Hoofdstuk 49

==

Matthew ging de volgende dag alleen naar zijn werk terwijl Jo aan het pakken was voor een tweedaags congres waar ze plotseling onaangekondigd naartoe moest. Nog niet zo lang geleden kon hij het bijna niet verdragen om haar ook maar een paar minuten niet te zien, maar nu was hij blij dat ze ging. Hij was dankbaar voor de tijdelijke verlossing van haar en haar ijzingwekkende moodswings. Ze praatten bijna niet met elkaar thuis, spraken elkaar amper op het werk en hij wist dat ze daar contact met hem vermeed. De enige plek waar ze nog met elkaar communiceerden was in bed en zelfs dat begon vervelend te worden. Haar seksuele verlangens werden vreemder en ruwer, de chagrijnige buien erger wanneer hij weigerde. Hij was de aanblik van die mond geplooid in het pruilmondje van een verwend kind dat hij ooit zo sexy had gevonden gaan verachten.

Hij probeerde niet aan de gedachte toe te geven dat hij een fatale fout had gemaakt door wat hij met Stevie had te verruilen voor dit, maar de bewijzen stapelden zich met vuilnisbakken tegelijk op en hij kon de stank ervan niet langer negeren. Hij was stom geweest. Als je de seks en de tijdelijke vreugde van geld uitgeven weghaalde uit zijn relatie met Jo, bleef er niets meer over. Ze hadden een eenvoudige regeling: hij gaf en zij nam. Hij realiseerde zich dat hij psychisch en lichamelijk net zozeer uitgeput was als financieel.

Hij had om twaalf uur een lunchvergadering in de bestuurskamer, dus had hij tenminste nog iets om naar uit te kijken. Er zouden een paar grote bonzen aanwezig zijn wat betekende dat de bedrijfscatering heerlijke dingen klaar zou zetten. Ze pakten altijd uit met duur broodbeleg als mensen als Bill Philips en Jim Leighton acte de présence gaven. Het beloofde een dolle boel te worden met nog een paar gezichten die hij de laatste tijd weinig had gezien. Matthew had enorme behoefte aan de opbeuring die zulk goed gezelschap hem zou geven. Hij bracht de ochtend zwijgend door, met zijn hoofd naar beneden, en wachtte af tot het zover was.

Om twaalf uur liep hij de bestuurskamer binnen en voelde meteen de temperatuur dalen alsof iemand een ventilator had aangezet. Hij kon er niet echt zijn vinger op leggen. Men sprak met hem en groette hem, maar met een zweempje afstandelijkheid, een onaangename gereserveerdheid waar hij zich maar al te zeer van bewust was. Of misschien was hij gewoon afgemat door al dat gedoe thuis, misschien moest hij aan de antiparanoiapillen. Misschien moest hij gebeten worden door een weerwolf en er zelf één worden, want dat was wat Jo leek te willen in bed. Hij voelde zich slechter dan ooit toen hij uit de vergadering kwam die hem alleen maar gedeprimeerder had gemaakt dan hij al was. En alsof dat nog niet genoeg was, kreeg hij om halfdrie een telefoontje van Personeelszaken met de vraag of hij een paar minuutjes had om bij Colin Seed langs te gaan.

==

Colin Seed leek enigszins anders dan zijn gebruikelijke, saaie, bruine zelf toen hij zijn kantoordeur voor Matthew opendeed. Hij pronkte met een trendy das met vissen erop en zijn haar leek iets donkerder alsof hij had geëxperimenteerd met ‘Just for Men’ maar het net niet helemaal goed gelukt was.

‘Ga zitten, alsjeblieft,’ zei hij beleefd. Matthew ging zitten en wachtte tot Colin van wal zou steken, hij kon niet bedenken waar dit over moest gaan. Het duurde niet lang voor hij daarachter kwam.

‘Het is me opgevallen dat je nogal veel persoonlijke telefoongesprekken pleegt.’

O, het oude liedje! Matthew blies twee longinhouden opluchting uit. Jezus, Slonsje Seed was echt wanhopig!

‘Colin, ik heb een paar keer gebeld ja, maar het waren lokale gesprekken en zeer belangrijk.’

‘En je hebt gelogen over waar je naartoe ging.’

‘Hoezo? Wanneer?’

‘Ook al ben je afdelingshoofd, Matthew, dit bedrijf heeft gelijke behandeling voor iedereen hoog in het vaandel. Als jij zou ontdekken dat één van je personeelsleden een persoonlijke afspraak op de bank had terwijl hij een afwezigheidsformulier voor een uur vrijaf voor een tandartsafspraak heeft ingevuld, zou je dan geen actie ondernemen?’

‘Eh...’ Matthew kon niets anders bedenken dan dat de enige die hiervan wist Jo was.

‘Als ik heel eerlijk ben, Matthew, presteer je slecht. Ik kan niet meer bijhouden hoe vaak je de laatste tijd te laat bent geweest.’

Dit gebeurt niet echt, dacht Matthew.

‘En het ergste moet nog komen, ben ik bang,’ zei Colin, en zijn stem leek wel tussen een bankschroef te zitten. ‘Het schaamteloos lastigvallen van mevrouw MacLean wordt niet getolereerd door dit bedrijf.’

‘Wat is dit?’ Hij sprong op.

‘Ga zitten!’ blafte Colin. ‘Ik ben zelf getuige geweest van je telefoontjes aan haar, hoe je haar obsessief in de gaten houdt, haar overstelpt met ongewenste cadeaus en heb met eigen ogen het afschuwelijke leed gezien waar je haar aan onderworpen hebt...’

‘Wacht eens even, wat heeft dit met werk te maken? We wonen samen, Colin, we zijn geliefden! Je hebt niet het recht je te bemoeien met...’

‘Mevrouw MacLean heeft me om hulp gevraagd.’

‘Wát?’

‘Ik denk dat jouw onvermogen om te beseffen dat jullie relatie voorbij is enorme invloed heeft op je functie binnen dit bedrijf en je positie onhoudbaar maakt. We zijn hier één grote familie, we beschermen onze mensen, we willen niet dat mannen als jij hier werken en de veiligheid van onze vrouwen in gevaar brengen. Dus tot mijn grote spijt, zeker na zo’n smetteloze carrière, moet ik je meedelen dat we je moeten laten gaan.’

Matthew lachte spottend. Hij zat in een nachtmerrie, veroorzaakt door de stress van al die seksuele gymnastiekoefeningen die hij veertien keer per nacht moest verrichten.

‘Hoe bedoel je: ik kan niet accepteren dat mijn relatie beëindigd is? Dit is mesjokke! Hij is helemaal niet beëindigd, hij is nog helemaal prima! Tussen óns is alles prima! We zijn verdomme bezig onze bruiloft te plannen!’

Colin schudde het hoofd alsof Matthew zojuist bewezen had hoe gestoord hij was en het daarom geen zin had dit gesprek voort te zetten.

‘Je krijgt nog tot het einde van de maand betaald en je overgebleven vrije dagen zullen natuurlijk in salaris worden omgezet.’

‘Je maakt toch zeker een grapje?’ Matthew voelde zich misselijk worden, koortsig. Dit was onwerkelijk. ‘Word ik ontslagen? Omdat ik met mijn vriendin samenwoon?’

‘Nee, Matthew, wegens ontoelaatbaar gedrag,’ zei Colin Seed met duidelijk doorklinkende afschuw. ‘Als je discreet en zonder ophef vertrekt, zal ik, hoewel ik het ontzettend overdreven grootmoedig vind, op mevrouw MacLeans verzoek niet in je persoonsregister laten aantekenen wat een misselijkmakende, gewelddadige bullebak je bent. De arme meid is een wrak. Ze mag niet eens ademhalen zonder jouw toestemming. Je hebt nog mazzel dat ze geen aangifte bij de politie doet. En nu deruit en als je over tien minuten het gebouw niet hebt verlaten, laat ik je er door de beveiliging uitgooien.’

Met dat dreigement boven zijn hoofd belde Matthew evengoed als eerste toen hij weer bij zijn werkplek was Jo’s mobiel. Die sprong meteen op de voicemail. Hij pakte zijn jas en stopte blindweg een aantal spullen in zijn koffer omdat er een aftellende klok in zijn oren tikte. Dus hij had zich niets ingebeeld, men keek écht vreemd naar hem. Nog erger dan dat zelfs, ze dachten dat hij een oversekste maniak was. Hij kon wel huilen om de onrechtvaardigheid. Hij keek niet op, want hij wilde de starende blikken van de mensen die het helemaal verkeerd hadden niet zien. Maar als hij hen niet aankeek gaf hij de indruk schuldig te zijn. Hij wist niet wat hij moest en kon het niet aan. Het was alsof hij in een nachtmerrie gevangen zat. Er was geen zuurstof in het gebouw. Hij vertrok snel en geruisloos en viel bijna flauw toen de frisse buitenlucht zijn longen in stroomde. Hij zou dit oplossen en zijn naam zuiveren. Hij moest Jo spreken, zij zou hem wel verdedigen tegen dat getikte, naar seks snakkende oude wijf van een Colin Seed. Ze zou ervoor zorgen dat alles goed kwam.

==

Jo MacLean hoorde haar mobiele telefoon afgaan en drukte op ‘negeren’. Het was Matthew. Ze schepte genoegen in de paniek die hij nu moest voelen maar voelde geen medelijden. Hij had haar niet één keer laten denken dat hij de kip met de gouden eieren was, maar zelfs een tweede keer met die belachelijke winst bij die stomme loterij. Wat hem overkwam was zijn verdiende loon, want als ze de waarheid over zijn financiële situatie geweten had, was ze nooit bij Adam weggegaan.

Van alle mannen met wie ze geweest was had ze het het meest betreurd Adam te moeten laten gaan. Hij was altijd geweldig voor haar; aardig, gul en bijzonder lief. Ze had zich niet eens zo erg gestoord aan die afzichtelijke paardenstaart en lange, wilde baard die hij liet groeien om voor het goede doel af te knippen, en dat sprak boekdelen. Ze zou nu willen dat ze was gebleven en met hem getrouwd was, nou ja, voor een tijdje dan. Hij was al eens eerder bedot en vond het eng om die stap te nemen, maar zij had hem ertoe over kunnen halen als ze niet was afgeleid door Matthew en zijn loze praatjes over zijn zogenaamde beleggingen.

Al weken geleden had ze opgemerkt dat Colin Seed steeds vaker op haar afdeling te vinden was. Matthew had de spijker op de kop geslagen toen hij dacht dat dat door Jo kwam. Het was zo gemakkelijk geweest om hem te strikken: een paar tranen bij zijn Bentley op de directieparkeerplaats en hij werd als was in haar handen. Hij was het plan voor onvoorziene gebeurtenissen dat ze opstelde voor het geval het met Mat-thew stukliep. Jo MacLean had altijd graag een plan B. Ze zorgde er wel voor dat ze haar eigen lot volledig in handen had.

Toen had ze Adam met Stevie gezien en dat had haar gek gemaakt. Dat verbaasde haar want ze achtte zichzelf niet in staat tot zulke diepe gevoelens. Ze wilde hem onmiddellijk terug en het kwam niet in haar op dat de ruimte die ze in zijn leven achtergelaten had niet meer voor haar beschikbaar zou zijn. Ze was hem gaan opzoeken in de sportschool in een van de pakjes die hij voor haar gekocht had, met haar haren los zoals hij het graag zag, maar hij had haar afgewezen. Hij zei dat hij niet meer van haar hield.

Nu lagen Jo’s koffers in haar auto, klaar om naar Colins huis overgebracht te worden – Colins enorm grote huis met acht slaapkamers in het chicste deel van de voorstad van Leeds – en beter nog, ze had hem overgehaald om de baan in New York aan te nemen.

Aanbidding, cadeautjes, een nieuw leven in de Big Apple en bergen echt geld om naar uit te kijken; Jo MacLean dacht dat ze het deze keer helemaal voor elkaar had.

==

Matthew reed voorzichtig naar huis omdat zijn handen te veel trilden om hard te kunnen rijden. Hij had het gevoel alsof hij in The Blair Witch Project zat, een grote bossige rotzooi waar hij geen uitweg uit zag, en het kon alleen nog maar erger worden. Hij kwam luidruchtig bij zijn huis tot stilstand, duwde de sleutel in het slot en stormde wanhopig Jo’s naam roepend door de kamers heen. Ze was er niet en al haar spullen evenmin. Zijn huis was kaal en stoffig en vol lelijke ongewenste dingen. Een beetje net als zijn leven.

==

Jo belde Adam vanuit de auto vlak voordat ze bij Colins huis aankwam. Ze vertelde hem dat ze bij Matthew weg was en nergens heen kon. Ze huilde warempel echte tranen en toen ze hem vertelde dat ze spijt had van alles en dat ze van hem hield, oprecht van hem hield, meende ze dat.

Hij zei haar dat ze geen idee had wat liefde was en hing op.