20

Op warme zomeravonden werden in de koepel op Town Square optredens verzorgd door de Carrington Vermont Marsband en kon je heerlijk in het gras omhoog liggen kijken naar de sterren terwijl je je voorstelde dat je in een rustiger, vrediger tijd leefde waarin kinderen ijsjes aten en tikkertje speelden en volwassenen de tijd verdreven met het arm in arm langs Hobart Creek wandelen. Op zulke avonden verhulde de duisternis het feit dat veel van de schilderachtige negentiende-eeuwse winkels rond het plein op de fles waren gegaan of nauwelijks het hoofd boven water konden houden. Overdag was het onmogelijk om de armoede van het stadje waarin Justine Castle was opgegroeid over het hoofd te zien.

Terwijl Herb Cross naar de boerderij van James Knoll reed vroeg hij zich af hoe Justines leven moest zijn geweest in dit stadje van caravanparken, kroegen en kapotte molens. Hij hoopte dat de voormalig politiecommissaris hem het antwoord kon geven. Knoll had blij geleken met de kans om weer eens over politiezaken te kunnen praten toen Cross hem vanaf het bureau had opgebeld. Hij had zelfs aangeboden voor de lunch te zorgen.

Toen Herb de auto parkeerde verscheen op de veranda een lange, slungelige man met een hoofd vol sneeuwwit haar, een leerachtige huid en een bril met dubbelgeslepen glazen.

'Kom binnen. Maggie heeft sandwiches en koffie gemaakt.'

Ze gingen aan de keukentafel zitten en Knoll bestudeerde de detective.

'Portland ligt niet bepaald in de buurt van Carrington.'

'Onze cliënt hangt de doodstraf boven het hoofd.'

Knoll knikte om aan te geven dat verdere uideg overbodig was.

'Het is alweer een hele tijd geleden dat ik aan Justine Castle heb gedacht.' Knoll schudde zijn hoofd. 'Een heel naar zaakje.'

'Wat is er precies gebeurd? Ik heb een krantenberichtje gelezen, maar daar ben ik niet veel wijzer van geworden.'

'Dat was ook de bedoeling. We wilden geen schandaal. Gil was dood en de reputatie van een jonge vrouw stond op het spel.

Knoll nam een hap van zijn sandwich, nipte van zijn koffie en vervolgde zijn verhaal.

'Gil Manning was onze beste quarterback en onze beste basketbalspeler, maar hij was ook de grootste hufter van de stad. Iedereen zag dat laatste natuurlijk over het hoofd omdat hij...'

'Zo goed was?' glimlachte Herb.

'Precies. Justine was het knapste meisje van de school en ze hadden verkering vanaf de eerste klas. Justine heeft de afscheidsrede gehouden. Ze vormden een prachtig stel. In het laatste jaar heeft Gil tijdens het reünieweekend in de laatste minuten het beslissende doelpunt gemaakt met een sprint van tachtig meter. Iedereen had het erover - totdat ze hun verloving aankondigden.

Gil was op de middelbare school een goede atleet, maar hij was niet goed genoeg voor een beurs. Zijn cijfers waren trouwens sowieso te laag. Justine had naar elke universiteit gekund. Ik herinner me dat ze op meerdere plaatsen is aangenomen. Maar toen raakte ze zwanger en dat was het einde van het verhaal. Ze is de dag na de diploma-uitreiking met Gil getrouwd en vervolgens zijn ze bij zijn ouders ingetrokken. Toen begonnen de problemen.

Gil kon het leven na de middelbare school niet aan. Hij was ineens niet meer belangrijk. Hij had altijd al veel gedronken, maar dat was vooral stoerejongensgedrag op het schoolplein. Na de middelbare school begon hij de stad onveilig te maken.

De ellende begon pas goed toen hij zijn frustraties op Justine begon af te reageren. Op een avond heeft Gil haar zo in elkaar geslagen dat ze de baby verloor. Ik heb in het ziekenhuis geprobeerd haar over te halen de waarheid te vertellen. Het was zo klaar als een klontje dat ze niet van de trap was gevallen. Maar Gil was er ook bij en hij week geen moment van haar zijde. Hij deed alsof hij heel bezorgd was, maar ze zei geen woord tegen hem.'

Knoll schudde somber zijn hoofd. 'Justine was altijd zo knap en zo opgewekt, maar de vrouw die ik in het ziekenhuis zag was kapot en afgeleefd. En ze was nog maar achttien. Ik had die smeerlap met alle soorten van genoegen in de bak gesmeten, maar zonder Justine maakten we geen schijn van kans.'

Knoll zweeg om een hapje van zijn sandwich te nemen.

'Twee maanden later kregen we via het alarmnummer een telefoontje van de boerderij van Manning. Het was Justine. Ze was doodsbang. Ze hapte naar lucht en ze kon haast niet praten. Ik was er 's nachts om een uur of een. Gil lag languit op de grond bij de voordeur met zijn gezicht naar beneden. Ze had hem doodgeschoten met zijn jachtgeweer. Een enkel schot, recht door het hart. Toen ik op de boerderij kwam zat Justine aan de keukentafel. Ze had de telefoon nog in haar hand. De telefoniste had tegen haar gezegd dat ze aan de lijn moest blijven totdat wij er waren. Ik moest de hoorn letterlijk uit haar hand trekken. Ze trilde als een espenblad.'

' Heeft ze verteld wat er was gebeurd?'

'In geuren en kleuren. We hebben erover gepraat nadat ik haar wat had gekalmeerd. Gil had haar gedwongen mee te gaan naar de kroeg. Justine had thuis willen blijven, maar hij had een scène gemaakt. Gil heeft zich bezat in de bar van Dave Buck, waar hij vervolgens vervelend begon te worden. Nadat hij een knul van een andere middelbare school had lastiggevallen, had Dave hem er uitgezet. Op weg naar huis begon Gil Justine de schuld te geven van het feit dat zijn leven zo'n puinhoop was. Hij schold haar uit voor vet varken en zei dat ze hem in de weg stond.' Knoll schudde zijn hoofd. 'Het was me een raadsel in welk opzicht. Enfin, vervolgens heeft hij haar een klap in het gezicht gegeven. Er zat een lelijke plek. We hebben er foto's van genomen. Hij had haar ook een blauw oog geslagen. Daarna had hij haar uit de wagen gegooid en geprobeerd haar te overrijden.

Justine is weggerend en Gil was te zat om haar te raken. Toen hij stopte om haar te gaan zoeken was ze al in het donker op weg naar huis. Tegen de tijd dat ze bij de boerderij was, was ze hysterisch en doodsbang. Ze zei dat ze zeker wist dat Gil haar zou vermoorden zodra hij thuiskwam. Gils ouders waren op bezoek bij hun andere zoon in Connecticut, dus ze stond er helemaal alleen voor. Ze heeft Gils geweer gepakt en is op de bank in de voorkamer gaan zitten.

Ondertussen had Gil de auto in de prak gereden. Hij was niet gewond, maar de wagen was total loss. Hij heeft een lift naar huis geregeld bij Andy Laidlaw, een van zijn zuipvriendjes. Andy vertelde me dat Gil had toegegeven dat hij had geprobeerd Justine te overrijden, maar hij zei ook dat Gil oprecht spijt had van wat hij had gedaan. Toen ze bij de boerderij kwamen bood Andy Gil aan mee naar binnen te gaan, maar Gil stuurde hem weg. Andy zei dat Gil in de voortuin stond toen hij wegreed.'

'Hoe is Gil aan zijn eind gekomen?'

'Justine zei dat ze een auto hoorde aankomen en dacht dat het die van Gil was. Ze wist natuurlijk niet dat hij hem in de prak had gereden. Toen hij binnenkwam zei ze tegen hem dat ze zou schieten als hij niet wegging. Hij deed een stap naar voren, ze haalde de trekker over en dat was het.'

'Hoe dicht bij de stad lag het huis van Justines ouders?'

'Dichterbij dan de boerderij, maar ze zei dat ze zo bang was geworden nadat Gil had geprobeerd haar te vermoorden dat ze zonder er verder bij na te denken was teruggerend naar de boerderij. Ze wilde niet dat haar ouders het te weten zouden komen. Ze schaamde zich ervoor dat het huwelijk geen succes was.'

'Is ze niet tot rust gekomen toen ze met het geweer op de bank zat?'

'Daar was geen tijd voor.'

'Wanneer zijn ze uit de bar vertrokken?'

'Een uur of elf.'

'En hoe laat heeft ze het alarmnummer gebeld?'

'Om één uur.'

'Dat betekent dat er waarschijnlijk anderhalf uur zat tussen het moment waarop ze is weggerend bij haar echtgenoot en het moment waarop ze hem heeft doodgeschoten.'

'Dat klopt, maar vergeet niet dat ze zevenenhalve kilometer van de stad naar huis heeft gerend. Dat kostte haar bijna een uur. Ondertussen had Gil de auto total loss gereden, was hij naar het huis van Andy gelopen en had hij een lift gekregen. Justine zei dat Gil ongeveer vijf minuten na haar thuiskwam.'

'Dus volgens u was het zelfverdediging?'

'Ik heb het besproken met de openbare aanklager en die wilde er geen zaak van maken,' zei Knoll, Herbs vraag omzeilend. 'Justine was een lieve meid die zat opgescheept met een slechte man. Iedereen wist het en iedereen kende het verhaal van het kindje. De enigen die Justine wilden laten vervolgen waren Gils ouders, maar dat was te verwachten. Ze beweerden dat Justine Gil had vermoord voor het verzekeringsgeld.'

Cross trok een wenkbrauw op. 'Hoeveel was dat?'

'Ongeveer honderdduizend dollar, als ik me goed herinner.'

'Dat is een hoop geld voor een boerenmeisje.'

'Dat is voor iedereen een hoop geld.'

Cross keek Knoll aandachtig aan toen hij zijn volgende vraag stelde.

'Geloofde u Justines verhaal?'

Knoll verbrak het oogcontact geen moment. 'Ik heb nooit reden gehad het niet te geloven, maar ik heb ook niet echt mijn best gedaan om te bewijzen dat ze loog. Het was typisch zo'n zaak waarbij niemand er echt op zat te wachten dat ik al mijn speurderstalenten uit de kast haalde.'