38

Tegen de tijd dat Amanda uitgeput thuiskwam was het vijf uur. Ze had bloeddoorlopen ogen en haar hoofd voelde aan alsof het was volgepropt met watten. Amanda was het liefst onmiddellijk onder de wol gekropen, maar er was te veel te doen, daarom probeerde ze haar lichaam te doen geloven dat ze had geslapen door haar ochtendritueel op te voeren. Ze betwijfelde sowieso of ze in staat was om te slapen. Er speelden allerlei ideeën door haar hoofd over Justines verdediging en het idee dat Vincent Cardoni misschien terug was bezorgde haar kippenvel.

Na twintig minuten gymnastiekoefeningen en een ijskoude douche trok Amanda een van haar donkerblauwe pakjes aan om vervolgens twee blokken naar een cafeetje te lopen dat al sinds de jaren vijftig in de buurt was gevestigd. Buiten was het nog steeds aardedonker. De bijtende wind hielp haar wakker te blijven, evenals het ontbijt van kleine pannenkoekjes dat ze verorberde. Toen ze nog zwom had Amanda zich de avond voor een belangrijke wedstrijd altijd volgepropt met koolhydraten. Wat dat betrof leek het zwemmen van lange afstanden heel veel op het voeren van een proces. Je verzamelde eerst zo veel mogelijk energie om vervolgens door te gaan totdat je erbij neerviel.

Tijdens het ontbijt moest Amanda voortdurend denken aan Cardoni. Stel nu eens dat hij nog leefde? Stel nu eens dat hij opnieuw aan het moorden was geslagen? Het idee beangstigde haar, maar het wond haar tegelijkertijd op. Als Cardoni was opgestaan uit de dood - als Justine onschuldig was - dan zou ze door deze zaak haar reputatie kunnen opvijzelen en eindelijk uit de schaduw van haar vader kunnen treden.

Zodra de gedachte opkwam, voelde Amanda zich schuldig. Ze concentreerde zich op de kwellingen die Cardoni's slachtoffers moesten hebben doorstaan en ze dwong zich te herinneren wat ze had gezien op de video van Mary Sandowski, maar ze kon de opwinding die ze voelde toen een deel van haar fluisterde over een toekomst waarin ze even succesvol en gevraagd was als Frank Jaffe, niet onderdrukken.

Amanda zette de gedachte van zich af. Ze zei tegen zichzelf dat ze, hoewel ze ambitieus was, meer om haar cliënten gaf dan om succes. Justine Castle redden van de strop was haar eerste en enige prioriteit. Misschien zou de roem volgen, maar ze wist dat het verkeerd was om een zaak te accepteren vanwege de verwachte publiciteit. Niettemin was het idee dat haar naam wellicht op de voorpagina's van de kranten zou prijken verre van onaantrekkelijk.

Maar plotseling kwam een verontrustende gedachte in haar op. Over een week zou haar vader terugkomen van vakantie. Wat moest ze doen als hij zou proberen haar zaak over te nemen? Zou ze dat kunnen voorkomen? Ze was maar een gewone advocate bij Jaffe, Katz, Lehane en Brindisi. Frank was een van de partners. Als Frank de zaak-Castle wilde overnemen, kon ze hem niet tegenhouden.

Misschien zou Justine er zelfs op staan. Toen Justine vanuit het Justitieel Centrum haar telefoontje had gepleegd, had ze tenslotte naar Frank Jaffe gevraagd, niet naar zijn dochter.

Amanda verfoeide zichzelf om haar gedachten. Ze plaatste haar eigen behoeften vóór die van haar cliënt. Als Justine wilde dat haar vader haar representeerde, zou zij zich terugtrekken. Maar voorlopig was het zaak Justine uit de gevangenis te krijgen.

Om kwart voor zeven bevond Amanda zich in het souterrain van het Stockmangebouw om de dossiers van Het OM contra Cardoni uit het archief te halen. Ze waren opgeborgen in drie stoffige kartonnen dozen die overdekt waren met spinnenwebben. Als de zaak voor het gerecht was gekomen zouden er veel meer dozen zijn geweest. Het viel Amanda niet mee om ze op een wagentje te laden en tegelijkertijd haar pakje schoon te houden, maar uiteindelijk lukte het. Nadat ze het wagentje haar kantoor in had gerold trok ze haar jasje uit en begon ze de inhoud op haar bureau te stapelen.

Franks dossiers waren netjes geordend. Er was een ringband voor memo's waarin werd ingegaan op juridische kwesties die tijdens de behandeling van de zaak eventueel aan de orde konden komen. Elk memo ging vergezeld van fotokopieën van zaken en beschikkingen die het vertoog ondersteunden. Een andere ringband bevatte politierapporten die op chronologische wijze waren gerangschikt. Een derde ringband behelsde rapporten van de onderzoeken die waren verricht door de verdediging. Een vierde ringband bevatte een alfabetische index voor potentiële getuigen alsmede kopieën van alle rapporten van beide partijen waarin gewag werd gemaakt van de betreffende getuige. Bovenop de rapporten lag een getypt velletje papier met potentiële vragen voor verhoor en kruisverhoor. Een laatste ringband was gereserveerd voor krantenknipsels die betrekking hadden op de zaak.

Amanda sloeg de ringband open die was samengesteld voor het verzoek tot wraking van het bewijsmateriaal. Hij bevatte een opsomming van de voorwerpen die waren gevonden in de blokhut in Milton County. Er was ook een envelop met foto's van de plaats van het misdrijf. Amanda spreidde de foto's uit over het bureau en las het rapport door. Ze vond vrijwel onmiddellijk de koffiemok en het scalpel in de inventarislijst, evenals de foto's die aangaven op welke plaatsen in het huis alles was aangetroffen. Mike Greene had beloofd Amanda vanmiddag tijdens de behandeling van de aanklacht een setje foto's van de plaats van het misdrijf te geven. Ze durfde te wedden dat die veel zouden lijken op de foto's die nu op haar bureau lagen.

Om acht uur stuurde Amanda haar secretaresse naar het kantoor van de officier van justitie voor de sleutels van Justines huis, zodat ze kleren kon halen voor de zitting. Om half twaalf at ze achter haar bureau een sandwich die ze wegspoelde met koffie. Toen Amanda zich om één uur naar het Justitieel Centrum begaf was ze uitgeput. Maar ze wist alles over de zaak-Cardoni.

Amanda had via de glazen lobby en de marmeren trap de tweede verdieping van het Justitieel Centrum bereikt toen iemand van KGW-TV haar naam riep. Het volgende moment werd ze bestormd door een menigte schreeuwende verslaggevers. Een aantrekkelijke brunette van KPDX vroeg Amanda of ze haar beroemde vader verving en een klein slonzig reportertje van de Oregonian wilde weten of er verband bestond tussen de moorden in de boerderij en de beruchte zaak-Cardoni. Amanda dook weg om aan de microfoons en de tv-lampen te ontkomen en antwoordde op elke vraag: 'Geen commentaar.' Toen de deuren van de rechtszaal zich achter haar sloten en het geroep van de pers verstomde, slaakte ze een zucht van verlichting.

De kamer van inbeschuldigingstelling was tot aan de nok toe gevuld met advocaten, hun cliënten en bezorgde moeders met kinderen op hun knie die wanhopig probeerden hun kroost stil te houden zodat de bewaker hen niet zou verwijderen voordat hun echtgenoten aan de beurt waren geweest. Moeders en vaders hielden elkaars hand vast terwijl ze nerveus wachtten op hun kind dat de fout in was gegaan. Vriendinnetjes en bendeleden zaten te draaien op hun stoelen en genoten van de opwinding bij het zien van een bekende in de rechtszaal - net als op tv.

Achter het hek bevond zich een rij stoelen die was gereserveerd voor de pro-Deoadvocaten en privé-advocaten die wachtten op het voorkomen van hun zaak. Amanda ging zitten en wachtte totdat Justines naam werd afgeroepen. Tijdens de zitting voor de kamer van inbeschuldigingstelling werd de beklaagde officieel op de hoogte gebracht van de hem ten laste gelegde feiten en de rechten die hij had ten aanzien van het in de arm nemen van een advocaat. Als de beklaagde minvermogend was werd hem een advocaat toegewezen. Soms werden beslissingen genomen met betrekking tot invrijheidstelling. Amanda had al heel vaak dit soort zittingen bezocht en ze waren allemaal hetzelfde. Om iets te doen te hebben luisterde ze naar de eerste zaken die werden behandeld, maar al snel verloor ze haar interesse en begon ze uit verveling naar de mensen op de publieke tribune te kijken.

Amanda stond op het punt haar aandacht weer op andere zaken te richten toen ze het gevoel had dat er iemand naar haar keek. Ze liet haar blik over de aanwezigen glijden en wilde het incident al afdoen als verbeelding toen ze een grote gespierde man zag met kortgeknipt blond haar. De man had afhangende schouders en zijn handen lagen gevouwen in zijn schoot, wat de indruk wekte dat hij zich in de rechtszaal niet op zijn gemak voelde. Hij droeg een flanellen shirt dat tot de nek was dichtgeknoopt, een kaki broek en een smoezelige regenjas. Iets aan hem kwam haar vaag bekend voor, maar Amanda had er geen idee van waar ze hem ooit had gezien, als dat al het geval was.

De deur die naar de gang voerde ging open en Mike Greene worstelde zich langs de verslaggevers een weg naar binnen. Eenmaal binnen maakte hij gebruik van zijn lengte om zijn blik over de aanwezigen te laten glijden totdat hij Amanda zag. Greene droeg nog steeds het bruine tweedcolbert, het verkreukelde witte hemd en de grijze broek die hij de afgelopen nacht ook al aan had gehad.

'Ik zie dat je thuis bent geweest,' zei Mike toen hij naast Amanda had plaatsgenomen.

'Ik heb alleen schone kleren aangetrokken. Aan slapen ben ik niet meer toegekomen.'

'Dan ben je niet de enige. Wat dat slapen betreft, bedoel ik.'

Mike overhandigde Amanda een dikke bruine envelop.

'De beschuldiging, een deel van de politierapporten en een stel foto's van de plaats van het misdrijf. Zeg niet dat je nooit iets van me krijgt.'

'Ik ben blij dat je niet zo moeilijk doet.'

Mike glimlachte. 'Het is het minste wat ik kan doen na die smerige drab die ze bij Moordzaken koffie noemen.'

'Heb je nog nagedacht over eventuele invrijheidstelling?'

'Onmogelijk. Te veel lijken en te veel bewijs.'

'Het openbaar ministerie contra Justine Elizabeth Castle,' riep de gerechtsdienaar.

Mike Greene liep naar een lange tafel waaraan een andere officier van justitie zat. Het blad ging bijna volledig schuil onder drie grijze metalen kisten met dossiers. Terwijl Greene Justines dossier tevoorschijn haalde liep Amanda naar de andere kant van de zaal. Een bewaker liet Justine uit de wachtruimte. Haar cliënt droeg geen make-up, maar ze zag er goed uit in haar donkere pakje met de zijden bloes.

De behandeling van de zaak verliep snel. Amanda liet haar naam registreren als advocaat van de beklaagde en zag af van het voorlezen van de aanklacht. Terwijl de rechter met de griffier een datum koos voor de borgzitting legde Amanda uit wat er gebeurde. Justine luisterde aandachtig en knikte op daartoe geëigende momenten, maar Amanda had de indruk dat haar cliënt zichzelf nauwelijks in de hand had.

'Gaat het een beetje?' vroeg Amanda.

'Nee, maar ik red me wel. Doe jij nou maar je best om me hier zo snel mogelijk uit te krijgen.'

De rechter schorste de zitting en de bewaker maakte aanstalten Justine weg te voeren.

'Ik werk fulltime aan de zaak,' zei Amanda tegen haar cliënt. 'Vandaag heb ik geen tijd meer, maar morgen kom ik even langs. Hou je taai.'

Justine liep met opgeheven hoofd de deur uit naar de lift die haar terug zou brengen naar de gevangenis. Amanda vroeg zich af of zij in staat zou zijn om zich zo waardig te gedragen als ze in Justines schoenen zou staan.

In de gang buiten de rechtszaal werd Amanda opnieuw bestormd door verslaggevers. Ze weigerde commentaar te geven en baande zich door de menigte een weg naar buiten. Het regende niet meer, maar het was nog steeds koud en winderig. Amanda trok haar schouders op, stak de straat over en haastte zich langs het oorlogsmonument en de lege bankjes door Lownsdale Park. Toen ze bij Fourth en Salmon op het verkeerslicht wachtte en even achterom keek meende ze bij het roodstenen toiletgebouwtje aan de rand van het park een beweging te zien. Het licht sprong op groen en Amanda stak de straat over, maar toen ze over Fourth naar kantoor wandelde kreeg ze de indruk dat er iemand achter haar liep. Zou een van de verslaggevers haar misschien zijn gevolgd? Amanda bleef staan en draaide zich om. Aan de andere kant van de straat dook een man in een regenjas een kantoorgebouw in. Ze keek naar de ingang. Ze liep zelfs een stukje terug om beter zicht te hebben. Er kwamen twee vrouwen uit het gebouw. Amanda staarde naar de deur waardoor ze naar buiten waren gekomen, maar er verscheen niemand meer. Plotseling werd ze overvallen door een golf van vermoeidheid en ze zocht steun bij een parkeermeter. Ze sloot haar ogen even. Toen ze ze weer opende, voelde ze zich nog steeds een beetje draaierig. Ze schreef het idee dat ze gevolgd werd toe aan het feit dat ze uitgeput was, haalde een keer diep adem om haar geest weer helder te krijgen en liep verder over Fourth in de richting van het Stockmangebouw.