Hoofdstuk 14

==

Adam MacLean zag Stevie met de gewichten in de weer. Ze had haar koptelefoon op en keek naar het televisiescherm. Naar welk kanaal zou ze kijken? peinsde hij. Sky News? Een muziekkanaal? Of Morning Coffee met Drusilla Durham en Gerald ‘The Man’ Mandelton die over taarten kwebbelden?

Hij vroeg zich af hoe het eergisteren bij haar verlopen was, toen Matthew thuiskwam. Niet al te best, aan haar bedachtzame, bleke gezicht te zien. Als dat domme mens nou gewoon naar hem geluisterd had, zou dit belachelijke gedoe nu misschien al voorbij zijn geweest. Ze had ongetwijfeld tegen Finch geschreeuwd, gegild en gehuild, hem gesmeekt en hem van schrik sneller terug naar Jo gestuurd dan als hij sir Roger Bannister was en zijn gat in brand stond. Hoe níét je echtgenoot terug te winnen in één eenvoudige les.

Hij kon zien dat ze haar kaken stijf op elkaar hield terwijl ze met veel zwaardere gewichten trainde dan in haar fitnessprogramma stond. Hij moest eigenlijk op haar af stappen om te zeggen dat ze meer bewegingen met lichtere gewichten moest doen omdat ze anders een miniatuurhulk zou worden, maar hij stuurde Hilary er maar heen omdat hij het niet zou kunnen weerstaan om te vragen hoe het ervoor stond en ze ongetwijfeld zou antwoorden met een laatdunkende opmerking die hem nog chagrijniger zou maken dan hij al was.

Een week lang zonder Jo’s lichaam naast zich in bed was al zwaar genoeg, maar de afgelopen twee nachten hadden meer pijn gedaan dan die hele week bij elkaar. Want hij bracht ze door in de wetenschap dat haar kledingkasten leeg waren en al haar sieraden, toiletartikelen en make-up niet meer in de kastjes en laden lagen. Een navrant detail was dat ze haar lange, roze tandenborstel had achtergelaten. Die stond in het glas nog tegen de zijne aan geleund.

Hij wist dat hij het meesterlijk gespeeld had toen ze beeldschoon, gebruind en stralend door de deur kwam lopen en hem vertelde hoe nat het in Wales was geweest. Zoals hij al had geprobeerd duidelijk te maken aan Miss Universe daarzo: psychologische oorlogsvoering. Jo verliet hem trillend, en ook al was ze de deur uit gegaan met haar koffers, in haar auto gestapt en weggereden – rechtstreeks naar de armen van haar minnaar – hij durfde zijn auto erom te verwedden dat hij de eerste ronde gewonnen had.

==

‘Mama, is “gelukkig” een bijwoord?’

‘Dat kan, lieverd,’ antwoordde Stevie, die zijn natte pyjamajasje omwisselde. Nu had hij zijn korte Supermanpyjamabroek onder zijn Shrek-T-shirt aan, ‘zoals in: “Danny Honeywell kauwt gelukkig op de kraag van zijn pyjama”.’

‘Sorry, mama,’ zei Danny.

‘Geeft niet.’

‘Mag ik niet mijn Dannyman-pyjama aan?’

‘Die zit in de was, snoes.’

‘Mama?’

‘Ja, Danny?’

‘Waar is Matthew?’

‘Ehhh...’ begon ze, maar toen besefte ze dat ze geen idee had wat ze daarop moest antwoorden en of ze dat zelfs wel kon, want haar stem voelde aan alsof hij te onvast was om überhaupt woorden uit te brengen als ze haar mond zou openen. Ze wist niet precies waar tranen vandaan kwamen, maar de laatste paar dagen leken ze een sneltrein naar haar ogen te nemen en de inspanning om ze tegen te houden deed echt pijn.

‘Hij woont een tijdje ergens anders en wij gaan ook een tijdje ergens anders wonen,’ antwoordde ze. Ze probeerde het als een leuk avontuur te laten klinken.

Maar ze wist dat dit niet genoeg zou zijn voor zijn nieuwsgierige geest, en inderdaad, vier seconden later vroeg hij: ‘Waarom?’

‘Omdat volwassenen dat soms doen.’

‘Waarom?’

Shit!

‘Omdat ze soms even uit elkaar willen zijn om te zien of ze elkaar wel echt missen. Want weet je, als ze gaan trouwen, willen ze zeker weten dat ze nog lang en gelukkig zullen leven.’

‘“Gelukkig” is een bijwoord, hè?’

‘Ja, Danny,’ zei Stevie, terwijl ze hem optilde en op haar knie zette om hem stevig te knuffelen. ‘Ja, “gelukkig” is daar een bijwoord.’

Ze legde hem in bed nadat ze hem nog een keer over de Nutteloze Trol had voorgelezen. Hij kende het bijna uit zijn hoofd en genoot nog altijd als hij het gruwelijke einde hoorde. Stevie zou willen dat ze wist wat het einde van haar verhaal zou zijn en of ze daar met even groot enthousiasme naar uit kon kijken, al hoopte ze dat haar einde minder onaangenaam zou zijn. Maar ja, met haar mazzel werd het waarschijnlijk zelfs erger.

Toegegeven, ze had nog helemaal niets gedaan om een woning te zoeken. De gedachte dat ze Matts huis moest verlaten was verschrikkelijk, maar ze wist dat het moest, en snel. Het was veel beter, dacht ze, om het spelletje mee te spelen en alle noodzakelijke maatregelen te treffen en ze dan op het laatste moment te moeten afzeggen als Matthew bij zinnen kwam dan dat ze het uitstelde en het risico liep dat Danny en zij er met geweld uitgegooid werden. Dat zou mogelijke toekomstige verzoeningsplannen niet bevorderen.

Matthew had haar destijds aangespoord bij hem in te trekken onder het motto ‘twee leven net zo goedkoop als één’, hoewel zij het grootste gedeelte van de rekeningen en de hypotheek had betaald sinds ze daar woonde. Ze had zelfs een paar van zijn schulden afbetaald met behulp van een mooie winst op de verkoop van haar oude huis. Ze had onlangs ook het geld opgehoest voor haar eigen trouwjurk, Matthews trouwpak (die meer kostte dan haar hele outfit, inclusief accessoires), Catherines bruidsmeisjesjurk, Danny’s bruidsjonkerpakje, de ringen en de aanbetalingen voor de receptie, de bloemen en de huwelijksreis. Gelukkig was het voor die laatste dingen bij een aanbetaling gebleven en stond de rest van het geld nog veilig op haar eigen rekening.

Matthew bleef zijn plannen om bij te dragen uitstellen, maar dat vond ze niet erg want samen leven was samen delen, toch? Na Mick had ze gedacht dat ze nooit meer iemand genoeg zou vertrouwen om de deur naar haar hart te ontgrendelen en open te gooien. Tot Matthew. Misschien had ze zich moeten realiseren dat ze niet voor geluk in de wieg gelegd was en dat het veiliger was om de ketting erop te houden.

Dus ging Stevie ervoor zitten met een kop koffie en de woonkrant. Kopen was in dit stadium geen optie, voor het geval Matthew bij zinnen kwam en haar terug wilde, dus moest ze iets zien te huren in de buurt van Danny’s school, wat de meeste beschikbare huurhuizen uitsloot. De huizen die geografisch gezien geschikt waren, waren een omgebouwde schuur met zeven slaapkamers en een tweekamerflat in een notoire drugsstraat. Natuurlijk stond ook de cottage aan de overkant er zoals altijd in, maar de borg alleen al was voor de meeste mensen genoeg om tegen de huisbaas te zeggen: ‘Veel succes dermee, makker!’

Stevie maakte een aantekening in haar hoofd om binnenkort een paar makelaars te bellen, maar die gedachte vervulde haar van vrees en ze wist dat ze aan het tijdrekken was in de hoop dat een wonder haar zou komen redden. Een wonder dat, zonder dat ze het wist, niet lang meer op zich zou laten wachten.