26

Ze wachtten. Ze wachtten nu al een hele tijd.

Reel keek naar Robie en hij keek naar haar. Toen keken ze allebei naar de deur die openging.

Ze hadden wel verwacht DD Marks te zien, maar zeker niet dci Evan Tucker.

Hij beende kordaat naar binnen, hij had een rustige en autoritaire uitstraling. Hij maakte zijn colbertje los, ging zitten en opende het waterflesje dat voor hem op tafel stond. Hij wendde zich tot een ordonnans die samen met hem naar binnen was gegaan: ‘Koffie.’ Hij keek naar Robie en Reel. ‘Willen jullie iets drinken?’

Reel schudde haar hoofd, met haar lippen op elkaar geperst en haar armen over elkaar geslagen.

Robie zei: ‘Nee, bedankt.’

Tucker wachtte tot de ordonnans zijn koffie had gebracht, was vertrokken en de deur achter zich dicht had getrokken. Hij nam een slok koffie en keek hen aan. ‘Ik heb begrepen dat jullie met vlag en wimpel voor de Burner Box zijn geslaagd,’ zei hij vriendelijk. ‘Gefeliciteerd.’

‘Betekent dit dat we klaar zijn?’ vroeg Reel.

Tucker leek verbaasd over deze vraag. ‘Heeft de DD jullie dat niet verteld?’

‘Ze zei dat er een missie zou komen en dat alles een beetje moest worden versneld,’ zei Robie, terwijl Reel de dci bleef aanstaren.

‘Ach, misschien ben ik niet helemaal duidelijk tegen haar geweest,’ gaf Tucker toe.

‘En waarom is zij niet bij deze bespreking?’ vroeg Robie. ‘Zij heeft de leiding over de operaties.’

‘Ze leidt niet alle operaties,’ zei Tucker. ‘Ik ben de dci.’

‘En wat behelst die missie?’ vroeg Robie.

‘Ja, wat behelst die missie, directeur?’ vroeg Reel scherp.

Tucker nam nog een slok koffie, pakte het waterflesje en nam ook een slok water. Robie en Reel zagen zweetdruppels op zijn voorhoofd, hoewel het heel koud was in het vertrek.

‘Dat wilde ik jullie persoonlijk vertellen,’ zei Tucker. ‘Op deze missie zijn verhoogde geheimhoudingsregels van toepassing.’

‘Dus de DD is hier niet van op de hoogte?’ vroeg Reel.

Tucker ging met zijn tong over zijn lippen. ‘Dat heb ik niet gezegd.’

‘Wie is het doelwit?’ vroeg Robie.

Tucker wees naar de computerschermpanelen in de tafel voor hen. Hij drukte een paar toetsen in op zijn paneel, waarna de schermen voor Robie en Reel tot leven kwamen. Ze keken ernaar en zagen een foto van een man.

Tucker zei: ‘Dit is generaal Pak Chin-Hae. Hij is hoofd van de algemene staf van het Noord-Koreaanse leger, en hij helpt met de leiding van het Centrale Militaire Comité, de machtigste organisatie in het land.’

‘Is hij het doelwit?’ vroeg Robie. ‘Waarom?’

‘Jullie hoeven niet te weten waarom, Robie,’ snauwde Tucker. ‘Hebben jullie dan niets geleerd in de Burner? Jullie volgen bevelen op. Jullie analyseren niet. Het is jullie werk om de trekker over te halen, niet om degenen die jullie daar opdracht voor hebben gegeven ter discussie te stellen.’

Het bleef even stil.

Toen zei Tucker: ‘Sorry. We staan allemaal enorm onder druk, we moeten samenwerken. Maar geloof me, dit doelwit moet worden geëlimineerd. Dat is in het belang van de nationale veiligheid van dit land.’

Robie keek naar Reel.

Reel zei: ‘Oké, hij moet dus dood. Betekent dit dat we naar Noord-Korea gaan? Zo ja, hoe komen we het land in en weer uit? Of is dat niet de bedoeling, dat we het land weer uitkomen?’

Tucker schraapte zijn keel. ‘Ik begrijp de zorgen die jullie misschien hebben na Syrië.’

‘Fijn te horen, meneer,’ zei Robie.

‘Maar ik heb jullie al eerder opgezocht om jullie ervan te verzekeren dat dit niets persoonlijks is. Deze missie dient een hoger doel. Daar mag niets tussenkomen.’

‘Goed, waar is het doelwit dan?’ vroeg Reel weer.

‘Het doelwit zal niet in Noord-Korea zijn.’

‘Waar dan wel?’

‘Op dit moment in Frankrijk. Hij is daar naartoe gegaan voor een medische behandeling. De aanslag zal daar plaatsvinden.’

‘Hij heeft een gezondheidsprobleem en gaat dan naar Frankrijk?’ vroeg Robie. ‘Waarom niet naar China? Of Rusland? Dat zijn vriendjes van Pyongyang.’

‘Ik heb echt niet de moeite genomen om dat uit te zoeken,’ zei Tucker kortaf. ‘Bovendien zou een aanslag op hem in een van die landen veel problematischer zijn en misschien zelfs een gevaarlijke internationale rel veroorzaken.’

‘Het plan is dus om de nummer twee van Noord-Korea uit te schakelen en dan denkt u dat er géén internationale rel ontstaat?’ vroeg Reel ongelovig.

‘We gaan natuurlijk niet rondbazuinen dat wij dat hebben gedaan,’ zei Tucker. ‘Wij zijn niet de enige vijanden van Noord-Korea; die lijst is behoorlijk lang en dat geeft ons voldoende dekking.’ Hij voegde eraan toe: ‘Wij leggen de schuld ergens anders neer. Misschien wel voor de voeten van Noord-Korea zelf. Un heeft veel binnenlandse vijanden. Het is niet moeilijk om te bedenken dat een van hen een samenzwering tegen hem op touw heeft gezet en wraak heeft genomen. Niemand zal ontdekken dat wij het hebben gedaan.’

‘Wanneer moet dit allemaal gebeuren?’ vroeg Robie.

Tucker nam nog een slok koffie en speelde met het dopje van zijn waterflesje. ‘Jullie vertrekken vanavond.’

Robie en Reel reageerden niet op deze absurde verklaring.

Tucker keek hen eindelijk weer aan. ‘Ik weet wel dat dit niet de gebruikelijke hoeveel tijd is voor een dergelijke operatie.’

‘Bij lange na niet,’ zei Robie.

‘De seal’s hebben Bin Laden op heel korte termijn te pakken genomen,’ zei de dci.

‘Ja, maar die locatie werd al heel lang in de gaten gehouden en er lagen plannen klaar. Die eenheid werd er met helikopters naartoe gebracht, en ze hebben hard en snel gehandeld. Er werd niet stiekem gedaan en niet naar anderen gewezen. Wij wilden dat de hele wereld wist dat wij het hadden gedaan,’ zei Robie. ‘Wat u van ons vraagt is veel moeilijker.’

‘Ja, ik geef toe dat er een verschil is,’ zei Tucker.

‘Wat voor steun krijgen we van de locals?’ vroeg Robie.

‘Geen,’ zei Tucker. ‘Jullie staan er alleen voor.’

‘En het exitplan?’ vroeg Reel. ‘Dat hebt u nog niet verteld.’

‘Er is wél een exitplan.’

‘Weet u dat zeker?’ vroeg Robie.

‘Zonder plaatselijke hulp?’ voegde Reel eraan toe.

Tuckers blik versomberde en even verloor hij zijn geduld. ‘Jullie zijn erin geslaagd Syrië uit te komen en terug naar huis te gaan zonder het voordeel van plaatselijke hulp,’ snauwde hij. Hij nam nog een slok water en veegde zijn gezicht af.

‘De foutenmarge daar was zo ongeveer nul,’ zei Robie. ‘We hoopten dat het deze keer beter zou zijn.’

‘Er zullen agenten zijn om jullie te helpen. Onze agenten. Zij halen jullie daar weer vandaan. Dat beloof ik.’

Reel leunde naar voren en keek Tucker aandachtig aan. ‘Vanwaar deze ommekeer, directeur? U schakelt van waterboarding om ons een bekentenis af te dwingen naar zorg om ons persoonlijke welzijn.’

‘Dat heb ik jullie al uitgelegd,’ zei Tucker op verhitte toon. Iets rustiger zei hij: ‘Dingen zijn veranderd.’

Reel leunde achterover. ‘Ja, volgens mij ook. Dit is niet de oorspronkelijke missie die u voor ogen had. Er is iets gebeurd en nu worden wij gestuurd om de rotzooi op te ruimen.’ Ze leunde weer naar voren. ‘Dus wat was de oorspronkelijke missie?’

‘Ik heb geen idee waar je het over hebt,’ antwoordde Tucker.

‘Zeker wel. Dat is even duidelijk als uw opgejaagde blik en de zweetdruppels op uw voorhoofd.’ Daarna vroeg ze: ‘Weet de president hiervan?’

Tucker stond op en ruimde zijn tablet op. ‘Over een paar minuten krijgen jullie je trainingsbriefings. Zodra jullie in Frankrijk zijn, zullen jullie een oefening doen en worden jullie geïnformeerd over elk aspect van deze operatie. Jullie zullen de aanslag plegen en dan naar huis komen.’ Hij zweeg even. ‘Als jullie dat doen,’ zei hij terwijl hij Reel aankeek, ‘is alles vergeten en vergeven.’

Reel stond ook op en keek hem strak aan. ‘Dat is heel fijn, directeur, alleen kan ik me niet herinneren dat ik u om vergeving heb gevraagd.’