3

Mary Sandowski stormde naar buiten door de deuren van de operatiezaal. De verpleegkundige rende door de drukke ziekenhuisgang met haar blik op de grond gericht om de tranen te verbergen die over haar wangen rolden. Even later klapten de deuren opnieuw open en haastte dokter Vincent Cardoni zich achter haar aan. Toen de krachtig gebouwde chirurg Sandowski had ingehaald greep hij de slanke vrouw bij de elleboog en draaide hij haar om zodat ze hem in de ogen moest kijken.

'Incompetente trut!'

Bezoekers, patiënten en ziekenhuispersoneel bleven staan en keken verbaasd naar de woedende arts en de vrouw die hij uitschold.

'Ik heb nog geprobeerd te zeggen...'

'Je hebt de flessen verwisseld, stom wijf!'

'Niet waar. U...'

Cardoni drukte haar tegen de muur en boog zich naar voren totdat zijn gezicht nog maar een paar centimeter verwijderd was van de ineengedoken verpleegkundige. De pupillen van zijn bloeddoorlopen ogen waren verwijd en de pezen in zijn nek stonden gespannen.

'Spreek me niet tegen!'

'Vincent, waar ben jij mee bezig?'

Cardoni draaide zich om. Er naderde een lange vrouw met caramelkleurig haar en een atletisch figuur. Ze droeg een wijde bruine jurk en een witte doktersjas. Haar koude ogen hadden de kleur van jade.

Cardoni verplaatste zijn woede naar de nieuwkomer.

'Dit gaat je niks aan, Justine.'

De vrouw bleef op een paar passen van Cardoni staan.

'Blijf met je handen van haar af, anders sleep ik je voor het medisch tuchtcollege. Ik denk niet dat je een nieuwe klacht overleeft, en deze keer zijn er voldoende getuigen.'

'Is er een probleem, dokter Castle?'

Justine keek even naar de breedgeschouderde man in groene operatie-kleding die plotseling naast haar stond. De witte letters op zijn plastic naamkaartje gaven aan dat hij Anthony Fiori heette.

'Er is geen probleem, want dokter Cardoni staat op het punt te vertrekken,' zei Justine terwijl ze haar blik weer op Cardoni vestigde. Op de slaap van de chirurg klopte een ader, en elke spier in zijn lichaam stond gespannen. Maar plotseling zag hij de menigte die zich had verzameld, en hij liet Sandowski's elleboog los.

'Mijn god,' zei ze zachtjes, maar wel zo hard dat hij het kon horen. 'Heb je soms drugs gebruikt? Opereer je onder invloed?'

Cardoni balde zijn vuisten. Heel even leek het alsof hij Justine een mep wilde verkopen, maar toen draaide hij zich om en begon zich een weg tussen de toeschouwers door te banen. Sandowski zakte in elkaar tegen de muur. Fiori ving haar op.

'Gaat het een beetje?' vroeg hij zachtjes.

Ze knikte terwijl ze haar tranen de vrije loop liet.

'Ik stel voor dat we even een wat rustiger plekje opzoeken,' zei Justine. Ze nam Sandowski bij de arm en loodste haar via een zijgang naar een slaapkamer voor artsen die de interne opleiding volgden. Justine hielp de uit het lood geslagen verpleegkundige op een smalle metalen brits die tegen een van de muren stond en ging naast haar zitten. Fiori haalde een kopje water.

'Wat is er gebeurd?' vroeg Justine zodra Sandowski zichzelf weer enigszins in de hand had.

'Hij zei dat ik de flessen had verwisseld, maar dat was niet zo. Hij vulde de injectiespuit zonder te kijken.'

'Ik geloof niet dat ik het helemaal begrijp. Begin eens bij het begin.'

Sandowski haalde diep adem.

'Dat is beter. Ontspan je maar.'

'Dokter Cardoni was bezig met een handwortelkanaaloperatie. Daarbij moet de hand worden verdoofd met lidocaïne.'

Justine knikte.

'Daarna spoel je de wond uit met waterstofperoxide en dan hecht je hem.'

Justine knikte opnieuw.

'De lidocaïne en de waterstofperoxide zaten in twee flessen. Dokter Car-doni stond erop de spuit zelf te vullen, maar hij keek niet naar wat hij deed.'

'Heeft hij de patiënt geïnjecteerd met waterstofperoxide in plaats van lidocaïne?' vroeg Justine ongelovig.

'Ik probeerde hem te vertellen dat hij een fout maakte, maar hij zei dat ik m'n mond moest houden. Toen mevrouw Manion, de patiënte, begon te klagen dat het prikte, heeft hij haar opnieuw geïnjecteerd en toen begon ze te schreeuwen.'

'Niet te geloven,' zei Justine, en ze schudde vol afschuw haar hoofd. 'Hoe kan hij in vredesnaam lidocaïne en waterstofperoxide door elkaar hebben gehaald? De ene vloeistof is helder en in de andere zitten belletjes. Dat is net als champagne verwarren met water.'

'Ik heb echt geprobeerd het tegen hem te zeggen, maar hij gaf me geen kans. Ik weet niet wat er was gebeurd als dokter Metzier hem niet had tegengehouden. Het was echt niet mijn schuld. Ik zweer dat ik de flessen niet heb verwisseld.'

'Wil je dit melden? Ik kan je verklaring bevestigen.'

Sandowski schrok. 'Nee, nee. Dat hoeft toch niet?'

'De beslissing is aan jou.'

Sandowski's ogen sperden zich open van angst. 'U gaat het toch niet rapporteren?'

'Niet als jij dat niet wilt,' antwoordde Justine op geruststellende toon.

Sandowski liet het hoofd hangen en begon opnieuw te huilen. 'Ik haat die man. Jullie weten niet hoe hij is.'

'O, maar dat weet ik heel goed,' zei ze. 'Ik ben met die smeerlap getrouwd.'

Fiori keek verrast.

'We leven gescheiden,' zei Justine op scherpe toon.

Ze gaf Sandowski een papieren zakdoekje. 'Waarom neem je de rest van de dag geen vrij?' stelde Justine voor. 'Wij regelen het wel met de hoofdverpleegkundige.'

Sandowski knikte, en Fiori liep naar de telefoon om door te geven dat de verpleegkundige naar huis ging.

'Er moet iets aan die man worden gedaan,' zei Justine zodra Sandowski was vertrokken.

'Meende je het toen je Cardoni van opereren onder invloed beschuldigde?'

Justine keek Fiori aan. Ze bloosde.

'Zonder cocaïne komt hij de dag niet door. Als het zo doorgaat, begaat hij nog een keer een enorme blunder. Daar kun je gewoon op wachten. Als er niks aan wordt gedaan, gaan er straks mensen dood. Maar ik kan niks zeggen. Hij is een gevestigd chirurg en ik ben maar een arts-assistent. En daar komt nog eens bij dat ik van hem wil scheiden. Er is geen mens die me serieus neemt.'

'Ik snap wat je bedoelt,' antwoordde Fiori peinzend. 'Je zit in een moeilijke positie. Zeker als Sandowski dit niet rapporteert.'

'Dat kan ik niet van haar verlangen. Ze is doodsbang.'

Fiori knikte.

'Nog bedankt voor je hulp, trouwens. Ik weet niet wat Vincent had gedaan als jij er niet was geweest.'

Fiori glimlachte. 'Volgens mij kon je het zelf ook heel goed af.'

'Toch bedankt.'

'Hé, als je zo laag op de medische ladder staat als wij, moet je elkaar steunen.'

Fiori keek op de klok aan de muur. 'Oei, ik moet er weer 's vandoor, anders ben ik te laat voor mijn afspraak met een lipoom.'

De knappe arts-assistent vertrok met vastberaden tred de gang in. Justine Castle keek hem na totdat hij om een hoek verdween.