Hoofdstuk 9

==

Twee dagen later, toen de grasklokjes al begonnen te verdorren, zag Adam Stevie zwiepend met haar tas de sportschool binnenkomen en haar lidmaatschapskaart bij de balie tonen. Hij wist dat ze hem gezien had en net deed alsof dat niet zo was door vrolijk te fluiten en naar alle kanten te kijken behalve zijn richting op. Best zielig eigenlijk. Ze kwam hier elke ochtend sinds ze lid was geworden. Hij had haar gegevens bekeken om te zien wanneer dat precies was. De datum alleen al gaf onmiskenbaar aan waarom ze tekeerging op de loopbanden, hoewel ze niet zou afvallen door eerst als een waanzinnige te zweten en daarna het halve restaurant leeg te eten zoals toen hij haar betrapte op wat zoals hij nu besefte haar eerste dag was geweest. Ja, lekker goed begin.

Het kapsel van haar vriendin had er toen oneindig veel beter uitgezien, had hij opgemerkt. Ze was zelfs een elegante verschijning nu ze van dat rare roze af was. Zíj had het hare ook laten doen, maar o, wat wilde hij graag op haar overduidelijk niet al te snuggere schedel inhameren dat het niets zou uithalen. Ze had dat soort verbeteringen moeten aanbrengen vóór ze haar man wegjoeg. Dacht ze nou echt dat ze hem terug kon lokken door een paar dooie punten eraf te knippen? Niet als ze tegen de machtige attributen van zijn geliefde Jo moest opboksen. Ze kwam niet eens in de buurt van Jo, die met haar uiterlijk met gemak iedere vrouw op aarde versloeg. Ze zou veel beter af zijn als ze zijn actieplan volgde, maar ze wilde niet naar hem luisteren, dat had ze heel duidelijk gemaakt. Haar geïrriteerde houding deed hem zelfs vermoeden dat zij dacht dat dit allemaal zíjn schuld was! Hoe, daar was hij nog niet achter en hij was niet van plan dat juffie te gaan vragen hoe ze tot die conclusie gekomen was. Nou, hij hoopte maar dat ze zijn plannen om zijn vrouw terug te winnen niet in de war zou sturen. Hij kon amper nog slapen van de zenuwen voor haar thuiskomst morgen.

==

Stevie liep de sportschool in met een hart vol verwijten, op zoek naar een doelwit, maar Matthew was zo beschermd en versluierd als de Starship Enterprise bij een Klingon-aanval. Van haar hoofd mocht ze hem niets verwijten, want hij moest toch ook een slachtoffer zijn in dit hele gebeuren; emotioneel gestrikt, volkomen weerloos.

Ze kon niet eens beginnen met denken aan wat ze Jo wilde aandoen, maar ze moest met tegenzin toegeven dat zelfs Joanna MacLean ook een soort van slachtoffer was, en je hoefde geen genie te zijn om de bron van al dit verdriet aan te wijzen: dat Schotse beest, die zich voordeed als iets menselijks en fatsoenlijks achter dat bureau, de wildeman die Stevies leven was binnengedrongen en het probeerde te ruïneren. En ze had het verwijt wel in zijn ogen gezien, het geloof dat dit op de een of andere manier haar fout was. Ze wist niet hoe hij daarbij kwam, maar goed, dat type man nam nooit de verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden.

Door de arrogante blik waarmee hij naar haar keek wilde ze alleen maar op hem af stormen en hem vertellen dat als híj niet zo’n gestoorde gek was, als híj zijn vrouw behandeld had zoals een vrouw behandeld hoort te worden, als híj haar niet ongelukkig had gemaakt met zijn psychische mishandeling en fysieke geweld, dat ze dan niet dat kwetsbare voorkomen had gehad dat ongetwijfeld onweerstaanbaar was geweest voor haar teerhartige, goedaardige, naïve Matthew. Vergeleken met hém had Matthew er voor haar uitgezien als de prins op het witte paard en dat kon geen enkele vrouw weerstaan.

Deze puinhoop was allemaal Adam MacLeans schuld. Ze verachtte hem.

MacLean probeerde net te doen alsof hij haar niet gezien had, wat ook maar goed was, want ze wilde niet met hem praten. Wat konden ze elkaar in godsnaam te zeggen hebben? Bovendien wilde ze met niemand praten vandaag, zelfs niet met Catherine. Ze had het te druk met haar voorbereidingen voor morgen en met proberen zich vast te klampen aan haar afnemende reserves van innerlijke kracht. Het huis was extrastralend schoon, de koelkast vol met lekkernijen en al Matthews lievelingshapjes. De rekeningen waren betaald en de bankzaken waren gedaan, hoewel de staat van de gezamenlijke rekening wel een beetje een schok was geweest, maar daar zou ze het later wel met hem over hebben. Nu hoefde ze alleen nog maar op die loopband te stappen en hard te lopen, in de hoop dat ze door een wonder vijf kilo zou zijn afgevallen tegen de tijd dat Matthew morgen landde, en meteen wat van de haat verbrandde die ze voor die roodharige gorilla voelde.

Anderhalf uur later keek Adam de zaal rond en zag dat Stevie zich nog steeds aan het afbeulen was op de loopband. Hij kreeg bijna medelijden met haar, totdat hij zich herinnerde dat het haar fout was dat ze in deze situatie zaten. Hij zag dat ze boos zijn richting op keek en dus keek hij boos terug. Toen wankelde ze plotseling, verloor haar evenwicht, viel over haar eigen gymp en smakte op de loopband, die haar naar achteren transporteerde, een achterwaartse koprol liet maken en haar daarna met een ruwe bons op de grond deponeerde. Buster Keaton had het niet beter kunnen choreograferen. Een paar mensen schoten haar te hulp, maar rond deze tijd waren er hoofdzakelijk gepensioneerden, dus Adam was ze voor.

Zijn lange benen denderden naar haar toe. Ze was tenslotte een klant; hij had een verantwoordelijkheid jegens haar. Zelfs al was ze degene die zijn relatie met de geweldigste vrouw ter wereld verwoest had, hij diende zijn professionele plicht te vervullen.

‘Gaat het?’ vroeg hij terwijl hij haar omhoog hielp.

Maar toen ze besefte wie haar omhoog hielp, schudde ze zich van hem los. Ze voelde zich belachelijk omdat iedereen naar haar keek en ook al wist ze dat het een enorm cliché was, toch wilde Stevie echt dat de grond zich zou openen, haar helemaal op zou slokken en haar daar zou weghalen via een ondergronds netwerk. Het was haar eigen stomme schuld, wist ze, omdat ze niet genoeg gegeten had. In de afgelopen vijf dagen had ze niet veel meer gegeten dan drie hapjes van die panini met ham en brie en leefde ze uitsluitend op de melkige koffie die ze elk halfuur dronk. De cafeïne zou haar slaappatroon niet beïnvloeden, ze sliep toch niet. Daardoor voelde ze zich constant opgefokt; een toestand die niet verbeterde door de adrenaline die door haar aderen stroomde sinds deze week bijna op zijn eind liep.

Nu voelde ze alleen nog maar schaamte. Mensen zouden vandaag thuiskomen en zeggen: ‘Ha, er víél me toch een vrouw van de loopband vandaag – dolkomisch!’ En alsof het al niet vernederend genoeg was, had Bigfoot haar ook nog geprobeerd op te tillen. Haar neus leek wel verstopt en zwol zienderogen op, en morgen zou ze niet vijftig kilo wegen en beeldschoon zijn. Ze zou nog steeds mollig zijn, maar wel met blonder, korter haar en een rare, grote, opgezwollen, opengespleten rode neus. Maar ze ging mooi niet huilen waar hij bij was, hoe verslagen ze zich ook voelde. Trouwens, als ze erover nadacht, was ook dit zijn schuld. Als hij haar niet aan had staan staren toen ze omkeek, zou ze niet uit haar loopritme zijn geraakt. Die verdomde Schotse vloek. Was het zijn nieuwe missie om haar leven helemaal te verzieken?

‘Kom maar even mee naar de ehbo-ruimte,’ zei Adam.

‘Dat doeb ik thuis wel,’ zei Stevie, die ineenkromp van schaamte toen een grote klodder bloed uit haar neus op de vloer landde. Ze had geen zakdoekje of zelfs maar een lange mouw, dus was ze gedwongen de zachte witte zakdoek die hij uit zijn zak haalde en aan haar gaf aan te nemen. Nog zijn mooiste ook, dacht hij. Die zou hij nooit meer terugzien.

‘Dankdje,’ zei ze met tegenzin.

‘Ga even zitten.’

‘Deeh. Ik bak mijn tas en dan naar huis,’ zei Stevie. Ze snoof en haar gezicht vertrok meteen van de pijn. ‘Ik zal dje dakdoek volgende keer derugbrengen.’ Tenminste, als ze het kon verdragen om door iedereen nagewezen te worden als de entertainster van de sportschool.

Ze zag behoorlijk bleek, dacht Adam, en een beetje versuft. Hij zou zijn plicht verzuimen als hij haar niet zou adviseren niet in de auto te stappen, al woonde ze vlakbij.

‘Ik denk dat je beter even niet kunt rijden,’ zei hij, terwijl hij een nieuwe poging deed om haar arm vast te pakken. ‘Echt hoor, ik heb mijn ehbo dus ik weet waar ik het over heb.’

‘Niets aand de hand,’ hield ze vol, en ze trok zich los toen zijn hand haar raakte.

‘Nou, ik kan je natuurlijk niet dwingen,’ zei hij, waarbij hij bij wijze van overgave zijn handen omhoog deed.

‘O? End ik dacht nob wel dad dad dje specialiteid was!’ zei Stevie, en met alle waardigheid die ze onder deze omstandigheden bij elkaar kon rapen, draaide ze zich om en liep richting de kleedkamers. Adam bleef verbaasd achter en dacht: wat bedoelde dat stomme mens daar in godsnaam mee?