15

 

Frank Jaffe zat aan een rustig tafeltje van Stokely's Café aan Jefferson Street in Cedar City en werkte de resterende kruimels van de appeltaart naar binnen terwijl hij het laatste politierapport las van de stapel die Fred Scofield hem eerder die ochtend had gegeven. Het café was in het verleden een oase geweest voor Frank, zijn vader en andere jagers die uitgeput van het urenlang ploeteren door dicht struikgewas met niets anders waren teruggekomen dan schrammen, loopneuzen en sterke verhalen over reuzenbokken die ze op een haar na hadden gemist. Het was de eerste kroeg geweest waar Frank een kop koffie had gedronken en van een glas bier had genipt. Toen Amanda oud genoeg was geweest had Frank haar na haar eerste schietlessen laten kennismaken met de wondere wereld van Stokely's gebraden kip en warme appeltaart.

Frank dronk zijn koffie op en betaalde de rekening. De gevangenis van Milton County bevond zich drie blokken verderop, aan Jefferson, in een modern bijgebouw achter de rechtszaal. In Franks jeugd had het inwonertal van Cedar City rond de dertienhonderd geschommeld en was Jefferson Street de enige verharde weg geweest. Maar de stad was verziekt door projectontwikkelaars. Familiewinkeltjes die gereedschap en kruidenierswaren verkochten bloedden langzaam dood terwijl grote landelijke winkelketens de boel overnamen; aan de oostkant van het stadje was tegenwoordig een winkelcentrum met een bioscoopcomplex; Stokely's was gedwongen om koffie verkeerd op de kaart te zetten; en het drie verdiepingen tellende rode gerechtsgebouw aan Jefferson was een van de weinige gebouwen die ouder waren dan dertig jaar.

Nadat hij zich bij de receptie had gemeld, werd Frank naar de bezoekkamer voor advocaten gebracht. Even later ging de zware metalen deur open en verscheen Vincent Cardoni. De chirurg droeg een oranje gevangenisoveral en onder zijn ogen zaten donkere wallen. Zodra de bewaker de deur afsloot, schonk Cardoni Frank een dreigende blik.

'Waar heb jij verdomme gezeten? Ik dacht dat je vanmorgen vroeg zou komen.'

'Ik ben eerst bij Scofield geweest,' zei Frank rustig. 'Hij heeft me informatie gegeven die ik nog voor ons gesprek moest doorlezen.'

Frank legde een stapel politierapporten op de goedkope houten tafel die zich tussen hen in bevond.

'Deze zijn voor jou. Ik stel voor dat we wat dingetjes doornemen voor de borgzitting.'

Frank overhandigde Cardoni een kopie van de aanklacht.

'Je wordt momenteel beschuldigd van twee zaken. Ten eerste het bezit van de cocaïne die in je slaapkamer is gevonden.' Frank zweeg even. 'Ten tweede de moord op Mary Sandowski, de vrouw op de videoband.'

'Maar ik heb...'

Frank onderbrak hem. 'Sandowski is gevonden op een terrein ongeveer veertig kilometer hiervandaan. Vlak bij het huis waar de afgezaagde hoofden zijn gevonden lagen nog meer lichamen begraven. De meeste slachtoffers waren gemarteld.'

'Het interesseert me geen bal wat er in dat huis is gebeurd. Ik heb het niet gedaan.'

'Je zult niet genoeg hebben aan je woord om deze zaak te winnen. Scofield heeft verschillende getuigen die bereid zijn te verklaren dat je Mary Sandowski op de gang van het St. Francis heb belaagd.'

Cardoni keek geërgerd en hij sprak Frank toe op de manier waarop hij tegen een niet al te slim kind zou praten.

'Ben ik soms niet duidelijk geweest, Frank? Ik heb geen huis in Milton County en ik weet helemaal niks van die moorden.'

'En hoe zit het met die videoband? Volgens McCarthy zitten jouw vingerafdrukken erop.'

'Dat lijkt me duidelijk. De persoon die me er in heeft geluisd heeft de tape uit mijn huis gestolen, de opname gemaakt en hem vervolgens teruggelegd.'

'En de cocaïne die in je slaapkamer is gevonden?'

De vraag verraste Cardoni. Hij bloosde en wendde zijn blik af.

'Nou?' vroeg Frank.

'Die is van mij.'

'Ik dacht dat je hulp zou gaan zoeken nadat ik je de vorige keer uit de penarie had gehaald.'

'Hou alsjeblieft op met dat gepreek, Frank.'

'Hoor je mij preken?'

'O. Dus nu ben je teleurgesteld in me? Doe me een lol, zeg. Je bent m'n advocaat, geen priester of zielknijper. Laten we het liever over die onzinaanklacht hebben. Wat heeft de politie nog meer?'

'Je vingerafdrukken op een scalpel met Sandowski's bloed erop. Ze zaten ook op een halfvolle koffiemok die is gevonden op het aanrecht in de keuken.'

Cardoni keek plotseling geïnteresseerd.

'Wat voor koffiemok?'

'Wacht even, ik heb het hier ergens.'

Frank bladerde door de stapel politierapporten totdat hij had gevonden wat hij zocht. Hij overhandigde Cardoni twee kopieën van foto's. De ene toonde de mok op het aanrecht en de andere was een dose-up. Cardoni keek hem triomfantelijk aan.

'Justine heeft deze mok voor me gekocht bij een boetiekje op Twenty Third Street toen we elkaar net kenden. Hij heeft altijd in mijn kantoor in het St. Francis gestaan, maar een paar weken geleden was hij plotseling verdwenen. Ik dacht dat hij door een van de schoonmakers was gepikt.'

'En hoe zit het met dat scalpel?'

'Ik ben chirurg, Frank! Ik heb dagelijks te maken met scalpels. Het lijkt me zo klaar als een klontje. Iemand probeert mij de schuld in de schoenen te schuiven.'

Frank dacht even over die mogelijkheid na. Hij bladerde door de politierapporten.

'Het hele verhaal is begonnen met Bobby Vasquez, de rechercheur met de snor die erbij was, toen we de tape bekeken. Hij had een tip gekregen dat jij van Martin Breach twee kilo cocaïne had gekocht die je zou hebben verborgen in een blokhut in de buurt van Cedar City. Volgens Vasquez is de tip bevestigd door een informant. Hij is naar de blokhut gegaan en heeft de afgezaagde hoofden gevonden in een koelkast in de provisorische operatiekamer die we op de band hebben gezien.'

'Wie heeft Vasquez die tip gegeven?' vroeg Cardoni.

'Het was een anonieme tip.'

'Werkelijk? Komt dat even goed uit.'

Frank kreeg een idee.

'Krijg jij je cocaïne via Martin Breach?'

'Ik zei dat ik niet over de snuif wilde praten.'

'Ik vraag dit niet zomaar, Vince. Komt het spul van Breach?'

'Nee, hoewel de kerel van wie ik het koop het best eens van hem zou kunnen hebben. Maar daar weet ik verder niks van.'

Frank maakte wat aantekeningen op een gele blocnote.

'Zullen we het eens over Clifford Grant hebben?'

Cardoni keek verbaasd. 'Wat heeft die Grant er toch mee te maken? Die rechercheur vroeg er ook al naar.'

Frank vertelde Cardoni over het onderzoek naar Breach' orgaanhandel, de tip van de politie in Montreal en de mislukte actie op het privé-vliegveld.

'Het ziet ernaar uit dat de organen zijn verwijderd in het huis in Milton County, maar de politie weet zeker dat Grant het hart niet heeft weggehaald. Ze denken dat hij een partner had.'

'En nu denken ze dat ik die partner ben?' vroeg Cardoni op rustige toon.

Frank knikte.

'Nou, dan zitten ze er mooi naast.'

'Als dat zo is, heeft iemand een hoop moeite gedaan om jou een loer te draaien. Wie zou je genoeg haten om dat te doen, Vince?'

Voordat Cardoni antwoord kon geven ging de deur open en kwam de bewaker binnen met een plastic tas waarin kleren zaten. Frank keek op zijn horloge. Het was tien over half tien.

'We hebben nog twintig minuten tot de zitting. Ik heb bij je thuis een pak, een overhemd en een stropdas gehaald. Jij verkleedt je en ik zie je straks in de rechtszaal. En lees in elk geval de politierapporten door. Je bent een slimme kerel, Vince. Help me uitzoeken hoe dit in elkaar zit.'

 

De borgzitting in de zaak-Cardoni vond plaats op de eerste verdieping van het gerechtsgebouw in een zaal die nog dateerde van voor de Eerste Wereldoorlog. Frank en zijn cliënt zaten aan een tafel en Scofield aan een andere. Hun deel van de zaal was van de rest afgescheiden door een laag houten hek, waarachter zich een aantal rijen met harde houten banken voor het publiek bevonden. Normaal gesproken waren er hooguit enkele gepensioneerden en wat belangstellenden die op een of andere manier te maken hadden met de betrokken partijen, maar vandaag was de zaal tot aan de nok toe gevuld. Busjes met logo's van televisiestations op de zijkant en satellietschotels op het dak veroorzaakten verkeersopstoppingen voor het gerechtsgebouw. Parkeren, wat normaal gesproken een fluitje van een cent was, was volledig onmogelijk geworden, evenals het vinden van een hotel binnen een straal van vijfendertig kilometer. De combinatie van massamoord, illegale orgaanhandel, marteling en een knappe arts die de sensatiepers inmiddels al Dokter Dood had gedoopt, had verslaggevers uit alle delen van de Verenigde Staten en een aantal landen daarbuiten naar Cedar City gelokt.

In afwachting van het verschijnen van Frank Scofields eerste getuige keek Frank de rechtszaal rond. Hij zag Art Prochaska, die de zaak volgde vanaf een plaatsje achterin de zaal bij het raam. Frank had verschillende 'employés' van Martin Breach vertegenwoordigd, maar Prochaska nog nooit. Niettemin herkende Frank hem onmiddellijk en hij vroeg zich af wat de man bij de zitting te zoeken had.

Rechter Patrick Brody gebruikte zijn hamer om de zaal tot de orde te roepen waarna Scofield Sean McCarthy opriep om de zaak tegen Cardoni uiteen te zetten. Nadat vervolgens verschillende forensische experts hun zegje hadden gedaan, riep hij zijn laatste getuige op.

Er kwam een vrouw naar voren die plaatsnam in de getuigenbank. Ze ging gekleed in een fraai zachtgrijs broekpak met een kasjmieren coltrui en ze droeg parelmoeren oorbellen. Het caramelkleurige haar van de vrouw viel soepel over haar schouders. Haar jadegroene ogen schoten heel even naar Cardoni, maar vervolgens negeerde ze hem. Frank had haar nooit eerder gezien, maar zijn cliënt blijkbaar wel, want hij verstijfde en zijn gezicht betrok.

'Wat is uw naam?' vroeg Scofield.

'Justine Castle,' antwoordde ze met een vaste stem die in alle hoeken van de rechtszaal duidelijk was te horen.

'Wat voor werk doet u, mevrouw Casüe?'

'Ik ben arts en momenteel specialiseer ik me tot algemeen chirurg in het Medisch Centrum St. Francis in Portland.'

'Waar heeft u uw opleiding gevolgd?'

'Ik heb mijn kandidaats scheikunde gehaald aan Dartmouth, ik ben afgestudeerd in de biochemie aan Cornell en ik heb medicijnen gestudeerd aan de Jefferson University in Philadelphia.'

'Heeft u tussen uw andere opleidingen en uw medicijnenstudie gewerkt?'

'Ja. Ik heb twee jaar onderzoek verricht voor een farmaceutisch bedrijf in Denver, Colorado.'

'Wat is uw relatie met de beklaagde, Vincent Cardoni?'

'Hij is mijn echtgenoot,' antwoordde Justine zonder omhaal.

'Voerde u een gezamenlijke huishouding ten tijde van zijn arrestatie op grond van de huidige aanklacht?'

Justine draaide haar hoofd en keek Cardoni recht in de ogen.

'Nee. Ik ben vertrokken nadat hij me had mishandeld.'

Er steeg geroezemoes op uit de zaal en terwijl rechter Brody om orde verzocht, stond Frank op.

'Protest, edelachtbare. Dit is niet relevant voor de zaak die hier dient. We zijn hier om na te gaan of er voldoende bewijs is voor de schuld van mijn cliënt aan de moorden in Milton County.'

'Afgewezen.'

'Zou u de rechter de omstandigheden willen uiüeggen waaronder u bent mishandeld?' vervolgde Scofield.

Justine antwoordde op zelfverzekerde toon.

'Het is gebeurd toen hij me verkrachtte. Vincent wilde met me vrijen, maar hij had drugs gebruikt en ik weigerde. Hij heeft me net zo lang met zijn vuisten bewerkt, totdat ik toegaf. Daarna heeft hij me nog een tijdje voor de lol geslagen. Ik ben dezelfde avond nog vertrokken.'

'En wanneer was dat?'

'Twee maanden geleden.'

Rechter Brody was een ouderwets man. Hij was al veertig jaar met dezelfde vrouw getrouwd en zijn wekelijkse bezoek aan de kerk was geen uiterlijk vertoon.

Zijn gezichtsuitdrukking weerspiegelde zijn mening over mannen die vrouwen mishandelden. Frank zag zijn kans op een borgtocht afnemen naarmate Justine Castle langer in de getuigenbank zat.

'U had het over drugsgebruik. Is de beklaagde verslaafd aan drugs?'

'Mijn echtgenoot is verslaafd aan cocaïne.'

'Heeft dat invloed op zijn beoordelingsvermogen?'

'Zijn gedrag is in de loop van ons huwelijk steeds grilliger geworden.'

'Bent u onlangs getuige geweest van zijn grillige gedrag tijdens een incident in het Medisch Centrum St. Francis waarbij een verpleegkundige betrokken was die Mary Sandowski heette?'

'Ja, dat klopt.'

'Zou u rechter Brody willen vertellen wat u heeft gezien?'

Toen Justine haar verhaal over Cardoni's woedeuitbarsting had verteld, veranderde Scofield van onderwerp.

'Dokter Castle, zijn er volgens u redenen om aan te nemen dat de beklaagde zou kunnen vluchten als hij op borgtocht wordt vrijgelaten?' 'Ja.'

'Wilt u de rechter misschien uitleggen waarom u gelooft dat voor de beklaagde een vluchtrisico geldt.'

'Ik heb echtscheiding aangevraagd en mijn advocaat heeft geprobeerd de waarde van de bezittingen van mijn echtgenoot vast te stellen. Vrijwel onmiddellijk nadat ik mijn verzoek had ingediend, heeft mijn echtgenoot geprobeerd grote geldbedragen van onze gezamenlijke rekeningen en onze beleggingsrekeningen te halen. We zijn een aantal van zijn zetten voor geweest, maar het is hem toch gelukt om een groot deel van het geld over te maken naar rekeningen in het buitenland. We vermoeden ook dat hij rekeningen in Zwitserland heeft. Die rekeningen zouden hem van voldoende geld kunnen voorzien om in weelde te leven als het hem lukt het land uit te komen.'

De pezen in Cardoni's nek spanden zich van woede. Hij boog zich naar Frank toe, terwijl hij zijn blik op Justine gericht hield.

'Je vroeg toch wie me dit geintje zou willen flikken?' fluisterde Cardoni. 'Daar zit ze. Dat kreng heeft toegang tot mijn kantoor in het ziekenhuis en ze heeft ook sleutels van mijn huis. Ze kan de koffiemok, het scalpel en de videoband gemakkelijk hebben gestolen. En Justine kende Grant.'

'Denk je dat Justine Grants partner was?'

'Ze is chirurg, Frank. Het verwijderen van die organen is voor haar een koud kunstje.'

'En de moord? Denk je dat ze tot zoiets in staat is?'

'Zoiets is voor haar even simpel als liegen onder ede. Ik heb Justine nooit verkracht en ik heb geen buitenlandse rekeningen. Dat hele verhaal is van a tot z gelogen.'

 

'Wat is er gebeurd?' vroeg Amanda zodra Frank haar kantoor binnenliep.

'De borg is geweigerd,' antwoordde haar vader. Hij zag er uitgeput uit. 'Niet echt een verrassing. Cardoni heeft niet één getuige a decharge kunnen vinden, die iets positiefs over hem kon zeggen, en Scofield staat ontzettend sterk.'

'Hoe nam Cardoni het op?'

'Niet best,' antwoordde Frank zonder omhaal. Hij had er geen behoefte aan om Cardoni's tirade, die gelardeerd was geweest met bedreigingen aan het adres van Justine Castle alsmede alle ambtenaren die betrokken waren bij zijn vervolging, opnieuw de revue te laten passeren.

'Hoe ga je de zaak nu verder aanpakken?'

'Ik ben al bezig met een verzoek tot wraking van het bewijsmateriaal, maar ik denk niet dat ik veel kans maak.'

'Waarom laat je het mij niet proberen?' zei Amanda.

Frank aarzelde. Amanda haalde adem en maakte gebruik van de stilte.

'Waarom heb je me eigenlijk gevraagd om voor je te komen werken, pap? Was je soms in een liefdadige bui?'

Frank was even uit het veld geslagen door de vraag. 'Je weet heel goed dat dat niet zo is.'

'Ik weet in elk geval dat ik geen liefdadigheid nodig heb. Ik heb op een van de beste rechtenfaculteiten van het land gezeten en ik ben griffier geweest bij een Hof van Beroep. Ik kan elke baan krijgen die ik wil en als je me niet wat meer verantwoordelijkheid geeft, ga ik op zoek naar wat anders.'

Frank keek kwaad en hij wilde wat zeggen, maar Amanda gaf hem geen kans.

'Luister 'ns, pap, ik ben misschien nieuw in de rechtszaal, maar ik sta mijn mannetje als het om juridisch onderzoek gaat. Vertel mij maar eens waar je een beter iemand voor je verzoek kunt vinden.'

Frank aarzelde even, maar vervolgens gooide hij zijn hoofd in zijn nek en lachte.

'Je mag van geluk spreken dat je m'n dochter bent. Als een van je collega's zo tegen me zou praten, zou ik hem er onmiddellijk uittrappen.'

Amanda grinnikte, maar ze zei niets. Na honderden beroepszaken te hebben meegemaakt had ze één ding geleerd: als je eenmaal had gewonnen, kon je verder maar beter je mond houden.

'Het dossier ligt in m'n kantoor,' zei Frank. Hij kreeg een idee. 'En aangezien je blijkbaar staat te popelen om aan de slag te gaan stel ik voor dat je Herb Cross gezelschap houdt bij de ondervraging van Justine Castle, Cardoni's vrouw. Ze heeft ons tijdens de borgzitting compleet afgemaakt. Een verklaring van haar zou Cardoni tijdens een strafproces wel eens de doodstraf kunnen opleveren.'

'Is Castle arts?'

'Ja. Hoezo?'

'Ziet ze er goed uit?'

'Onweerstaanbaar.'

'Dan heb ik haar wel eens ontmoet.'