13

 

Frank Jaffe was een uitstekend verteller. Amanda's favoriete verhaal was dat van haar wonderbaarlijke geboorte, dat Frank haar voor het eerst had verteld op haar vijfde verjaardag tijdens een bezoek aan de Beth Israel-begraafplaats. Het was die middag vreselijk koud geweest, maar Amanda had niets gemerkt van de gure wind of de dreigende staalgrijze hemel, zo onder de indruk was ze geweest van het graf van Samantha Jaffe, geboren op 3 september 1953 en gestorven op 10 maart 1974. De grafsteen was klein omdat Frank indertijd geen geld had gehad voor iets bijzonders. Het graf, dat onder de deinende, bladerloze takken van een oude esdoorn lag, was het derde aan een smal pad dat over de begraafplaats kronkelde. Frank had met een trieste blik naar de steen gestaard en vervolgens had hij zijn dochtertje aangekeken. Amanda was voor hem het kostbaarste bezit op aarde en het enige dat Frank de kracht gaf om verder te leven. Toen hij halverwege de twintig was, was Frank groot en sterk geweest, maar een alleenstaande vader die overdag werkt en 's avonds studeert heeft meer nodig dan dat om het vol te kunnen houden.

'Je bent geboren op de tiende maart van het jaar 1974,' zo was Frank begonnen, 'toevallig op precies dezelfde dag als vandaag, 's middags om acht minuten over drie en dat is bijna net zo laat als het nu is.'

'Om acht minuten over drie 's middags?'

'Op de seconde nauwkeurig,' had Frank haar verzekerd. 'Je moeder lag in een groot bed op zachte witte lakens...'

'Hoe zag ze eruit?'

'Ze had een heel gelukkige lach op haar gezicht omdat ze wist dat jij op het punt stond geboren te worden en door die lach zag ze eruit als een engel; de mooiste engel die je je maar kunt voorstellen. Maar toen had ze natuurlijk nog geen vleugels.'

'Kreeg ze die dan wel?'

'Reken maar. Dat hoorde bij de afspraak. Maar de engel en je moeder hebben de afspraak niet meteen gemaakt, dus je moeder moest nog even wachten op haar vleugels.'

'Wanneer is de engel dan gekomen?'

'Hij kwam in het ziekenhuis in de kamer waar je moeder lag, vlak voordat jij werd geboren. Normaal gesproken zijn engelen onzichtbaar, maar je moeder kon deze engel zien.'

'Alleen mijn moeder?'

'Alleen je moeder. En dat kwam omdat ze zelf zo op een engel leek.'

'Wat zei de engel?'

'"Samantha," zei ze met een stem die klonk als kleine vallende regendruppeltjes, "God is heel eenzaam in de hemel en hij wil graag dat jij op bezoek komt." "Zeg maar tegen God dat ik dat heel erg aardig vind," zei je moeder toen, "maar ik sta op het punt om een prachtig klein meisje op de wereld te zetten en ik moet voorlopig bij haar blijven." "God is vast heel verdrietig als hij dat hoort," antwoordde de engel. "Ik kan er niks aan doen," zei je moeder tegen de engel. "Mijn kleine meisje is het mooiste meisje van de wereld, en ik hou ontzettend veel van haar. Ik zou ook heel erg verdrietig zijn als ik niet altijd bij haar zou kunnen zijn."'

'En wat gebeurde er toen?'

'Toen is de engel teruggevlogen naar de hemel om God te vertellen wat je moeder had gezegd. Je kunt je natuurlijk wel voorstellen dat God heel verdrietig was. Hij heeft zelfs een beetje gehuild. Maar God is heel slim en hij kreeg een idee, en toen heeft hij de engel weer teruggestuurd naar de aarde.'

' Heeft de engel het idee van God toen aan mijn moeder verteld?'

'Nou en of. "Zou je op bezoek willen gaan bij God in de hemel als je voor altijd bij je kleine meisje zou kunnen zijn?" vroeg ze. "Natuurlijk," zei je moeder toen. Ze was een geweldige vrouw en ze vond het altijd heel erg als er iemand verdriet had. "God heeft een idee," zei de engel tegen je moeder. "Als je nu meteen met me meekomt, dan stopt God je ziel in je kleine meisje, vlak naast haar hart. Dan kun je altijd bij haar zijn. Dat is zelfs mooier dan hoe andere moeders bij hun kinderen zijn. Dan zijn jullie altijd samen, waar ze ook naartoe gaat, zelfs als ze op school is, of op de speelplaats, of op reis." "Wat prachtig," zei Samantha toen en toen heeft ze de hand van de engel geschud om de afspraak te bezegelen.'

'En wat is er toen gebeurd?'

'Een wonder. Zoals je weet kun je alleen maar naar de hemel als je doodgaat, dus je moeder is gestorven. Maar dat gebeurde pas toen jij je mond opendeed en voor het eerst ademhaalde. En precies toen je mond helemaal open was, is de ziel van Samantha Jaffe in jou gesprongen en is hij regelrecht naar een mooi plaatsje bij je hart gegaan.'

'En is ze daar nu nog steeds?'

'Daar is ze elke minuut van de dag,' had Frank geantwoord en vervolgens had hij zachtjes in Amanda hand geknepen.

Amanda herinnerde zich het verhaal van haar wonderbaarlijke geboorte elke keer als Frank en zij hun verjaardagspelgrimage naar de begraafplaats maakten. Amanda had jarenlang werkelijk geloofd dat Samantha naast haar hart woonde. Als klein meisje had ze 's avonds in bed tegen Samantha gepraat over de dingen waarover dochters met hun moeders praten. Als tiener had ze er zelfs een ritueel van gemaakt om voor elke zwemwedstrijd haar vuist op haar hart te drukken en haar moeder om kracht te vragen.

Frank was nooit hertrouwd en toen Amanda wat ouder was had ze zich afgevraagd of haar vader werkelijk geloofde dat Samantha bij hen woonde. Ze had hem een keer gevraagd waarom hij nooit was hertrouwd. Frank had haar verteld dat hij twee keer op het punt had gestaan het te doen, maar hij had er op het laatste moment van afgezien omdat geen enkele vrouw hem zijn grote liefde kon doen vergeten. Het had Amanda verdriet gedaan, want ze zag haar vader graag gelukkig. Maar Frank leek altijd vrede te hebben met zijn leven en ze nam aan dat iemand die zo sterk was als Frank echt wel opnieuw zou zijn getrouwd als hij werkelijk verliefd was geworden.

Franks offer, als je het al zo mocht noemen, had Amanda ook geleerd wat de kracht was van ware liefde. Het was geen emotie waarmee licht kon worden omgesprongen en ze was dan ook niet iemand die zich gemakkelijk gaf. Liefde was een ernstige zaak. Liefde was, zoals het voorbeeld van haar vader haar had geleerd, iets wat eeuwig kon duren.

Frank en Amanda hadden geluk gehad. Op de ochtend van de tiende had het hard geregend, maar even na de middag was het droog geworden. Tijdens hun bezoek aan Samantha's graf was zelfs de zon even tevoorschijn gekomen. Zoals gebruikelijk zwegen Frank en Amanda nadat ze de begraafplaats hadden verlaten. De tiende maart was altijd een moeilijke dag voor hen en ze gebruikten het ritje naar huis om na te denken.

Op de oprit stond een Porsche met draaiende motor. Zodra Frank zijn auto ernaast had gezet ging de deur open en stapte Vincent Cardoni uit. De chirurg droeg een wijde joggingbroek en een verbleekt UCLA-sweatshirt. Hij was een meter vijfentachtig lang, goed gespierd en hij had zijn lange zwarte haar achterovergekamd waardoor zijn hoge voorhoofd duidelijk uitkwam. Cardoni's kaak was hoekig en hij had een klassieke romeinse neus, maar hij had een vale gelaatskleur en ingevallen wangen zodat het leek alsof hij niet goed at. De blik van de dokter had een hard randje en zijn lippen waren samengeknepen van woede.

'Er is politie in m'n huis,' zei Cardoni, toen Frank zijn deur opende.

'Het is hier een beetje koud, Vince,' zei Frank met een vriendelijke glimlach. 'Ik stel voor dat we binnen verder praten.'

'Heb je wel gehoord wat ik heb gezegd, Frank? Er is politie in m'n huis. Een compleet leger. Ik heb drie wagens geteld. Ze hebben het bos rond m'n huis uitgekamd. De deur stond open. Ze waren binnen.'

'Als ze in je huis zijn dan is het te laat. Als je wilt dat ik dit oplos, zullen we de zaak rustig moeten bespreken.'

'Die klootzakken moeten m'n huis uit! Onmiddellijk!'

Franks gezicht betrok bij het horen van Cardoni's gespierde taal. 'Ik geloof niet dat ik je al heb voorgesteld aan mijn dochter. Amanda is een uitstekend advocate. Ze is een tijdje griffier geweest bij het Hof van Beroep van het Negende District. Dat is een uiterst prestigieuze betrekking. Ze heeft zich verlaagd om voor mijn kantoor te gaan werken. Amanda, dit is dokter Vincent Cardoni. Hij is chirurg in het St. Francis.'

Cardoni staarde Amanda aan alsof hij haar nu pas zag.

'Aangenaam kennis te maken, dokter Cardoni,' zei Amanda en ze stak een hand uit.

Cardoni greep de hand krachtig vast en liet vervolgens zijn blik over haar lichaam glijden. Amanda voelde haar wangen kleuren. Ze liet Cardoni's hand los. De chirurg keek haar nogmaals in de ogen en richtte zich weer tot haar vader.

'Laten we naar binnen gaan,' zei Cardoni op een toon die de woorden veeleer als een bevel dan als een acceptatie van een uitnodiging liet klinken. Frank ging voor en de dokter volgde. Amanda creëerde wat afstand tussen haar en Franks cliënt. Toen hij binnen was deed Frank het licht aan. Hij escorteerde Cardoni naar de woonkamer en wees op de bank.

'Goed. Wat is er aan de hand?' vroeg Frank toen iedereen zat.

'Geen idee. Ik was een stukje gaan hardlopen in Forest Park en toen ik terugkwam zag ik overal politie in en rond m'n huis. Ik ben niet gaan vragen wat ze er deden.' Hij zweeg even. 'Zou het soms iets te maken kunnen hebben met dat probleempje waarmee je me vorig jaar hebt geholpen?'

'Dat lijkt me sterk. De zaak is niet ontvankelijk verklaard.'

'Wat is er dan aan de hand?'

'Het heeft geen zin om te speculeren. Wat is je telefoonnummer?'

Cardoni keek niet begrijpend.

'Ik hoor het maar liever uit de eerste hand. De politie zal er waarschijnlijk nog wel rondlopen. Ik vraag gewoon aan degene die de leiding heeft wat er loos is.'

Cardoni haastte zich zijn nummer te zeggen en Frank verliet de kamer. Amanda voelde zich niet op haar gemak bij Cardoni, maar hij leek geen interesse in haar te tonen. Hij schuifelde wat met zijn voeten, stond vervolgens op en begon door de kamer te ijsberen om de kunst te bekijken en aan de curiosa te frunniken. Ten slotte bleef hij achter Amanda staan. Ze wachtte totdat hij weer zou bewegen, maar dat deed hij niet. Toen ze de stilte niet langer kon verdragen, keek Amanda opzij zodat ze de chirurg kon zien. Hij stond achter haar met zijn ogen gericht op een schilderij dat aan de andere kant van de kamer hing. Als hij haar al had bekeken, dan viel dat onmogelijk te bewijzen.

'We gaan naar je huis, Vince,' zei Frank toen hij terugkwam in de woonkamer.

'Zeiden ze wat er aan de hand was?'

'Nee. Ik heb met Sean McCarthy gesproken, de rechercheur die de leiding heeft. Hij wilde geen vragen beantwoorden. Voor de goede orde, Vince, Sean is van Moordzaken.'

'Moordzaken?'

Frank knikte en ondertussen bestudeerde hij Cardoni's reactie. 'Sean is een slimme vent. Hij zei dat hij met je wilde praten. Toen ik probeerde eronderuit te komen dreigde hij met een arrestatiebevel.'

'Wat!'

'Hij klonk heel serieus. Is er soms iets waar we ons zorgen over moeten maken? Ik ga niet graag met een cliënt naar een rechercheur van Moordzaken als ik niet weet wat me boven het hoofd hangt.'

Cardoni schudde zijn hoofd.

'Oké. Let op. Ik heb verdomd weinig zaken verloren, maar als een klant van me wordt veroordeeld, zijn het meestal zijn praatjes die hem de das om hebben gedaan. Je doet alleen je mond open als ik zeg dat het mag. En luister goed naar wat er wordt gevraagd. Ga niet uit jezelf van alles vertellen. Begrepen?'

Cardoni knikte.

'Goed. Dan stel ik voor dat we vertrekken.'

Frank richtte zich tot Amanda. 'Ik rij met Vincent mee. Jij komt achter ons aan in onze auto.'

 

Op weg naar het huis van Cardoni besloot Amanda dat ze Franks cliënt niet mocht. De manier waarop hij haar had bekeken toen Frank hem aan haar had voorgesteld beviel haar absoluut niet. Het was uiterst onplezierig om te worden bestudeerd met een zo klinische blik zonder ook maar iets van wellust of vriendelijkheid. De snelheid waarmee de dokter zijn woede had uitgeschakeld terwijl hij haar had opgenomen beviel haar ook niet. Maar Amanda's bezorgdheid over de dokter sloeg al snel om in opwinding over het feit dat Frank haar had betrokken bij een mogelijk moordonderzoek.

Sinds ze voor Jaffe, Katz, Lehane en Brindisi was gaan werken, had Amanda, zoals de meeste juristen die pas bij een advocatenkantoor begonnen, uitsluitend zaken gekregen die niemand anders wilde. Ze deed graag juridisch onderzoek, dus ze had geen spijt van de tijd die ze in de juridische bibliotheek had doorgebracht. Maar wat ze eigenlijk wilde was rechtszaken voeren; hoe groter de inzet, des te beter. Ze vroeg zich af of Frank haar had meegenomen omdat hij haar bij Cardoni's zaak wilde betrekken, of dat hij straks gewoon een ritje naar huis wilde. Maar het deed er ook niet toe. Als dit het begin was van een moordzaak, dan was ze er in elk geval bij.

Cardoni woonde in een enorm, geel met wit, Hollands koloniaal huis op een kwart hectare land dat dichtbegroeid was met beuken, eiken en populieren. Toen Amanda bij het huis kwam zag ze opsporingsambtenaren van het openbaar ministerie in zwarte jassen het terrein afzoeken. Aangezien er politiewagens voor de garage stonden, parkeerde Cardoni zijn Porsche op straat. Amanda zette haar auto achter de zijne neer. Ze werden bij de voordeur opgewacht door Sean McCarthy.

'Frank,' zei McCarthy met een glimlach.

'Hallo, Sean. Dit is dokter Cardoni en dit is mijn dochter Amanda. Ze werkt als advocate voor mijn kantoor.'

McCarthy knikte naar Amanda en stak een hand uit naar Cardoni, maar de chirurg negeerde hem. McCarthy deed alsof zijn neus bloedde.

'Het spijt me van deze toestand, dokter. Ik heb mijn mannen de opdracht gegeven heel voorzichtig te zijn met uw eigendommen. Als er iets kapot gaat, laat het dan even weten, dan zal ik ervoor zorgen dat de schade wordt vergoed.'

'Laat die praatjes maar zitten en zorg ervoor dat die mensen uit m'n huis verdwijnen,' zei Cardoni kwaad.

'Ik begrijp dat u boos bent,' antwoordde de rechercheur op beleefde toon. 'Dat zou ik ook zijn als er in mijn huis vreemden rondliepen.' McCarthy haalde een officieel document uit zijn jas en overhandigde het aan Frank. 'Maar we hebben toestemming van de rechter om het huis te doorzoeken. Het enige dat ik kan beloven is dat we het zo snel mogelijk proberen te doen.'

'Mag dit allemaal wel?'

'Ik ben bang van wel,' zei Frank na het huiszoekingsbevel te hebben gelezen.

'U heeft hier een aardig optrekje,' zei McCarthy. 'Ik stel voor dat we even naar binnen gaan om de zaak te bespreken. Het is er een stuk warmer en we lopen er mijn mannen niet voor de voeten. Dat scheelt weer tijd.'

Cardoni wierp de rechercheur een dreigende blik toe, maar Frank legde een hand op zijn arm en zei: 'Laten we maar meegaan, Vince, dan hebben we het maar gehad.'

McCarthy ging hen voor en ze kwamen via een hal in een knusse, met hout betimmerde studeerkamer waar ze werden opgewacht door een aantal andere mannen. McCarthy stelde hen voor.

'Frank, dit is Bobby Vasquez, dit is sheriff Clark Mills van Milton County en dit is Fred Scofield, de officier van justitie van Milton County. Heren, dit zijn dokter Vincent Cardoni en zijn advocaten Frank en Amanda Jaffe. Dokter Cardoni, ga zitten.'

'Heel vriendelijk dat u me een stoel aanbiedt in m'n eigen huis,' antwoordde Cardoni. Amanda hoorde dat zijn stem een scherpe ondertoon had en ze vroeg zich af of het van woede, van angst of van beide was.

'Wat is hier aan de hand, Sean?' vroeg Frank.

'Dat zal ik je zo vertellen. Ik wil eerst je cliënt een paar vragen stellen.'

'Ga je gang,' zei Frank tegen McCarthy en vervolgens instrueerde hij Cardoni de vragen pas na overleg met hem te beantwoorden.

'Dokter Cardoni, kent u Clifford Grant? Ik geloof dat hij ook in het Medisch Centrum St. Francis werkt.'

Cardoni en Frank bogen zich naar elkaar toe en voerden op fluisterende toon een korte conversatie.

'Ik weet wie dokter Grant is,' zei Cardoni ten slotte. 'Ik heb hem zelfs een paar keer gesproken. Maar ik ken hem niet goed.'

'Kent u een vrouw die Mary Sandowski heet?'

Cardoni trok een smerig gezicht. Hij nam niet de moeite met Frank te overleggen.

'Gaat het daar soms over? Over wat er is gebeurd? Heeft ze een klacht ingediend?'

'Nee, meneer. Dat is het niet.'

Cardoni wachtte op een nadere verklaring. Toen die niet kwam gaf hij antwoord op McCarthy's vraag.

'Ja, die ken ik.'

'In welke hoedanigheid?'

'Ze werkt als verpleegkundige in het Medisch Centrum St. Francis.'

'Is dat alles?' vroeg Vasquez.

McCarthy leek geërgerd door de onderbreking en Cardoni's blik ging langzaam heen en weer tussen de twee rechercheurs. Cardoni zag er zo geconcentreerd en gespannen uit dat Amanda er de kriebels van kreeg.

'Wat is hier eigenlijk aan de hand?' vroeg de chirurg op scherpe toon.

'Wanneer bent u voor het laatst in uw blokhut in Milton County geweest, dokter Cardoni?' vroeg McCarthy.

'Waar hebben jullie het godverdomme over? Ik heb helemaal geen blokhut in Milton County en ik verdom het om dit spelletje nog langer mee te spelen. Of jullie vertellen me nu meteen waarom jullie m'n huis overhoop halen, of ik zet jullie eruit.'

Frank stak een hand op.

'Ik adviseer mijn cliënt geen vragen meer te beantwoorden zolang jullie niet hebben uitgelegd wat de reden daarvan is.'

'Best,' zei McCarthy en hij liep naar een boekenkast waarin een televisietoestel en een videorecorder stonden. Op de recorder lag een videoband. McCarthy haalde de cassette uit het doosje en drukte hem in het apparaat.

'We hebben deze band in uw slaapkamer gevonden, dokter Cardoni. Ik zou graag uw reactie horen op de inhoud, als uw advocaat u daarvoor tenminste toestemming geeft. Hij blijkt te zijn opgenomen in het souterrain van een blokhut in de bergen van Milton County. In die blokhut zijn diverse voorwerpen gevonden met daarop uw vingerafdrukken. Een van die voorwerpen is een scalpel dat heel veel lijkt op het scalpel dat u op de band ziet. De band is trouwens al onderzocht op vingerafdrukken en die van u zaten erop.'

'Nou en, ik heb zoveel videobanden in huis.'

'Vincent, ik wil dat je vanaf nu met niemand meer praat, behalve als ik zeg dat het mag,' zei Frank. 'Begrepen?'

Cardoni knikte, maar Amanda zag dat hij het niet prettig vond. McCarthy zette de tv aan. Amanda zag dat geen van de andere aanwezigen interesse had voor de televisie; iedereen keek naar Cardoni.

Op het scherm verscheen een doodsbang gezicht van een vrouw. Ze zei iets, maar de band bevatte geen geluid. De camera gleed over haar naakte lichaam. Ze was vel over been, alsof ze dagen niet had gegeten. De camera stelde scherp op haar borsten en zoomde in op de zachte linkertepel van de vrouw. Er kwam een gehandschoende vinger in beeld die de tepel stimuleerde totdat hij zich oprichtte. Vervolgens verdween de vinger en het gezicht van de vrouw verscheen weer in beeld. Plotseling zette ze onmogelijk grote ogen op en ze schreeuwde. Amanda verstijfde. De vrouw schreeuwde opnieuw en nog een keer. Ten slotte rolden haar ogen naar achteren en verloor ze het bewustzijn.

De gehandschoende hand sloeg de vrouw op de wangen totdat ze weer bijkwam. Ze begon te huilen. De camera was nog steeds op haar gezicht gericht en Amanda kon aan de lippen zien wat ze zei. Ze vormden steeds opnieuw het woord 'alstublieft' en ondertussen rolden de tranen over haar wangen.

De camera begon te bewegen en het gezicht van de vrouw verdween. Amanda zag betonnen muren, een gootsteen en een koelkast. Toen de camera weer terugkeerde bij de vrouw bewoog hij zich in achterwaartse richting zodat ze van de zijkant was te zien. Er liepen bloeddruppels langs haar zwoegende ribbenkast. De camera ging omhoog voor een opname van boven. Er lag een rood plasje op haar borst. De camera kwam dichterbij. De tepel was verdwenen.

Amanda's adem stokte. Ze kneep haar ogen dicht en wist zich alleen met de allergrootste moeite te beheersen. Toen ze zichzelf weer enigszins onder controle had, opende Amanda haar ogen - nadat ze zich ervan had verzekerd dat ze niet naar het scherm keek.

Het bloed was weggetrokken uit haar vaders gezicht, maar Cardoni had geen spier vertrokken. De rechercheur schakelde de televisie en de recorder uit. Cardoni draaide zich langzaam om en keek McCarthy recht in de ogen.

'Zou iemand mij misschien willen vertellen wat dit godverdomme te betekenen heeft?' vroeg hij op harde, emotieloze toon.

'Heeft u de vrouw herkend?' vroeg de rechercheur.

Frank had zich inmiddels hersteld. Hij greep Cardoni's onderarm vast. 'Je zegt geen woord meer.' Vervolgens keek hij McCarthy aan. 'Ik had je hoger ingeschat, Sean. Dit is een smerig trucje en dit gesprek is afgelopen.'

McCarthy was niet verrast.

'Ik dacht dat je wel wilde weten wat voor man je verdedigde.'

Frank stond op. Hij zag er nog steeds wat rillerig uit, maar zijn stem klonk vast.

'Ik heb dokter Cardoni niet in die horrorfilm gezien. Jullie ook niet, neem ik aan, anders hadden jullie wel een andere scène laten zien.'

'Bij gelegenheid krijgen jullie volledige inzage in het bewijsmateriaal, inclusief de tape.'

McCarthy richtte zich tot de dokter. 'Meneer Cardoni, ik moet u ervan op de hoogte brengen dat u het recht heeft om te zwijgen. Alles wat u zegt kan en zal ter zitting tegen u worden gebruikt. U heeft het recht een advocaat in de arm te nemen. Als u zich die niet kunt veroorloven, wordt u een advocaat toegewezen die u zal vertegenwoordigen. Heeft u dat begrepen?'

Cardoni stond op en keek McCarthy dreigend aan.

'Je kunt m'n reet likken,' zei hij langzaam en duidelijk.

Frank kwam tussenbeide.

'Ga je dokter Cardoni arresteren?'

'Dat doet sheriff Mills. Maar het is mogelijk dat op een later tijdstip nog nieuwe beschuldigingen door Multnomah County naar voren worden gebracht.'

'Wordt dokter Cardoni beschuldigd van moord op de vrouw van de videoband?' vroeg Frank.

Fred Scofield stond op en beantwoordde Franks vraag.

'Sheriff Mills arresteert dokter Cardoni op grond van de moord op Mary Sandowski en het bezit van de cocaïne die we hebben gevonden in zijn slaapkamer. Maar ik zal op korte termijn bij de kamer van inbeschuldigingstelling een verzoek indienen voor acht andere aanklachten wegens moord met voorbedachten rade. Ik vermoed dat dokter Cardoni in de nabije toekomst een hoop tijd in Milton County zal gaan doorbrengen.'

'Wilt u misschien even opzij gaan, meneer Jaffe,' zei sheriff Mills. 'Ik ga uw cliënt in de boeien sluiten.'

Cardoni nam een aanvallende houding aan en Vasquez reikte naar zijn wapen. Frank legde zijn hand op Cardoni's arm.

'Verzet je niet, Vince. Ik regel dit wel.'

'Doe dan wat. Ik wil niet naar de gevangenis.'

'Ik ben bang dat je geen keus hebt. En als je je verzet maak je het alleen maar erger. Zoiets kan gevolgen hebben voor je vrijlating en het kan bij een proces tegen je worden gebruikt.'

Amanda zag Cardoni de informatie verwerken. Hij ontspande zich onmiddellijk en opnieuw verbaasde Amanda zich over de snelheid waarmee hij in staat was zijn emoties aan te passen.

'Mag ik mijn cliënt even onder vier ogen spreken?' vroeg Frank.

McCarthy dacht even over het verzoek na en vervolgens knikte hij. 'Dat kan hier wel. Maar ik wil dokter Cardoni eerst in de boeien zien.'

Cardoni's handen werden achter zijn rug geboeid en sheriff Mills fouilleerde zijn gevangene.

'Heb je mij hierbij nodig?' vroeg Amanda terwijl ze probeerde zo terloops mogelijk te klinken.

'Ik denk dat het beter is als dokter Cardoni en ik even alleen met elkaar praten. Het duurt niet lang.'

'Geen probleem,' antwoordde Amanda en ze glimlachte om haar teleurstelling te verbergen.

'Ik zal er niet omheen draaien,' zei Frank zodra de deur dicht was. 'Je zit tot over je oren in de problemen. Moord met voorbedachten rade is het zwaarste misdrijf waarvoor je in Oregon kunt worden berecht. Je kunt er zelfs de doodstraf voor krijgen.'

Voor het eerst toonde Cardoni iets van bezorgdheid.

'Waar brengen ze me naartoe?'

'Waarschijnlijk naar de gevangenis in Cedar City.'

'Hoe snel kun je me eruit krijgen?'

'Dat weet ik niet. Er is bij moordzaken geen automatische borgtocht en ik wil pas een borgzitting aanvragen als we in een zo voordelig mogelijke positie verkeren om je vrij te krijgen.'

'Ik ben niet zomaar een of andere automonteur. Ik kan het me niet veroorloven om op m'n gat te zitten en m'n hand op te houden voor een uitkering. Ik ben arts. Ik heb patiënten die op een operatie wachten.'

'Ik weet het en ik zal zien wat ik kan doen om de directie van het St. Francis een beetje mee te laten werken.'

'Die klootzakken steken geen vinger uit. Ze hebben er alles aan gedaan om me weg te krijgen. Deze kans laten ze echt niet onbenut. Heb je enig idee hoe lang het duurt voordat je arts bent? Weet je hoe hard ik heb gewerkt? Je moet me uit de gevangenis houden.'

'Ik zal doen wat ik kan, maar ik wil niet tegen je liegen of je valse hoop geven. Scofield zei dat hij nog acht moorden aan de aanklacht wilde toevoegen. Dat zou kunnen betekenen dat ze acht lichamen hebben. Dit wordt een heel ander verhaal dan die mishandelingszaak.

Oké. Luister goed. Als je mijn raad opvolgt maak je een goede kans om dit te overleven. En dat bedoel ik letterlijk. Je gaat met een politiewagen naar de gevangenis en daar word je ingeschreven. Doe alles wat ze tegen je zeggen en verzet je niet. Maar bespreek de zaak nooit met iemand anders, onder geen voorwaarde. En dan heb ik het over rechercheurs, officieren van justitie en andere gevangenen - met name andere gevangenen. Je zult je eenzaam voelen en behoefte hebben aan een vriend. Je zult gevangenen leren kennen die vriendelijk tegen je zijn. Ze zullen proberen je op je gemak te laten voelen en je zult je verhaal kwijt willen. Maar voor je het weet zie je je nieuwe vriend tegen je getuigen in ruil voor strafvermindering. Begrijp je wat ik heb gezegd?'

Cardoni knikte.

'Goed zo. Ik kom je morgen opzoeken. Probeer te bedenken welke mensen een goed woordje voor je zouden kunnen doen bij de borgzitting en ga eens na of je kunt ontdekken waarom McCarthy wilde weten of je dokter Grant kende.'

Frank legde een troostende hand op Cardoni's arm. 'Nog één ding, Vince: geef de moed niet op.'

Cardoni keek Frank Jaffe recht in de ogen en zijn stem was vast en krachtig.

'Ik geef nooit op, Frank, en ik vergeet ook nooit. Iemand heeft me er ingeluisd. Dat betekent dat er iemand gaat boeten.'

 

'En,' zei Frank tegen Amanda toen ze samen in de auto naar huis reden, 'wat denk jij van het hele verhaal?'

Amanda was erg stil geweest sinds ze de videoband had gezien en ze klonk heel voorzichtig, toen ze Franks vraag beantwoordde.

'De politie schijnt er nogal zeker van te zijn dat Cardoni schuldig is.'

'Wat denk jij?'

Amanda huiverde. 'Ik mag hem niet.'

'Heb je daar een speciale reden voor of is het gewoon een gevoel?'

'Zijn reacties zijn niet normaal. Heb je gezien dat hij net zo makkelijk zijn emoties omschakelt als jij en ik naar een andere televisiezender zappen? Het ene moment is hij woedend en even later is hij zo koud als ijs.'

'Vince is geen Marcus Welby, dat is wel duidelijk.'

'Wat was die andere zaak waarin je hem hebt vertegenwoordigd?'

'Mishandeling. Vince probeerde ergens cocaïne te scoren.' Amanda trok haar wenkbrauwen op. 'Hij was in een bar waar normaal gesproken geen artsen komen. En hij probeerde ook iemands vriendin te versieren. Toen het vriendje bezwaar maakte heeft Vince hem zo toegetakeld dat hij naar het ziekenhuis moest worden afgevoerd. Gelukkig voor Vince was de man een ex-gevangene, en in dat soort gelegenheden heeft iedereen altijd slechte oren en ogen als de politie vragen komt stellen.'

Bij de verwijzing naar het geweld herinnerde Amanda zich Mary Sandowski's betraande gezicht. Ze voelde zich een beetje licht in het hoofd en sloot haar ogen. Frank zag dat alle kleur uit Amanda's gezicht was weggetrokken.

'Gaat het een beetje?' vroeg hij.

'Ik dacht even aan die arme vrouw.'

'Het spijt me dat je dat moest zien.'

Amanda zei peinzend: 'Toen ik klein was heb je me nooit meegenomen naar de rechtszaal als je echt zware zaken had, hè?'

'Daar was je veel te jong voor.'

'Je deed het zelfs niet toen ik op de middelbare school zat. Ik weet nog dat ik je een keer vroeg naar de zaak-Fong en die waarin die twee meisjes waren gemarteld, maar je leek nooit tijd te hebben.'

'Op die leeftijd hoef je dat soort verhalen niet te horen.'

'Je hebt me altijd beschermd toen ik jong was.'

'Denk je soms dat het makkelijk is om in je eentje een klein meisje op te voeden?' vroeg Frank op verdedigende toon. 'Ik heb altijd geprobeerd te bedenken wat je moeder zou hebben gedaan en ik kon me niet voorstellen dat Samantha me ooit een elfjarig meisje naar een verkrachtingsrechtszaak zou hebben laten meenemen.'

'Nee, dat wil ik best geloven,' zei Amanda en ze glimlachte even. Maar toen dacht ze weer aan de videoband en haar gezicht betrok.

'Ik denk niet dat het veel erger kan dan wat ik vandaag heb gezien,' zei ze.

'Nee, dat klopt.'

'Ik heb eigenlijk nooit echt begrepen wat je deed. Tot vandaag. Ik bedoel, intellectueel gezien wist ik het natuurlijk wel, maar...'

'Er is niks intellectueels aan strafrecht, Amanda. Er zijn geen ivoren torens, alleen maar tragedies en mensen op hun slechtst.'

'Waarom doe je het eigenlijk?'

'Da's een goeie vraag. Misschien omdat het echt is. Ik zou me een ongeluk vervelen als ik huizen moest verkopen of contracten moest opstellen. En een enkele keer beteken je echt iets voor iemand. Ik heb een hoop slechte mensen vertegenwoordigd, maar ik heb ook twee mensen uit de gevangenis gekregen die vastzaten voor misdaden die ze niet hadden gepleegd en ik heb mensen uit de gevangenis gehouden die het niet hadden verdiend er te zitten. Je zou kunnen zeggen dat ik een groot deel van m'n tijd in de stront rondwoel, maar af en toe vind ik een parel die alle ellende de moeite waard maakt.'

'Je hoeft toch niet elke zaak aan te nemen? Je zou er af en toe eens een kunnen weigeren.'

Frank lachte. 'Zoals deze, bedoel je?'

'Wat doe je als hij schuldig is?'

'We weten niet of dat zo is.'

'Stel nu eens dat je zeker wist dat Cardoni die vrouw had gemarteld? Hoe zou je in vredesnaam iemand kunnen helpen die heeft gedaan wat we op die videoband hebben gezien?'

Frank zuchtte. 'Dat is een vraag die elke strafpleiter zichzelf op een bepaald punt in zijn carrière stelt. Ik vermoed dat je er tijdens deze zaak nog wel vaker over na zult denken.'

'Zijn er genoeg parels om het werken voor iemand als Cardoni te rechtvaardigen?'

'Herinner je je die knul nog, die McNab?'

'Vaag. Zat ik toen niet pas op de middelbare school?'

Frank knikte. 'Ik heb die zaak aangevochten met alle middelen. In het eerste proces is hij veroordeeld. Ik weet nog dat ik heb gehuild omdat ik wist dat hij onschuldig was. Ik had geen ervaring met de doodstraf en ik was er heilig van overtuigd dat het allemaal mijn schuld was. Maar mijn schuldgevoel heeft me de kracht gegeven om door te vechten totdat ik het beroep won en de jongen een nieuw proces kreeg.

Bij het tweede proces kon de jury niet tot een oordeel komen. Ik had slapeloze nachten, ik viel af en ik voelde me schuldig voor elke dag die die arme knul in de gevangenis moest zitten. Totdat mijn detective Mario Rossi's moeder aan de tand voelde.'

'De moeder van die verklikker?'

Frank knikte. 'Door Rossi's verklaring heeft McNab vier jaar in de dodencel gezeten, maar Rossi had zijn moeder bekend dat hij had gelogen om er zelf zonder kleerscheuren vanaf te komen. Toen Rossi zijn verklaring herriep moest de aanklager de zaak seponeren.'

Frank zweeg even. Amanda zag dat zijn wangen rood waren geworden en zijn ogen vochtig. Toen hij weer sprak klonk hij schor.

'Ik kan me die middag nog heel goed herinneren. De zitting was om een uur of vier afgelopen en Terry's vader en moeder en ik moesten nog een uur wachten voordat alle formaliteiten waren afgehandeld en Terry eindelijk vrij was. Toen hij buitenkwam zag hij eruit alsof hij verdoofd was. Het was februari en de zon was net ondergegaan, maar de lucht was helder en fris. Toen Terry op de trap van de gevangenis stond keek hij omhoog naar de sterren. Hij zei niks, hij keek alleen maar omhoog. En toen haalde hij een keer diep adem.

Mijn vliegtuig vertrok pas de volgende ochtend en ik had een kamer in een motel aan de rand van de stad. Terry's ouders nodigden me uit voor het eten, maar ik heb het aanbod afgeslagen. Ik wist dat het alleen maar beleefdheid was en dat ze liever alleen waren met hun zoon. Ik was bovendien helemaal kapot na het proces.'

Frank zweeg opnieuw.

'Weet je wat me nog het meeste bijstaat van die dag? Dat is hoe ik me voelde toen ik m'n motelkamer binnenkwam. Ik was al een hele tijd niet alleen geweest en toen drong het pas tot me door wat ik had gedaan. De vierenhalf jaar die ik had gevochten om het recht te laten zegevieren, het slaaptekort, het verdriet, de frustratie. Ik deed de deur dicht en ik stond in mijn motelkamer. En plotseling besefte ik dat het voorbij was. Ik had gewonnen en Terry was vrij.

Ik zweer je, Amanda, mijn ziel steeg op uit mijn lichaam. Ik sloot mijn ogen en gooide mijn hoofd in mijn nek en ik voelde mijn ziel opstijgen naar het plafond. Het duurde maar even en toen was ik weer terug op aarde, maar dat gevoel maakte elk moment van die vier vreselijke jaren de moeite waard. Zo'n gevoel krijg je op geen enkele andere manier.'

Amanda herinnerde zich hoe ze zich had gevoeld toen ze het 'onschuldig' had horen uitspreken in de zaak van LaTricia Sweet. Het was zo geweldig geweest om te winnen, met name omdat ze er al geen rekening meer mee had gehouden. Maar toen herinnerde Amanda zich weer wat ze op de videoband had gezien en besefte ze dat ze LaTricia's zaak onmogelijk kon vergelijken met de moord op Mary Sandowski. LaTricia deed niemand kwaad, hooguit zichzelf. Niemand hoefde bang voor haar te zijn als ze over straat liep. Maar het zou iets heel anders zijn om de persoon te verdedigen die Mary Sandowski had gemarteld.

Amanda twijfelde er niet aan dat haar vader had gemeend wat hij had gezegd. Ze wist alleen niet of ze geloofde dat de kans om een paar goede mensen te redden ooit zou kunnen opwegen tegen het vertegenwoordigen van een monster dat in koelen bloede een tepel uit de borst van een gillende vrouw kon snijden.