40

Het lagedrukgebied dat Oregon een week eerder had geteisterd was opnieuw in de aanval gegaan en Amanda's auto werd gebombardeerd met dichte regengordijnen. Zelfs met de ruitenwissers op maximaal was het zicht zo belabberd dat Amanda zich gelukkig prees toen ze het gat in het hek ontwaarde. Zodra ze het pad naar de boerderij opdraaide begon de wagen te schokken en te schudden als gevolg van de vele modderpoelen en putten. De lichtbundels van Amanda's koplampen dansten door de duisternis en klauwden door bomen en struiken om ten slotte tot rust te komen op de gele politietape die op de deur van de boerderij was bevestigd.

Amanda schakelde de motor uit en bleef even zitten luisteren naar de regen. Ze had zichzelf ervan overtuigd dat ze intuïtief zou 'weten' of beide gruwelkamers van Cardoni's hand waren door gewoon door de boerderij te lopen, maar nu ze hier was leek het idee belachelijk. Amanda deed de binnenverlichting aan en haalde opnieuw de foto's tevoorschijn die Mike Greene haar had gegeven. Op een ervan was het graf te zien, omgeven door bomen en op een flinke afstand van het huis: een plaats die niet zomaar bij toeval zou worden gevonden. Ze bekeek de volgende foto. Drie lichamen die stuk voor stuk sporen van marteling vertoonden lagen uitgestrekt op een kleed. Er was een stuk zeildoek overheen gespannen om de lichamen zo droog mogelijk te houden. Een close-up van een vrouwelijk slachtoffer toonde de mishandelingen waaraan het tengere lichaam had blootgestaan gedurende de dagen voor haar dood.

Een andere serie foto's toonde het interieur van de boerderij. Amanda sloeg de close-ups van het lichaam in de kelder over. Ze had de foto's één keer gezien en dat was voldoende geweest. Nadat ze de rest had bekeken besefte ze dat ze tijd zat te rekken. Ze pakte een zaklantaarn, haastte zich door de regen naar het afdakje boven de voordeur, trok de felgele tape weg en liep naar binnen.

Amanda liet de lichtbundel van haar zaklamp door de hal en de woonkamer glijden. Die waren even schaars gemeubileerd als de blokhut in Milton County was geweest. Ze betrad de slaapkamer. De politie had de meubels na het onderzoek laten staan, maar het dagboek en de andere boeken hadden ze meegenomen. Amanda probeerde zich voor te stellen hoe de moordenaar in zijn leunstoel had gezeten terwijl hij zijn handboeken had doorgebladerd om zich voor te bereiden op de volgende martelsessie. Wat voor monster moest je zijn om zoiets te doen?

Amanda liep via de woonkamer naar de keuken. Buiten gierde de wind en de luiken rammelden. Amanda voelde hoe haar maag zich samentrok toen ze de deurknop van de kelderdeur omdraaide en de donkere ruimte in keek. Ze knipte het licht aan. Een kaal peertje wierp een zwak schijnsel op de onderste traptreden. In een hoek stond een verwarmingsketel die op olie werkte. In een andere hoek gaf een rechthoekige plek, die schoner was dan de rest van de vloer, de plaats aan waar het matras had gelegen voordat het gerechtelijk laboratorium het had weggehaald. Ze zag gaten in de muur op de plaats waar de boeien hadden gezeten, die ook naar het lab waren gegaan. Vervolgens zag ze het op primitieve wijze gemetselde muurtje dat de kelder in tweeën deelde.

De muur zag eruit alsof hij in elkaar was geflanst door een doe-het-zelver met twee linkerhanden. Amanda liep de trap af en tuurde via een groot gat een donkere ruimte in die nauwelijks werd verlicht door het schijnsel van het 40-watt peertje. Ze knipte de zaklantaarn aan en scheen ermee naar binnen. Daar was de operatietafel met erboven een peertje. Amanda trok aan het koordje en er verscheen een ruimte die afgezien van de tafel volledig leeg was. Alle andere voorwerpen waren naar het gerechtelijk laboratorium gebracht. Plotseling zag ze het beeld van Mary Sandowski's betraande gezicht weer voor zich en ze werd overvallen door een golf van misselijkheid. Ze sloot haar ogen even en haalde diep adem. Ze kon het onmogelijk bewijzen, maar er bestond niet de geringste twijfel. De persoon die de blokhut in Milton County tot een gruwelkabinet had gemaakt was hier aan het werk geweest.

Amanda liep om de tafel heen. Op de stalen poten zaten resten van het poeder waarmee vingerafdrukken werden genomen. Ze knielde en zag een donkere vlek. Was dat bloed? Ze staarde er even naar en stond weer op.

In de deuropening stond een man.