57

 

Amanda was bezig met een verzoek tot inzage van een strafdossier, toen de intercom zoemde.

'Ik heb Mary Ann Jager aan de lijn,' zei de receptioniste.

Amanda herkende de naam van de advocate die de boerderij had gekocht.

'Met Amanda Jaffe. Wat kan ik voor u doen?'

'Ik, eh, ik weet niet of ik hiervoor bij de juiste persoon ben.' Jager klonk nerveus. 'U vertegenwoordigt toch Justine Castle?'

'Ja.'

'Klopt het dat Robert Vasquez voor u werkt?'

'Ja.'

'Hij, eh, hij is onlangs hier geweest met vragen over een stuk grond. Het gaat om het huis waar al die mensen zijn vermoord. Ik heb gelezen dat Castle is beschuldigd van de moorden en dat u haar advocaat bent. Aangezien ik Vasquez niet kan bereiken heb ik besloten u te bellen.'

'Waar gaat het over?'

'Er is hier ook iemand anders geweest om naar het perceel te vragen. Meneer Vasquez heeft me een foto laten zien, maar dat was hem niet. Hij, eh, hij zei dat ik er wat mee kon verdienen als ik hem kon vertellen wie het was. Bent u nog steeds geïnteresseerd?'

'Ja.'

'Ik heb behalve meneer Vasquez nooit iemand over die man verteld, zelfs de politie niet, dus jullie zouden het als enigen weten.'

'Wie was het?'

'Vasquez zei dat hij me zou betalen voor de informatie.'

'Hoeveel zou hij u ervoor geven?'

'Waarom komt u niet even naar mijn kantoor met driehonderd dollar. Ik zit maar een paar blokken van u vandaan.'

Amanda klopte op Franks deurpost.

'Heb je even?' vroeg ze toen Frank opkeek van zijn werk.

'Natuurlijk. Wat is er?'

'Ik ben net bij Mary Ann Jager geweest, de advocate die de boerderij heeft gekocht waar de lichamen zijn gevonden in de zaak-Castle. Toen Bobby Vasquez haar ernaar vroeg zei ze dat er nog iemand anders was geweest die naar het perceel had gevraagd. Bobby heeft haar een oude foto van Cardoni laten zien, maar ze kon hem niet identificeren. Gisteravond zag ze de man op het nieuws in een reportage over Justines zaak. Omdat ze Vasquez niet kon bereiken heeft ze mij gebeld.'

'En wie is het?'

'Cardoni.'

'Maar je zei net toch...'

'De foto die Vasquez had laten zien was genomen voordat Cardoni plastische chirurgie had ondergaan.'

Frank trok zijn wenkbrauwen op. 'Dat slaat nergens op. Waarom zou Cardoni zijn identiteit aan Jager bekendmaken als hij toch al eigenaar was van de boerderij?'

'Dat heeft hij ook niet gedaan.'

'Wil je soms zeggen dat...'

'Er zijn een paar dingetjes aan de zaak-Cardoni die me altijd hebben dwarsgezeten. Wie heeft bijvoorbeeld dat eerste anonieme telefoontje naar Vasquez gepleegd?'

'Martin Breach. Justine.' Frank haalde zijn schouders op. 'Het kan iedereen zijn geweest die Cardoni voor de voeten heeft gelopen.'

'Martin Breach kan het niet zijn geweest,' zei Amanda. 'Waarom zou hij Cardoni willen laten oppakken als die in ruil voor een deal met de politie tegen hem zou kunnen getuigen? Breach zou eerder geneigd zijn hem te laten vermoorden.'

'Daar zit wat in,' antwoordde Frank bedachtzaam. 'En Justine kan het telefoontje ook niet hebben gepleegd.'

'Waarom niet?'

'Ze wist helemaal niks van die blokhut. Die had Cardoni in het geheim gekocht.'

'De politie heeft nooit kunnen bewijzen dat Cardoni de eigenaar van de blokhut was. Stel nu eens dat dat niet zo was? Dat hij van Justine was?'

'Denk je dat Justine de moorden in Milton County op haar geweten heeft?'

'Dat heeft Cardoni altijd beweerd.'

Frank liet het idee even op zich inwerken, maar vervolgens schudde hij zijn hoofd.

'Dat slaat nergens op. Zelfs als Justine op de hoogte was van de blokhut, hoe wist ze het dan van Martin Breach? Volgens de beller had Cardoni zijn cocaïne van Breach.

Hoe dan ook, je moet nu niet proberen te bewijzen dat Justine Castle een moordenares is. Ten eerste is dat een klus voor de politie en ten tweede moet je niet uit het oog verliezen dat dokter Castle je cliënt is. Zelf als je de bewijzen in handen had zou het grootste deel ervan, zoals de informatie die je van Jager hebt, vertrouwelijk zijn. Bovendien zit je op het verkeerde spoor. Ik twijfel er niet aan dat Cardoni schuldig is.'

'Waarom ben je daar zo zeker van?'

'Herinner je je de koffiemok met Cardoni's vingerafdrukken nog die de politie in de blokhut in Milton County heeft gevonden?'

Amanda knikte.

'Het feit dat Cardoni's vingerafdrukken op de mok zijn gevonden is nooit openbaar gemaakt.'

'O nee?'

'Nee. De politie houdt altijd iets achter om de valse bekentenissen eruit te filteren. Ik begon argwaan te krijgen toen in de boerderij een koffiemok werd gevonden met Justines vingerafdrukken. Niemand wist iets van Cardoni's vingerafdrukken op de mok in de blokhut, alleen hijzelf.'

'Hoe weet je dat?'

'Toen ik hem vertegenwoordigde heb ik tegen hem gezegd dat zijn vingerafdrukken op de mok waren gevonden. Alleen iemand die op de hoogte was van de koffiemok in de Milton County-zaak zou de moeite nemen om Justines mok uit het ziekenhuis te stelen en hem naar de boerderij te brengen.'

'Als dat al is gebeurd. Stel nu eens dat Justine de mok heeft meegenomen en tijdens het werk een kop koffie heeft gedronken?'

Franks zelfvoldane glimlach verdween. 'Dat is een verontrustende gedachte.'

Amanda bedacht dat Frank misschien nóg een verkeerde conclusie had getrokken. Hij had gezegd dat Justine het anonieme telefoontje naar Vasquez niet kon hebben gepleegd omdat de beller op de hoogte was van Martin Breach en Justine niet. Maar Justine zou natuurlijk wel het een en ander over Breach hebben geweten als ze inderdaad Clifford Grants compagnon in de orgaanhandel was geweest.

Amanda stond op het punt om dit tegen haar vader te zeggen toen de intercom zoemde en de receptioniste meldde dat Sean McCarthy in de wachtkamer zat en Amanda wilde spreken. Frank zei dat ze McCarthy kon doorsturen naar zijn kantoor. De rechercheur zag er nog bleker uit dan anders en zijn bewegingen waren ongewoon traag.

'Middag, Frank, Amanda,' zei de detective.

'Middag, Sean,' antwoordde Frank. 'Je ziet eruit alsof je wel een kop koffie kunt gebruiken. Zal ik even wat laten komen?'

'Als dat zou kunnen. Ik ben nog niet naar bed geweest en als ik m'n rokertjes niet had gehad was ik allang ingestort.'

Terwijl McCarthy ging zitten vroeg Frank zijn secretaresse of ze een kop koffie voor de rechercheur wilde brengen.

'En? Wat brengt jou hier?' vroeg Frank.

'Bobby Vasquez.' McCarthy keek Amanda aan. 'Een vrachtwagenchauffeur heeft hem gevonden op een parkeerplaats langs de 1-5. Hij ligt in het provincieziekenhuis.'

Amanda trok wit weg.

'Wat is er gebeurd?' vroeg Frank.

'Hij is bewusteloos geslagen. Hij heeft een flinke klap op z'n hoofd gehad en hij is er niet best aan toe.'

Amanda voelde zich licht in het hoofd worden. 'Heeft Cardoni... Was hij degene die...?'

'We denken van wel,' antwoordde McCarthy. 'We zijn naar zijn hotelkamer gegaan om met hem te praten. Hij was niet thuis, maar we hebben wel een kaartje in zijn prullenbak gevonden en een dagboekpagina die lijkt op de verslagen die we in de boerderij hebben gevonden. We hebben je visitekaartje in Vasquez' portefeuille gevonden en ik vroeg me af of je misschien kon vertellen wat Bobby op die parkeerplaats te zoeken had.'

Amanda stond op het punt om McCarthy te vertellen dat Vasquez voor Justine als lijfwacht werkte, maar ze bedacht zich. Waarom was Vasquez naar die parkeerplaats gegaan, terwijl hij Justine had moeten bewaken? Amanda had geen bewijzen voor het feit dat Justine iets had misdaan en ze herinnerde zich wat Frank had gezegd over de verplichtingen die ze had jegens haar cliënte.

'Vasquez werkt met mij samen aan de zaak-Castle, maar ik heb er geen idee van waarom hij op die parkeerplaats was,' zei Amanda tegen de rechercheur. 'Komt het weer goed met Bobby?'

'Toen ik uit het ziekenhuis wegging konden de artsen er nog niks over zeggen.'

Amanda voelde zich afschuwelijk.

'Gaan jullie Cardoni arresteren?' vroeg Frank.

'We zijn naar hem op zoek. Zolang we hem nog niet hebben zou ik jullie willen vragen de ogen open te houden. We hebben geen reden om aan te nemen dat Cardoni het op jullie heeft voorzien, maar we maken ons zorgen om de veiligheid van iedereen die op een of andere manier iets met hem te maken heeft.'

 

Normaal gesproken zette Amanda spanningen van zich af door middel van lichaamsbeweging, maar ze was te moe om oefeningen te doen. Van naar huis gaan kon geen sprake zijn omdat ze momenteel niet in staat was om alleen te zijn. Ze aarzelde even, pakte vervolgens de telefoon op en belde Tony Fiori in het ziekenhuis.

'Hoe voel je je?' vroeg ze.

'Als Sly Stalone aan het einde van Rocky.'

'Is het wel verstandig om te werken?'

'Hé, als Sly vijftien rondes tegen de kampioen kan vechten zonder op te geven, dan kan ik me niet laten tegenhouden door een paar gebroken ribben. En hoe is het met jou?'

'Bobby Vasquez, die samen met mij aan een zaak werkte, ligt in het ziekenhuis. De politie denkt dat Cardoni het heeft gedaan.'

'O, shit. Hoe is hij eraantoe?'

'Ik weet het niet, maar ik voel me belabberd.'

'Heb je iemand nodig om tegen te praten?'

'Als dat zou kunnen, Tony.'

'Ik ben over een uur klaar. Kom maar naar mijn huis, dan zie ik je daar.'

'Dat is een geweldig idee.'

 

Tony gaf Amanda aanwijzingen om het huis te vinden dat hij had gekocht toen hij naar Portland was teruggekomen. Het lag ten zuiden van de stad op een hectare bosgrond, een paar kilometer van de snelweg. Amanda vond zonder moeite het kronkelende landweggetje dat ernaartoe voerde. Ze was nog niet uit haar wagen gestapt of Tony sloeg zijn armen om haar heen. Ze hielden elkaar even vast en vervolgens deed Tony een stap terug om Amanda aan te kijken.

'Hoe voel je je?'

Amanda knikte. 'Het gaat alweer wat beter. Dank je.'

Het begon te regenen en ze haastten zich naar binnen. Tony's huis was een moderne blokhut met een grote stenen open haard en een hoog schuin dak met bovenin kolossale ongeschilderde balken. Tussen de grote woonkamer en de moderne keuken bevond zich geen muur. In een kort gangetje waren een kantoor, een toilet en de trap naar de kelder. Een brede trap voerde omhoog naar een slaapzolder die uitkeek over de benedenverdieping.

In de open haard waren houtblokken opgestapeld en in een rieten mand naast de haard lag een stapel oude kranten. Tony had het papier gebruikt om het vuur aan te maken. Amanda luisterde naar het knisperen van de vlammen en het rikketikken van de regen op het dak. De warmte van het vuur nam al snel de kilte uit de kamer weg.

'Kan ik iets voor je inschenken?' vroeg Tony toen het vuur goed brandde. 'Je ziet eruit alsof je wel wat kunt gebruiken.'

'Ik hoef niks.'

Ze klonk uitgeput.

'Wat is er precies gebeurd?'

'Bobby Vasquez vroeg of ik hem wilde inhuren om aan Justines zaak te werken. Mijn vader vertrouwde hem niet, maar ik wel, dus heb ik net zo lang met hem gepraat totdat hij toegaf.' Amanda klonk alsof ze een enorme last op haar schouders droeg. 'Toen Justine uit de gevangenis kwam heb ik haar Bobby Vasquez als lijfwacht aangeboden. En nu ligt hij zwaargewond in het ziekenhuis en... Ik weet het niet, het is op een of andere manier net of het mijn schuld is.'

Tony ging naast Amanda zitten en nam haar in zijn armen.

'Het is niet jouw schuld. Vasquez is een volwassen man. En je zei net dat hij zelf om de opdracht had gevraagd.'

Amanda drukte zich tegen hem aan, wat haar een veilig en geruststellend gevoel gaf.

'Ik weet het, je hebt gelijk. Maar dat maakt het er niet beter op. Stel nu eens dat hij doodgaat?'

Tony streelde Amanda's haar en vervolgens kuste hij haar voorhoofd. Het was precies wat ze nodig had. Amanda wilde alles vergeten; Cardoni, Justine Castle, Bobby Vasquez' vreselijke ongeluk. Ze bracht haar gezicht omhoog. Hun lippen ontmoetten elkaar en ze drukte zich tegen hem aan.

'Wat er ook gebeurt, het is niet jouw schuld,' fluisterde hij.

Het waren precies de goede woorden. Amanda pakte Tony vast en kuste hem vurig op de mond. Hij beantwoordde de kus even hartstochtelijk en ze zonken weg in het dikke witte kleed voor de open haard. Plotseling huiverde Tony en Amanda trok zich geschrokken terug. Ze was zijn verwondingen vergeten.

'Heb ik je pijn gedaan?'

'Een beetje,' antwoordde hij lachend. 'Kun je dit misschien ook voorzichtig?'

Amanda legde een hand op Tony's borst. 'Ga maar op je rug liggen.'

Tony ging op het kleed liggen en Amanda begon haar kleren uit te trekken. Tony reikte omhoog en speelde met haar borsten terwijl ze probeerde de knopen van haar bloes los te maken. Door de aanraking van zijn vingers kon ze zich moeilijk concentreren en de knopen glipten een paar keer uit haar vingers. Uiteindelijk gaf ze het helemaal op. Tony trok haar naar zich toe. Hij streelde haar dijen en zijn hand bewoog zich met een vederzachte aanraking omhoog totdat zijn vingers in haar gleden. Amanda sloot haar ogen en ging volledig op in Tony's liefkozingen. Zijn handen leken overal tegelijk en elke beweging deed haar huiveren. Al snel woedde in Amanda's lichaam een wervelstorm. Haar ademhaling kwam met horten en stoten en haar lichaam maakte onwillekeurige bewegingen. Toen ze klaarkwam kneep ze haar benen tegen elkaar om Tony's vingers in zich te houden. Na een tijdje ontspande ze haar benen en trok Tony zijn hand weg. Ze opende haar ogen. Het kostte haar even moeite om scherp te kijken. Hij keek naar haar. Ze had nog steeds al haar kleren aan. Haar ademhaling was onregelmatig. Tony glimlachte.

'Je hebt sterke benen.' Hij schudde zijn hand heen en weer. 'Volgens mij zijn m'n vingers gebroken. Ik weet niet zeker of ik m'n knopen wel kan losmaken.'

Amanda bloosde.

'Zou jij het misschien kunnen doen?' vroeg hij.

Amanda knikte. Ze was nog te uitgeput om iets te kunnen zeggen. Tony kwam naast haar liggen en ze begon hem uit te kleden. Terwijl zij bezig was speelde hij met haar lichaam. Tegen de tijd dat ze allebei naakt waren was ze compleet vergeten waar ze was.

 

Amanda lag in Tony's armen. Ze kon de warmte van het vuur op haar rug voelen. Op het dak roffelde de regen.

'Misschien zou het een goed idee zijn als je een tijdje hier bleef,' zei Tony. 'Ik vind het geen prettige gedachte dat je alleen thuiszit terwijl Cardoni vrij rondloopt.'

'Ik denk niet dat hij het op mij heeft voorzien. Waarom zou hij?'

'Waarom had hij het voorzien op de mensen die hij heeft vermoord? Cardoni denkt niet logisch.'

Amanda herinnerde zich de manier waarop Cardoni tijdens de zitting naar haar had gekeken. Ze herinnerde zich ook McCarthy's waarschuwing.

'Hé, het is hier geen gevangenis,' zei Tony. 'Ik kook veel beter dan de koks in de nor.'

Amanda glimlachte. 'Oké, je hebt me overtuigd.'

'Over eten gesproken; ik barst van de honger. Boven is een badkamer en in de kast hangt een trainingspak dat je kunt aantrekken. Terwijl jij onder de douche staat flans ik even een lekker hapje in elkaar.'

Amanda bedacht dat ze al uren niets had gegeten. Tony pakte zijn spijkerbroek en overhemd en liep naar het toilet op de begane grond om zich te wassen. Amanda raapte haar verkreukelde kleren van de grond en liep de trap op naar de zolder. Onder een hoog raam stond een enorm bed. Amanda streek haar kleren glad en hing ze opgevouwen over een stoel. In Tony's kast hing een blauw trainingspak.

Amanda knipte het licht in de badkamer aan. Tony had een bubbelbad en een ruime douchecabine met meerdere douchekoppen. Ze legde het trainingspak op de tegeltjes naast de wasbak, draaide de kraan open en keek even naar het spetterende water voordat ze in de cabine stapte. Het was koud in de badkamer en het warme water voelde zalig aan. Ze sloot haar ogen, legde haar hoofd in haar nek en liet het water over haar lichaam stromen terwijl ze probeerde op te gaan in de pulserende waterwolk. Maar het lukte haar niet. De zaak-Castle bleef haar bezighouden.

In feite was haar rol in Justines zaak uitgespeeld. Justine was vrij en de aanklacht zou binnenkort niet ontvankelijk worden verklaard. Ze zou eigenlijk trots moeten zijn, maar dat was ze niet. En de zaak was nog niet voorbij. Cardoni liep ergens rond, Bobby Vasquez, zijn laatste slachtoffer, lag in een ziekenhuis en Justine Castle vreesde voor haar leven. De afloop was onbevredigend, zeker niet zoals in de boekjes, waar alle losse eindjes uiteindelijk bleken te leiden naar een uiterst zorgvuldig dichtgetrokken knoop.