21

 

De zaak-Cardoni had in Cedar City tot grote parkeerproblemen geleid en Amanda moest een kwartier door de stad rijden voordat ze een plaatsje had gevonden. Bij het gerechtsgebouw liep ze regelrecht door naar het begin van de rij mensen die stond te wachten op de eerstvolgende vrije plaats. Nadat ze de bewaker haar pasje had getoond haastte ze zich naar binnen. Frank overlegde met Cardoni in afwachting van rechter Brody's entree. Hun cliënt droeg een antracietgrijs kostuum, een wit zijden overhemd en een blauwe das met smalle gele streepjes. Amanda kon begrijpen waarom een mondaine vrouw als Justine Castle voor de chirurg was gevallen. Hij had brede schouders en een krachtig, charmant uiterlijk. Maar hij zag er ook gevaarlijk uit zoals hij daar zat; licht naar voren gebogen en rusteloos als een opgejaagd dier.

'Je bent net op tijd,' zei Frank met een glimlach.

'Het scheelde anders niet veel. Er is in de hele stad geen parkeerplaats meer te vinden. Ik had nog geluk dat ik bij Stokely's een gaatje zag.'

'Vince, herinner je je mijn dochter Amanda nog? Ze heeft me geholpen met het onderzoek. Bovendien kan ik wel een extra stel hersens gebruiken voor het geval dit een ingewikkelde juridische kwestie gaat worden.'

Cardoni gaf Amanda een nauwelijks zichtbaar knikje. Ze dwong zichzelf even naar hem te glimlachen en ging zitten. Ze was blij dat haar vader tussen hen in zat.

Amanda had haar papieren nog niet uit haar diplomatenkoffer gehaald of er ging een deur open en rechter Brody betrad het podium. De gerechtsdienaar gebruikte zijn hamer om de zaal tot de orde te manen en iedereen stond op. Nadat de rechter had plaatsgenomen gaf hij aan dat de aanwezigen konden gaan zitten.

'Bent u klaar om te beginnen?' vroeg Brody. Scofield knikte vanachter zijn tafel.

'De verdediging is zover, edelachtbare,' zei Frank Jaffe.

'Heeft u een openingsverklaring, meneer Jaffe?'

'Een korte, edelachtbare. We willen alle bewijsstukken die zijn verzameld in een blokhut in Milton County en in dokter Cardoni's huis in Multnomah County uit het proces weren. Aangezien de politie de blokhut in Milton County zonder huiszoekingsbevel heeft doorzocht, is het aan de aanklager om het hof de bewijzen dat er sprake was van een uitzondering op de regel die stelt dat politieambtenaren een bevelschrift nodig hebben om het huis van een burger te doorzoeken.

Dokter Cardoni's woning in Portland is doorzocht conform een bevelschrift dat is uitgevaardigd op grond van informatie in een beëdigde verklaring. De verdediging stelt echter dat het bewijs waarvan in deze verklaring sprake is, is verkregen tijdens een onrechtmatige doorzoeking van het perceel in Milton County. Als het hof het daarmee eens is, verzoeken we het bewijs dat in Portland is verkregen onder de doctrine van "de vrucht van de giftige boom" - door mij besproken in de toelichting op ons verzoek - uit te sluiten.'

'Uitstekend. Meneer de officier, wat is uw standpunt?'

Scofield stond langzaam op. Zijn lichaam deinde zachtjes heen en weer terwijl hij sprak.

'Edelachtbare, Robert Vasquez, een agent van politie in Portland, heeft een anonieme tip gekregen waarin hem werd meegedeeld dat de beklaagde twee kilo cocaïne in zijn blokhut in Milton County had verborgen. Hij zal u vertellen dat hij de tip heeft nagetrokken en onmiddellijk in actie is gekomen omdat hij had vernomen dat de cocaïne op korte termijn zou worden verhandeld. Hij is direct naar Milton County gegaan en heeft de blokhut doorzocht zonder bevelschrift omdat in dit geval sprake was buitengewone omstandigheden. Helaas is hij de transactie misgelopen.

Zoals het hof weet heeft een politieagent geen huiszoekingsbevel nodig als hij reden heeft om aan te nemen dat gedurende de tijd die nodig is om het bevelschrift te halen het betreffende bewijs misschien verloren gaat. Als de huiszoeking hier in Milton County rechtmatig was, dan is het bewijs dat in de blokhut in de bergen is gevonden voldoende voor de beëdigde verklaring op grond waarvan het huiszoekingsbevel voor de woning van de beklaagde in Portland is uitgevaardigd.'

'Wie is uw eerste getuige, meneer Scofield?' vroeg rechter Brody.

'Het openbaar ministerie roept Sherri Watson op.'

Watson was de receptioniste van Zeden en Narcotica die de anonieme beller had doorverbonden met Vasquez. Nadat ze had verklaard dat het gesprek eigenlijk via het hoofdbureau was binnengekomen, riep Scofield Bobby Vasquez op om plaats te nemen in de getuigenbank.

Vasquez droeg een marineblauw sportjasje en een bruine pantalon. Amanda had het gevoel dat hij nerveus was toen hem de eed werd afgenomen. Hij nam een slok water en wachtte op de eerste vraag van de officier van justitie.

'Wilt u het hof uitleggen hoe u ertoe gekomen bent om zonder bevelschrift de blokhut in Milton County te doorzoeken?' vroeg Scofield nadat de rechercheur had uitgelegd waaruit zijn werkzaamheden bij de politie bestonden.

'Ik zat achter mijn bureau bij Zeden en Narcotica een rapport te schrijven toen de receptioniste iemand doorverbond die een misdrijf wilde aangeven. Er was verder niemand aanwezig, dus het was logisch dat ik het telefoontje aannam.'

'Wat vertelde de beller u?' vroeg Scofield.

'De tipgever zei dat dokter Cardoni op het punt stond twee kilo cocaïne te verhandelen.'

'Heeft de beller gezegd waar de beklaagde de cocaïne had verborgen?'

'Ja, meneer. In een berghut hier in Milton County.'

'Heeft u een huiszoekingsbevel gehaald?'

'Nee, meneer. De beller had zijn naam niet genoemd. De tip was anoniem. Ik wist dat ik een bevestiging nodig had voordat ik naar een rechter kon stappen.'

'Heeft u geprobeerd de tip te bevestigd te krijgen?' vroeg Scofield.

'Ja, meneer. Ik heb gesproken met iemand die bekend staat als drugsdealer. Hij kende de persoon die dokter Cardoni de cocaïne had verkocht en bevestigde dat Cardoni van plan was de twee kilo door te verkopen.'

'Wist uw informant wie de twee kilo cocaïne van de beklaagde zou kopen?'

'Nee. Hij wist alleen dat dokter Cardoni de cocaïne ging verkopen en dat het spul zich in de blokhut van de dokter in Milton County bevond.'

'Dus hij bevestigde de verklaring van de anonieme beller dat de drugs zich in Milton County bevonden?'

'Ja, meneer.'

'Waarom heeft u toen geen huiszoekingsbevel gehaald? De tip was tenslotte bevestigd.'

'Daar was geen tijd meer voor. Ik heb de informant 's middags gesproken en hij zei dat de verkoop nog dezelfde dag zou plaatsvinden. Het kost ongeveer anderhalf uur om vanuit Portland naar het huis van de beklaagde te rijden en ik was bang dat ik de transactie zou mislopen als ik eerst nog een huiszoekingsbevel zou moeten halen.'

'Zou u de rechter willen vertellen wat er is gebeurd toen u bij de blokhut arriveerde?'

'Ik heb mezelf toegang verschaft tot het huis. Toen ik binnen was zag ik een hangslot op een van de deuren in het souterrain. Dat vond ik verdacht en ik vermoedde dat dokter Cardoni de ruimte had gebruikt om de cocaïne veilig op te bergen.'

'Hoe heeft u het slot open gekregen?'

'Ik had lopers bij me.'

'Heeft u in het vertrek cocaïne gevonden?'

'Ja, meneer,' antwoordde Vasquez op grimmige toon.

'Wat heeft u nog meer gevonden?'

'De afgezaagde hoofden van twee blanke vrouwen.'

Er klonk geroezemoes in de rechtszaal en rechter Brody gebruikte zijn hamer. Vasquez nam een slok water.

'Herkent u deze voorwerpen, meneer Vasquez?' vroeg Scofield.

Vasquez kreeg van de officier van justitie drie foto's die hij identificeerde als afbeeldingen van de koelkast en zijn inhoud. Scofield overhandigde de foto's aan de rechter en liet ze opnemen als bewijsmateriaal. Brody's gezicht trok wit weg toen hij de foto's zag. Hij wierp er een vluchtige blik op en legde ze vervolgens neer met de beeldzijde omlaag.

'Heeft u, nadat u de afgezaagde hoofden had gevonden, de sheriff van Milton County gebeld?'

'Ja, meneer.'

'Wat is er toen gebeurd?'

'Er kwamen ambtenaren van het kantoor van de sheriff, de staatspolitie van Oregon en het politiebureau in Portland die het perceel aan een nauwgezet onderzoek hebben onderworpen.'

'Zijn uit de blokhut voorwerpen meegenomen die als bewijsmateriaal kunnen dienen?'

'Ja, meneer.'

'Edelachtbare, mag ik u bewijsstuk nummer een overhandigen? Het is een overzicht van alle voorwerpen die zijn meegenomen uit het huis. Om het hof tijd te besparen hebben meneer Jaffe en ik voor de zitting vastgesteld dat dit het bewijsmateriaal is dat de beklaagde wil wraken.'

'Klopt dat, meneer Jaffe?' vroeg de rechter.'

'Ja, edelachtbare.'

'Uitstekend. Het overzicht wordt toegelaten als bewijsmateriaal. Gaat u verder, meneer Scofield.'

Scofield nam met Vasquez de doorzoeking van het huis in Portland door en rondde vervolgens de ondervraging af.

'Ga uw gang, meneer Jaffe.'

Frank leunde naar achteren in zijn stoel en bestudeerde de politieman. Vasquez keek hem rustig aan met een professionele blik op zijn gezicht.

'Rechercheur Vasquez, hoeveel collega's had u bij u toen u de blokhut in Milton County doorzocht?'

'Ik was alleen.'

Frank trok een verbaasd gezicht. 'Maar u verwachtte toch twee of meer mannen die in cocaïne handelden?'

'Ja, meneer.'

'Ging u er dan niet van uit dat ze gevaarlijk waren?'

'Zoiets kun je niet van tevoren weten.'

'Is het niet zo dat drugsdealers vaak wapens dragen?'

'Ja.'

'Zijn het niet in veel gevallen gewelddadige mensen?'

'Dat komt voor.'

'En u was van plan om deze drugsdealers, die vermoedelijk gewapend waren, zonder versterking in de kraag te vatten?'

'Het was dom van me. Achteraf gezien had ik beter iemand mee kunnen nemen of sheriff Mills om hulp kunnen bellen.'

'Dus u wijt het feit dat u geen versterking heeft meegenomen aan domheid?'

Vasquez knikte. 'Ik had beter moeten weten.'

'Kan het zijn dat u om een andere reden in uw eentje naar Milton County bent gereden?'

Vasquez dacht even na.

'Ik ben bang dat ik die vraag niet begrijp.'

'Kijk, meneer Vasquez, als er andere rechercheurs aanwezig waren geweest, dan zouden die hebben gezien dat u de blokhut op onrechtmatige wijze was binnengedrongen en hadden ze tegen u kunnen getuigen, nietwaar?'

'Protest,' zei Scofield, 'het is aan het hof om te bepalen of rechercheur Vasquez zich op onrechtmatige wijze toegang heeft verschaft tot de blokhut.'

'Toegewezen,' beaamde rechter Brody.

'Rechercheur Vasquez, heeft u het vingerafdrukkenrapport van de staatspolitie van Oregon gelezen?'

'Ja, meneer.'

'Zijn uw vingerafdrukken gevonden op de plaats van het misdrijf?'

'Nee.'

'En waarom niet?'

'Omdat ik latex handschoenen droeg.'

'Waarom zou u zoiets doen?'

Vasquez aarzelde. Hij was niet op deze vraag voorbereid.

'Ik, eh... Er was een misdrijf gepleegd, meneer. Ik wilde niet dat de forensisch experts in de war zouden raken.'

'Waarom zouden die in de war raken? Uw vingerafdrukken zijn in het archief te vinden. Ze zouden gewoon buiten beschouwing zijn gelaten.'

'Ik wilde het lab geen extra werk bezorgen.'

'Of wilde u misschien geen belastend bewijsmateriaal van een inbraak achterlaten?' vroeg Frank.

'Protest,' zei Scofield.

'Toegewezen,' zei Brody. 'Wilt u niet met modder gooien en doorgaan met de ondervraging, meneer Jaffe.'

'Ja, edelachtbare. Rechercheur Vasquez, u heeft verklaard dat u de informant die de tip bevestigde heeft ontmoet op de middag van de dag waarop u de blokhut heeft doorzocht?'

'Dat klopt.'

'En zodra u die bevestiging had bent u naar Milton County gereden?'

'Ja. Ik had het gevoel dat ik onmiddellijk actie moest ondernemen omdat ik anders de cocaïnetransactie zou kunnen missen.'

'Ik neem aan dat de informant die uw informatie heeft bevestigd de enige getuige was met wie u die dag heeft gesproken alvorens naar Milton County te rijden.'

'Inderdaad.'

'Hoe heet de persoon die op de dag van de huiszoeking uw informatie heeft bevestigd?'

'Ik ben bang dat ik dat niet kan zeggen, meneer Jaffe. Hij heeft me de informatie gegeven op voorwaarde dat ik zijn naam niet zou noemen.'

'Edelachtbare, ik wil het hof vragen de getuige te gelasten deze vraag te beantwoorden. Anders bevinden we ons in een situatie waarin de ene anonieme informant de informatie van de andere bevestigt.'

Brody richtte zich tot Vasquez. 'Waarom wilt u de identiteit van deze man niet onthullen?'

'Omdat dat hem in gevaar zou brengen, edelachtbare. Hij zou zelfs kunnen worden vermoord.'

'Ik begrijp het. Tja, dat risico wil ik niet lopen, meneer Jaffe. Als u suggereert dat de getuige niet bestaat, dan zal ik een oordeel moeten uitspreken over de geloofwaardigheid van rechercheur Vasquez.'

'Ik neem aan dat u al het bewijsmateriaal weert als u besluit dat rechercheur Vasquez liegt.'

'Uiteraard,' antwoordde Brody met een stuurse blik, 'maar zo ver is het nog lang niet, meneer Jaffe.'

Er gleed een nauwelijks zichtbaar lachje om Franks lippen toen hij het hof meedeelde dat hij verder geen vragen had voor de getuige.

Nadat Fred Scofield Vasquez nog enkele vragen had gesteld riep hij nog een aantal rechercheurs in de getuigenbank. Rechter Brody verdaagde de zitting even voor de middag en het publiek haastte zich naar buiten. Frank en Fred Scofield liepen naar de rechter om op zachte toon een gesprek te voeren en Amanda borg haar papieren op.

'Wat denk je? Hoe heeft je vader het gedaan?' vroeg Cardoni.

'Ik denk dat hij wel een paar puntjes heeft gescoord,' antwoordde Amanda zonder de arts aan te kijken.

Cardoni zweeg en Amanda sloot haar diplomatenkoffer.

'Je mag me niet, hè?'

Amanda schrok op van de vraag. Ze dwong zichzelf Cardoni aan te kijken. Hij hing onderuit in zijn stoel en bestudeerde haar.

'Ik ken u niet goed genoeg om u al dan niet te mogen, dokter Cardoni, maar ik doe erg mijn best om u te helpen.'

'Dat mag ook wel, gezien het honorarium dat ik jullie betaal.'

'Het heeft niets met het honorarium te maken, dokter. Ik werk hard voor al onze cliënten.'

'Hoe hard kun je werken als je denkt dat ik die mensen heb vermoord?'

Amanda bloosde. 'Mijn geloof in uw schuld of onschuld heeft geen effect op de manier waarop ik mijn werk doe,' antwoordde Amanda stijfjes.

'Maar ik vind het heel belangrijk,' zei Cardoni op het moment dat de bewakers verschenen om hem terug te brengen naar zijn cel. Cardoni draaide zich om en deed zijn handen achter zijn rug. Amanda was opgelucht dat het gesprek voorbij was. Terwijl de bewakers Cardoni in de boeien sloten kwam Frank terug naar de tafel.

'De rechter heeft om half twee eerst nog een paar andere dingetjes,' zei hij tegen zijn cliënt. 'We gaan om een uur of twee verder. Fred is klaar, dus het is onze beurt om getuigen op te roepen. Ik zie je straks.'

De bewakers voerden Cardoni weg.

'Ga je naar Stokely's?' vroeg Frank aan Amanda.

'Waar zou ik anders heen moeten? Heb je zin om mee te gaan?'

'Sorry, ik kan niet. Ik heb een hoop te doen tijdens de lunch. Eet maar een lekker stuk taart voor me.'

'Reken maar,' zei Amanda. Toen ze bij de deur van de rechtszaal was, wierp ze even een blik opzij. Ze zag dat Cardoni naar haar keek. Zijn kritische oogopslag bracht haar van haar stuk, maar ze dwong zichzelf hem aan te kijken. Plotseling bedacht ze iets. Je hoefde niet bepaald dapper te zijn om het hoofd te bieden aan een geboeide gevangene die omringd was door bewakers. Maar zou ze ook de moed hebben om hem zo aan te staren als hij vrij rondliep? De kans was groot dat Cardoni zou worden veroordeeld, maar Frank was erg goed. Stel nu eens dat hij de chirurg wist vrij te pleiten? Zou hij zich dan haar schaamteloze blik herinneren?

Amanda's mond voelde plotseling droog aan en ze wendde haar blik af. Ze besloot dat ze Cardoni niet tegen zich in het harnas wilde jagen. Sterker nog: ze zou het liefst zien dat hij helemaal niet aan haar dacht. Terwijl hun cliënt werd weggevoerd haastte ze zich de rechtszaal uit.