd, gaven me geen enkele optie.’

‘Toch wordt je medewerking gewaardeerd,’ zei Marks bruusk.

Robie zei: ‘Ik dacht dat we na onze laatste missie een tijdje op non-actief zouden staan?’

‘Dat is zo, en dat is nu voorbij.’

‘Dus een nieuwe missie?’ vroeg Reel bezorgd.

‘Nog niet,’ zei Marks. ‘Eerst iets anders.’

‘En dat betekent?’ vroeg Reel.

‘Dat betekent dat jullie allebei “opnieuw moeten worden afgesteld”, zo zou ik het willen noemen.’

Robie en Reel keken elkaar weer aan.

Robie zei: ‘Je stelt instrumenten af.’

‘Jullie zijn instrumenten. Van deze agency.’

‘Waarom moeten we opnieuw worden afgesteld?’ vroeg Reel.

Marks had hen nog niet echt aangekeken, zelfs niet toen ze hen een hand gaf. Ze had óf naar beneden gekeken óf over hun schouders. Dat was verontrustend, maar deze tactiek verbaasde Robie en Reel niet.

Nu keek Marks hen recht aan. Robie vond dat ze de ogen had van iemand die ooit in haar carrière door een langeafstandsvizier had gekeken.

‘Willen jullie mijn tijd en die van jullie nu echt verspillen door dat soort stomme vragen te stellen?’ vroeg ze op vlakke toon.

Voordat een van hen kon antwoorden, zei Marks: ‘Jullie hebben ons bedrogen.’

Daarna keek ze Reel aan en zei: ‘En jij hebt een van onze analisten en mijn voorganger gedood.’

Vervolgens keek ze naar Robie: ‘En jij hebt haar geholpen en gesteund nadat je achter haar aan was gestuurd om haar uit te schakelen. Daarom moesten we besluiten of we jullie zouden uitschakelen of rehabiliteren. Wij hebben besloten jullie te rehabiliteren. Ik zeg niet dat ik het ermee eens ben, maar ik ben hier om dat besluit te effectueren.’

‘Ik neem aan dat dit gebeurt omdat we de hoogste cia-onderscheiding hebben gekregen,’ zei Robie.

‘Gefeliciteerd,’ zei Marks. ‘Ik heb er ook een in mijn kastje liggen. Maar dat is het verleden. Nu houd ik me alleen bezig met het heden en de toekomst. Die van jullie. Jullie hebben een ongelofelijk aanbod gekregen. Er zijn hier een paar mensen die jullie heel graag willen naaien, zodat er andere plannen in gang gezet kunnen worden.’

‘Ik kan wel raden wie een van hen is,’ zei Reel. ‘Uw baas, Evan Tucker.’

‘En er zijn anderen die hopen dat jullie slagen en weer productieve leden van deze organisatie worden.’

‘En in welk kamp zit u?’ vroeg Robie.

‘In geen van beide, ik ben Zwitserland. Ik zal jullie rehab leiden, maar de uitkomst hangt alleen van jullie zelf af. Het maakt mij niet uit welke kant het op gaat, naar boven, naar beneden of naar opzij. Mij maakt het niet uit.’

Reel knikte. ‘Dat stelt me gerust. Maar u rapporteert direct aan Evan Tucker.’

‘Op een bepaalde manier rapporteert iedereen hier direct aan hem. Maar ik kan jullie verzekeren dat jullie een volledige en eerlijke kans krijgen om gerehabiliteerd te worden. Of dat wel of niet gebeurt, hangt alleen van jullie zelf af.’

Robie vroeg: ‘Wie heeft dit eigenlijk bedacht? Als dit Tuckers idee was, zie ik absoluut niet in hoe dat proces eerlijk kan verlopen.’

‘Zonder in details te treden, kan ik jullie vertellen dat er op het allerhoogste niveau een compromis is gesloten. Jij hebt machtige vrienden, Robie. Je weet heel goed over wie ik het heb. Maar er zijn ook machtige mensen die tegen jullie zijn.’ Ze keek naar Reel. ‘Sommigen willen niets liever dan dat jij voor je daden wordt geëxecuteerd. Zeg het maar als ik me niet heel duidelijk heb uitgedrukt.’

Robie en Reel zeiden geen woord.

Marks vervolgde: ‘Deze krachten botsten en het resultaat was dit compromis. Rehab. Doen of sterven. Jullie keus. Behoorlijk genereus eigenlijk, naar mijn bescheiden mening.’

‘Ik denk niet dat iemand de president heeft overtroefd,’ zei Robie.

‘De politiek is een smerige, gewetenloze business, agent Robie. Vergeleken daarmee lijkt de inlichtingensector relatief eerbaar. Het is natuurlijk waar dat de president een grote gorilla is, maar in deze speeltuin lopen heel veel grote beesten rond. De president heeft een agenda en die wil hij afwerken, en dat betekent dat hij concessies moet doen. In het grote geheel zijn jij en agent Reel niet zo belangrijk dat jullie invloed hebben op de agenda van de president. Of jullie een medaille hebben of niet. Is dat duidelijk?’

‘Wat betekent rehab in deze context precies?’ vroeg Robie.

‘We beginnen bij het begin. Jullie moeten op elke mogelijke manier worden gescreend: fysiek, psychologisch en emotioneel. We gaan behoorlijk diep in jullie hoofd kijken. We willen zien of jullie hebben wat nodig is om in het veld te opereren.’

‘Ik dacht dat we dat in Syrië wel hadden bewezen,’ zei Reel.

‘Maakt geen deel uit van het compromis. Dat was iets eenmaligs en zelfs toen hebben jullie geen bevelen opgevolgd.’

‘Tja, als we dat wel hadden gedaan, waren we nu dood,’ zei Robie.

‘Nogmaals, mij maakt dat niets uit. Doordat jullie toen de bevelen niet hebben opgevolgd, is de situatie nu zoals die is.’

Ze pakte haar tablet en sloeg een paar toetsen aan. Robie zag dat haar nagels bijzonder kort waren geknipt en helemaal kleurloos waren. Weer zag hij haar in gedachten als sluipschutter.

Ze keek hem aan. ‘Je hebt ernstige brandwonden op je been en arm.’ Met een blik op Reel voegde ze eraan toe: ‘Haar schuld, hoewel dat onbelangrijk is. Hoe gaat het met die wonden?’

‘Gaat wel.’

‘Niet goed genoeg,’ zei Marks. ‘Goed, jullie zijn van een rijdende trein gesprongen. Ik durf te wedden dat dat leuk was.’

‘Leuker dan het alternatief,’ zei Reel.

Marks zei: ‘Jij hebt twee vrienden verloren tijdens dit laatste eh... avontuur. Ik begrijp dat je de agency daar de schuld van geeft.’

‘Ja, hun personeel was daar verantwoordelijk voor. Ik weet niet hoe je het anders kunt noemen.’

‘Voor een effectieve rehab zul je dat naast je neer moeten leggen,’ zei Marks scherp.

Ze keek weer naar Robie. ‘Jij bent op pad gestuurd om Reel te zoeken. Je hebt haar gevonden, maar haar niet ingerekend. Je hebt zelfs met haar samengewerkt, tegen de bevelen van de agency in.’

‘Ik heb mijn intuïtie gevolgd en dat bleek een goede beslissing.’

‘Nogmaals, tijdens de rehab zul je moeten beslissen waar je ultieme loyaliteit ligt, Robie. De volgende keer kan je intuïtie het fout hebben. En hoe zit het dan met jou en de agency?’

Ze wachtte niet op zijn antwoord, maar praatte verder. ‘De rehab zal heel zwaar worden, voor ons allemaal. Ik zal er continu bij zijn. Jullie mogen er elk moment mee ophouden.’

‘En als we dat doen?’ vroeg Reel snel.

‘Dan zullen er passende acties tegen jullie worden genomen.’

‘Dus dan krijg ik habeas corpus en een eerlijke rechtszaak?’ vroeg Reel.

Marks keek op. ‘Ik zei toch niet legále acties?’

‘Dus het is doen of sterven?’ vroeg Robie.

‘Je mag het noemen zoals je wilt. Maar uiteindelijk is de keus helemaal aan jullie. Dus, wat gaat het worden?’

Robie en Reel keken elkaar weer aan. Toen knikte Reel, en Robie even later ook.

‘Uitstekende beslissing,’ zei Marks.

‘Waar gaat die rehab plaatsvinden?’ vroeg Reel.

‘O, sorry, heb ik dat niet gezegd?’

‘Nee, dat hebt u niet,’ zei Reel gespannen.

‘Op een locatie die jullie volgens mij heel goed kennen.’ Ze zweeg even en keek van de een naar de ander. ‘De Burner Box,’ zei ze met een lichte glimlach. ‘We vertrekken over vierentwintig uur.’