Hoofdstuk 33

==

Aan het einde van die week begon voor de kinderen een heerlijk zonnige meivakantie en Stevie nam vrij van het schrijven over het liefdesleven van anderen om leuke dingen met haar zoon te doen. Ze gingen een dagje naar het strand en naar de dierentuin en ze maakte talloze broodjes ei en paté klaar voor een uitgebreide picknick met Catherine en de kinderen in Higher Hoppleton Park. Op vrijdag aten Stevie en Danny een hamburger in de stad en lummelden in de winkels op zoek naar een cadeau voor het vijfde verjaardagspartijtje van zijn vriend Josh Parker de volgende dag. Ze wilde er om meerdere redenen eigenlijk niet heen, maar Catherines jongste zoontje Gareth was ook uitgenodigd en van haar vriendin moest ze mee. Dat zou haar afleiden van thuis zitten kniezen, vond Catherine, en Josh was tenslotte een van Danny’s beste vriendjes. Het was een leuk joch en zijn moeder, Jan, was erg lief. Er was alleen één probleempje dat haar bij het Parker-gezin weghield.

Ze kozen een buttonmaker, omdat Danny er ook een had en daar vaak mee speelde, wat helaas niet gold voor de tachtig procent van zijn speelgoed die hij sinds zijn vorige verjaardag en kerst nog niet aangeraakt had. Veel spullen met irritante kleine onderdeeltjes die losraakten en in haar voet staken of in de stofzuiger vast kwamen te zitten. Er was niets ergers dan verdwaalde stukjes weer aan hun hoofddeel te moeten lijmen. Vol schroom had ze eens een aantal speeltjes met ontbrekende onderdelen waardoor er toch niet meer mee te spelen viel in de vuilnisbak gegooid. Ze vond het heel verspillend, tot Catherine had toegegeven dat ze gedurende de jaren bij elkaar wel een hele speelgoedwinkel bij het vuilnis gesodemieterd moest hebben. Op de buttonmaker werd echter goed gelet en de onderdelen werden na gebruik altijd plichtsgetrouw terug in de doos gestopt. Danny had voor al zijn ego’s een andere superheldenbutton. Zijn favoriete alterego was ‘Dannyman’. Hij had een button ontworpen met blauw als basiskleur zoals bij Superman, maar in plaats van de S stond er een D op. Stevie had hetzelfde ontwerp voor hem op een pyjama gemaakt. Haar hersenen vonden een onbeduidend verband tussen Danny’s pyjama en Matthew; Matt had een keer een papieren M op zijn borst geplakt en hij en Danny hadden elkaar door het hele huis achterna gezeten terwijl ze de wereld redden. Ze had moeten huilen van het lachen. En de tranen kwamen nu ook weer omhoog, verdomme midden in de Woolworths.

Het was hopeloos. Matt ontglipte haar en Adams achterlijke ‘plan’ deed daar niets tegen.

‘Denk eraan dat hij jullie nog niet samen heeft gezien. Matt moet jou en MacLean samen zien...’ zei het deel van haar hersenen dat blijkbaar nog hoop hield.

Toen ze buiten stond, viste Stevie haar mobiel uit haar tas en belde MacLean. Hij nam na vijf keer overgaan op.

‘We moeten dit nu voor eens en voor altijd afhandelen,’ zei ze over zijn hallo heen. ‘We moeten ervoor zorgen dat ze ons de volgende keer zeker weten samen zien. Hoe gaan we dat doen?’

En Adam, die haar net had willen bellen voor de volgende fase van zijn plan, vertelde haar zijn idee.

==

‘Wát gaan jullie doen?’ vroeg Catherine ongelovig door de telefoon.

‘Ze volgen,’ zei Stevie.

‘Waarom kan hij niet gewoon zijn auto voor je huis blijven neerzetten? Dan zullen ze gauw genoeg doorhebben dat er iets speelt, toch?’

‘Jahah, maar dat hebben we al geprobeerd en tot nu toe werkte dat niet echt. We moeten ze voor eens en voor altijd dwingen ons samen te zien. Dus huurt hij zondag een auto zodat we ze ongezien kunnen volgen en hen daarna overrompelen door te verschijnen waar ze zijn.’

‘Wel een erg kleine kans van slagen, hè?’

‘Nou, met onze mazzel waarschijnlijk wel, maar ze gaan volgens mij nogal vaak uit en zondag vast en zeker.’ Dat wist ze omdat Matthew er een hekel aan had om op zondagavond thuis te zitten. Hij had haar altijd het huis uit gesleept als ze een oppas konden regelen. ‘Kom op, ik trakteer,’ zei hij dan. Maar de meeste keren was zij het geweest die betaalde. Ze vroeg zich af hoe vaak hij de ‘lege portemonneetruc’ bij Jo had uitgehaald. Waarschijnlijk nooit.

Catherine trok een scheef gezicht. ‘Het lijkt me zoveel valse hoop en hard werk. Weet je zeker dat het het waard is, lieverd?’

Stevie ging meteen tegen haar in, omdat ze weigerde onder ogen te zien dat elk plannetje dat ze smeedden een sprankje hoop gaf en daarna gedoemd leek te zijn om te mislukken.

‘Ja, ik wil hem terug, meer dan ooit. Ik mis hem zo, Cath,’ zei ze, en het was waar. Elke ochtend was het moeilijker om uit het raam te kijken en hem in de auto te zien stappen. Het brak haar hart om hen samen te zien, maar ze wilde evengoed elke mogelijke glimp van hem opvangen. Die ochtend had ze daar gewoon gestaan zonder zich zorgen te maken dat hij haar zou zien kijken en met de tranen in stromen langs haar gezicht, tot haar gezonde verstand haar een stap naar achteren deed zetten vlak voordat zijn deur openging en al haar harde werk tot nu toe voor niets zou zijn geweest.

Jo had hem gezoend toen ze in de auto stapten, alsof ze voelde dat ze bekeken werden en ze haar man als bezit wilde afbakenen. Jo, die haar vriendin was geweest, de vrouw met wie ze was gaan winkelen, die aan haar tafel had gegeten, met haar zoon had geknuffeld, met wie ze geheimen had gedeeld. Het was bijna een erger verraad van haar dan van Matthew.

Karma bestond blijkbaar niet, waarom waren zij anders zo gelukkig nadat ze zoveel ellende hadden aangericht terwijl Stevie niets gedaan had dan liefhebben en nu met een gebroken hart zat?