16

Carleton Swindell roeide elke doordeweekse ochtend een stukje op de Willamette om daarna een douche te nemen bij zijn atletiekdub. Zijn haar was nog steeds nat toen hij enkele dagen na Vincent Cardoni's borgzitting om precies half acht de deur van zijn kantoor opende. Zodra de geneesheer-directeur het vertrek binnenliep stond Sean McCarthy op om zijn penning te laten zien.

'Ik hoop dat het geen bezwaar is dat ik hier heb gewacht, dokter Swindell,' zei McCarthy, terwijl de directeur de penning bestudeerde, 'maar er was verder niemand.'

'Dat is geen probleem. Mijn secretaresse komt pas om acht uur.'

McCarthy volgde Swindell via het voorvertrek het directiekantoor in. Diploma's van verschillende prestigieuze universiteiten, inclusief een bul van een medicijnenstudie, hingen duidelijk zichtbaar naast foto's waarop Swindell poseerde met president Clinton, de twee senatoren van Oregon en diverse andere hoogwaardigheidsbekleders. Op een lage kast onder een groot venster dat een schitterend uitzicht bood over Portland, de rivier de Willamette en drie met sneeuw bedekte bergtoppen, stonden een tennisbeker en twee onderscheidingen voor roeioverwinningen. McCarthy zag geen familiefoto's.

'Ik heb toch hopelijk geen achterstallige parkeerboetes?'

'Ik zou willen dat het zo eenvoudig lag. Ik neem aan dat u ervan op de hoogte bent dat een van de artsen uit uw ziekenhuis is aangeklaagd wegens moord.'

Swindells glimlach verdween. 'Vincent Cardoni.' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik kan het nog steeds niet geloven. Het hele ziekenhuis heeft het erover.'

'Dus u was verbaasd over de arrestatie.'

Swindell keek bedachtzaam. 'Waarom gaat u niet even zitten,' zei hij en hij liep om zijn bureau heen. Toen hij zat draaide Swindell zijn stoel in de richting van het uitzicht. Hij leunde naar achteren en drukte zijn vingertoppen tegen elkaar zodat zijn handen een piramide vormden.

'Tja, wat heet verbaasd? Het soort misdrijf - een serie moorden - natuurlijk, dat verbijstert me. Hoe kan het ook anders? Maar dokter Cardoni heeft dit ziekenhuis sinds zijn aanstelling problemen bezorgd.'

'O?'

Swindell keek peinzend.

'Ik moet bekennen dat uw bezoekje me in een lastig parket brengt. Ik weet namelijk niet of ik wel met u over dokter Cardoni kan praten. De vertrouwensrelatie en zo.'

McCarthy haalde een document uit zijn binnenzak en legde het op het bureau.

'Ik heb bij de rechter een dagvaarding gehaald voordat ik hiernaartoe kwam. Voor dokter Cardoni's dossier.'

'Ja, nou, dat is ongetwijfeld in orde. Maar ik zal het eerst aan onze advocaten moeten voorleggen. Ik zal er uiteraard voor zorgen dat ze er haast mee maken.'

'Heel graag.'

'Vreselijk. Wat een toestand.' Swindell aarzelde. 'Mag ik u in vertrouwen iets vertellen?'

'Natuurlijk.'

'Ik moet er overigens meteen bij vermelden dat ik geen bewijzen heb voor de dingen die ik ga zeggen. Laten we het maar intuïtie noemen.'

McCarthy knikte.

'Ongeveer een week geleden heeft dokter Cardoni Mary Sandowski lastiggevallen, een van onze verpleegkundigen.' Swindell schudde zijn hoofd. 'Ik heb gelezen dat zij een van de ongelukkigen was die u in dat graf in de bergen heeft gevonden.'

McCarthy knikte opnieuw.

'Cardoni is een gewelddadig mens. Vorig jaar is hij wegens mishandeling gearresteerd en ik heb van mijn personeel verschillende klachten over grofheden en beledigingen gehad. En dan zijn er nog de geruchten over drugsgebruik.'

Swindell schonk de rechercheur een grimmige blik. 'We hebben die geruchten nooit kunnen bevestigen, maar ik heb het gevoel dat ze wel eens waar zouden kunnen zijn.'

'Er is ook een arts die hier werkte in het graf gevonden.'

'Ah, Clifford,' zuchtte Swindell. 'U weet toch dat we op het punt stonden hem te schorsen?'

'Nee, dat wist ik niet.'

'Hij dronk,' zei Swindell op vertrouwelijke toon. 'De man was een hopeloze alcoholist.'

'Kende Cardoni Clifford Grant?'

'Ik neem aan van wel. Dokter Grant heeft Justine Castles interne opleiding begeleid totdat we hem ervan hebben weten te overtuigen dat het beter was als hij een tijdje verlof zou nemen. Dokter Castle is overigens met Vincent getrouwd.'

'Interessant. Zijn er nog andere dingen die Grant aan Cardoni zouden kunnen koppelen?'

'Niet dat ik weet.'

McCarthy stond op. 'Dat was het voorlopig, dokter Swindell. Bedankt. U was erg behulpzaam. En ik stel het op prijs dat u haast maakt met de dagvaarding.'

Swindell glimlachte naar de rechercheur en zei: 'Het genoegen was geheel mijnerzijds.'

Zodra McCarthy het kantoor had verlaten nam Swindell contact op met het archief. Hij wilde er zeker van zijn dat de politie alle informatie over Cardoni zo snel mogelijk ontving. Het was het minste wat hij kon doen om ze te bedanken voor het afhandelen van een uiterst vervelend probleem.

Walter Stoops verdiende zijn geld met het nalopen van letselgevallen en het vrijpleiten van dronken automobilisten. Drie jaar geleden was Stoops voor een periode van zes maanden geschorst wegens het misbruiken van geld van zijn cliënten. Het afgelopen jaar was hij na het oprollen van een Mexicaans drugskartel op grond van een onnozel technisch foutje ontsnapt aan een aanklacht wegens het witwassen van geld.

Stoops werkte vanuit een kantoor op de bovenste verdieping van een verwaarloosd, twee verdiepingen hoog gebouw langs de snelweg. De receptie was nauwelijks groot genoeg voor het bureau van de secretaresse annex receptioniste, een jonge vrouw met sprietig bruin haar en te veel make-up. Ze keek verrast op toen Bobby Vasquez binnenkwam. Vasquez kreeg niet de indruk dat Stoops veel klanten had.

'Zou u tegen meneer Stoops kunnen zeggen dat rechercheur Robert Vasquez hem wil spreken?'

Hij liet zijn penning zien en ging zitten op een stoel naast een tafeltje met wat exemplaren van de People en de Sports Illustrated die minstens een jaar oud waren. De jonge vrouw verdween door een deur aan haar linkerkant, kwam even later terug en liet Vasquez een kantoortje binnen dat nauwelijks groter was dan de receptie. Achter een houten bureau vol krassen zat een omvangrijke man in een bruin, versleten kostuum die een hoornen bril met dikke lenzen droeg. Het weinige haar dat hij had, was over de bovenkant van zijn hoofd gekamd en de boord van zijn witte overhemd was gerafeld.

Stoops schonk Vasquez een nerveus lachje. 'Maggie zegt dat u van de politie bent.'

'Dat klopt, meneer Stoops. Ik zou u graag een paar vragen willen stellen in verband met een onderzoek dat ik doe. Mag ik gaan zitten?'

'Ja, natuurlijk,' zei Stoops en hij wees op een stoel. 'Maar als dit over een van mijn cliënten gaat bestaat de kans dat ik u niet kan helpen, dat begrijpt u,' zei hij in een poging nonchalant te klinken.

'Uiteraard. Als er een probleem is hoor ik het wel,' zei Vasquez met een glimlach terwijl hij een stapel papieren uit een aktetas haalde die hij bij zich had. 'Bent u bekend met Northwest Realty, een onroerendgoedfirma in Oregon?'

Stoop fronste zijn wenkbrauwen, maar vervolgens ging hem blijkbaar een licht op.

'Northwest Realty. Ja, natuurlijk. Wat is daarmee?'

'U staat geregistreerd als tussenpersoon. Zou u me misschien wat over het bedrijf willen vertellen?'

Stoops keek plotseling bezorgd. 'Ik weet niet of ik dat wel kan doen. De vertrouwensrelatie tussen advocaat en cliënt, begrijpt u.'

'Ik zie het probleem niet, meneer Stoops.' Vasquez bladerde door zijn computeruitdraaien. 'Iedereen die dat wil kan opzoeken dat u voor dat bedrijf in 1990 in Milton County een stuk grond van ruim een hectare heeft gekocht. Uw naam staat op de eigendomsakte.'

'Eh, dat klopt.'

'Heeft u nog meer grond voor dat bedrijf gekocht?'

'Eh, nee, alleen dat perceel. Mag ik misschien weten waar dit over gaat?'

'Welke andere dingen heeft u voor Northwest Realty gedaan, behalve het kopen van de grond in Milton County?'

Stoops schuifelde zenuwachtig met zijn voeten. 'Ik praat liever niet over de zaken van mijn cliënten. Ik kan u alleen verder helpen als u mij uitlegt, waarom u deze vragen stelt.'

'Dat lijkt me redelijk,' zei Vasquez op hoffelijke toon. Hij haalde twee foto's uit zijn aktetas en gooide ze op het bureau. De foto's lagen ondersteboven voor Stoops en hij boog zich naar voren, nog niet beseffend waar hij naar keek. Hij stak een hand uit en draaide de plaatjes om. Het volgende moment trok hij wit weg. Vasquez wees op de rechter foto.

'Deze hoofden zijn gevonden in een koelkast in het souterrain van het huis dat u voor Northwest Realty heeft gekocht.'

Stoops bewoog zijn mond, maar er kwam geen geluid uit. Vasquez wees op de andere foto.

'Dit is een plaatje van een graf dat we hebben gevonden. Het ligt vlak bij het huis. Er zijn negen lichamen waarvan er twee zijn onthoofd. Al deze mensen zijn vermoedelijk gemarteld in de kamer in het souterrain waar we de hoofden hebben gevonden.'

'Jezus,' zei Stoops. Het was het enige dat hij uit kon brengen. Hij zweette hevig. 'Waarom heeft u me niet even gewaarschuwd?'

'Ik wist niet of dat nodig was. Het was niet onmogelijk dat u de lichamen misschien eerder had gezien.'

Stoops zette grote ogen op en hij sprong overeind. 'Wacht 'ns even! Ik heb hier vanmorgen over in de krant gelezen. Mijn god. Zeg, luister eens. U kunt hier niet zomaar binnenvallen om mij dit soort foto's onder m'n neus te schuiven.'

'Laat ik de vraag opnieuw stellen: wat kunt u me vertellen over Northwest Realty?'

De advocaat liet zich terugvallen in zijn stoel. Hij haalde een zakdoek tevoorschijn en veegde het zweet van zijn voorhoofd.

'Ik heb het aan m'n hart. Wist u dat?' Stoops keek opnieuw naar de foto's en wendde zijn blik af. 'Waar bent u eigenlijk mee bezig?'

Vasquez boog zich naar voren. 'Laten we ophouden met spelletjes spelen, Walter. Ik werk normaal gesproken voor Narcotica. Ik weet alles over je deal met Javier Moreno. Je bent gewoon een oplichter die een keer mazzel heeft gehad. Je bent het rechtssysteem iets schuldig en ik ben hier om te incasseren. Als je je mond niet snel opendoet, pak ik je op voor medeplichtigheid aan moord.'

Stoops keek ontzet. 'U denkt toch niet... Hé, wat is dit voor gezeik?'

Vasquez stond op en haalde zijn handboeien tevoorschijn. 'Walter Stoops, de wet verplicht me je te vertellen dat alles wat je zegt tegen je kan en zal worden gebruikt...'

Stoops maakte een hulpeloos gebaar. 'Wacht nou even. Ik heb niks met dat zaakje te maken,' zei hij terwijl hij op de foto's wees. 'Ik ben me alleen een ongeluk geschrokken, toen ik die hoofden zag, dat is alles. Zoiets gaat je niet in de kouwe kleren zitten.' Stoops veegde opnieuw zijn voorhoofd af. 'Ga uw gang, stel uw vragen maar.'

Vasquez ging zitten, maar hij legde de handboeien op het bureau zodat Stoops ze kon zien.

'Wie is de eigenaar van het perceel in Milton County?'

'Dat kan ik u niet zeggen.'

Vasquez reikte naar de handboeien.

'U begrijpt het niet,' zei Stoops wanhopig. 'Ik weet niet wie de eigenaar is. Die kerel heeft per post contact opgenomen. Ik weet trouwens niet eens of het wel een man is. Het zou evengoed een vrouw kunnen zijn. We hadden afgesproken dat ik een landelijk gelegen stukje grond zou zoeken met een huis erop. Het moest afgelegen liggen. Er was een hele waslijst met eisen. Ik had er beter niet op in kunnen gaan, maar... Nou ja, om u de waarheid te zeggen, ik had problemen met de fiscus en ik was geschorst, dus er kwam bijna geen geld binnen. Ik kreeg er een leuk bedragje voor en er leek niks mis met wat de koper vroeg. Het was gewoon een onroerendgoed-transactie.'

'Waarom heb je dat bedrijfje opgericht?'

'Dat was een ideetje van de koper. Hij wilde dat ik de grond op naam van het bedrijf kocht. We spraken af dat ik cheques aan toonder en postwissels zou krijgen om het bedrijf op te richten. Vervolgens zou ik foto's en beschrijvingen van onroerend goed dat aan de eisen voldeed naar een postbus sturen. Als de cliënt een geschikt object vond zou het bedrijf het kopen. Het klonk een beetje vreemd, maar het leek me niet illegaal. Het was de enige transactie die ik ooit voor Northwest Realty heb verricht. Nadat ik de grond had gekocht heb ik nooit meer iets van die kerel gehoord.'

'Zegt de naam Vincent Cardoni je iets?'

'Ik ken hem alleen uit de krant van vanmorgen.'

'Mag ik het dossier van Northwest Realty even zien?'

'Ik heb niet echt veel keus, hè?'

Stoops stond op en trok een grijze ladenkast open die in een hoek van zijn kantoortje stond. Hij overhandigde Vasquez een dossiermap en ging weer zitten. Vasquez bladerde de documenten door. Het enige wat hem interesseerde, waren de fotokopieën van de cheques aan toonder en de postwissels, allemaal in bedragen van minder dan tienduizend dollar en met een totaal van bijna driehonderdduizend dollar. De betekenis van de bedragen was onmiddellijk duidelijk voor iemand die zich bezighield met drugsdealers. Het verkopen van drugs was simpel, maar het gebruiken van het geld dat je ervoor kreeg was een stuk lastiger. De wet verplichtte banken om transacties van tienduizend dollar of meer aan te geven zodat van personen of instanties die dergelijke transacties verrichtten dossiers konden worden bijgehouden. Om dit probleem te vermijden verrichtten drugsdealers geen kastransacties van meer dan tienduizend dollar.

'Kan ik een kopie van het dossier krijgen?' vroeg Vasquez.

'De correspondentie kan ik niet kopiëren, maar de rest mag u hebben.'

Vasquez had de man natuurlijk nog meer onder druk kunnen zetten om kopieën los te krijgen van de brieven in het dossier, maar er stond niets in wat hij kon gebruiken. Ze waren geschreven op een computer en geen ervan was ondertekend. Hij nam genoegen met de rest van het dossier.

Vasquez nam plaats in de wachtkamer terwijl Stoops' secretaresse met het dossier de gang in liep om het te kopiëren. Hij was teleurgesteld. Hij had erop gerekend dat hij Cardoni via Stoops in verband had kunnen brengen met de blokhut in Milton County, maar het zag ernaar uit dat Cardoni zijn sporen zorgvuldig had uitgewist. Niet dat het er iets toe deed. De bewijzen tegen de man waren overweldigend. Je had de voorwerpen met zijn vingerafdrukken die in de blokhut waren gevonden en de videoband die was gevonden in zijn huis in Portland. Als de jury de tape eenmaal had gezien, was het gedaan met Cardoni. En toch, zo dacht Vasquez, zou het aardig zijn geweest als hij nog een extra bewijsstuk had, dat Cardoni in verband bracht met het perceel waar de moorden waren gepleegd.