37

Mike Greene had dagelijks te maken met verkrachters, moordenaars en strafpleiters, maar dat weerhield hem er niet van altijd een goed humeur te hebben. Hij had zwart krullend haar, bleekblauwe ogen en een ruige snor en hoewel zijn hoofd groot was, leek het niet overgeproportioneerd omdat hij ruim een meter negentig mat en de rest van zijn lichaam zo groot was dat andere mannen hem regelmatig vroegen of hij misschien basketbal of voetbal had gespeeld. Maar dat was niet het geval. Hij keek niet eens naar sport op de televisie. Greenes grootste passie was het schaakspel. Hij had op de University of Southern California in het schaakteam gezeten. Zijn andere liefde was de tenorsax, die hij goed genoeg beheerste om af en toe mee te mogen spelen met een jazzkwartet dat in lokale clubs optrad.

Alex DeVore was een parmantig mannetje dat er altijd goedverzorgd uitzag, zelfs om half vier 's ochtends. Hij was hoofdrechercheur geweest bij twee zaken waarin Amanda met Frank had samengewerkt. Ze herinnerde zich hem als onopvallend en zakelijk.

De hulpofficier van justitie en de rechercheur nipten koffie uit plastic bekertjes aan DeVores bureau toen Amanda binnenkwam. Voor hen stond een opengeslagen kartonnen doos van Dunkin Donuts.

'Ik heb een donut en een reep voor je bewaard om te laten zien dat we niet moeilijk gaan doen over Dooling,' zei Greene tegen haar.

Amanda was uitgeput en ze rammelde van de honger. 'Hebben jullie een bak koffie voor me?' vroeg ze terwijl ze de reep pakte.

'Als je je cliënt schuld laat bekennen krijg je zelfs koffiecreamer.'

'Weinig kans. Voor zoiets wil ik op zijn minst een cafeïnevrije koffie verkeerd.'

'Shit,' zei Greene terwijl hij met zijn vingers knipte. 'We hebben alleen maar professioneel spul met cafeïne en zo dik als gesmolten teer.'

'Dan vrees ik toch dat we de ring in moeten'.

'Greene vulde een bekertje met een modderige zwarte vloeistof. Amanda nam een slok en trok een gezicht.

'Wat is dit voor gemeen spul? Als ik ooit hoor dat jullie dit aan mijn cliënten geven dan daag ik jullie voor het gerecht.'

DeVore glimlachte en Greene lachte luid.

'Dit hebben we speciaal gebrouwen voor strafpleiters.'

Amanda nam een grote hap van haar reep om de smaak van de koffie weg te krijgen.

'Kunnen jullie dokter Castle niet op een of andere manier op vrije voeten stellen?'

Greene schudde zijn hoofd. 'Dat gaat niet lukken.'

'Kom op, Mike. Ze is arts. Ze heeft patiënten waarvoor ze moet zorgen.'

'Dat is dan jammer, maar je hebt er geen idee van wat hier gaande is.'

'Laat maar 'ns horen dan.'

Greene keek naar DeVore en de rechercheur knikte. Greene leunde achteruit in zijn stoel.

'Je cliënt heeft de boerderij gebruikt als martelkamer.'

Greene pauzeerde even om te zien hoe Amanda zou reageren, maar ze zei niets en hij vervolgde zijn verhaal.

'We hebben in de kelder een man gevonden.' Greene schudde zijn hoofd en de vriendelijke glimlach verdween. 'Je mag jezelf gelukkig prijzen dat je alleen de foto's maar hoeft te zien. Maar het toppunt is het dagboek.'

'Welk dagboek.'

'Je cliënt heeft nog andere slachtoffers ontvoerd. Het dagboek is een verslag van haar martelsessies met hen. Ze heeft ze dagenlang pijn laten lijden. Ik ben niet snel ergens van onder de indruk, maar ik heb het dagboek niet helemaal kunnen lezen.'

'Is dat dagboek in dokter Castles handschrift?'

Greene schudde zijn hoofd. 'Nee, ze zijn uitgedraaid op een printer. Haar naam staat ook nergens vermeld. Het zou een stuk makkelijker zijn geweest als dokter Castle het had ondertekend, maar dat is niet het geval.'

' Hoe weet je dan dat zij het heeft geschreven?'

'We hebben een gedeelte van het dagboek bij Castle thuis gevonden toen we er vanavond huiszoeking deden. Er wordt uitgebreid in beschreven hoe ze die arme drommel die we in de kelder hebben gevonden om zeep heeft gebracht. Je krijgt er een kopietje van. Ik zou het alleen niet meteen na het eten lezen als ik jou was.

Trouwens, het voorlopig onderzoek van het gerechtelijk laboratorium heeft uitgewezen dat onze onbekende vriend zelfmoord heeft gepleegd door de aders in zijn pols kapot te bijten. Als je het dagboek doorleest, begrijp je vanzelf waarom hij het heeft gedaan. Kun je je voorstellen hoe wanhopig iemand moet zijn om zichzelf op zo'n manier van het leven te beroven?'

Het bloed trok weg uit Amanda's gezicht.

'Is er nog iets anders op de plaats van het misdrijf dat dokter Castle in verband brengt met de moord?' vroeg ze zacht.

'Je krijgt de rapporten zodra ze klaar zijn.'

'Dokter Castle zegt dat iemand haar de schuld in de schoenen probeert te schuiven.'

'Heeft ze iemand op het oog?' vroeg Greene sceptisch.

'Eerlijk gezegd hebben we allebei iemand in gedachten. Jullie hebben Justine verteld dat de politie naar de boerderij was gekomen op grond van een anoniem telefoontje naar het alarmnummer. De boerderij ligt toch op een meter of vierhonderd van de weg? Hoe kon die anonieme beller dan voldoende dichtbij komen om geschreeuw te horen?'

'Da's een goeie vraag. Ik ben ervan overtuigd dat je die wel ter overweging zult geven aan de jury.'

'Toe nou, Mike. Het lijkt er toch wel heel erg op dat iemand haar in de val heeft gelokt. Hoe zou het anders komen dat de politie precies op de plaats van het misdrijf arriveert als de moordenaar naar buiten rent.'

'Dat kun je ook aanvoeren.'

Amanda aarzelde even voordat ze de stap waagde.

'Jullie hebben meer slachtoffers gevonden, hè?'

DeVore had met een half oor meegeluisterd, maar deze vraag trok zijn aandacht. Mike trok zijn wenkbrauwen op.

'Heb je dat soms van je cliënt gehoord?'

'Dus ik heb gelijk?'

'Hoe wist je dat?'

'Dat zal ik je vertellen als jullie mij zeggen of jullie Justine Castle hebben gearresteerd omdat jullie voorwerpen met haar vingerafdrukken in het huis hebben gevonden.'

De rechercheur en de officier van justitie keken elkaar opnieuw aan.

'Ja,' zei Greene.

'Wat voor voorwerpen.'

'Een scalpel met het bloed van het slachtoffer en een mok die voor de helft was gevuld met koffie.'

Amanda liet niets merken van haar opwinding. 'Is de mok in de keuken gevonden?'

'Hoe weet jij dat?' vroeg De Vore.

Ze negeerde de vraag. 'Zijn er nog andere dingen gevonden met haren of vezels erop?'

'We hebben in een kast in de slaapkamer een operatieschort, een operatiemuts en een paar schoenen gevonden. Ze worden momenteel in het lab onderzocht. En nu is het jouw beurt om wat vragen te beantwoorden. Hoe wist je dat over die andere lichamen en de plaats waar we de mok hebben gevonden?'

Amanda nipte van haar koffie terwijl ze overwoog wat de beste manier was om Greenes vraag te beantwoorden.

'Weten jullie iets van de zaak-Cardoni?'

Mike Greene keek niet-begrijpend.

'Die kerel van die hand in Milton County,' zei DeVore.

Amanda knikte. 'Dat was ongeveer vierenhalf jaar geleden, Mike, voordat jij hier naartoe verhuisde. Dokter Vincent Cardoni was chirurg in het St. Francis en hij was getrouwd met Justine Castle.'

'Verrek, da's waar ook!' riep DeVore uit.

'Een rechercheur van de zedenpolitie in Portland, Bobby Vasquez, kreeg een anonieme tip dat Cardoni cocaïne had verborgen in een blokhut in de bergen van Milton County. Hij kon zijn informatie niet bevestigd krijgen, dus daarom brak hij in. Raad 'ns wat hij vond?'

DeVore rechtte zijn rug en Amanda zag dat hij zich langzaam maar zeker steeds meer van de zaak-Cardoni begon te herinneren.

'Waar wil je naartoe?' vroeg de rechercheur.

'Niet ver van de blokhut was een graf in het bos met negen slachtoffers. De meesten waren gemarteld. In het souterrain was een operatiekamer waar een scalpel met opgedroogd bloed en Cardoni's vingerafdrukken is gevonden. Zijn vingerafdrukken zijn ook gevonden op een koffiemok in de keuken. In Cardoni's huis is een videoband gevonden waarop was te zien hoe een van de slachtoffers werd gemarteld. Begint het al bekend te klinken?'

'Wou je soms zeggen dat Cardoni die mensen in de boerderij heeft vermoord?' vroeg Greene.

Voordat Amanda kon antwoorden zei De Vore: 'Onmogelijk. Cardoni is dood.'

'Dat weten we niet,' zei Amanda tegen de rechercheur en vervolgens richtte ze zich tot Greene. 'Niet zeker.'

'Jullie gaan me veel te snel,' zei Greene.

'Mijn vader heeft Cardoni vertegenwoordigd. Hij heeft een verzoek tot wraking van het bewijsmateriaal ingediend. Vasquez had onder ede gelogen om zijn inbraak te verbloemen en mijn pa bewees dat hij meineed had gepleegd. Het openbaar ministerie had geen enkel bewijs meer en Cardoni werd ontslagen van rechtsvervolging. Ongeveer een week later belde Cardoni me 's nachts thuis op. Hij zei dat hij me wilde ontmoeten in de blokhut in Milton County.'

'Nu herinner ik het me weer,' zei De Vore. 'Jij hebt hem gevonden!'

'Cardoni?' vroeg Greene.

'Cardoni's rechterhand. Hij lag op de operatietafel. Iemand had hem afgezaagd.'

'Wie?' vroeg Greene.

'Dat weet niemand.'

'Een onopgeloste moord, dus?'

'Misschien, misschien ook niet,' zei Amanda. 'Cardoni's lichaam is nooit gevonden. Maar als hij zijn eigen hand heeft geamputeerd, kun je het moeilijk moord noemen, nietwaar?'