Hoofdstuk 56

==

Catherine kroop onder het dunne katoenen laken tegen Eddies grote lichaam aan. Een aangenaam briesje liet het gordijn wapperen en blies koel en zacht over hun huid. Nu alleen nog een kwarktaart erbij en ze was in de hemel.

‘Ik kan niet geloven dat je na al die jaren nog steeds zo goed in bed bent,’ zei Catherine.

‘Is dat nou een compliment of niet?’ vroeg Eddie lachend, en hij gaf haar een klap op haar achterwerk.

Catherine zuchtte. Als het kon, zou ze haar geluk in tweeën delen en de helft aan Stevie geven. Ze functioneerde van dag tot dag, maar Catherine hield ze niet voor de gek. Haar vriendin was een robot, een lege huls die dapper de resten van een hart bewaakte dat aan duigen lag.

Alsof hij haar gedachten kon lezen, vroeg Eddie: ‘Hoe houdt Stevie zich?’

‘Je kent ’r,’ antwoordde Catherine. ‘Ze heeft een glimlach opgeplakt voor de buitenwereld en zegt dat het prima gaat, maar ik kan zien dat dat niet zo is. Helemáál niet zelfs.’

‘Matt zal wel proberen om haar terug te krijgen.’

‘Waarschijnlijk, ja,’ zei Catherine. Ze zei het niet hardop, maar dat was juist waar ze bang voor was. Stevie en Adam MacLean mochten dan misschien het onwaarschijnlijkste stel op aarde zijn geweest, er fonkelde iets tussen hen waarvan ze twijfelde of ze zelf wel wisten dat het er was. Ze wilde niet dat Matt slapjes terug in het leven van haar vriendin zou glijden. Ze wilde dat de grote, sterke, Gaelische man haar zijn eeuwige liefde zou verklaren en nog lang en gelukkig met Stevie en Danny in die prachtige cottage zou wonen.

‘Ik wou dat ik iets kon doen,’ zei ze afwezig.

‘Hou je erbuiten,’ zei Eddie met de strengste stem die hij kon opzetten.

‘Ik ben niet het type dat zich erbuiten houdt.’

‘Dwing jezelf er maar toe,’ zei Eddie.

‘Ik wou dat Stevie had wat wij hebben,’ zei Catherine met een diepe zucht. ‘Nou ja, behalve de zeven kinderen dan.’

‘Over kinderen gesproken, ik zag Rip Van Winkle vandaag nog,’ vertelde Eddie. ‘Ik zei: “Allemachtig, James, het is zaterdagmiddag, wat doe jij al op?” En we hebben er trouwens zes hoor.’

‘Aye, nou, herinner je je de nacht van Pams bruiloft nog, toen je zo lekker speels je grote, stevige benen uit je lijf gedanst hebt met die bijendans en we toen we thuiskwamen flink...’

‘Ja, uiteraard,’ zei Eddie met een enorme glimlach. ‘En ik was zo slecht nog niet, al zeg ik het zelf.’

‘Nou, je hebt toen iets van jezelf in mij achtergelaten.’

Eddie ging rechtop in bed zitten. ‘Niet waar!’

‘Zo zeker als wat!’

Hij wierp zijn armen om zijn vrouw heen en kneep haar fijn.

‘Gruwelijk geweldig,’ zei hij met een grijns die zover reikte dat zijn lippen elkaar bijna bij zijn achterhoofd raakten. Hij pakte haar hand en gaf er een tedere kus op. ‘Mevrouw Flanagan, ik hou van je. Je bent wonderbaarlijk.’

‘Nou, als het een wonder is, kunnen we er ook wel een beetje van doorsturen,’ zei Catherine, die haar eigen zoen boven op die van Eddie plaatste en hem in de richting van Stevies huis blies. Zelfs Eddie kon niet afkeuren dat ze zich op zo’n manier met Stevies leven bemoeide.