Hoofdstuk 35

==

Matthew stond bij het raam en probeerde de informatie die zijn ogen naar zijn hersenen stuurden te verwerken. Stevie met een man. Niet zomaar een man. Een enorme roodharige man. En niet zomaar een enorme roodharige man. Híj. Ze had zijn hoofd naar zich toe getrokken aan zijn stropdas. Dus het was geen gewoon bezoekje. Hoe lang was dát verdomme al aan de gang? vroeg Matthew zich af. Dit had hun trouwdag moeten zijn en zij liep MacLean af te lebberen! Zijn hersenen speelden vliegensvlug de afgelopen weken voor zijn ogen af op zoek naar ophelderende informatie. De ironie van zijn gedachteproces ontging hem.

Dus zó kwam Stevie aan Jo’s Visa-rekening... Dat mysterie had een gedeelte van zijn hersenen gekweld vanaf het moment dat het gebeurd was. Hij ging dichter bij het raam staan. De scène die zich voor hem afspeelde bracht heel wat meer vragen voort dan dat hij beantwoordde.

Hij had op iets bizars van MacLean en Stevie zitten wachten. Haar superkalme reactie toen hij haar dumpte was niet normaal geweest, maar dít had hij niet verwacht! Had hierom zijn vertrek haar leven zo weinig lijken te onderbreken? Waren zij eerder een affaire begonnen? Stevie en MacLean? Néé! Hoe? Dansten ze daarom zo klungelig met elkaar op de bruiloft van Pam en Will? Speelden ze dat zodat hij niets zou vermoeden? Hij werd met zoveel vragen en uitroeptekens bestookt dat hij dacht dat zijn hersenen overbelast zouden raken van de interpunctie en uit zijn hoofd zouden schieten als een duveltje uit een doosje. Toen, net op het moment dat hij dacht dat hij het misschien gehallucineerd had, begonnen ze aan deel II door bij het raam te knuffelen. En niet zomaar vlak voor het raam alsof ze zich uitsloofden voor een mogelijk publiek, maar iets verder naar achteren gingen ze helemaal in elkaar op. Het kon niet waar zijn! Ze pasten helemaal niet bij elkaar. Zij was hóé lang – één meter achtenvijftig – en hij was de gvr! Nou ja, de ggr: Grote Gewelddadige Reus! Hoewel het zoenen ze prima af leek te gaan. Beter dan goed voor hem was.

Matthew was geschrokken, verbijsterd, verward en geschokt. Het voelde alsof hij zojuist een trap in zijn maag had gehad.

==

‘Sorry dat het fish en chips wordt,’ zei Stevie. ‘Ik heb niet echt boodschappen gedaan de afgelopen dagen, ik ben een beetje... druk geweest.’

‘Het zou het beste zijn als jij de fish en chips gaat halen,’ zei Adam. ‘Dan lijkt het alsof ik hier al helemaal thuishoor.’

‘Oké,’ zei Stevie, die daar wel de logica van inzag. ‘Danny, pak je schoenen, lieverd.’

‘Ah, mammie, mag ik niet hier blijven met Well Life Man?’

‘Nee, natuurlijk niet,’ antwoordde Stevie.

‘Alsjeblie-hieft?’

‘Geen punt,’ zei Adam, die geen probleem zag. ‘Dan kunnen we over heldendingen praten.’

‘Gaaf!’

‘Ik wil niet dat mijn zoon als tactiek gebruikt wordt, meneer... Adam,’ zei ze zachtjes vlak bij zijn oor. Nou ja, een meter eronder dan, dichterbij kon ze niet komen zonder stelten.

‘Dat doe ik ook niet. Als het menneke niet mee wil, pas ik wel op hem zolang je weg bent. Dat vind ik helemaal niet erg.’

‘Absoluut niet. Geen sprake van. Onmogelijk.’

Stevie schudde het hoofd weer en nu op zo’n manier dat een muntje zo groot als een tractorwiel viel bij Adam.

‘Je denkt dat ik hem iets aandoe, is dat het?’

‘Nou, zo goed ken ik je nou ook weer niet, toch? Om mijn kind in jouw vakkundige of onvakkundige handen achter te laten?’

‘Je denkt toch niet echt dat je kind niet veilig is bij mij?’ MacLean leek oprecht van zijn stuk gebracht, alsof hij op een zere plek geraakt was.

Nee, dat dacht ze eigenlijk helemaal niet. In tegenstelling tot het feit dat hij eruitzag als een primitieve zwaargewichtbokser annex wilde maniak, dacht Stevie diep in haar hart niet dat Adam MacLean haar kind iets zou doen ook al tuigde hij een huichelachtige volwassen bitch af in zijn eigen huis.

‘Alsjeblieft, mammie!’ zeurde Danny.

‘Nee, jij gaat met mij mee.’

‘Ahhh!’ Danny plooide zijn gezicht en tranen dreigden, maar Stevie gaf geen duimbreed toe.

‘Luister, superhelden hebben eh... privacy nodig om de tafel te dekken. We zijn maar vijf minuutjes weg. Kom op, trek je schoenen aan.’

‘Alsjeblieft, mama!’ Met de ondiscussieerbare halsstarrigheid van een vierjarige ging Danny nergens heen.

‘Toe, laat hem maar hier, je bent maar vijf minuten weg,’ zei Adam.

Danny zette zijn allercharmantste blauwogige glimlachgezicht op. Stevie wist wanneer ze verslagen was.

‘Ik ben in minder dan vijf minuten terug,’ zei ze, meer als waarschuwing dan als mededeling.

Er zou niets met haar zoontje gebeuren, haar moederinstinct had daar geen twijfels over. Maar evengoed rende ze als een hongerige Afrikaanse hardloper over straat.

==

Aan de overkant had Matthew net zijn mond weer dicht gekregen toen hij Stevie het huis uit zag komen, in haar eentje. Dat betekende dat ze Danny en MacLean samen achterliet. Zou ze dat echt doen? Na alles wat ze over hem gehoord had? Maar ja, dat had haar er ook niet van weerhouden om met hem te zoenen. Of erger. Mijn god, het was een echte charmeur, dat was duidelijk, en Stevie zal heel kwetsbaar zijn op het ogenblik, zeker vandaag; het perfecte moment voor zo’n manipulator om misbruik van haar te maken. Matt voelde zich enorm geneigd om de straat over te gaan en te kijken of alles goed ging. Hij zou het zichzelf echt nooit vergeven als MacLean Stevie ook iets zou aandoen. Of Danny.

‘Waar kijk je naar, lekker ding?’ vroeg Jo vanaf de sofa waar ze haar nagels zat te lakken.

‘Eh... niets, lieverd.’

Het kwam even in hem op om Jo te vertellen dat haar ex net met zijn ex had staan zoenen, maar hij kon niet echt peilen wat haar reactie daarop zou zijn. Onlangs was haar altruïstische, meelevende bezorgdheid om Stevies welzijn omgeslagen in jaloeziebuien telkens wanneer ze ter sprake kwam. Dus bleef Matthew op veilig terrein, hield zijn mond en liep weg bij het raam. Hij wilde dit heerlijke weekend niet verpesten hoewel een brief van de bank om hem mee te delen dat zijn hypotheek niet afgeschreven kon worden dat eigenlijk al een beetje gedaan had. Of hij het probleem onmiddellijk kon oplossen, alstublieft? O, en de brief zelf kostte nog even vijftig pond.

==

Er stond een rij bij de vis-en-friettent omdat er net een verse lading vis de pan in was gegaan. De eigenaar maakte er een grapje over en hoewel Stevie beleefd glimlachte, kon ze er absoluut niet om lachen. Haar zenuwen waren zo gespannen als de snaren van een harp.

Ik had hem niet alleen moeten laten met MacLean, dacht ze nadat ze een eeuwigheid in de rij met haar voet had staan tikken. Ze stond op het punt met lege handen terug te keren toen de man eindelijk vroeg: ‘En jij, schat, wat mag het zijn?’

Ze rende terug met het warme pakje in haar handen terwijl zich allerlei doemscenario’s in haar hoofd afspeelden. Danny bij MacLean achterlaten, wat was ze voor moeder? Om het allemaal nog erger te maken hoorde ze hulpkreten die luider werden toen ze dichter bij de cottage kwam. En het was ook niet alleen in haar overactieve fantasie; haar zoontje gilde echt.

Stevie sprintte naar de deur, gooide hem open en zag Danny staan gillen en MacLean hem aanvallen. Ze gooide het pakje op de vlakbij staande eettafel en stortte zich op MacLean, klom onverschrokken op zijn rug en probeerde zich aan zijn stekelhaar vast te grijpen. Toen dat niet lukte, tuigde ze hem af met haar handtas.

‘Ga van mijn zoon af, schoft!’ gilde ze.

‘Auw!’ Dat was het enige verstaanbare woord tussen de gutturale uitroepen van pijn....

‘Mama, wat doe je!’ vroeg Danny, die haar uiterst ongedeerd aan stond te staren.

Stevie stopte midden in een beuk. ‘Is alles goed met je, lieverd?’

‘Ja, Adam liet me een paar Well Life Man Superheldenmoves zien.’

Stevie gleed van Adams rug af. ‘Sorry,’ zei ze mak, ‘ik dacht...’

‘’S oké,’ zei Adam, terwijl hij met een vertrokken gezicht over zijn hoofd wreef. ‘Gewoon wat jiujitsu. Dat betekent “de zachte kunst”. Misschien moet je ook een paar lessen nemen. Dat is geen klein knapzakje dat je daar hebt.’

Stevie was helemaal niet van plan om in lachen uit te barsten, maar het was een heel vreemde dag. Het soort dag dat de grote achtbaan in Blackpool op een peuterparcourtje deed lijken. Adam schoot ook in de lach, tot ze allebei abrupt ophielden. Dat was nu al de tweede keer dat ze samen gelachen hadden, nog even en het werd een gewoonte.

Adam legde de visvingers voor Danny en de andere vis op de borden terwijl Stevie de patat verdeelde.

‘Geen patat voor jou, Dannyman?’ vroeg Adam.

‘Ik hou niet van patat,’ zei Danny

‘Wil je een paar van de mijne proberen? Aardappelen zijn heel goed voor je, wist je dat? Dat leer je op de superheldenschool. Koolhydraten geven je energie. Dat klopt toch, mama?’

‘Eh... ja,’ was Stevie het met hem eens.

Danny’s gezicht drukte totale verbazing uit. ‘Echt?’

En op dat moment herontdekte het jongetje zijn liefde voor de aardappel.

==

‘Ze heeft vis met patat gehaald,’ zei Matthew. Hij had zich onbewust terug naar het raam bewogen en werd zo in beslag genomen door wat hij zag dat hij amper besefte dat hij hardop dacht. Stevie rende terug naar het huis alsof de duivel haar op de hielen zat – alsof ze niet bij hem weg kon blijven – wat Matthew nog meer ergerde. ‘Dus hij eet daar...’

‘Wie eet waar?’ vroeg Jo. Besef trok over haar gezicht en haar glimlach verzuurde. ‘O, ik snap het al, je bent háár aan het bespioneren. Waarom? Waarom ben je toch de hele tijd zo in haar geïnteresseerd?’

‘Dat ben ik niet. Zij is wel de laatste aan wie ik denk. Ik dacht over iets van mijn werk na. Sta gewoon voor me uit te staren, niet dáárheen. Tss!’ zei Matthew, in een wanhopige poging ruzie af te wenden. Omdat hij niet wilde dat ze MacLeans auto zag, trok hij met een ruk de gordijnen dicht. ‘Kijk, zo interessant vind ik haar. Zullen we lekker in de tuin gaan zitten, liefste? Dan trekken we een flesje wijn open. Ik lust wel een glas.’

‘Ja, dat lijkt me lekker,’ antwoordde Jo, nadat ze haar lip ontkruld had. ‘O, nu we het er toch over hebben: wat vind je, gewone champagne of een goede wijn voor de huwelijkstoast?’

‘Eh, daar moet ik nog even over nadenken,’ zei Matthew, en hij pakte de laatst overgebleven fles Chablis uit zijn ooit indrukwekkende wijnvoorraad.

==

‘Wat was er nou precies aan de hand met die sukkel op het feest?’ vroeg Adam. Hij hielp Stevie de tafel afruimen terwijl Danny een enorme berg ijs naar de zitkamer meenam.

‘O, hij is een van de vaders,’ legde Stevie uit. ‘Hij heeft ooit een keer ontdekt dat ik niet tegen harde geluiden kan; knaltouwtjes, klappertjes...’

‘Piepende banden...’

‘Precies, en ik heb een godsgloeiende pesthekel aan ballonnen. Dus vindt hij het hilarisch om me er elke keer dat hij me ziet mee te kwellen.’

‘Kun je niet gewoon tegen hem zeggen dat hij op moet lazeren?’

‘Ik wil geen problemen,’ zei Stevie. ‘Ik kan ermee leven. Alleen vandaag ging hij te ver. Hij zei iets heel lomps.’

Wat?’

‘O, niets. Ik reageer gewoon een beetje te heftig.’

‘Nee, kom op, wat was het?’

‘Nee, dat ga ik echt niet zeggen, het is gênant.’

‘Toe nou, vertel!’

Stevie ademde diep in en vertelde het hem.

‘Wát? Brutale hufter!’ riep Adam uit. Hij voelde belediging en boosheid namens haar. Waarom waren sommige mannen zulke lomperiken? Als hij dat geweten had, had hij... had hij...

‘Normaal gesproken zou ik het weggelachen hebben, maar vandaag... nou ja, dat kon er gewoon niet meer bij, denk ik,’ ging Stevie verder, met een geforceerd glimlachje.

‘Zouden jullie vandaag... eh...?’ Adam worstelde met de belangrijkste woorden en kuchte zich erdoorheen.

‘Ja,’ zei Stevie, en veranderde daarna snel van onderwerp. ‘Maar eh, wil je koffie?’

‘Aye, graag.’

Ze zette de doos chocola op tafel die Crystal haar gestuurd had nadat ze het manuscript van Paris en Brandon gelezen had. Het was blijkbaar naar haar zin.

‘Oooo, chocolaatjes! En nog heel dure chocolaatjes ook!’ zei Adam verrukt, en hij ging voor een knobbelige met nootjes.

‘Cadeautje van mijn baas,’ zei Stevie.

‘Wat doe je ook alweer?’

‘Zeg ik niet.’

‘Ah, toe nou, vertel op. Zo erg kan ’t niet zijn.’

Ze opende haar mond om het hem te vertellen maar herinnerde zich toen hoe hij naar haar boek had gekeken. En dat was nog wel een van Midnight Moons bestsellers geweest. Nee, ze vertelde het hem niet. Er zat op het moment een grens aan het aantal klappen dat haar ego kon hebben.

‘Neem zoveel chocolaatjes als je wilt. Een extra verontschuldiging voor mijn poging om je schedel in te slaan,’ zei Stevie terwijl ze een cafetière op tafel zette.

‘Geen echte schade, voor zover ik kan voelen. Mijn kop is zo hard als een kokosnoot,’ zei hij met een knipoog, en hij klopte er met een knokkel op. ‘Dat ruikt goed, wat voor koffie is het?’

‘Malagassische Vanille. Die haal ik bij het koffiewinkeltje in Town End, waar ze al die heerlijke toetjes verkopen. Ik heb wel een pakje over als je het mee naar huis wilt nemen. Ik word altijd iets te enthousiast in die winkel en dan koop ik veel te veel.’

‘Graag, lekker,’ zei Adam, en hij keek toe hoe Stevie naar het keukenkastje liep. Daarna rukte hij zijn blik van haar los omdat hij vermoedde dat hij net daadwerkelijk op het punt gestaan had haar op een jongen-meisjemanier te bekijken.

‘Welke smaak wil je?’ Stevie las de labels voor: ‘Vanille, Ierse Likeur, Ahornstroop en Walnoten... eh... Dood door Chocola?’

‘O, Dood door Chocola, zeker weten.’

Dat was geen verrassing, dacht Stevie.

Ze gaf het pak. ‘Daarvan gaat je huis naar een taartenwinkel ruiken.’

‘Mijn huis kan me niks schelen,’ zei Adam zacht. ‘Ik wil daar eigenlijk helemaal niet zijn zonder Jo en er zijn daar gewoon te veel dingen die me aan haar doen denken. Als ze niet terugkomt, verkoop ik het.’

‘Waar ga je dan wonen?’

‘Ik moet in de buurt blijven voor mijn baan. Ik heb het hier naar mijn zin – we hebben vrienden hier – je weet wel, mensen als Will.’

‘Die is met de nicht van mijn vriendin Catherine getrouwd.’

‘Aye, zover was ik al. Het is een goeie gozer. Voor een Laaglander.’

Ze waren allebei even in gedachten verzonken, zich beiden realiserend dat ze binnenkort misschien toch alternatieve plannen voor hun leven moesten maken als Jo en Matthew niet bij hen terugkwamen. Adam zou gaan verhuizen, bleek. Wat moest Stevie? Waar zou zij gaan wonen?

Adam nam het initiatief en schonk de koffie in voordat het zelf uit de cafetière klom.

‘Ik denk niet dat we morgen nog op huurautoavontuur hoeven, jij?’ vroeg hij toen hij zijn mok al half leeg had.

‘Nee, ik denk dat vandaag het hem wel heeft gedaan,’ antwoordde Stevie, en ze giechelde ineens onvrijwillig. Het geluid resoneerde als klokgelui in de lucht. Het was een geluid van iemand met een enorm vermogen tot vreugde en een vrolijk hart, dacht Adam. Het botste met het beeld dat hij van haar had en was daarom onverteerbaar. Hij voelde zich er ongemakkelijk bij om een reden die hij niet begreep, dus pakte hij het pak koffie en zei stijfjes: ‘Ik denk dat ik maar eens moet gaan.’

‘Ja, natuurlijk,’ reageerde Stevie op haar beurt, terwijl ze zich afvroeg wat ze gedaan had om hem terug naar Norsland te sturen.

‘Ik bel je nog om onze volgende zet te bespreken. Laat me weten als je iets hoort.’

‘Je moet Danny nog gedag zeggen, dat had je beloofd,’ zei Stevie.

‘Natuurlijk ging ik dat doen,’ snauwde hij terug. Boos keken ze elkaar aan, opnieuw vijanden, tot ze het oogcontact verbrak en Danny riep.

‘Ik ga ervandoor, makker,’ zei Adam, waarna hij zich naar hem toe boog en zachtjes met zijn vuist langs zijn wang ging.

‘Ahh, kom je snel weer langs?’ vroeg Danny.

‘Ik kom je vast en zeker wel weer eens tegen,’ antwoordde Adam, waarbij hij een vlugge blik op Stevie richtte, maar ze keek niet naar hem. Ze had het te druk met uitvinden wat haar zoon van dit alles maakte en controleren of hij niet verward of geschrokken was door Adams bezoek. Adam begreep dat en respecteerde het. Meer dan ze kon weten.

‘Zullen we de volgende keer dat ik langskom weer overeenstemmende kleuren dragen?’ vroeg hij haar toen hij weer rechtop stond.

‘Dan trek ik geel en roze aan,’ zei Stevie.

‘Nou, misschien toch maar niet,’ zei Adam met een kuchje. Toen ging hij weg.

==

Aan de overkant was er niemand die toekeek hoe Adam vertrok, hoewel hij wel met piepende banden wegreed voor het geval ze wilden weten dat hij ervandoor ging. Hij voelde nog steeds waar Stevie zijn hoofd gekrabt had maar glimlachte toen hij met zijn hand over de ietwat opgezwollen striem wreef. Als je haar zag zou je niet denken dat ze zo’n tijgerin in zich had. Dat was het probleem. Hij had gedacht dat hij haar kende voor hij haar zelfs maar gezien had. Haar reputatie was haar vooruitgesneld en gezien de bron van de roddels had hij het als het evangelie aangenomen. Vanavond was de eerste keer dat ze gedrag vertoond had dat leek op wat Jo over haar verteld had. Maar was dat niet begrijpelijk, aangezien ze dacht dat hij haar zoon pijn deed? Hij moest toegeven dat hij tot nu toe niet veel bewijs had gezien dat ze ook maar een beetje de luie, gestoorde, serviesgooiende hellefeeks was die Jo beschreven had. En onbaatzuchtig je kind verdedigen was niet het soort actie van een moeder die zelf op het randje van geweldpleging verkeerde.

Hij zou willen dat op de momenten waarop hun vroeger pijn werd gedaan zijn mama net zo geweest was als wanneer Stevie op stoom was. Vooral de dag dat zijn vader kleine Jinny met een zware, dronken hand sloeg omdat ze in bed geplast had en Adam zich erin had gemengd om hem te laten ophouden. Hij was toen nog niet zo’n heel grote vent, maar hij werd met de dag sterker en voor het eerst had Andy MacLean moeite hem te overmannen. Dus had hij de hete kachelpook gepakt en zijn zoon in het gezicht gebrand. Hem gebrandmerkt als een dier. Hij zei er nog bij dat elke keer dat hij voortaan in de spiegel keek, hij terug zou denken aan de dag dat hij brutaal tegen zijn vader was geweest. En zijn ma had staan toekijken als een bang spook. Ze was niet voor hem opgekomen zoals hij Stevie had zien doen, onbezonnen voor de veiligheid van haar menneke.

Hij was nu een gigantisch grote man maar dat had Stevie er niet van weerhouden hem aan te vallen. Ze was als een stier op hem afgestormd zonder er ook maar een seconde over na te denken wat hij háár zou kunnen aandoen. En hij was zo sterk als een beer, dus dat was heel wat geweest.

En toen men zei dat hij voor het leven getekend was, had hij gedacht: dan zal mama nu toch wel bij hem weggaan? Maar dat deed ze niet.