Hoofdstuk 26

==

Catherine smakte op de sofa neer en legde haar voeten op de voetenbank.

‘Alsjeblieft,’ zei Eddie, en hij gaf haar een groot glas witte wijn aan.

‘Dank je, mijn lieve, prachtige reus,’ zei Catherine.

‘Halleluja! Hoeveel heb je er al op?’

Catherine lachte en nam een grote slok die ze naar haar maag voelde glijden en daarna weer omhoogschieten naar haar hersenen. ‘God, wat had ik dat nodig. Ik bedoel, hoeveel ik ook van mijn kinderen hou, ik kan zo genieten van de tijd die we ’s avonds alleen kunnen doorbrengen met zijn tweeën,’ zei ze, terwijl ze zich nestelde in de grote kussens op de sofa en de tv-gids pakte. Over een halfuurtje kwam er een Dalziel en Pascoe op, en Koh-I-Noor zou over twintig minuten een curryschotel bezorgen. Zalig!

‘Vind je het goed als ik morgen een paar biertjes ga drinken met Large White en Judd? Ik ben om elf uur thuis,’ zei Eddie. Niet dat hij in en uit hoefde te klokken, maar er zat een mannelijk draadje bij hem los dat ervoor zorgde dat hij altijd naar huis belde om te zeggen waar hij was. Eigenlijk alle attente dingen die hij volgens Mannen komen van Mars... niet zou moeten doen als hij een piemel had.

‘Natuurlijk,’ zei ze. ‘Dat hoef je me toch niet te vragen, lieverd.’

‘Dat weet ik,’ zei hij. Hij glimlachte naar haar, zij glimlachte terug en ze vervielen in een aangename, ontspannen stilte terwijl de tv hen vermaakte.

‘Toch vreemd,’ zei Eddie na een tijdje.

‘Wat?’ vroeg Catherine. Ze hield haar leeggedronken glas omhoog zodat het gevuld kon worden. Eddie pakte de fles naast hem op de grond en schonk haar bij.

‘Nou, ik zat te denken: als je het wél erg zou vinden dat ik een avond wegging, zeg maar als je het bezitterige type was, dan zou je me zeker niet voor een week naar een beautycentrum laten gaan, toch?’

‘Ga je naar een beautycentrum?’ vroeg Catherine verbaasd.

‘Natuurlijk niet. Ik heb het niet over mezelf, ik heb het over die Jo en die grote Schotse kerel. Hoe kan het dat hij haar altijd in het oog hield maar er geen probleem van maakte dat ze naar een beautycentrum ging? Je weet wel, dat waar ze eigenlijk nooit geweest is.’

‘Hmm, ik begrijp wat je bedoelt, ja,’ zei Catherine.

‘Weet je, ik heb hem eens goed in de gaten gehouden op de bruiloft en hij leek me een prima vent. Ik geloof er niets van dat hij zijn vrouw heeft geslagen. Er klopt ergens iets niet.’

Catherine knikte. Ze had dezelfde richting op zitten denken, maar toen herinnerden haar hersenen haar eraan hoe ze zich in Matthew vergist had. Misschien waren ze niet zulke goeie mensenkenners als ze dachten. Toch was het een interessant punt. Ze moest het Stevie vertellen.

Catherine pakte de telefoon op om Stevies nummer in te toetsen, toen hij in haar hand afging en het juist de persoon bleek te zijn die ze wilde spreken. Dat overkwam hun regelmatig.

‘Luister,’ zei Catherine opgewonden, ‘Eddies hersenen malen langzaam maar buitengewoon zorgvuldig en hij heeft zojuist het volgende bedacht: als Adam MacLean Jo zo erg aangelijnd hield, hoe kan het dan dat hij het prima vond dat ze een week lang naar een beautycentrum ging?’

‘Dat weet ik niet,’ zei Stevie, die er even over peinsde. ‘Dat is wel vreemd eigenlijk, hè?’

‘Ja toch?’

‘Maar Adam MacLean is gewoon vreemd. Dat hoorde waarschijnlijk ook weer bij een “plannetje” van hem.’

‘Nee! Denk je?’ vroeg Catherine.

‘Zeer waarschijnlijk. Misschien vermoedde hij iets en gaf hij haar wat ruimte om er meer over te weten te komen.’ Het was geen informatie waar Stevie veel betekenis aan hechtte, maar evengoed sloeg ze het in haar hoofd op onder de ‘E’ van Eikel MacLean. Daarna vertelde ze Catherine over het avontuur van die dag met Matthew en het pakket, zo nu en dan pauzerend om haar vriendin wat zorgvuldig gekozen krachttermen te laten uiten. Stevie merkte dat het haar een beetje troost gaf om tijdelijk hardop de man te haten die ze vanbinnen nog zo ontzettend graag wilde.

==

Aan de overkant lagen alle gedachten aan afgezegde bruiloften nu in de vuilcontainer naast de doos met kerkboekjes. Met een arm om zijn slaperige geliefde bekeek Matthew loom het nieuws op teletekst, daarna de voetbaluitslagen en daarna de getallen van de trekking van de lotto van de vorige dag. Niet dat hij iets verwachtte; hij had bij elkaar nooit meer dan drie tientjes gewonnen. Zo voelde het tenminste. Op een gegeven moment deed hij mee aan Thunderballs, Euromillions, Hot Picks, Extras, Daily Plays en daarna ook nog de Ierse loterij tot hij besefte dat hij het zich écht niet kon veroorloven om zo verder te gaan en zich neerlegde bij een incidentele Lucky Dip en twee keer per week een vast rijtje. Hij had zijn getallen net veranderd in die van zijn en Jo’s verjaardagen en de datum waarop ze voor het eerst hadden gevreeën. Getallen die hij nu op het scherm voor zich zag.

‘Dat kan niet kloppen,’ zei hij, waarna hij Jo even van zich af duwde om zijn lot uit de la te pakken.

‘Wat is er?’ vroeg Jo. Ze was bijna in slaap gevallen van de heerlijke combinatie van een heel goede witte wijn, een heel lekker warme kamer en een heel lekkere man die heel lief haar arm aaide.

‘Ik heb de lotto gewonnen!’ riep Matthew, die de getallen van het scherm met die op zijn briefje vergeleek. Zijn ingewanden werden even door een koude hand gegrepen toen hij dacht dat het verlopen was, maar hij realiseerde zich toen tot zijn opluchting dat dat niet het geval was. Jo, nu klaarwakker, rukte het uit zijn hand en controleerde het ook nog eens.

‘Vijf. Je hebt er vijf goed. Mijn god, hoeveel is dat?’ gilde ze.

‘Dat weet ik niet, dat weet ik niet!’ antwoordde hij. Hij durfde niet eens te gokken.

‘Hoe kom je daar achter?’

‘Dat weet ik niet, ik heb nooit meer dan een tientje tegelijk gewonnen.’

Jo keek op de achterkant van het lot. ‘Je moet Camelot bellen! Snel, geef me de telefoon!’

Matthew gaf haar de telefoon. De lijn was bezet, zijn hoofd ook. Hij kon al zijn schulden afbetalen en met een schone lei beginnen. Hij zou al zijn visacards doormidden knippen en stoppen boven zijn stand te leven. Toch zou het verstandig zijn om er één of twee te houden om aankopen en vakanties mee te betalen, vanwege de extra verzekering die ze boden. Een vakantie naar Barbados bijvoorbeeld; Jo overdag in die witte bikini, ’s avonds in die kleine rode string en ’s nachts in helemaal niets.

‘Probeer het nog een keer!’

‘Nog steeds bezet!’

‘Laat mij het eens proberen!’

‘Al iets?’

‘Weer bezet.’

‘Matt, ga champagne halen.’

‘Wat?’

Jo gaf hem een zoen. Ze bruiste als een fles Bollinger. ‘Ga wat champagne halen. We móéten wel! Ah, alsjeblieft. We moeten op ons geluk proosten.’

Ze keek hem aan met die zwoele, langwimperige ogen van haar die vol lust waren en de belofte van nog veel meer lust. Verdomme, wat was ze mooi. Hij had geen champagne nodig om nog vrolijker te worden. Een pakje Fristi zou hetzelfde effect hebben als hij dat met Jo deelde. Maar zij dacht er anders over.

‘Alsjeblieft, schat. Dit is pas echt een champagnemoment.’

‘Twintig pond voor wat champagne,’ zei het deel van zijn hersenen dat over zijn kruis ging. ‘Over een paar dagen heb je duizenden op de bank staan, dan kan er toch wel een flesje af voor het vrouwtje?’

‘Oké,’ gaf hij toe, en ze sprong op en neer en klapte in haar handen als een klein meisje.

‘Neem er maar twee mee,’ zei ze. ‘Dan gaan we ons helemaal bezatten en morgen bellen we naar het werk dat we ziek zijn en blijven we de hele dag in bed om plannen te maken over wat we met het geld gaan doen.’

Matthew had zijn schoenen al aan.

‘Niet meer bellen tot ik terug ben,’ waarschuwde hij haar met een sexy stem. ‘Anders geef ik je een pak slaag.’

‘Belofte maakt schuld, dat weet je, hè?’ zei ze.

‘Jij brengt me geluk, echt waar,’ zei hij, terwijl hij haar in zijn armen trok en haar heerlijk zachte lippen kuste.

‘Kom maar snel terug,’ spon ze. ‘Ik denk dat ik wel iets gemakkelijkers aan heb getrokken tegen de tijd dat je terug bent. Jeetje, wat is het hier warm,’ riep ze uit, en ze knoopte haar blouse een klein stukje verder open.

Hij rende de deur uit en de auto in met een glimlach zo groot als zijn erectie, hoewel beide ietwat slonken toen hij licht door de gordijnen aan de overkant zag sijpelen. Tussen alle donkere gedachten glipte een aardige door dat hij Stevie wat geld van zijn winst moest geven voor het afzeggen van de bruiloft en natuurlijk wat hij haar schuldig was van Danny’s reisje.

Aan de andere kant, als ze het zich kon permitteren om in die cottage te wonen... En Jo had gezegd dat hij voor haar eigen bestwil nu wreed moest zijn.

In een oogwenk had Matthew gerechtvaardigd dat hij zijn winst voor zichzelf en Jo kon houden en reed naar de slijterij voor hun champagne.