22

Jessica Reel liet haar wapen zakken, zette haar gehoorbeschermer af en drukte op de knop om het doelwit naar haar toe te halen.

Twintig schoten, negentien in de roos, één twee centimeter daarbuiten. Ze fronste. Niet goed genoeg. Bij het veertiende schot was ze even haar concentratie kwijtgeraakt.

Ze keek naar Robie naast haar die zijn doel ook naar zich toe haalde.

Al zijn schoten waren in de roos. Hij keek naar haar foute schot.

‘Ik weet het,’ zei ze ellendig.

Ze was ruimschoots geslaagd voor de test op de schietbaan, zelfs volgens de normen van de Burner Box. Dit was haar eerste misser van de meer dan tweeduizend kogels die ze sinds hun komst hier had afgevuurd.

Amanda Marks kwam naast hen staan.

‘Volgens mij hebben jullie bewezen dat jullie nog steeds fantastische scherpschutters zijn,’ zei ze.

Ze verlieten de schietbaan en liepen terug naar het hoofdgebouw. Ze hadden lange, zware dagen achter de rug, en Robie en Reel waren allebei uitgeput.

‘Twee mogelijke doelwitten,’ zei Reel opeens.

Marks en Robie gingen langzamer lopen.

Marks keek naar haar. ‘Blauwe Man?’

‘Zijn bezoek kwam op het juiste moment,’ zei Robie.

‘Niet op mijn verzoek,’ zei Marks.

‘Dat weten we,’ antwoordde Reel. ‘Kennelijk was het uw collega.’

‘Viola? Dat verbaast me.’

‘Niet als hij zich als een vis uit het water voelt. Ze zeggen dat hij een gesprek onder vier ogen heeft gehad met Tucker. En dat hij daarna iets meer dan een beetje nerveus was.’

‘Vandaar het bezoek van Blauwe Man,’ zei Robie.

‘Als Viola nerveus is, klopt er iets niet.’

‘Twee doelwitten,’ zei Reel weer. ‘Dubbele kans.’

Ze bleven staan en vormden een kleine kring.

‘Twee staatshoofden,’ zei Robie nadat hij Reel even had aangekeken.

Ze hadden uitgebreid besproken hoe ze dit aan Marks moesten vertellen. Uiteindelijk hadden ze besloten dat de directe manier de beste was.

Marks keek hem aan. ‘Waar heb je het in vredesnaam over?’

‘Het doelwit zal een staatshoofd zijn. En de lijst met mogelijke kandidaten is vrij kort.’

Marks slikte, nog steeds met een ongelovige blik en vroeg: ‘Heeft Blauwe Man jullie dat verteld?’

Robie zei: ‘Niet direct. Maar als je ziet hoe dit zich ontwikkelt, is dat de enige mogelijkheid. En hij is het eens met die inschatting. Dat is wat Tucker van plan is en het vreet aan hem. Dat en zijn besluit wat hij met ons moet doen.’

‘Maar dat is illegaal. Tucker zou zoiets nooit in zijn eentje doen.’

‘Wel met de juiste bondgenoten.’

‘Er zijn maar heel weinig bondgenoten die een dergelijke missie zouden rechtvaardigen,’ zei Marks op scherpe toon.

‘En niet alle presidenten zijn uit hetzelfde hout gesneden,’ zei Reel.

Marks bleef haar lang aankijken. ‘Bedoel je wat ik denk dat je bedoelt?’

‘Inderdaad.’

‘Maar dat is onm...’

Robie viel haar in de rede: ‘Een impeachable offense. Daarom is de need to know zo klein dat ie bijna niet bestaat.’

‘Dus Iran of Noord-Korea,’ zei Reel. ‘Onze twee grote vijanden. De overgebleven twee landen van de oude as van het kwaad. Nu het in Iran zo leuk en vredig is, en vol terroristen...’

Marks keek om zich heen. Het gebied was verlaten, maar toch vond ze het niet prettig om dit te bespreken. Ze zei: ‘Geheime operaties vallen hoe dan ook onder mij, de DD. Daar heb ik de leiding over, of niet. En ik weet hier niets van.’

‘Kennelijk is Tucker de enige bij de cia die dit weet.’

Reel voegde eraan toe: ‘Plus de president en Potter, de nsa.’

‘Dit is belachelijk,’ zei Marks zacht. ‘Hoe heeft Blauwe Man dit ontdekt?’

‘Door te doen wat Blauwe Man beter kan dan wie ook: zijn bronnen bewerken en de theeblaadjes en de gezichten van zijn superieuren binnen de organisatie lezen,’ zei Robie. ‘Tucker heeft niet bepaald een pokerface. Bovendien is hij niet afkomstig uit het inlichtingenwerk. Hij is een politicus. Ik weet zeker dat Blauwe Man manieren heeft om in Langley dingen te ontdekken die Tucker zich niet eens kan voorstellen.’

Reel zei: ‘Dus de Iraanse president of de ayatollah. Of Un, de Opperste Leider van Noord-Korea.’

‘Dit is echt belachelijk,’ zei Marks stellig. ‘Noord-Korea heeft kernwapens, en Iran bijna. En zij hebben in de hele wereld moordcommando’s, ook hier. Stel dat die worden ingezet met chemische of biologische wapens?’

‘Dan slaan we terug. En worden de Russen erbij betrokken. En daarna de Chinezen. En dan wordt Israël aangevallen. En dan gaan we voor hen vechten,’ zei Robie.

‘En dan is het allemaal voorbij,’ zei Reel. ‘Het einde van de wereld.’

Marks raakte met een trillende hand haar gezicht aan. ‘Dit kan niet.’

‘Als het niet een van hen is, wie is het dan?’ vroeg Reel.

‘Eigenlijk maakt het niet uit,’ zei Robie. ‘We kunnen Iran en Noord-Korea misschien wel binnenkomen, maar daarna kunnen we er niet meer uit. Syrië was al moeilijk genoeg en Syrië is niet te vergelijken met die twee landen. Noord-Korea zou net zo goed een andere planeet kunnen zijn.’

Marks zei: ‘Noord-Korea ís een andere planeet. Maar om naar dat doelwit te gaan, moeten we binnen de hoogste leiding uiterst betrouwbare mensen hebben. Hoe is dat gebeurd terwijl ik dat niet weet? Dat krijg je niet van de ene op de andere dag voor elkaar.’

‘U hebt uw functie nog niet zo lang,’ zei Robie. ‘Misschien is het gebeurd voordat u op die stoel kwam te zitten. DiCarlo heeft die baan ook niet lang genoeg gehad om dat te weten.’

‘Dat is waar,’ zei Marks.

‘Maar de DD voor haar, Jim Gelder, wel,’ zei Robie en hij keek naar Reel.

Reel wendde haar blik af. Ze zei: ‘Gelder had best bij zoiets betrokken kunnen zijn. Hij kleurde niet alleen buiten de lijnen, hij gumde ze uit. Het uitschakelen van een van deze mannen zou hij als de kroon op zijn werk hebben beschouwd, zelfs als dat het einde van de wereld zou betekenen.’ Ze zweeg even en zei toen: ‘Zoiets heeft hij al eens eerder geprobeerd. Die man zat vol verrassingen. Jammer dat hij dood is. We zouden hem steeds weer willen vermoorden.’

Robie keek naar Marks. ‘Dus hoe gaan we dit aanpakken? Wij krijgen bevel om een − duidelijk illegale − moordaanslag op een doelwit te plegen? Hoe doen we dat? Ik ben niet van plan om voor zoiets de schuld op me te nemen.’

Reel zei: ‘Tijdens onze psychologische testen bleven ze maar doorzeuren over één ding: zullen wij bevelen opvolgen of zullen we onze eigen beslissingen nemen? Dus u mag het zeggen, DD, wat moeten we doen als wij dat bevel krijgen?’

Marks wilde iets zeggen, maar zweeg.

Ten slotte zei ze: ‘Lieve help, Jessica, ik weet het niet! Ik weet het gewoon niet.’