Hoofdstuk 22

==

In het Queens Hotel was Jo na een alleraardigst avondmaal net klaar met pakken.

‘Ik weet dat dit niet aardig is om te zeggen, maar godzijdank is Stevie het huis uit,’ zei ze, terwijl ze de laatste koffer dichtdeed. ‘Ik dacht echt dat ze domme spelletjes zou gaan spelen.’

‘Ze heeft het huis zelfs een dag eerder verlaten voor ons,’ herinnerde Matthew haar.

‘Dat was lief gezien de omstandigheden, maar het zou mentaal ook helemaal niet goed voor haar zijn geweest als ze in dat huis was gebleven,’ zei Jo. ‘Ik kan echt niet wachten om in een fatsoenlijk bed te kunnen liggen. Ik hoop dat ze geen ontzettende rotzooi voor je heeft achtergelaten.’

‘Dat lijkt me niet, Stevie kennende,’ zei Matthew. ‘Ik vraag me af waar ze is gaan wonen.’ Dat was een vraag die als een verdwaalde postduif in zijn hoofd rondcirkelde sinds hij die ochtend haar boodschap had afgeluisterd. Hij had haar niet echt geloofd toen ze hem zondag vertelde dat ze een nieuw huis gevonden had, dus hij was zeer verbaasd toen hij haar op de voicemail hoorde. Hij had het eigenlijke telefoontje natuurlijk niet aangenomen want hij was ervan overtuigd dat ze hem belde om meer tijd te vragen, of erger, zou gaan huilen en hem smeken terug te komen.

Als een Tetris-expert laadde de kruier de koffers in de auto’s van Matthew en Jo.

‘Breng jij ze weg en dan kom je terug voor mij,’ zei Jo, ‘voor het geval er onaangename verrassingen op je wachten.’

‘Ik denk niet dat...’

‘Ik blijf hier en drink even een kopje koffie, lieverd,’ zei Jo, geen tegenspraak duldend. Ze gaf hem een lange, warme zoen die helemaal tot zijn tenen stroomde alvorens hij weer terug zoefde naar zijn kruis, waarna ze hem nazwaaide en terug naar de lobby ging.

Matthew parkeerde zijn auto bij zijn huis in Blossom Lane en stapte voorzichtig naar binnen voor het geval er een enorme hamer op de deur geplaatst was die naar beneden zwiepte en hem als in een tekenfilm op het hoofd ramde. Tot zijn opluchting gebeurde er niets, maar hij had dan ook niet vermoed dat Stevie iets kwaadaardigs zou doen tot Jo de gedachte in zijn hoofd had gestopt. Alles zag er schoon en netjes uit – zoals het hoorde – en er was veel meer ruimte nu Stevies werkhoek en haar dozen met boeken weg waren. Het hotel was luxueus geweest, maar hij had het comfort van zijn eigen huis wel gemist en kon niet wachten om die avond in zijn heerlijke knusse bed te stappen met de heerlijke knusse Jo.

Hij droeg zijn koffers naar boven en zag het kale bed.

Da’s jammer, dacht hij, aangezien dit zijn plan om Jo over de drempel rechtstreeks naar boven te dragen en haar tussen de lakens te gooien verpestte. Maar ja, het was ook wel een beetje te veel gevraagd dat Stevie een bed zou opmaken waarin ze wist dat hij binnenkort met een ander de liefde zou bedrijven. Toch kon hij er met zijn hoofd niet bij dat ze het niet voor hem gedaan had. Daarop voelde hij een steek van schuldgevoel om zijn gemeenheid en schoof het snel aan de kant. Hij wist dat als hij de tijd nam te bedenken hoe afschuwelijk ze Stevie behandelden, dat zijn eerste avond met Jo in het huis zou verpesten.

Hij ging terug naar het hotel voor de rest van de koffers en hoopte dat Jo misschien ondertussen de rekening betaald had. De vakantie had hem een fortuin gekost en hij had gedacht dat ze misschien haar deel op zich zou nemen, maar nee, ze had hem doodleuk voor alles laten betalen en daarmee zijn kans verpest om geld voor de hypotheek van zijn Visa te halen. Hij kon nu niet meer verwachten dat Stevie die voor hem betaalde.

Het was niet zo dat hij niet genoeg verdiende, want dat deed hij wel, alleen had Matthew aardig wat schulden op weten te bouwen, waar het grootste gedeelte van zijn geld naartoe ging. Het was het geijkte verhaal: man neemt een paar creditcards en leeft zich uit, man krijgt een geconsolideerde lening, man verkwist geconsolideerde lening aan stereo met grote woofer, plasma-tv en designerkleding. Het leven was gewoon te kort om niet lekker uit eten te gaan en er tiptop uit te zien zolang hij nog jong was. Een collega van hem was op zijn vijfentwintigste dood neergevallen door een aangeboren hartafwijking; als dat geen les was, wat dan wel?

Toen Stevie bij hem introk en aanbood de helft van de rekeningen te betalen was hij vastberaden geweest het geld dat hij overhield te gebruiken om schuldvrij te worden, maar hij kwam erachter dat geld uitgeven aan lekker eten en flitsende kleding met Jo nog veel leuker was. En hij bleef maar cadeaus voor haar kopen, helemaal toen hij erachter kwam op wat voor manier ze hem bedankte. Het kwam erop neer dat hij het gewoon leuk vond om geld uit te geven, alleen hád hij niets meer om uit te geven. Tenminste, niet van zichzelf.

Stevie verdiende geen bergen met geld maar hij had nogal misbruik gemaakt van haar onzelfzuchtige vrijgevigheid en terwijl zij alle rekeningen betaalde en dacht dat ze hem zo hielp om van zijn schulden af te komen, ging hij achter haar rug om luxueus uit eten met Jo. Hij had geen van beiden verteld hoe slecht hij er financieel aan toe was – mannelijke trots enzovoort – maar Stevie was heel begrijpend geweest over het beetje dat ze wist. Ze propte zijn zakken altijd vol geld als ze met vrienden uitgingen en hij toverde dat dan als een goochelaar tevoorschijn en speelde de weldadige levensgenieter. Hij vermoedde dat Jo niet zo hulpvaardig zou zijn.

Onderweg terug naar het hotel bedacht Matthew dat hij de financiële kwestie beter zo snel mogelijk met Jo kon bespreken omdat deze vakantie hem zo ongeveer financieel had uitgeput. Zijn vastberadenheid verdubbelde toen ze vorstelijk het hotel uit schreed om in haar auto te wachten tot hij de rekening betaald had. Het was nog even zweten toen zijn Barclaycard geweigerd werd en hij op zoek moest naar zijn Goldfishcard voor noodgevallen, een beschamend moment en hij was blij dat ze er geen getuige van was. Alsof de standaardrekening nog niet erg genoeg was, ontdekte hij dat ze ook nog eens alle kosten van de strijkservice op de kamer had laten zetten en zonet terwijl hij met zijn koffers naar huis heen en weer was gegaan vijftien pond aan koffie met lullige kleine chocoladetruffels verkwanseld had. Maar goed, zodra ze haar deel van haar scheiding van MacLean ontving zouden ze financieel geramd zitten. Je moet een spiering uitgooien om een kabeljauw te vangen, dat werk.

Toen ze Blossom Lane in reden, voelde hij zich als een kind dat niet kon wachten om zijn kerstcadeaus uit te pakken. Hij tilde haar de drempel over en duwde met zijn voet de deur dicht om zijn vloeiende gang de trap op niet te onderbreken, maar giechelend maakte ze zich los.

‘Mijn koffers staan nog in de auto,’ zei ze.

‘Later,’ zei hij met een sexy stem en hij boog zich weer naar haar toe om haar te zoenen.

‘Vergeet het maar, mijn sieraden zitten erin.’ Ze duwde hem weer naar buiten.

‘Oké, oké,’ zei hij goedgehumeurd, waarna hij naar de Golf liep die ze in de carport had geparkeerd terwijl zijn Punto erachter op de oprit stond. Hij zag dat er lichten aan waren in de cottage aan de overkant van de straat. Hemel, sommige mensen hebben meer geld dan hersenen! dacht hij. Toch zou hij niet met ze willen ruilen, gezien wat er achter de deur op hem wachtte.

Toen hij weer binnen was ging Jo met haar vinger langs alle oppervlakken.

‘Goh,’ zei ze, ‘dat verbaast me. Als mijn kerel hier met een ander zou gaan wonen, zou ik ervoor zorgen dat het een enorme klerezooi was.’

‘Zo is Stevie niet.’

‘Ik wil niet wreed klinken, Matt, en zo bedoelde ik het ook helemaal niet. Zo is lieve, gelukkige Stevie misschien niet, maar zoals je weet kan ongelukkige, gekrenkte Stevie behoorlijk gemeen zijn.’

‘Hmm,’ zei Matthew, hoewel hij wist dat het lichtelijk overdreven was. ‘Gemeen’ was niet een woord dat hij op zijn ex kon toepassen. Het bed niet opmaken voor hem en zijn geliefde had niets van doen met kruizen uit al zijn pakken knippen. Ineens realiseerde hij zich dat hij die nog niet gecontroleerd had. Hij sprintte vlug de trap op, gooide de deur van zijn kledingkast open en bekeek ze een voor een. Nee hoor, allemaal intact. Gelukkig! Alsof hij aan haar hoefde te twijfelen! Hij kende Stevie door en door, hoewel hij wel gedacht had dat ze erger overstuur zou zijn over het feit dat ze uit elkaar gingen. Hij moest toegeven dat haar volledige acceptatie van de situatie hem verraste. En al wist hij dat het onredelijk van hem was, het irriteerde hem ook een beetje.

Jo volgde hem op een rustiger tempo naar boven en inspecteerde de kastruimte.

‘Goed, daar kan ik één koffer in kwijt, waar laat ik de rest?’ zei ze met een plagerige glimlach.

‘Daar vinden we wel wat op,’ antwoordde hij. ‘Persoonlijk vind ik dat je al je kleren weg moet gooien en voor altijd naakt moet rondlopen.’

Ze lachte, en hij dacht: allemachtig, ik heb haar eindelijk in mijn slaapkamer. Hij voelde zich net zo opgewonden als toen hij zich op zijn zeventiende in dezelfde situatie bevond met Tina Tinker en zijn vader en moeder een nachtje weg waren.

‘Geen lakens op het bed, zie ik.’ Ze drukte op het kale dekbed.

‘Maakt dat uit?’

‘Wat denk je?’

‘Ik denk dat ik je er nú uitgekleed op wil zien liggen.’

Langzaam knoopte ze haar blouse los en wat er toen door zijn lijf stroomde, spoelde alle gedachten aan Visa- en Mastercards, leningen en schulden weg.