53

Om ervaring op te doen werden de rechters in Multnomah County bij toerbeurt voor een vastgestelde tijdsduur toegewezen aan zaken van een bepaald type. Er waren drie rechters die gedurende een periode van een of twee jaar - afhankelijk van hun voorkeur - alleen moordzaken deden. De zaak van Justine Castle was toegewezen aan Mary Campbell, die ook de zaak-Dooling had behandeld.

Om vier uur ontmoetten de partijen elkaar in de kamer van de rechter om Mike Greene de gelegenheid te geven uit te leggen waarom de staat bereid was Justine Casde op persoonlijke borgtocht vrij te laten, ondanks het feit dat ze was beschuldigd van vier gevallen van moord met voorbedachten rade. Justine, Amanda en Frank vertegenwoordigden de verdediging. Mike Greene was in het gezelschap van de officier van justitie van Multnomah County.

'De kamer van inbeschuldigingstelling heeft voldoende bewijsmateriaal om dokter Castle aan te klagen,' zei rechter Campbell, toen Greene zijn zegje had gedaan. 'Dat betekent dat u gerechtigd bent een proces te voeren.'

'Ja, edelachtbare. Het probleem is alleen dat er een reële mogelijkheid bestaat dat dokter Castles ex-man heeft geprobeerd haar de schuld in de schoenen te schuiven.'

'Is het niet mogelijk om hem aan te houden?'

'Nee, edelachtbare. Op dit moment niet.'

'Dat is een ernstige zaak. Het zou me tegen de borst stuiten om de dader van deze misdrijven vrij te laten, maar ik vind het even verfoeilijk om een onschuldige vrouw op te sluiten.'

De rechter stond op. 'Ik stel voor dat we naar de rechtszaal gaan en de zaak officieel afhandelen. Ik zal het verzoek tot invrijheidstelling op persoonlijke borgtocht inwilligen. Houd het kort, meneer Greene, maar zorg ervoor dat de pers de motieven voor uw verzoek begrijpt. Mevrouw Jaffe, als u dat nodig vindt krijgt u de gelegenheid om te spreken, maar ik heb liever niet dat u mijn rechtszaal gebruikt als preekstoel. U heeft al gewonnen.'

'Maakt u zich geen zorgen, edelachtbare. Ik was niet van plan om tijdens de zitting een verklaring af te leggen.'

'Uitstekend.'

Amanda ging Justine en haar vader voor naar de rechtszaal. Het nieuws van de zitting was uitgelekt en alle plaatsen waren bezet. Amanda liet haar blik over de aanwezigen glijden en zag verschillende bekende gezichten. Vasquez had een plaatsje vooraan gevonden en Amanda knikte naar hem. Even later zag ze Art Prochaska op de achterste rij. Twee rijen voor hem zat dokter Carleton Swindell, de directeur van het ziekenhuis die Amanda als getuige è decharge had ondervraagd. Maar de persoon die haar aandacht volledig in beslag nam zat op de voorste rij naast zijn advocaat, onmiddellijk achter de tafel van de verdediging. Toen hun blikken elkaar ontmoetten schonk Vincent Cardoni haar een koele glimlach. Amanda's hart sloeg een slag over.

Cardoni richtte zijn aandacht op Justine. Amanda had haar cliënt Car-doni's nieuwe uiterlijk beschreven, maar Amanda zag dat de confrontatie met de realiteit niettemin een schok voor haar was. Ze stond op het punt om Justine gerust te stellen toen ze zag dat dat waarschijnlijk niet nodig was. Justine beantwoordde Cardoni's starende blik met staalharde ogen die vuur schoten. Frank, die zag wat er gebeurde, ging tussen Justine en Cardoni in staan.

'Middag, Vincent,' zei Frank op afgemeten toon.

'Ik zie dat je tegenwoordig ook minder gewenste types onder je hoede neemt,' antwoordde Cardoni.

'Ik stel voor dat je je als een heer gedraagt. We zijn hier in een rechtszaal, niet in een bar.'

'Hoffelijkheid is alleen bestemd voor dames.' Franks gezicht betrok. 'Maar uit respect voor onze vriendschap zal ik mezelf inhouden.'

'Dank je.'

Frank ging naast Amanda zitten, recht voor Cardoni. Hierdoor was de afstand tussen Justine en haar voormalige echtgenoot maximaal. Rechter Campbell kwam de zaal binnen. Zodra ze had plaatsgenomen diende Mike Greene een verzoek in tot het wijzigen van de voorwaarden ten aanzien van Justines invrijheidstelling. Hij gaf de jury een uiterst beknopte samenvatting van de beweegredenen van het openbaar ministerie om het standpunt met betrekking tot de borg te herzien. Amanda kon zich met moeite concentreren op wat Mike zei nu ze Cardoni zo dicht in haar buurt wist.

Nadat rechter Campbell uitspraak had gedaan, verliet ze haar plaats. Zodra ze de deur achter zich had gesloten draaide Justine zich om. Ze liep langzaam naar het hekje en haar gezicht bleef op een paar centimeter van dat van Cardoni in de lucht hangen. Amanda had nog nooit een gezicht gezien dat zo wit van woede was. Hoewel Justines stem nauwelijks hoorbaar was, dacht Amanda dat ze haar hoorde zeggen: 'Dit is nog niet voorbij, Vincent.'