35

Pas toen de telefoon voor de derde keer overging ontwaakte Amanda uit haar slaap. Bij de vierde keer reikte ze in het donker naar de hoorn. Op haar digitale wekker stond '2:13'.

'Mevrouw Jaffe?'

'Ja?' antwoordde Amanda slaapdronken.

'Met Adele van de antwoorddienst. Het spijt me dat ik u stoor.'

'Dat is niet erg.'

Amanda zwaaide haar benen over de rand van het bed en ging zitten.

'Ik heb een vrouw aan de lijn. Ze belt vanaf het politiebureau en ze vraagt naar uw vader.'

'Mijn vader is op vakantie.'

'Dat weet ik. Ik heb gezegd dat u zijn telefoontjes aanneemt en dat vond ze goed.'

'Zei ze ook waar het over ging?'

'Nee. Alleen dat ze u moest spreken.'

Amanda zuchtte. Het was maandagmorgen twee uur en ze zat absoluut niet te wachten op een dronken automobiliste, maar als je strafpleiter was hoorden dit soort nachtelijke telefoontjes erbij.

'Verbind haar maar door, Adele.'

Adele maakte plaats voor Tony Bennett die zong: 'I left my heart in San Francisco.' Amanda zuchtte en wreef in haar ogen.

'Spreek ik met Amanda Jaffe?'

Amanda opende haar ogen. Ze kende die stem.

'Met Justine Castle. We hebben elkaar een paar jaar geleden ontmoet.'

Amanda voelde een rilling langs haar ruggengraat lopen.

'U bent de vrouw van Vincent Cardoni.'

Amanda zag plotseling de lange blonde dokter voor zich die bij Tony Fiori de trap af was gekomen op de avond waarop ze de hand van Cardoni had ontdekt. Ze greep de hoorn stevig vast.

'Waarom wilt u zo laat mijn vader nog spreken?'

'Er is iets vreselijks gebeurd.'

Amanda hoorde dat de stem van de arts onvast klonk.

'Ik... ik ben gearresteerd.'

Ditmaal was het beven nog duidelijker, alsof Justine zich maar met moeite kon beheersen.

'Waar belt u vandaan?'

'Het Justitieel Centrum.'

'Is er iemand bij u?'

'Rechercheur De Vore en een hulpofficier van justitie, Mike Greene.'

Amanda was nu klaarwakker. Mike DeVore was van Moordzaken en hield zich vrijwel uitsluitend bezig met gevallen waarin de doodstraf werd geëist.

'Luisteren DeVore en Greene mee?' vroeg Amanda.

'Ze zitten in de kamer.'

'Beantwoord mijn vragen alleen met ja en nee en zeg verder niks, tenzij ik zeg dat het in orde is. Begrepen?'

'Ja.'

'Bent u gearresteerd voor een ernstig misdrijf?'

'Ja.'

'Moord?'

'Ja.'

'Ik kom eraan. Vanaf nu praat u met niemand meer, alleen met mij. Is dat duidelijk?'

'Ja, maar...'

'Luister goed, dokter Castle. Alex DeVore en Mike Greene zijn erg aardig, maar ze zijn ook gespecialiseerd in het ter dood veroordelen van mensen. Ze doen dat bijvoorbeeld door zich heel vriendelijk op te stellen nu u verward en bang bent en onder zware druk staat. U zou ze in vertrouwen kunnen gaan nemen omdat ze zo aardig zijn en u zou van alles tegen ze kunnen zeggen waarvan u niet beseft dat ze het in de rechtszaal zullen gebruiken om u aan het kruis te nagelen.

Ik zal het voor de duidelijkheid nog een keer herhalen. U praat met niemand - ik herhaal - niemand over deze zaak tenzij ik zeg dat het mag. Heeft u dat begrepen?'

'Ja.'

'Goed. Mag ik dan nu meneer Greene even spreken?'

'Hallo, Amanda,' zei Mike Greene even later.

Amanda was niet in de stemming voor een gezellig gesprekje.

'Dokter Castle zegt dat jullie haar hebben gearresteerd. Mag ik misschien weten waarvoor?'

'Uiteraard. Twee hulpsheriffs hebben haar op heterdaad betrapt toen ze probeerde te vluchten uit een huis waar een moord is gepleegd.'

'Heeft ze bekend?'

'Ze beweert dat ze het niet heeft gedaan.'

'En jullie hebben haar toch gearresteerd.'

'Natuurlijk. We arresteren altijd mensen van wie we kunnen bewijzen dat ze schuldig zijn.'