71

Het team kwam heel laat in de avond naar de cottage.

Min lag in bed.

Chung-Cha deed de deur voor hen open en liet hen binnen. Ze gingen aan de keukentafel zitten en overlegden in rap Koreaans.

Een man en de vrouw waren op dezelfde ferry als Chung-Cha en Min naar Nantucket gekomen. Een van de andere mannen was Kim Jing-Sang, een bijzonder ervaren geheim agent van het Noord-Koreaanse ministerie van Binnenlandse Zaken die twee dagen geleden was gearriveerd. Ze bespraken of ze de missie zouden uitstellen in verband met de aanwezigheid van Robie en Reel, maar Chung-Cha sprak daar meteen haar veto over uit. Niemand stelde haar beslissing ter discussie.

Ze spreidden foto’s, grafieken, kaarten en briefings op de keukentafel uit. Ze bespraken alles heel rustig, alsof het een leerproject was van een school in plaats van het plan om een moordaanslag op een gezin te plegen.

Chung-Cha stak vijf vingers op. ‘Dit is het aantal agenten van de Secret Service. Het andere personeel is niet belangrijk, die zijn niet gewapend.’

De vrouw zei: ‘Maar er is steun van de plaatselijke politie.’

Chung-Cha schudde haar hoofd. ‘Die heb ik de afgelopen twee dagen in de gaten gehouden, zij stellen niets voor en zullen geen enkel probleem vormen.’

‘Die man en die vrouw dan?’ vroeg een van de mannen. ‘Zij hebben meegeholpen met het bevrijden van de kinderen van generaal Pak.’

‘Dat is juist positief voor ons,’ zei Chung-Cha. ‘Twee vliegen in één klap, zeggen de Amerikanen volgens mij. We zullen hen meteen ook doden.’ Ze keek naar Jing-Sang. ‘Mijn collega zal nu bespreken wat er zal gebeuren nadat de doelwitten zijn geëlimineerd. Zijn woorden zijn rechtstreeks afkomstig van de Opperste Leider.’

Jing-Sang haalde een klein flesje uit zijn zak. ‘De Opperste Leider wil dat de hele wereld weet wie dit heeft gedaan. Hij wil dat ze begrijpen dat de Verenigde Staten ons volk niet kunnen aanvallen zonder represailles. Om ervoor te zorgen dat dit gebeurt, krijgt ieder van ons zo’n flesje. Nadat de missie is uitgevoerd, zullen we allemaal de inhoud hiervan opdrinken. Dit middel werkt heel snel, we zijn binnen een paar minuten dood.’ Hij keek naar de slaapkamer waar Min lag te slapen. ‘Dat geldt ook voor die kleine bitch,’ zei hij.

‘Ik zal zelf met haar afrekenen,’ zei Chung-Cha.

Jing-Sang knikte. ‘Natuurlijk, kameraad Yie. Het was een goede dekmantel om haar mee te nemen. Amerikanen houden er niet van om negatief over een kind te oordelen. Ze komt toch uit Yodok?’

‘Ja.’

Jing-Sang zei: ‘Dan is het niet echt belangrijk, omdat ze door niemand zal worden gemist.’

‘Zeker niet,’ zei Chung-Cha. Maar onder de tafel balde ze haar vuisten. Ik kom ook uit Yodok, dacht ze. Hardop zei ze: ‘Nu moeten we alleen nog de details van de aanslag bespreken. We denken dat we alles hebben geregeld en dat dit ons de grootste kans op succes biedt.’

Ze haalde een vel papier uit een map en vouwde hem open, zodat iedereen hem kon zien. ‘Er is een feest dat de Amerikanen vieren door zich te verkleden,’ zei ze.

‘Halloween,’ zei Jing-Sang.

‘Ja, een belachelijk iets, waar ze veel geld aan uitgeven. Ze houden een optocht die voor een kerk in het centrum begint en vervolgens door de hoofdstraten gaat.’

‘Maar dan zijn er dus heel veel mensen op straat,’ zei een van de mannen. ‘Dat betekent afleiding en wegafzettingen en mogelijke chaos. Hoe kunnen we dan zeker zijn van onze doelwitten en betrouwbare vuurlinies?’

Chung-Cha zei: ‘Daar is één eenvoudige reden voor: onze doelwitten verzamelen zich voor de optocht bij het stadhuis voor een ontmoeting met de burgemeester van Nantucket en een paar andere belangrijke plaatselijke figuren. Verder zal het stadhuis leeg zijn. De optocht begint pas twee uur later. Daar zullen we toeslaan, heel hard. We dringen eerst door de buitenste kring beveiligers, daarna door de binnenste kring en dan ronden we onze missie af.’

Jing-Sang vroeg: ‘Hoe bent u aan deze informatie gekomen? Is die betrouwbaar?’

‘We hebben iemand die meehelpt met het schoonmaken van het kantoor van de burgemeester,’ zei Chung-Cha. ‘Hij heeft hen horen praten en gisteravond was het rooster voor het evenement voor het stadhuis op zijn bureau blijven liggen. Onze contactpersoon heeft daar een foto van gemaakt. Het is betrouwbaar. Dat heb ik zelf gecontroleerd.’

Jing-Sang knikte. ‘Uitstekend.’

‘En nu geeft dit feest, Halloween, ons de perfecte manier om door hun beveiliging te breken,’ zei Chung-Cha.

Ze wist dat de Secret Service bereid was te sterven om hun protegés te beschermen. Maar ze wist dat zij bereid was te sterven om diezelfde protegés te doden.

Ze rondden hun bespreking af en namen afscheid. Voordat Jing-Sang vertrok, drukte hij twee flesjes in Chung-Cha’s hand. ‘Op de glorie, kameraad Yie. Op de glorie.’

Ze deed de voordeur achter hen dicht en stopte de flesjes in haar zak.

*

Chung-Cha zat voor het uitdovende vuur en viel ten slotte in slaap. Ze schrok wakker toen ze het geluid hoorde. Haar hand gleed in haar zak en sloot zich om het mes. Dit was hetzelfde mes dat ze had gebruikt om de Britse diplomaat te doden.

Het was donker in hun cottage, het vuur was allang uit. Ze hoorde voorzichtige voetstappen. Ze kwamen uit de keuken. Geluidloos liep ze ernaartoe en keek om de hoek.

Min had zichzelf een glas melk ingeschonken en zat dit aan de keukentafel op te drinken.

Min zette het glas neer en pakte de foto.

Chung-Cha was zo dom geweest die foto op tafel te laten liggen; ze was in slaap gevallen voordat ze alles had opgeruimd en opgeborgen. Ze liep de keuken in.

Min keek naar haar. ‘Waarom heb je dit, Chung-Cha?’ vroeg ze en ze liet haar de foto zien.

Op de foto stonden Eleanor, Claire en Tommy Cassion.

Chung-Cha voelde de flesjes in haar zak zitten en keek naar het glas melk. Dood door cyanide was relatief snel, maar niet pijnloos. Zou een kogel beter zijn? Snel, geen pijn. Min zou niet eens weten dat Chung-Cha het had gedaan.

Ze zei: ‘Die foto had een vriend bij zich. Hij had gewoon een paar foto’s gemaakt van de mensen hier.’

‘Dit zijn de mensen die we op het strand zagen. Die jongen was schelpen aan het zoeken.’

Chung-Cha liep naar haar toe, pakte de foto en keek ernaar. ‘Je hebt gelijk. Dat was me niet opgevallen.’

‘Ik heb vanavond niemand horen binnenkomen.’

‘Het was laat en jij sliep al.’ Chung-Cha streek met haar hand door Mins haar. ‘Ga nu maar weer slapen, Min.’

Het meisje keek naar de foto en toen weer naar Chung-Cha. Haar lip trilde.

Chung-Cha herinnerde zich weer dat ze in het kamp haar keus op Min had laten vallen omdat ze zoveel pit had. En zo slim was.

‘Chung-Cha?’ begon Min.

‘Nu niet, Min. We praten er morgen wel over, maar vanavond niet.’ Ze stopte Min weer in bed en bleef even bij haar liggen tot Min regelmatig ademde en uiteindelijk in slaap viel.

Daarna ging Chung-Cha niet naar bed. Ze liep naar buiten, ging in een houten stoel zitten en keek naar de sterrenhemel, terwijl een briesje door haar haren waaide en ze de geur van de zee opsnoof.

Ze haalde de flesjes met gif uit haar zak en keek ernaar. Ze waren klein, maar dodelijk.

Net als zijzelf.

Ze stelde zich voor dat zij een van de doden was die voor het stadhuis lagen. Dat de politie en Amerikaanse geheim agenten overal rondliepen. Dat de wereld zou begrijpen wat er was gebeurd. Misschien zouden de Amerikanen en haar land hiervoor een oorlog gaan voeren, met slechts één onvermijdelijk resultaat.

Toen stopte ze de flesjes weer in haar zak, leunde met haar hoofd tegen het grijze ruwe hout van de stoel, sloot haar ogen en stelde zich voor dat ze ergens anders was en een leven leidde dat totaal verschilde van haar leven nu.