45

Toen Bobby Vasquez Mary Ann Jager had gebeld om een afspraak te maken had ze zelf de telefoon opgenomen. En nu wist hij waarom: in het minuscule wachtkamertje van de advocate droop de mislukking van de muren. Er was geen receptioniste en het lege bureau bij de receptie was bedekt met een dikke laag stof. Vasquez klopte op de post van een open deur. Een slanke vrouw met kort bruin haar keek verrast op uit het modetijdschrift dat ze las.

Vasquez was een hoop over Jager te weten gekomen uit de gids van Martindale-Hubbell, die hij te pakken had gekregen via de orde van advocaten van de staat Oregon. Hierin waren de curricula van alle advocaten opgenomen, waaronder een opsomming van alle klachten die tegen Jager waren ingediend. Na haar rechtenstudie met hoge cijfers te hebben afgesloten was ze gaan werken voor een middelgroot kantoor dat haar een acceptabel salaris had geboden. Er waren geen problemen geweest, tot vlak voor haar scheiding, toen een cliënt had geklaagd over onregelmatigheden in haar financiële administratie en er geruchten waren gaan circuleren over oneigenlijk gebruik van gelden. Jager was ontslagen en de orde had haar voor een periode van een jaar geschorst. Toen ze weer mocht werken, was ze haar eigen kantoor begonnen. Jagers verhaal leek heel erg op dat van Water Stoops, en Vasquez vroeg zich af of Cardoni advocaten uitkoos tegen wie ooit klachten bij de orde van advocaten waren ingediend.

'Mevrouw Jager? Ik ben Bobby Vasquez. Ik had gebeld.'

De advocate stond haastig op, liep achter haar bureau vandaan en stak een klamme hand uit. Vasquez merkte dat ze licht beefde.

'Ik hoop dat u niet te lang buiten heeft staan wachten,' zei Jager nerveus. 'Mijn receptioniste heeft griep. Het heerst, hè.'

Bobby glimlachte vriendelijk, hoewel hij ervan overtuigd was dat Jager geen receptioniste in dienst had. En te oordelen naar haar lege postvakje en het opgeruimde bureau was er ook niet veel werk.

'Ik zou graag de eigenaar van een stuk grond spreken dat u ongeveer twee jaar geleden heeft gekocht voor Intercontinental Properties, een bedrijf dat door u is opgericht,' zei Vasquez nadat ze waren gaan zitten.

Jager trok een wenkbrauw op. 'Was dat niet een boerderij?'

Vasquez knikte. Hij dankte God op zijn blote knieën dat hij de politie voor was geweest en dat Jager niet wist dat het door haar gekochte perceel tot een slachthuis was gemaakt.

'Ik zou u graag helpen, maar ik zou niet weten van wie de grond was. De eigenaar heeft via de post contact opgenomen. Ik ben betaald om Intercontinental Properties op te richten met als enige doel het kopen van de grond. Mijn voorschot en het geld voor de grond zijn betaald in cheques aan toonder. Ik heb de eigendomsakte naar een postbus in Californië gestuurd.'

'Als u me de naam van de eigenaar geeft, dan zou ik kunnen proberen hem op te sporen.'

'Ik heb geen naam. De brief met instructies die ik heb gekregen was niet ondertekend.'

'Dat klinkt allemaal heel mysterieus.'

'Klopt, maar het is volkomen legaal.'

'Uiteraard.'

Vasquez zweeg even en deed vervolgens alsof hij plotseling een idee kreeg.

'Zou ik misschien het dossier even mogen jnzien? Misschien vind ik een aanwijzing over de identiteit van de koper.'

'Ik weet niet of ik dat kan doen. De informatie in het dossier is vertrouwelijk.'

Vasquez boog zich naar voren en sprak op zachte toon, hoewel er behalve hem en de advocate niemand aanwezig waren: 'Mevrouw Jager, mijn cliënt wil dit stuk grond heel graag kopen. Hij heeft me gemachtigd u te compenseren voor uw tijd en eventuele kopieerkosten - binnen redelijke grenzen, uiteraard. Ik zie eigenlijk niet waarom dit een probleem zou moeten zijn. Het grootste deel van de gegevens is sowieso openbaar.'

Bij het noemen van een financiële vergoeding lichtten Jagers ogen op.

'Ik reken honderdvijftig dollar per uur.'

'Dat lijkt me redelijk.'

Jager aarzelde en Vasquez besefte dat ze om geld zat te springen. Hij hoopte maar dat ze het niet te bont maakte. Zolang hij nog niet voor de Jaffes werkte moest hij zijn onkosten binnen de perken zien te houden.

'Mijn kopieerkosten zijn vrij hoog. Ik heb vijftig dollar extra nodig om die te dekken.'

'Dat is goed.'

Vasquez schoof tweehonderd dollar over het bureau naar haar toe.

'Mag ik het dossier zien?'

Jager draaide haar stoel en haalde een bruine map tevoorschijn uit een kast achter haar bureau. In de map bevonden zich duplicaten van de documenten die hij al had gezien in het archief van Multnomah County. Hij vroeg alleen om kopieën van de cheques. Jager was een paar minuten weg. Toen ze terugkwam overhandigde ze Vasquez een stapeltje fotokopieën.

'Wat is er eigenlijk zo bijzonder aan die boerderij?' vroeg Jager. 'U bent al de tweede die erin is geïnteresseerd. Wordt de grond soms verkaveld?'

'Heeft er nog iemand naar de grond gevraagd?'

'Ja, ongeveer een week geleden.'

Vasquez borg de kopieën op en haalde een foto van Cardoni uit zijn di-plomatenkoffer.

'Was het misschien deze man?'

Jager bestudeerde de foto en schudde vervolgens haar hoofd.

'Het was een blonde man en hij zag er heel anders uit. Meer als een Rus.'

'Hoe lang was hij.'

'Minstens een meter tachtig.'

'Zei hij waarom hij de grond wilde kopen?'

'Nee. Het interesseerde hem vooral, hoe die indertijd was gekocht.'

'Kunt u me nog iets meer over hem vertellen?'

'Nee. Hij kwam binnen en vroeg naar de boerderij. Dat is alles.'

'Heeft u hem het dossier laten zien?'

'Ja.'

Vasquez stond voor een raadsel. Wie zou er nog meer in de boerderij zijn geïnteresseerd?

'Als die man weer komt, zou u dan willen proberen wat meer informatie los te krijgen?'

'Hoe kan ik contact met u opnemen?'

Vasquez gaf Jager zijn visitekaartje en nog een briefje van vijftig dollar.

Tien minuten later had Vasquez Amanda Jaffe aan de lijn.

'Heb je het met je vader al over mij gehad?' vroeg Vasquez nieuwsgierig.

'Ik heb de leiding in dokter Castles zaak, dus ik ben uiteindelijk degene die de beslissing neemt.'

'Luister 'ns, ik weet dat je je zorgen maakt, maar ik ben goed en ik heb al een voorsprong op de politie.'

Vasquez vertelde opgewonden wat hij te weten was gekomen tijdens zijn gesprek met Mary Ann Jager. Amanda luisterde maar met een half oor, totdat Vasquez zei dat er nog iemand naar de boerderij had geïnformeerd.

'Denk je dat hij alleen was geïnteresseerd in het kopen van de grond?' vroeg Amanda.

'Ik weet het niet. Ik heb Jager een foto van Cardoni laten zien. De man die ze beschreef was ongeveer even lang, maar volgens haar zag hij er anders uit.'

'Als Cardoni nog leeft heeft hij misschien plastische chirurgie ondergaan.'

'Als hij nog leeft, dan vind ik hem, ongeacht hoe hij eruitziet.'

Vasquez' vastberadenheid gaf de doorslag voor Amanda. Hoewel Frank niets van Vasquez moest hebben vertrouwde zij hem wel. Vasquez wilde tot het uiterste gaan om Vincent Cardoni op te sporen en dat soort gedrevenheid was zeldzaam.

'Bobby, ik denk dat jij Justine kunt helpen. Ik wil graag dat je voor mij gaat werken.'

'Je zult er geen spijt van krijgen. Wat moet ik doen?'

'Seriemoordenaars hebben de gewoonte hun techniek te verfijnen. Onze moordenaar heeft twee keer gebruik gemaakt van een unieke werkwijze. Ik wil dat je nagaat of hij dat vaker heeft gedaan. Begin met het zoeken naar onopgeloste moorden waarbij massagraven zijn gevonden. Misschien vind je nog meer huizen die op dezelfde manier zijn gekocht. Met een beetje geluk heeft Cardoni een fout gemaakt waarmee we hem in de kraag kunnen grijpen.'