30

Amanda zag haar vader, die met het vliegtuig van vijf over half tien uit LA was aangekomen, nog voordat hij haar in de menigte bij de uitgang ontwaarde. Hij zag er geërgerd uit en zijn hoofd draaide alle kanten op in een poging zijn dochter te vinden. Amanda haastte zich naar hem toe en Frank omhelsde haar. Vervolgens deed hij een stap achteruit. Hij keek haar aan.

'Alles goed?'

'Niks aan de hand, pap. Ik ben geen moment in gevaar geweest. Hoe was je vlucht?'

'Wat doet dat er toe. Je moest 'ns weten hoeveel zorgen ik me heb gemaakt.'

'Dat was helemaal niet nodig. Ik heb vanmorgen toch al gezegd dat er niks met me aan de hand was.'

Ze lieten zich door de menigte meevoeren naar de bagageband. Nu hij zag dat Amanda niks mankeerde, betrok Franks gezicht.

'Wat was dat eigenlijk voor idioot idee; in het holst van de nacht een afspraak met Cardoni in dat huis maken?'

'Ik heb gewoon gedaan wat jij ook zou hebben gedaan. Ik heb zelfs je pistool meegenomen.'

'Dat meen je niet. Je dacht toch niet dat Cardoni zich zonder slag of stoot door jou zou laten neerschieten?'

'Nee, pap. Ik dacht dat hij een cliënt was die in de problemen zat. Doe nou maar niet alsof jij in bed was blijven liggen met je dekens over je hoofd. Jij had echt niet tegen Vincent gezegd dat hij de volgende ochtend maar gewoon naar kantoor moest komen. Hij klonk wanhopig. Hij zei dat hij wist wie de mensen in Milton County had vermoord. Het ziet ernaar uit dat hij gelijk heeft gehad.'

Amanda had Frank een beknopte versie verteld van het avontuur dat ze vrijdagochtend vroeg had beleefd. Hij had regelrecht naar huis willen vliegen, maar Amanda had hem ervan weten te overtuigen dat hij gewoon zijn getuigenverklaringen moest afronden. Terwijl ze op Franks bagage wachtten, vertelde Amanda hem in geuren en kleuren wat er in de blokhut was gebeurd.

'Weten ze al of de hand van Cardoni is?' vroeg Frank toen hij zijn koffers van de band had gepakt en ze in de richting van de parkeergarage liepen.

Amanda knikte. 'Scofield heeft me op kantoor gebeld. De vingerafdrukken komen overeen.'

'Jezus.' Frank klonk onder de indruk. 'Je zult je wel een ongeluk zijn geschrokken.'

'Als ik even snel kon zwemmen als ik het huis uit ben gerend, zou ik ondertussen wel Olympisch goud aan de muur hebben hangen.'

Dat toverde een zuinig glimlachje op Franks gezicht.

'En is er al iets bekend over het lichaam?' vroeg hij.

'Ze zijn bezig de omgeving uit te kammen, maar toen Scofield belde hadden ze nog niks gevonden.'

Ze liepen een tijdje zwijgend verder. Frank legde zijn bagage in de kofferbak en Amanda startte de auto. Op weg naar de stad vertelde Frank zijn dochter over de getuigenverklaringen en vroeg hij hoe het op kantoor ging. Toen ze halverwege waren, op de snelweg, moest hij Amanda twee keer vragen naar een onderzoek dat ze voor hem zou doen, voordat ze antwoord gaf.

' Is er soms nog iets wat je dwarszit, afgezien van wat er in Milton County is gebeurd?'

'Wat?'

'Ik vroeg of er misschien nog iets anders was wat je dwarszat, behalve wat er met Cardoni is gebeurd?'

'Waarom denk je dat?' vroeg Amanda voorzichtig.

'Ik ben je vader. Ik ken je. Wil je erover praten?'

'Er is niks aan de hand.'

'Volgens mij ben je vergeten wie je voor je hebt. De beste leugenaars in deze staat hebben geprobeerd me om de tuin te leiden.'

Amanda zuchtte. 'Ik voel me zo ontzettend stom.'

'En wat is daarvan de reden?'

'Niet wat; wie. Vannacht heeft de politie me om een uur of drie laten gaan. Het was donker toen ik in Portland aankwam en ik was nog helemaal overstuur. Ik wilde gewoon niet alleen zijn, dus ik ben naar Tony gereden.'

Amanda bloosde. Het was zo gênant. Frank wachtte geduldig, totdat ze zichzelf weer onder controle had.

'Hij was niet alleen. Hij... er was een vrouw bij hem.'

Frank had plotseling het gevoel dat een grote hand zich rond zijn hart sloot.

'Het was Justine Castle. Ik... ik ben weggelopen zonder met hem te praten. Dat had ik nooit moeten doen. Het is zo onvolwassen. We zijn alleen een paar keer samen uit geweest en we hebben nooit... We zijn nooit intiem geweest. Maar goed, dat doet er nu toch niet meer toe. Tony gaat in New York een opleiding tot specialist volgen, dus hij blijft hier toch niet lang meer.'

'Hoe weet je dat?'

Amanda's gezicht kleurde.

'Ik heb hem gebeld om m'n excuses aan te bieden.' Amanda zuchtte. 'Ik mocht hem echt, pap. Ik denk dat ik gewoon teleurgesteld was.' Ze zei het op een manier die Franks hart brak.

'Misschien is Tony niet de beste man om een relatie mee te beginnen.'

Amanda keek Frank even aan en richtte vervolgens haar blik weer op de weg.

'Mag je hem dan niet?'

'Heeft hij verteld dat hij iets met Justine Castle had toen jullie met elkaar uitgingen?'

'We hadden geen serieuze relatie. Hij heeft nooit avances gemaakt. Als hij iets met Justine had, dan was dat zijn zaak. Hij heeft nooit tegen me gelogen. Ik... ik hoopte alleen op iets meer. Hoe dan ook, zoals ik al zei, het is allemaal voorbij. Tony gaat naar New York.'