33

Andrew Volkov deed zijn werk als conciërge van het Medisch Centrum St. Francis met overgave. Met langzame, weloverwogen bewegingen schrobde hij de gangen van de afdeling Chirurgie zodat zijn zwabber geen centimeter oversloeg. Volkov was lang, maar omdat hij sloffend en met afhangende schouders zijn werk deed was het moeilijk om zijn lengte te schatten. Hij deed zelden zijn mond open en de mensen die iets tegen hem zeiden keek hij nooit aan. Zijn ogen waren grijsgroen, zijn blonde haar was kortgeknipt en hij had de brede jukbeenderen en neus en het peinzende gezicht van een Slaaf. Volkov toonde zelden emotie en zijn onverstoorbare karakter versterkte de indruk dat hij een harde werker was. Als hem iets werd opgedragen, gehoorzaamde hij onmiddellijk. Maar zijn superieuren hadden al snel in de gaten dat ze hem nauwkeurige instructies moesten geven aangezien Volkov weinig fantasie aan de dag legde en elke opdracht letterlijk nam.

Om twee uur 's nachts lagen de kantoren van de afdeling Chirurgie er stil en verlaten bij. Volkov zette zijn wagentje tegen de muur en rechtte langzaam zijn rug. Hij plaatste zijn zwabber tegen de muur, keek even om zich heen en schuifelde naar het volgende kantoor. Hij opende de deur en knipte het licht aan. Het kantoor was smal en niet erg diep; een raamloos hok, nauwelijks groter dan een kast. Het grootste deel van de ruimte werd in beslag genomen door een staalgrijs bureau waarop medische tijdschriften, handboeken, post en wat kantoorbenodigdheden lagen. Het was Volkov streng verboden ook maar iets aan te raken wat zich op de bureaus van de artsen bevond, maar de prullenbakken moesten worden geleegd.

Volkov haalde een stofdoek uit zijn wagentje en nam er de planken van een boekenkast mee af die tegen een van de muren stond. Toen hij klaar was viel zijn blik op het stukje vloer dat niet aan het oog werd onttrokken door het bureau, de boekenkast en de twee stoelen. Het was een stukje vloer dat zo klein was dat het nauwelijks de moeite waard was om er aandacht aan te besteden, maar Volkovs baas had gezegd dat hij elk plekje moest schoonmaken dat kon worden schoongemaakt. Volkov schuifelde naar buiten, leegde de prullenbak en pakte zijn stofzuiger van het wagentje. Hij stak de stekker in het stopcontact en begon de zuigmond op en neer te trekken over de vloer. Toen hij ervan overtuigd was dat hij al het mogelijke had gedaan zette Volkov de stofzuiger terug op het wagentje.

Volkov liep nog een laatste keer het kantoortje binnen. Hij deed de deur dicht, sloot hem af en haalde een paar latex handschoenen uit zijn ene zak en een klein plastic zakje met sluiting uit zijn andere. Vervolgens liep hij om het bureau heen. Hij opende de onderste lade. De koffiemok bevond zich op dezelfde plaats waar hij hem de vorige avonden ook had gezien. Volkov liet de mok in het plastic zakje glijden, verliet het kantoor en sloot de deur. Hij legde het zakje en de handschoenen onder een stapel handdoeken, pakte zijn zwabber en begon langzaam en weloverwogen in de richting van het volgende kantoor te vegen.