59

Ze wachtten in de keuken op de politie en de ambulance. Terwijl Tony Cardoni in de gaten hield belde Amanda met Moordzaken. Sean McCarthy arriveerde vlak na de ambulance en de eerste politiewagen. Terwijl de broeders Cardoni op een brancard legden nam McCarthy het tweetal mee naar de studeerkamer waar Amanda vier jaar eerder de videoband van Mary Sandowski's marteling had gezien. De televisie en de videorecorder stonden er nog steeds en Amanda kon het niet opbrengen ernaar te kijken.

McCarthy, die al snel zag dat Amanda en Tony emotioneel kapot waren, maakte een afspraak voor een onderhoud in het Justitieel Centrum. Amanda's vader arriveerde vrij snel na de politie. Frank stond erop dat Amanda in haar oude kamer zou slapen. Hij bood ook Tony aan een nachtje te blijven.

Amanda lag om drie uur in bed. Voor het eerst sinds ze een klein meisje was hield ze het licht aan. De gruwel van wat ze had gezien en haar schuldgevoelens vanwege het feit dat ze Justine had verdacht, maakten het haar onmogelijk de slaap te vatten. Toen ze eindelijk was ingedommeld werd ze wakker in een pikzwarte ruimte. Ze probeerde overeind te komen, maar haar lichaam was vastgebonden met leren riemen. Terwijl ze worstelde om zichzelf te bevrijden ging er een deur open waardoor een verblindend licht naar binnen scheen. Toen haar ogen zich hadden aangepast zag Amanda dat ze was vastgebonden op een operatietafel.

'Wie is daar?' riep ze terwijl haar hart sneller ging kloppen.

Aan het plafond boven Amanda's hoofd hing een kaal peertje. Plotseling verscheen tussen Amanda en het licht een gezicht dat verscholen ging achter een operatiemasker. Op het hoofd droeg de dokter een operatiemuts. In een hand had hij een glanzend scalpel en in de andere een kofifiemok.

'Ik zie dat onze patiënt wakker is,' zei de chirurg en het volgende moment glipte de mok uit zijn vingers. Hij viel in slowmotion omlaag terwijl de inhoud door het vertrek werd geslingerd. Het was geen koffie, maar bloed. De mok sloeg kapot tegen de betonnen vloer en spatte uit elkaar in duizend scherven. Amanda schoot rechtovereind in bed. Haar hart bonkte. Het duurde een halfuur voordat ze opnieuw in slaap viel.

Amanda stond om half acht op. Ze had tranende ogen en ze voelde zich geradbraakt, maar ze was niet in staat om nog te slapen. Toen ze naar buiten keek zag ze op het trottoir een horde verslaggevers staan. Frank had de hoorn naast de telefoon gelegd en McCarthy gevraagd een agent te sturen om de mensen uit zijn tuin te houden.

Tony was heel stil toen hij beneden kwam. Niemand had echt honger. Frank had een pot koffie gezet en Tony en Amanda namen hun mokken mee naar de veranda achter het huis waar de reporters hen niet konden zien. De schaduwbomen in de achtertuin hadden hun bladeren verloren en door het grijze weer was de kleur uit het gras en de heggen verdwenen. Het was koud en winderig, maar het regende niet.

'Heb jij nog wat kunnen slapen?' vroeg Tony. Amanda schudde haar hoofd.

'Ik ook niet.'

Ze zwegen even.

'Elke keer als ik m'n ogen dichtdeed zag ik mezelf Cardoni neerschieten.' Tony schudde zijn hoofd alsof hij daarmee het beeld van zich af wilde zetten. 'Ik snap niet waarom ik me zo rot voel. Ik bedoel, die vent was een monster en ik heb hem tegengehouden. Ik zou me geweldig moeten voelen, maar dat doe ik niet.'

Amanda legde een hand op zijn arm.

'Dat is heel normaal, Tony. Politiemensen die tijdens hun werk misdadigers neerschieten voelen zich ook schuldig, zelfs als ze weten dat ze de juiste keuze hebben gemaakt.'

Tony staarde recht voor zich uit en hij knikte.

'Als ik het niet had gedaan zou hij weer hebben gemoord.' Amanda legde haar hand op de zijne. 'Denk maar aan de levens die je hebt gered.'

Tony wendde zijn blik af, maar Amanda pakte zijn kin beet en dwong hem in haar ogen te kijken.

'Je bent een held, besef dat nou 's. Niet iedereen zou Justines huis zijn binnengegaan in de wetenschap dat Cardoni er kon zijn.'

'Amanda, ik...'

Amanda legde haar vinger op Tony's lippen. Ze kuste hem en vervolgens drukte ze haar hoofd tegen zijn borst.

'Amanda, denk je nog steeds dat Justine al die mensen heeft vermoord?'

'Nee. Ik voel me vreselijk dat ik haar heb verdacht.'

Amanda herinnerde zich wat Cardoni met Justine had gedaan en haar ogen werden vochtig. Even later haalde ze diep adem en ze rechtte haar rug.

'We moeten ons aankleden,' zei ze terwijl ze haar tranen afveegde. 'We hebben een afspraak met Sean McCarthy.'

McCarthy had Frank geïnstrueerd in de politiegarage onder het Justitieel Centrum te parkeren om de media te ontlopen. Zodra ze op Moordzaken arriveerden bracht Alex DeVore Tony naar een verhoorkamer. McCarthy ging Amanda voor naar een andere kamer. McCarthy was heel vriendelijk en datzelfde gold voor de vragen die hij stelde. Na drie kwartier zei de rechercheur dat het erop zat. Toen hij de deur voor haar opende stapte Mike Greene de kamer binnen.

'Kan ik even met haar praten?'

'Natuurlijk, ik ben klaar. Bedankt, Amanda,' zei hij en hij sloot de deur achter zich.

'Moet ik een advocaat in de arm nemen?' vroeg Amanda met een vermoeide glimlach.

'Maak je geen zorgen,' zei Greene op vriendelijke toon. 'Hoe voel je je?'

'Het gaat wel.'

'Je hebt er geen idee van hoe ellendig ik me voelde toen Sean me vertelde wat Cardoni met Justine Castle had gedaan.'

'Waarom zou jij je verantwoordelijk moeten voelen?'

'Ik ben degene die heeft bepaald dat we onvoldoende bewijsmateriaal hadden om die gek vast te houden.'

Amanda's vermoeide blik verzachtte zich. 'Je had geen keus. Je zou de wet hebben overtreden als je een andere beslissing had genomen.'

'Het ergste is nog dat we uiteindelijk wel genoeg bewijzen hadden om Cardoni te arresteren. We konden die smeerlap alleen niet vinden.'

Mike vertelde haar over de telefoonrekening die bewees dat Cardoni zowel Justine als het alarmnummer had gebeld op de avond van Justines arrestatie.

'We waren ook bezig met een idee dat Sean vier jaar geleden had, maar waar we niks meer mee hebben gedaan, omdat Cardoni verdween. Je weet toch dat Cardoni in een ziekenhuis in Denver heeft gewerkt voordat hij naar Portland kwam?'

Amanda knikte.

'Ik heb het net van de politie in Colorado gehoord. Twee jaar geleden hebben ze in een landelijk gebied op tien uur van Denver een graf gevonden dat veel leek op die van ons. De lichamen lagen er al vrij lang. De grond waar de graven zijn gevonden was gekocht door een advocaat uit Colorado die was geroyeerd door de orde van advocaten. Hij was via de post benaderd door een anonieme koper die had betaald in cheques aan toonder.'

'Cardoni's werkwijze.'

Mike knikte.

'Ik kan wel wat extra ammunitie tegen Cardoni gebruiken,' zei Amanda. 'Je weet toch dat Bobby Vasquez voor me werkt?'

'Ja. Sean had het er laatst over.'

'Hij heeft me een voorlopige lijst van seriemoorden gegeven waarbij misschien op dezelfde manier te werk is gegaan als bij Cardoni's moorden. Ik zal ervoor zorgen dat jij hem ook krijgt voor het geval hij iets heeft ontdekt wat jouw mensen over het hoofd hebben gezien.'

'Goed idee,' antwoordde hij afwezig. 'Trouwens, nu we het toch over Bobby hebben...'

'Weet je al wat meer?'

'Het gaat niet best. De artsen weten niet of hij het redt.'

Amanda liet de schouders hangen. 'En Cardoni?'

Mike schonk haar een grimmige blik. 'Die smeerlap maakt het uitstekend. Dat is het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat hij op korte termijn voldoende is hersteld voor zijn proces, dus dan kan hij snel worden veroordeeld. Ik neem aan dat jij hem deze keer niet vertegenwoordigt.'

Amanda deed haar best om te glimlachen en schudde haar hoofd.

'Ben ik klaar? Ik heb zin om naar huis te gaan en een lekker warm bad te nemen.'

'Wat mij betreft wel,' zei Mike en hij trok haar stoel naar achteren toen ze opstond. Vervolgens drukte hij haar de hand.

'Als ik iets voor je kan doen, hoor ik het wel,' zei Greene zacht en met een warmte die haar verraste. Ze keek de officier van justitie vragend aan en er verscheen een kleur op zijn wangen.

'Ik geniet altijd van onze juridische gevechten,' zei hij. 'Pas goed op jezelf.'